کیهان ورزشی-
«ما بهترین تماشاگران دنیا را داریم» این جمله حتما برایتان آشنا است. اگر فوتبالی باشید، حداقل صدها بار آن را از زبان افراد مختلف فعال در این حوزه اعم از مدیر و مربی و بازیکن شنیده اید و هر کدام بسته به میزان لطف و محبتی که از روی سکوهای ورزشگاهها نثارشان شده است بر غلظت آن افزوده اند، اما در کنار این ادعای زیبا که ما بهترین تماشاگران فوتبال در دنیا را داریم، باید بپرسیم: برای این «بهترین ها» چه کرده اید؟ آیا به همان اندازه ای که آنها پای ثابت ضیافت های فوتبالی شما بوده اند، مورد احترام واقع شده اند؟ چرا راه دور برویم؟ همین چند روز قبل بود که ناگهان اعلام شد تماشاگران فوتبال پس از حدود دو سال دوری از ورزشگاهها، می توانند برای تماشای دیدار استقلال و نساجی بلیت بخرند. نوع اعلام این خبر آنهم درست شب مسابقه، شکل عجیب بلیت فروشی و از همه بدتر نحوه ورود آن تعدادی که از هفت خان رستم عبور کرده و پشت دروازه های «آزادی» رسیده بودند و ... گویای میزان احترامی بود که «تماشاگر» فوتبال نزد مسوولان دارد! دو سال غیبت تماشاگران در ورزشگاهها به دلیل شیوع بیماری کرونا، فرصت مناسبی بود تا اگر مسوولان واقعا طبق ادعای خود این تماشاگران را بهترین در دنیا می دانند، برای حل مشکلات ساختاری ورزشگاهها - نمونه مشخص آن همین ورزشگاه آزادی- اقدام کنند تا بهترین تماشاگران دنیا وقتی با اشتیاق فراوان و پس از ماهها دوری از سکوها راهی آنجا می شوند، حداقل ذره ای تغییر در فضا و مهمتر از آن نوع رفتار مسوولان مشاهده کنند و ...
فوتبال برای تماشاگر است و بدون آن معنایی ندارد. این یک مسئله ساده در تمام دنیا است و به عینه می بینیم که تماشاگران فوتبال در دیگر کشورها چگونه از این لعبت لذت می برند. حال سوال این است که چرا در ورزش ما و در فوتبال ما، به رغم گردش مالی قابل توجه - مثلا به جهت برگزاری یک دوره لیگ برتر- برای تامین نیازهای ابتدایی صاحبان اصلی آن پول ها و این ورزش اقدامی نمی شود؟ آیا غیر از این است که باید ریشه را در فقدان افراد دلسوز و آگاه به مسایل ورزش و آشنا با جایگاه تماشاگر در پست های مهم دانست؟ اینجا هم حکایت دردناک و و آشنای «جولان غریبه ها» مصداق دارد.*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
