سالم سازی محیط ورزش، حیاتی است

کسب مدال های باارزش و رنگارنگ در آخرین روزهای برگزاری المپیک 2024، باعث شادی وغرور مردمی شد که جز بزرگی و سرفرازی کشورشان در همه عرصه ها ، آرزو و دغدغه ای ندارند و نام ایران عزیز را در جدول کشورهای صاحب مدال المپیکی بر سر زبان ها انداخت و پیش چشم جهانیان به نمایش گذاشت و سرانجام پیام داد که شایستگی ورزش ما و توان جوان ورزشکار ایرانی غیر قابل انکار است و بر ظرفیت و قابلیت نهفته ای تاکید کرد که در ورزش ایران وجود دارد که اولا نشان می دهد از هیچ نظر - چه مادی و چه انسانی - کم وکسری نسبت به دیگران ندارد و ثانیا در صورت شکوفایی و به عمل آوردن آن در سایه یک مدیریت توانا، فکور و صاحب اراده و تدبیر ، می تواند بسیار بیشتر از اینها پیشرفت کند، در میادین جهانی بدرخشد و افتخار خلق کند. این پیام را - که البته تقریبا در اکثر المپیک های گذشته و دیگر صحنه های بزرگ ورزش تکرار شده - باید عمیقا دریافت و درباره آن تامل کرد و نباید از کنار آن شعاری و بی توجه گذشت ، پیامی در حد یک تلنگر بزرگ که باید موجب تغییر و تحول در دیدگاه ها و روش ها و منش های رایج درباره ورزش شود. تا حالا چون این اتفاق نیفتاده و واقعیت ها زیر سایه افتخار آفرینی ها و مدال آوری های دو سه روز آخر المپیک، گم و بعد از مدت زمانی فراموش شده ، این پیام درک نشده واین تلنگر تاثیرگذار نبوده و لاجرم در حال و روز ورزش تغییری ملموس و مثبت رخ نداده است. لیکن جای امیدواری هست که در این دوره - که اتفاقا با شروع کار دولت جدید همزمان شده - این پیام فهمیده و جدی گرفته شود و به هر حال ولو " حداقلی” تغییرات مثبتی چهره بندد. مانند بسیاری از کارشناسان که چم وخم و بالا و پایین این ورزش را می شناسند و نه بدبین و نه خوشبین هستند ، ما نیز سخت اعتقاد داریم که ورزش ایران برای گام زدن در مسیر پیشرفت و قویتر شدن کاملا مستعد است و ورزشکاران برومند ایرانی - آن هم نه فقط در دو رشته ، که در اکثر رشته های ورزشی - می توانند در جرگه سرآمدان و مدعیان درآیند و ایران را به عنوان کشوری”صاحب ورزش” در دنیا مطرح کنند . خیلی صریح و بی تعارف عرض می کنیم که تحقق این ادعا ، شدنی است اما بیش از هرچیز در گروی اعمال مدیریت صحیح و قوی است ، مدیریتی از هر حیث در شان و اندازه‌ها و ظرفیت پرواز این ورزش. این مهمترین نیاز ورزش ایران برای پایان دادن به وضعیتی است که سال ها به دور آن چنبره زده و آن را دچار خفگی کرده است ، وضعیتی که موجب درجا و رکود شده و به بلاها و بیماری هایی هم گرفتار آمده است.

برای ورزشی چنین مستعد و با این مشخصات و داشته های مادی وانسانی و این شرایط کمی وکیفی و این گنجایش برای حرکت چالاک به سوی پیشرفت، اصلا سزاوار و شایسته نیست که آدم ها و جریانات کوچک با دیدگاه ها و اهداف سودگرانه برایش تصمیم بگیرند و از این ابزار حساس و مهم، در جهت منافع شخصی سوءاستفاده کنند ، جریاناتی که همه می دانیم اصلا ربط وسنخیتی با ورزش ندارند و فرهنگ و مرام و خصلت پهلوانی را نمی شناسند و سرنوشت ورزش و احساسات مردم برایشان کوچکترین اهمیتی ندارد اما چون بوی پول به مشام شان رسیده، صرفا و فقط برای کسب منافع مادی ، خود را در سلک ورزشی ها درآورده و به لطائف الحیل - از جمله توصیه و سفارش بعضی از ذینفوذان سیاسی و... - در بعضی از مراکز حساس ( به ویژه رسانه ها در انواع مختلف) رخنه کرده و آن را به دکانی برای کاسبی وتامین منافع نامشروع و جاه‌طلبانه خود و رفقا و شرکای خود تبدیل کرده اند ، تا آنجا که حالا خود را پدرخوانده ورزش هم می دانند!

سخن را کوتاه کنیم . چون تقریبا همگان با این واقعیات و معانی آشنا هستند - و البته امیدواریم کسانی که برای مدیریت ورزش در دولت جدید پیشنهاد شده اند هم با آن آشنا باشند و با توجه به اینکه در این عرصه " صفر کیلومتر” نیستند و سوابق و تجربیاتی دارند ، به طور طبیعی باید هم آشنا باشند- بیش از این توضیح نمی دهیم و حرف همیشگی خود را مجدا تکرار می کنیم که : ورزش ایران برای روبراه شدن و حرکت بالنده و روان در مسیر پیشرفت و قویتر و بهتر شدن ، مشکلات و موانع بسیاری را باید حل کرده و از پیش رو بردارد که بخش اعظم آنها درونی و خودساخته است. مهمترین آنها اما بحث نفوذ و رخنه جریاناتی است که حالا حسابی از قِبَل ورزش، فربه و مدعی شده و در برابر هر اقدام و تغییری که کوچکترین خطری برای منافع نامشروع آنها داشته باشد - ولو با توسل به مقدسات و شعارهای ملی و انقلابی و... - مقاومت می‌کنند ، جریاناتی که ریشه بیماری و فساد در ورزش هستند و اولین اقدام اصلاحی ، خشکاندن این جریانات است. تا این اتفاق نیفتد و محیطی مساعد مهیا نشود ، نه در ورزش که درهیچ جای دیگر ، اقدام سازنده و اصلاحگرانه امکان ندارد و سخن گفتن و شعار دادن درباره آن در حد " صوت " باقی می ماند، بدون اینکه کوچکترین تاثیری در روند امور بگذارد. به قول معروف : " نام حلوا بر زبان بردن ، نه چون حلواستی”!

این موضوعی ثابت شده است که برای انجام اقدامات سازنده و گام زدن در مسیر پیشرفت و آبادانی و درانداختن طرحی نو- در ورزش وغیر ورزش - اولین کاری که باید بدان دست زد ، " سالم سازی محیطی” است. لازمه این کار هم مبارزه با کسانی است که موجب پژمردگی و کسالت و مسمومیت محیط شده اند. آیا این اتفاقات از بعد از المپیک پاریس و شروع کار دولت جدید برای ورزش ما می افتد یا خیر، سوالی است که پاسخ آن دیر یا زود دانسته خواهد شد. البته درهمین روزهای اخیر از قول سخنگوی کمیسیون امنیت ملی مجلس شورای اسلامی خواندیم و شنیدیم که وزیر پیشنهادی ، برنامه ها و نظرات خود را به نمایندگان ارائه داده اما تاکید کرده : " مقابله با فساد در ورزش در صدر برنامه های او خواهد بود. " همین یک جمله خود گویای آن است که ایشان می داند کجا آمده و برای انجام کار و خدمت از کجا و چه کسانی باید شروع کند تا عملکردش مصداق " ... خواجه در بند نقش ایوان است”! نباشد. فقط باید منتظر ماند و دید که در وادی” عمل” چه اتفاقاتی خواهد افتاد . تا حالا و در حرف و شعار ، با فساد و مفسدان خیلی مبارزه شده ، بدون اینکه در وضعیت ورزش تغییری مثبت رخ داده باشد...

*سیدمحمدسعید مدنی