کیهان ورزشی-
بازیکنی که چندی قبل فایل صوتی
زشت و زننده اش دست به دست شده بود، به زودی با عبور از فرش قرمزی که
برایش پهن خواهد شد، قدم مبارک(!) خود را به اردوی تیم ملی خواهد گذاشت تا
به لطف بی تفاوتی و بی مسئولیتی آنهایی که باید رگ غیرت شان از شنیدن آن
صداها، بیرون می زد – اما نزد – به ریش همه بخندد و الگوی خطرناک و
ویرانگری از خودش بر جا بگذارد؛ الگویی نه فقط برای نسل جوان این فوتبال،
بلکه سوگمندانه برای نسل جوان جامعه. که آخرش چه شود؟ ما برویم جام جهانی و
بگوییم تیم برده ایم جام جهانی و ...! صعودی به قیمت سقوط اخلاقی. اینها
همه ریشه در بی صاحبی این ورزش و این فوتبال دارد. ورزشی که اسیر افکار
ماکیاولیستی، برای رسیدن به هدف که همان جام جهانی باشد، خود را محدود به
هیچ قاعده و قانون اخلاقی نمی داند. «در» این فوتبال را باید تخته کرد و
فاتحه این ورزش را باید خواند، وقتی کار و بارش به دست این جماعت افتاده
است.
چرا فوتبال ما به اینجا رسید؟ چگونه از آن مکاتب انسان ساز که
درس معرفت و اخلاق می دادند تا آمیزه ای از انسانیت و خلاقیت فنی، نمایی
زیبا از این رشته بسازند، به این دوران رسیده ایم؟ آیا فراموش مان شده که
روزگاری، در فوتبال همین مملکت و در همین تیم ملی، مردانی چون زنده یاد
«پرویز دهداری» را داشتیم که ستاره تیمشان را به دلیل تحقیر بازیکن حریف
مقابل چشم خانواده اش با انداختن یک عدد لایی ، از زمین بیرون می کشیدند.
آن حساسیت و مرزهایی که امثال دهداری میان انسانیت و بی اخلاقی به نمایش می
گذاشتند را مقایسه کنید با رفتاری که امروز مدیران فوتبال در مواجهه با
رفتار مشمئزکننده بازیکن تیم ملی از خود نشان می دهند. اصولگرایی دهداری و امثال دهداری را مقایسه کنید با یک مربی خارجی به نام «دراگان اسکوچیچ» که هرگز نمی داند در این کشور و در روزگاری دور، چه مردانی پایه گذار چه مکاتبی بودند ؛اگر هم بداند و ذره ای به رعایت آن اصول اخلاقی که دنیای حرفه ای فوتبال نیز آن را سرمشق قرار داده، ایمان داشته باشد – که بعید می دانیم چنین باشد – قطعا و حتما در اندازه ای نبوده که پای مقوله اخلاق بایستد و روی نام بازیکن خاطی حداقل برای مدتی خط قرمز بکشد. رییسی هم که اخیرا گفته بود «اخلاق را فدای نتیجه نمی کنیم و ...»، خوب نشان داد که حرف و عملش فرسنگ های فاصله دارد.
همین یک ماجرا از دل هزاران ماجرای فوتبال کشور، گویای تفکر حاکم بر آن است؛ تفکری که تاثیر چنین رفتارهایی بر جامعه را نه می بیند و نه می خواهد که ببیند. با این حال اینها یک روی سکه است و نباید نقش آنهایی که وظیفه نظارت دارند و تنها کاری که نمی کنند همین نظارت است را نادیده گرفت. از آن چند نماینده مجلسی که برای خودشان از ورزش سهمیه ای چون روی ویترین قرار گرفتن و گاه و بیگاه مصاحبه کردن قائل هستند تا وزارت نشینانی که در برابر چنین دهن کجی ها به اخلاق و اصول اخلاقی، صم بکم مانده اند! کمیته های منفعلی چون انضباطی و اخلاق و ... هم جای خودشان!
برای این ورزش تنها یک کار می توان انجام داد؛ قرائت فاتحه...
*حمید ترابپور
مهدی فنونی زاده
۲۳:۲۲ - ۱۴۰۰/۱۱/۰۶
پاسخ
کیو دارید با استاد پرویز دهداری مقایسه میکنید تفاوت مثل شیشه و الماس است اگر دوره استاد دهداری همچین اتفاقی میافتاد براش فرقی نمیکرد این بازیکن یا شخص بچه کجا یا‌مال کدام تیم بود کاری میکرد که این شخص دیگه سراغ فوتبال دیگه نمی اومد ولی این اقایون........فرق مستر با اقا اینجا مشخص میشه مهدی فنونی زاده
۲۰:۳۸ - ۱۴۰۰/۱۱/۰۷
پاسخ
بیخیال بابا فرق شیشه با الماس رو نمی دونید مرحوم دهدار جان تازه ایی به فوتبال داد و ثمره اش را دیدید این اسکوچیچ کاسب اون جانی که مرحوم دهداری به ورزش ایران بخصوص فوتبال دادا بود دارد از بین میبرو روحش شاد و یادش گرامی 
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
