بار دیگر «استعداد»، «اراده» و «غیرت» جوان ایرانی کاری کرد کارستان و در میان باشگاههای متمول آسیایی که برای رسیدن به موفقیت از هیچ اهرمی –حتی ناجوانمردانه- نمی گذرند، یک تیم ایرانی جواز حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا را کسب کرد؛ اتفاقی که گویای جمله: «اگر ورزش را جدی بگیریم، فتح قله های بلند توسط ورزشکاران مان دور از دسترس نخواهد بود» است.
یادمان نمی رود که در گذشته های دور و نزدیک نیز بسیاری از ورزشکاران ایرانی با وجود موانع و تنگناهای پیش روی خود و به رغم وجود سوء مدیریت در بخش هایی که در آن فعالیت می کردند، برای بالا بردن پرچم کشور و شادی مردم شان حماسه خلق کردند.
موفقیت اخیر تیم فوتبال پرسپولیس نیز یادآوری دو حقیقت را در پی داشت که امیدواریم در میان مسوولان ورزش حداقل برای یک بار هم که شده، گوشی شنوا پیدا شود و آن حقایق را به مثابه پله هایی برای اصلاح اوضاع و احوال کنونی قرار دهد.
حقیقت شیرین و غرور آفرین این موفقیت، آنجایی است که می بینیم بازیکنان با غیرت پرسپولیس، با ارده ای آهنین فعل خواستن را صرف می کنند و با تکیه بر دانش مربیانی که آنها نیز ایرانی هستند، بر رقبای خود غلبه کرده و مجوز فینالیست شدن را به دست می آورند. این حقیقت شیرین وقتی به واقعیتی تلخ پیوند می خورد که؛ یادمان می آید این تیم از دل ورزشی بیرون آمده که نه ساختار درستی دارد و نه مدیریتی اصولی و با برنامه و آشنا به امور ورزشی در راس آن قرار گرفته است. تلخی ماجرا از این باب است که؛ چند دهه می شود که مدیران منصوب شده در ورزش و حتی دولتمردانی که این افراد را به سمت و سوی ورزش ، فدراسیون ها و باشگاههای مردمی آن سوق می دهند، توان و استعداد و اراده جوان ایرانی و ورزشکاران غیور کشورمان را جدی نگرفته اند و اگر غیر از این بود و برای تقویت این جوانان گامی بلند برداشته بودند، امروز در تمام رشته ها در سطح جهانی حرف های زیادی برای گفتن داشتیم.
جدی نگرفتن ورزش و ورزشکار ایرانی، آسیب های فراوانی را در پی داشته است. همین نگاه بی تفاوت و غیر مسوولانه به مقوله ورزش که ناشی از سر جای خود قرار نداشتن برخی از مدیران است، ترمز پیشرفت و موفقیت های مستمر بوده است. فقدان ساختار درست سبب شده تا علاقه مندان به ورزش تنها به اراده خود ورزشکاران و مربیان آنها امیدوار باشند و طبیعی است که موفقیت با چنین فرمول عجیبی- همه بار را روی دوش مربی و ورزشکار قرار دادن-ماندگار نیست و می بینیم که گاهی می شود-مثل صعود اخیر سرخپوشان به فینال آسیا- و گاهی نیز نمی شود.
موفقیت های جوانان ایرانی در عرصه های مختلف ورزشی، هنری، علمی و ... دنیا را متوجه استعدادهای ناب فرزندان این سرزمین نموده است اما آنان که مسوولیت هایی مهم –به ویژه در ورزش- دارند هنوز از خواب بیدار نشده و باور نکرده اند که اگر برای این ورزش کارهایی زیربنایی انجام دهند، تاثیرات موفقیت های پیش رو و محصول همان کارها به زیبایی در جامعه هویدا خواهد شد.
اواخر هفته گذشته شاهد بودیم که کام شیرین دوستداران پرسپولیس از باب موفقیت در لیگ قهرمانان آسیا، جای خود را به نگرانی داد؛ نگرانی از اینکه مبادا اعتراض باشگاه النصر عربستان- که در زمین مسابقه حریف جوان های ایرانی نشده بودند-به حذف تیم شان منجر شود. البته نگرانی آنها بیشتر ریشه در این مسئله داشت که؛ برخی از کشورهای منطقه با نفوذ خود بر کار و بار کنفدراسیون فوتبال آسیا، در برخی از بزنگاههای حساس، آرا و تصمیماتی ناجوانمردانه را موجب می شوند. اما این تنها یک بخش ماجرا است و شقه دیگرش به ورزش خودمان و ضعف های ساختاری و مدیریتی اش مربوط می شود؛ جایی که باید در داخل قوی شویم و با اشتباهات خود مجال سوء استفاده به رقبا را ندهیم ولی برعکس عمل می کنیم! نمونه اش ماجرای پرداخت نشدن مطالبات برانکو ایوانکوویچ، سرمربی سابق پرسپولیس و تبعات آن که بسته شدن پنجره نقل و انتقالاتی این باشگاه را نیز شامل می شود. این داستان در دیگر باشگاه مردمی کشورمان یعنی استقلال نمود دارد و اوضاع در آن مجموعه به مراتب بدتر نیز هست.
با در نظر گرفتن تمام این موارد که تازگی ندارند اما یادآوری هر روزه شان لازم است، امیدواریم ورزش ایران به مرحله ای برسد که دیگر به موفقیت های مقطعی و جرقه ای دلخوش نباشد و مدیرانی در راس آن قرار بگیرند که به توانایی ورزشکاران ایرانی باور داشته باشند. از آن مهمتر اینکه خودشان با آگاهی و تخصص کامل قبول مسوولیت نمایند و اینگونه نباشد که چون در دیگر بخش های دولتی جایی برای نشستن آنها نبوده آویزان ورزش شده باشند.
* گروه فوتبال کیهان ورزشی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
