شب گذشته ، رونمایی تیم ملی فوتبال ایران در هفدهمین دوره جام ملت های آسیا با گلباران تیم یمن همراه شد . هرچند که حریف تیم ملی ایران در این مسابقه محلی از اعراب نداشت و این مصاف را نمی شود محکی جدی بر پیکره یوزپلنگ ها دانست اما می توان بر این مورد اذعان داشت که شب خوبی برای فوتبال و فوتبالدوستان ایرانی رقم خورد . در شرایطی که امارات میزبان در بازی افتتاحیه مقابل بحرین متوقف می شود یا استرالیا با یک گل از اردن شکست می خورد یا چین و کره جنوبی که در اولین دیدارهایشان حریفان را به قول معروف با « آژان کشی» از پیش رو بر می دارند ، این نگرانی برای طرفداران ایران هم وجود داشت که ممکن است تیم ملی هم در اولین دیدارش با مشکل روبرو شود و نتواند آن چنان که باید و شاید مقابل یمن بدرخشد اما چنین نشد و ایران در گام نخست موفق شد حریفش را درهم بکوبد تا با این نتیجه روحیه خوبی به تیم ملی تزریق شود .
اما متاسفانه پس از پایان این بازی و مطابق بسیاری از عادت های غلط مان با رفتارهای غیر حرفه ای شیرینی این پیروزی را کم و بدون اغراق بر کام مردم ایران تلخ کردیم .
کارلوس کروش سرمربی تیم ملی فوتبال کشورمان در کنفرانس مطبوعاتی پس از بازی (طبق معمول سنوات گذشته ) بر سرمربی پرسپولیس تاخت و با عباراتی که در خور شان و فرهنگ فوتبال ایران نبود برانکو را مورد لطف قرار داد تا بازهم اختلاف نظر (بخوانید درگیری ) این دو نفر وارد فاز جدیدی شود . البته سرمربی پرسپولیس با توجه به چنین حساسیت هایی که پیرامون روابط بین او و کارلوس کروش هست باید کمی بیشتر مدارا می کرد و به اظهار نظر هایی از این قبیل نمی پرداخت . اما جان کلام این که تا چه زمانی باید منتظر این رفتارهای کودکانه از جانب این دو نفر باشیم ؟ آیا از درگیری بین کارلوس کروش و برانکو ایوانکوویچ چه چیزی عاید فوتبال ایران می شود ؟ این رفتارها و عکس العمل ها در زمانی که مهمترین مسابقات فوتبال آسیا در این قاره کهن در جریان است و ما در حسرت قهرمانی 43 سال است که می سوزیم به جز ضربه زدن به اعتبار ایران و ایرانی چه پیامد دیگری خواهد داشت ؟
قطعا دستاوردهای فنی کارلوس کروش و برانکو ایوانکوویچ برای فوتبال ایران بر هیچ منتقد منصفی پوشیده نیست ولی این شائبه برایمان مطرح می شود که خدماتی که این مربیان برای فوتبال کشورمان انجام داده اند باید«چماق»ی باشد بر سرمان تا هرچه دیدیم و شنیدیم دم نزنیم ، انتقاد نکنیم ، پیشنهاد ندهیم و ... چرا که ممکن است به مذاق آقایان خوش نیاید .
مگر اصلی ترین شعار فیفا football for hope (فوتبال برای امید ) نیست ؟ آیا واقعا این شعار فیفا در فوتبال ما جاری و ساری است ؟ واقعا از فوتبال لذت می بریم یا این که فقط به فکر نتیجه و حواشی هستیم ؟! تا کی باید این رفتارهای غیر حرفه ای و آسیب رسان را تحمل کنیم ؟!
البته ما ، یعنی رسانه به عنوان پرسشگر اذهان عمومی وظیفه داریم تا این نکات را به گوش ناشنوای مسئولین ذیربط برسانیم ولی واقعا در این ماجرا نقش متولیان ورزش و فوتبال چیست و تا چه زمانی قصد دارند موضع سکوت اختیار کنند و با این روش مدیریت کنند . در این چند ساعتی که از بازی تیم ملی کشورمان مقابل یمن گذاشته بارها از جانب فوتبالدوستان با اعتراضاتی مواجه بودیم که چرا باید چنین اتمسفر مسمومی بر فوتبال ما حاکم باشد ؛ برخی هم می گفتند اگر فوتبال این است ؛ این فوتبالی که قرارباشد به شخصیت مان توهین شود را نمی خواهیم و...
آقایان مسئول لطفا قبل از این که دیر بشود به فکر چاره باشید . همان طور که بارها و شاید سال ها کیهان ورزشی به عنوان پیش کسوت رسانه های ورزشی ایران بر این موضوع تاکید داشته که باید دنبال علت ها بود نه معلول ها ....
* کامران خطیبی
آفرین بر شما و اشاره پسندیده ای بود 
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
