بازی‌های آسیایی هانگژو نمایانگر قدرت اجرایی چینی‌ها در بخش برگزاری مسابقات مهم ورزشی است.
خبرنگار اعزامی کیهان ورزشی - هانگژو
بازی های آسیایی هانگژو که به میزبانی چین و پس از یکسال وقفه به دلیل شیوع بیماری کرونا در سال ۲۰۲۳ برگزار می شود با نظمی مثال زدنی در جریان است. شروع طوفانی میزبان و همچنین کشورهای همیشه مدعی جنوب شرق آسیا در مسابقات برگزار شده تا امروز، نشان می دهد که آنها ورزش را به شدت جدی گرفته اند و نه تنها از این اراده خود دور نمی شوند بلکه هر سال و هر دوره با قدرت بیشتری در مسیر پیشرفت حرکت می کنند؛ نمونه اش همین بازی های آسیایی که با آن افتتاحیه باشکوه کلید خورد و در جریان است.
آنچه در روز افتتاحیه در ورزشگاه المپیک هانگژو از نزدیک تماشا کردیم فراتر از تصورات مان بود. شکوه یک مراسم کم نظیر که هر بخش آن تلفیقی از نمادهای ورزش و نشانه های فرهنگی چینی ها بود. آنها در این راه حتی از مسایل زیست محیطی غافل نشدند؛ جایی که در شهر بدون کربن هانگژو روی سنت دیرینه خود یعنی آتش بازی خط کشیده و نورپردازی های شگفت انگیز را جایگزین آن کردند.
دیگر بخش های مراسم در این راستا قرار داشت که یک شب شاد و به یادماندنی را در ذهن حاضران در ورزشگاه و مردمی که در خیابان های اطراف نشسته بودند و همچنین چینی های نشسته پای صفحه جادویی نقاشی کند.
نکته مهمتر در حاشیه این مراسم نظمی بود که داوطلب ها به خیابان های اطراف ورزشگاه و همچنین ورود و خروج تماشاگران داده بودند. داوطلبانی که هم در روز افتتاحیه و هم در دیگر روزهایی که مسابقات در جریان است با حضور پررنگ شان صفر تا صد این رویداد مهم را در دست دارند و جالب آنکه اغلب زیر 20 سال سن دارند.
درباره این نقش آفرینی آنها و چگونگی دست یافتن شان به این توانمندی اجرایی به رغم سن و سال کم، تنها یک تحقیق ساده میدانی کافی بود تا پاسخ سوالات مان را بگیریم.
یکی از چینی های حاضر در دهکده خبرنگاران ریشه این مسئله را آموزش در مدارس چین و نهادینه کردن فرهنگ همکاری و نظم و تلاش برای میهن نزد بچه های آنها می دانست.
*جایگاه و احترام تماشاگر
مراسم افتتاحیه نوزدهمین دوره بازی های آسیایی هانگژو که قرار بود از ساعت ۲۰ به وقت محلی برگزار شود، از دو ساعت قبل با بخش های تمرینی اجرا کنندگان استارت خورد. برای تماشاگران حاضر در استادیوم المپیک هانگژو بسته هایی شامل غذا، آب، ماسک، وسیله تشویق ورزشکاران. چراغ تزیینی برای زیباتر شدن سکوها و ...روی صندلی هایشان قرار داده بودند که همگی موید جایگاه ویژه تماشاگران نزد برگزار کنندگان و میزان احترام گذاشتن به آنها بود.
*ورزش و کارکردهای فرهنگی اجتماعی آن؛ ...از گوانگژو تا هانگژو
وقتی صحبت از ورزش به میان می آید حداقل برای بسیاری از ما، همه ابعاد آن در برد و باخت ها و سکوها و مدال ها خلاصه می شود و کارکردهای اصلی را فراموش می کنیم اما اینجا در هانگژو به عنوان یکی از پاکیزه ترین شهرهای جهان که تردد خودروهای برقی و هیبریدی، موتورهای برقی و دوچرخه ها به آلودگی مجال خودنمایی نمی دهد، داستان متفاوت است و ایضا در تمام این سرزمین پهناور حکایت ورزش چیز دیگری است و اگر هم نتیجه ای و مدالی برای آنها حاصل شود – که می شود – هرگز منجر به گم شدن هدف اصلی نخواهد شد. چینی ها که بیش از دو دهه است میزبانی رقابت های مهم قاره کهن را بر عهده می گیرند از سال 2010 با برگزاری همین رقابت های آسیایی در شهر گوانگژو تا امروز که نوزدهمین دوره را در هانگژو میزبانی می کنند با یک هدف مهم گام برداشتند و آن هم نشان دادن فرهنگ خود به جهانیان بود. آنها در سال 2010 تمرکز خود را بر روی معرفی فرهنگی گذاشتند و حالا به دنبال نمایش پیشرفت شان هستند و یکی از دلایل انتخاب هانگژو برای میزبانی این دوره نیز همین بود. آنها شهر بدون کربن را انتخاب کردند و توجه به موضوعات زیست محیطی را نشان دهند و حتی در این راه چشم بر سنت کهن خود آتش بازی بسته و در مراسم افتتاحییه با استفاده از مدرترین سیستم های نورپردازی بدون دود و آتش کار خود را پیش بردند.
*رژه ورزشکاران و یک پرسش بی پاسخ
حضور ورزشکاران کشورهای مختلف در مراسم رژه بخش مهم و اصلی افتتاحیه بود.
ورزشکاران کشورمان نیز با کت و شلوارهای زیبا در این بخش حاضر شدند و پرچمداری نیز بر عهده ناهید کیانی و جواد فروغی بود. ضمن تاکید بر شکیل بودن البسه ورزشکاران ایرانی در مراسم رژه، وقتی می دیدیم که دیگر کشورهای چگونه در راستای نشان دادن سنت ها و‌فرهنگ‌خود دست به طراحی لباس زده بودند این پرسش برایمان مطرح شد که چرا ما در تمام این سالها اینگونه اقدام نکرده ایم؟ چرا در طراحی لباس رسمی کاروان های ما نشانه هایی از فرهنگ و سنت های ایرانی وجود نداشته و هر دوره از مسابقات المپیک و آسیایی به یک شکل و یک رنگ ظاهر می شویم؟ یکبار سبز می پوشیم و یکبار سفید، در مقطعی مشکی پوش و در دوره ای دیگر رنگ طوسی بر تن مان می رود و ...
آیا اساسا در پس این ماجرای مهم اما ساده اندیشه ای وجود داشته است؟ بعید می دانیم.
سکوهایی که خالی نمی ماند
آنچه بیش از هر بخش دیگری پیرامون مسابقات مختلف این دوره از شنا تا روئینگ و فوتبال جلب توجه می کرد به حضور پرشور تماشاگران چینی در ورزشگاهها مرتبط می شد.
روز بازی سوم تیم فوتبال امید ایران برابر مغولستان که راهی ورزشگاه شانگ چنگ در مرکز شهر هانگژو شده بودیم از دیدن آن تعداد چینی برای تماشای دیداری که تیم کشور خودشان در آن حضور نداشت متعجب شدیم.
نکته دیگر درباره این ورزشگاه کوچک و ساده امکانات و چمن آن بود، نکته ای که رضا عنایتی سرمربی و سیدحسین حسینی کاپیتان تیم امید نیز با کنایه و اشاره به چمن ورزشگاه اصلی کشورمان آزادی و مقایسه با همین ورزشگاه محلی چینی ها درباره اش صحبت کردند.
محل این ورزشگاه که بین برج های بلند قرار گرفته بود و از طبقات آن برج ها ساکنان به راحتی می توانستند اتفاقات داخل مستطیل سبز را رصد کنند ما را به یاد ورزشگاه شهید دستگردی خودمان واقع در شهرک اکباتان می انداخت اما این شباهت تنها در همین محل جایگیری خلاصه می شود و امکانات آنها کجا و شرایط ورزشگاه ما کجا؟
تماشاگرانی برای تمام تیم ها
دیدار نیمه نهایی مسابقات والیبال فرصت خوبی بود برای تماشای فرهنگ تماشاگران ژاپنی که روی سکوهای سالن کوچک اما زیبای لینگ پینگ نشسته بودند. این فرهنگ دقیقا همانی بود که روز قبل در ورزشگاه مجاور یعنی شانگ چنگ دیده بودیم. پر شورهایی که با وجود غیبت تیم کشورشان در این دیدار با هر حرکت زیبا و کار تاکتیکی بازیکنان تیم کشورمان و تیم قطر به زیباترین شکل ممکن تشویق می کردند و این ناشی از لذت بردن آنها از خود ورزش می شد.
آنچه بیش از همه طی یک هفته ابتدایی مسابقات در هانگژو توجه ما را به خود جلب کرده است تلاش و همکاری بی نظیر بخش های مختلف برای برگزاری هر چه بهتر این رقابت هاست و در این راه به جرات می توانیم بگوئیم که حتی یکبار هم در ورزشگاههای مختلف و دهکده خبرنگاران و مدیا سنتر بازی ها، خللی را ندیدیم که به سبب ناهماهنگی افراد یا بخش های گوناگون رخ داده باشد.
درباره هانگژوی عجیب و شگفت انگیز باز هم خواهیم نوشت.
*حمید ترابپور
شهیدی
۰۷:۵۲ - ۱۴۰۲/۰۷/۰۵
پاسخ
بسیار عالی 
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
