انتخاب و معرفی «مارک ویلموتس» از کشور بلژیک به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال ایران، پایانی بود بر بلاتکلیفی نیمکت رهبری این تیم پس از جدایی «کارلوس کروش».
برای پرداختن به این انتخاب و افق پیش روی تیم ملی فوتبال کشورمان، باید اتفاقات گذشته را مرور کرد و با عبرت اندوزی از اشتباهات دوران سرمربیگری «کروش»، مانع تکرار آن اشتباهات شد.
«کارلوس کروش» 8 سال در راس کادر فنی تیم ملی قرار داشت و به گواه موافقان و مخالفانش، در بحث فنی یک مربی تاثیرگذار و صاحب سبک بود که از نقطه نظر فنی اتفاقات خوبی را در فوتبال ملی ایران رقم زد و در کنار آن، با تکیه به اصول انضباطی، غول خطرناک بازیکن سالاری را بر زمین زد و ... اما همان «کروش» به رغم اثرگذاری‌هایش، در بیشتر مقاطع - بویژه در 4 سال دوم همکاری اش – با حواشی فوتبال ایران درگیر بود؛ به گونه ای که در واپسین ماههای همکاری اش با فوتبال ایران، به یک گلادیاتور شمشیر در دست وسط پیکار با منتقدان و البته برخی مغرضان و فرصت طلبان مبدل شده بود.
ذکراین مقدمه از این حیث واجب و ضروری است که عقل و منطق حکم می کند مدیران و صاحب منصبان فوتبال ایران مانع اتفاقات تلخ و حواشی مخرب گذشته شوند؛ اتفاقاتی که نه «کروش» که ساختار معیوب فوتبال ایران و عدم مدیریت اصولی مدیران، سبب ساز آنها شده بود؛ مدیرانی که موفقیت و پیشرفت را تنها در صعود تیم ملی ایران به جام جهانی خلاصه می بینند و به تبعیت از همین تفکر دست به هدف گذاری می زنند. به معنای ساده تر اینکه؛ سقف خواسته های آنان از سرمربی تیم ملی، کسب همین مجوز صعود است لذا فردی که در راس کادر فنی تیم ایران قرار می گیرد با علم بر این خواسته –که احتمالا مکتوب هم هست- اقدام به برنامه ریزی می کند و با خود می گوید: حال که ماموریت من در همین صعود خلاصه می شود پس چه نیازی به دوراندیشی است؟!
آنچه در این میان سهوا یا تعمدا مغفول می ماند، پرداختن به ساختار فوتبال ملی و تلاش برای تزریق دانش سرمربی خارجی به بدنه فوتبال ایران، شامل تیم های پایه و باشگاهها است.
می رسیم به شرایط امروز تیم ملی فوتبال ایران که چند روزی از معرفی رسمی «مارک ویلموتس» به عنوان سرمربی آن می گذرد.
فارغ از این بحث که فدراسیون فوتبال با در نظر گرفتن چه فاکتورهایی به این نام رسیده و همچنین این موضوع که مرد بلژیکی چه کارنامه ای دارد، باید به وی زمان داد تا برنامه هایش را پیش ببرد و سپس کارکرد وی را به ترازوی قضاوت سپرد اما نکته مهمی که باید در همین ابتدای راه در نظر گرفت و مدیران فوتبال ایران ملزم به جدی گرفتن آن هستند، بستری است که این مربی باید در آن فعالیت کند.
مدیران فدراسیون فوتبال تجربه 8 سال همکاری با «کروش» را دارند لذا دیگر وقت آزمون و خطا ندارند و نباید اجازه دهند انرژی و وقت سرمربی تیم ملی صرف حواشی مخرب شود.
«ویلموتس» اگر برای کار کردن و تاثیری گذاری بر فوتبال ایران و قرار گرفتن آن بر ریل پیشرفت آمده است- که امیدواریم چنین باشد- باید در چارچوبی مشخص و بر اساس بندهای یک قرارداد منطقی کارش را پیش ببرد و مشکلات مدیریتی و ساختاری فوتبال ایران بر کار و بار وی سایه نیفکند و پس از مدتی از این مربی نیز یک گلادیاتور عاصی نسازد.
فدراسیون فوتبال و در راس آن آقای مهدی تاج می بایست هر چه سریعتر محور توافقات با این مربی و خواسته های فوتبال ایران از وی را اعلام کند؛ اقدامی که در دوران سرمربی قبلی تیم ملی انجام نشد.
مردم علاقه مند به فوتبال که در هر شرایطی از تیم ملی کشورشان حمایت می کنند، این حق را دارند که بدانند مدیران فوتبال از سرمربی تازه وارد تیم ملی دقیقا چه مطالباتی دارند و آن مطالبات تا چه اندازه با امکاناتی که در اختیار وی گذاشته خواهد شد همخوانی دارد؟
فوتبال ایران در زمینه استعداد دارای گنجی لایتناهی است و این موضوع را تمام مربیان خارجی ای که به این کشور وارد شده اند اعتراف کرده اند اما آنچه از این منبع استعداد، بعضا در بزنگاههای حساس بازنده ساخته، فقر مدیریت و ساختار بوده است.
بی گمان ساختار پر اشکال این فوتبال تنها با جذب یک سرمربی خارجی ترمیم نمی شود. به همین علت است که تاکید می کنیم مدیریت فوتبال نیز باید به موازات سرمربی جدید خود، قد بکشد و اینگونه نباشد که جذب «ویلموتس» حکم هدر دادن پول از جیب مردم را پیدا کند.
امیدواریم آقای تاج و همکارانش از این ذهنیت خطرناک که انتخاب «ویلموتس» به عنوان سرمربی تیم ملی یعنی حل همه مشکلات فوتبال ملی، دوری کنند.
* گروه فوتبال کیهان ورزشی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
