کیهان ورزشی-
بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ برای بزرگترین کاروان ورزشی ایران به پایان رسید و برخلاف آنچه برای مردم تصور می‌شد، این کاروان با یک رده تنزل نسبت به دوره قبل در جایگاه ششم قرار گرفت تا مشخص شود در این سالها تا چه اندازه نسبت به رقبای همسطح خود بخصوص در آسیای میانه جامانده‌ایم. ورزشکاران ایران در این دوره مجموعا ۶۲ مدال کسب کردند و فی‌الواقع توانستند از نظر مدالی عملکرد دو دوره قبل را حفظ کرده و از نظر کمیت مدالی ارتقا پیدا کنند اما رسیدن به جایگاه ششم و تنزل یک رده‌ای نسبت به دوره قبلی و دو پله‌ای نسبت به بازی‌های آسیایی گوانگجو ۲۰۱۰ چین که تنها بر اساس کیفیت مدال‌ها سنجیده می‌شود، نشان از درجا زدن ورزش کشور ما در این ۸ سال دارد.
ورزشکاران ایرانی در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ موفق شدند ۲۱ مدال طلا کسب کنند و بالاتر از قزاقستان که در مجموع ۷۹ مدال تصاحب کرد(۲۰ مدال بیشتر از ایران) قرار بگیرد. در دوره بعدی تعداد طلاهای ایران اگرچه به عدد ۲۱ رسید اما قزاقستان در بوکس ما را در روزهای آخر ناک اوت کرد و با ۲۸ مدال طلا به اندازه‌ای دست نیافتنی شد که به رده پنجم بسنده کردیم. جایگاهی که در این دوره خوش بینانه به دنبال حفظ آن بودیم و با شروعی طوفانی که نشات گرفته از مدال‌های رنگین و پرشمار کشتی و تکواندو و وزنه برداری بود، چنان فاصله‌ای از رقبای احتمالی خود گرفتیم که دیگر چهارمی را برای خود قطعی می‌دانستیم اما روزهایی که کارشناسان ورزش انتظارش را می‌کشیدند از راه رسید و اندونزی میزبان با رشته‌های بومی خود و مدال‌های پرتعدادش گوی سبقت را یک روزه ربود و چنان فاصله‌ای ایجاد کرد که دیگر چهارمی را رویا پنداشتیم و نگه داشتن جایگاه خود در رده پنجم را سقف آرزوهایمان کردیم.
در این میان اگرچه وزیر ورزش به حضور رشته پنجاک سیلات و دیگر رشته‌های بومی اندونزی اعتراض کرد اما این قانونی بود که همیشه وجود داشته و کارشناسان در مورد آن و مدال‌هایش و پیش‌بینی‌های غیرواقعی از واقعیت‌های ورزش‌مان و جایگاهی به دنبالش هستیم، هشدار داده بودند. با این حال این پنجاک سیلات نبود که ما را جا گذاشته بود بلکه یک هدف مشخص و همیشگی که همانا تکرار عملکرد دوره قبلی است، ما را جا گذاشت و شاید اگر مسابقات چند روز دیگر ادامه پیدا می‌کرد، همچون ازبکستان، دیگر کشورهای نزدیک از جمله چین‌تایپه، قزاقستان، هند و... هم می‌توانستند به رده ششمی فکر کنند.
ازبکستان در رشته‌های بوکس، کوراش، قایقرانی و... به سرعت از ما عبور کرد و ما اما همچنان به دنبال رسیدن به ۲۱ طلای دوره قبل بودیم که چه شود، مشخص نیست! ما همانیم که هستیم اما کشورهای رقیب آنهایی نیستند که بودند و اگر نگاهی به جدول بیندازید، متوجه می‌شوید که کشورهای پایین‌تر نه تنها از نظر تعداد مدال به ما برتری داشتند، بلکه در رشته‌ها متنوع‌تری به این مدال‌ها رسیدند این در حالی است که طبق آمار ما تقریبا در همان رشته‌هایی کسب مدال مدال کردیم که انتظار می‌رفت و در گذشته با همان‌ها به مدال رسیده بودیم.
بزرگترین کاروان ورزشی ایران که نسبت به دوره قبل ۱۰۰ ورزشکار بیشتر داشت، با دستانی خالی‌تر به ایران بازگشت و ناکامی نسبی آن بویژه در چند رشته از جمله خانواده جودو، قایقرانی؛ تیراندازی، تیروکمان، فوتبال و... در میان تبریک‌ها گم شد. آیا می‌توان واقعیت ورزش را پنهان کرد؟ آیا سقف خواسته ما از دوره بعد رسیدن به رده ششم خواهد بود؟
عرفان خماند
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
