"حسن طلا"

برای " پسر جویبار " ، قصه قهرمانی و رقص پرچم به این سادگی ها تمام شدنی نیست. حسن یزدانی به عنوان یکی از بهترین کشتی گیران تاریخ خیلی زود پله های رسیدن به قله را طی کرد. حرکت با برنامه وی که با تکیه بر تکنیک و قدرت بالا شکل گرفته بود ، او را در زمره بزرگان ورزش قرار داد.
طلای حسن در ریو 2016 چشم ها را به سمت پسری خیره کرد که برای تاریخ سازی دورخیز کرده بود. شاید اگر تیلور آمریکایی در دوران کشتی حسنِ ما قد علم نمی کرد ، او حسرت مدال های از کف رفته را نمی خورد. طلای دوم المپیک می توانست او را جاودانه کند اما در بزنگاه توکیو ، همچون ماهی از دستانش لیز خورد و کوهی از حسرت برایش بر جای گذاشت.
کابوس تیلور اما حسن یزدانی را از میدان به در نکرد؛ مرد آمریکایی انگار بخشی بزرگ از انگیزه حیات ورزشی قهرمان ما بود. دوگانه یزدانی - تیلور به همان اندازه ای که برای ما نتایج تلخی را به همراه داشت اما تنور کشتی در دسته 86 کیلوگرم را داغ نگه می داشت.
مدال های ارزشمند حسن در مسابقات مختلف ، از او یک " پرافتخار " ساخت.
یک مصدومیت لعنتی ترمز قهرمان ما را کشید؛ تردیدها درباره شکل و شیوه درمان کتف او مدت زمان قابل توجهی را از وی ربود اما بالاخره دل به دریا زد و زیر تیغ جراحی رفت.
درست در روزهایی که حضور یا عدم حضور وی در المپیک پاریس محل ابهام بود، ققنوس وار از دل خاکستر به بیرون جهید و تمریناتش را استارت زد. وداع تیلور با تشک نیز مزید بر علت شد تا یزدانی سومین مدال المپیک را از هر زمان دیگری به خود نزدیک تر ببیند.
او این روزها برای پاریس نقشه می کشد؛ می داند که حتی بدون تیلور هم کار سختی دارد اما کوه انگیزه است.
در سال 2017 "بهترین کشتی‌گیر دنیا " لقب گرفت و در 25 شهریور 1401 با کسب مدال نقره مسابقات قهرمانی جهان ، پرافتخارترین کشتی‌گیر تاریخ ایران از نظر تعداد مدال های جهانی و المپیکی شد.
حسن می خواهد نام خود را طلایی تر از هر زمان دیگری بر صفحه نخست کتاب تاریخ ورزش ایران حک کند . آیا می تواند؟