کیهان ورزشی-ناهنجاری‌های فوتبال ایران کم بود، حالا یکی دیگر به نام «بیانیه نویسی» به آن اضافه شده است. بیانیه نویسی فی نفسه بار منفی ندارد اما آنچه در این فوتبال از بیانیه های گاه و بیگاه باشگاهها می بینیم سراسر کینه توزانه و تفرقه اندازانه است. این موضوع برای عده ای در این فضا، به یک حربه ظاهرا قوی مبدل گشته تا خودی نشان دهند و به وسیله آن اهداف شان را پیش ببرند. حالا آن اهداف چیست؟ خلاصه اش می شود: حفظ میز و صندلی و بهره برداری شخصی.
لیگ برتر فوتبال ایران در جریان است و دو تیم استقلال و پرسپولیس برای تصاحب جام کورس بسته اند. چند تیم دیگر نیز به دنبال آنها هستند، البته نه برای قهرمانی بلکه در تلاشند تا کسب سهمیه آسیایی نمایند. این کلیت لیگ ماست، اما همین کورس بستن وتلاش برای رسیدن به رتبه های بالاتر، شاخ و برگ هایی دارد که نشان می دهد اینجا هدف به شدت وسیله را توجیه می کند. یکی از آن وسایل که سخت آزاردهنده و منزجز کننده خودنمایی می کند، بیانیه نویسی های این روزهای باشگاهها علیه یکدیگر، علیه داوران و علیه دیگر ارکان فوتبال و ... است و در راس این هرم نامیمون، دو باشگاه بزرگ و مردمی و مثلا فرهنگی کشورمان یعنی استقلال و پرسپولیس قرار دارند! باشگاههایی که اگر همین الان پای صحبت های مدیران محترم آنها بنشینیم، چنان از فرهنگ و اخلاق سخن می گویند که گویی فقط و فقط برای به کمال رساندن مربیان و بازیکنان شان برفوتبال ایران هبوط کرده و با اکراه و تنها برای خدمت پست مدیریتی را پذیرفته اند! مدیرانی که وقتی جلوی دوربین های تلویزیونی قرار می گیرند آنقدر افتاده و سر به زیر از مرام و مسلک پهلوانی صحبت می کنند که ناخودآگاه شمایی از پوریای ولی در ذهن بیننده نقش می بندد.
اما همین مدیران وقتی احساس کنند پای بردی و باختی و سه امتیازی و جامی وسط است، چنان از خود بی خود می شوند که دیگر کسی حریفشان نیست. البته قرار نیست اینها خودشان شخصا وسط گود بیایند و چرخی بزنند و حریف بطلبند که گاهی چنین نیز کرده اند. آنها پیاده نظام خود را جلو می فرستند، پیاده نظام هایی با عنوان مدیر روابط عمومی، مدیر رسانه ای، معاون حقوقی و ... خوش رقصی می کنند و ... و بدا به حال استقلال و پرسپولیسی که اعتبار و آبرو و تاریخچه آن چنین به بازی گرفته می شود.
رفتارهای اینها به عنوان بزرگترهای باشگاههای استقلال و پرسپولیس - و اخیرا چند باشگاه دیگر- بزرگترین آسیب را بر فرهنگ فوتبال ایران وارد می کند و متاسفانه نه تنها الگوهای درستی از خود برجا نمی گذارند بلکه خواسته یا ناخواسته تماشاگران را نیز به ورود به این وادی فرامی خوانند. البته ایمان داریم که بخش اعظمی از هواداران و تماشاگران فوتبال – نه آن عده ای که جز فحاشی و تهمت زنی و حرمت شکنی در فضای مجازی کاری بلد نیستند- از اعماق وجودشان از ایجاد چنین فضایی در فوتبال ایران دل آزرده هستند و این را به انحای مختلف بروز داده اند.
در این بین، نقش منفعلانه فدراسیون فوتبال و کمیته های بی اثر و خنثایی چون کمیته اخلاق و انضباطی را نباید نادیده گرفت. این بخش ها اگر به درستی وظایف شان را انجام می دادند امروز شاهد این همه تهمت و توهین و بی اخلاقی از سوی عده ای نبودیم. فدراسیونی که یکسال به دست جریانات مخرب و ضد فرهنگ و ضد اخلاق اداره شد، حالا نیز توسط بازماندگان همان جریان کار و بار خود را پیش می برد لذا از این گروه نیز انتظاری نمی توان داشت و توقع اینکه بیایند و با بی اخلاقی های موجود و بچه بازی های یک عده در باشگاههای برخورد قاطعانه کنند، بیجا است.
خلاصه کلام اینکه؛ فوتبال ایران در گرداب عجیبی گرفتار شده و خروج از آن، تنها یک راه دارد: واگذاری صندلی های فدراسیون فوتبال به افراد دلسوز و متخصص تا به لطف حضور آنها، اراده ای جدی برای مبارزه با بی اخلاقی ها و کجروی ها و ... شکل بگیرد، لذا باید اتفاقات پیرامون مجمع مهم و حساس پیش روی این فدراسیون که تاریخ آن دهم خرداد ماه اعلام شده را با دقت رصد کرد و اجازه نداد خواب آنهایی که برای فوتبال نقشه های تازه کشیده اند تعبیر شود به ویژه وقتی از منابع موثق خبر می رسد که عده ای لابی های خود با برخی مراکز غیر ورزشی و همچنین برخی هیات های استانی را آغاز کرده اند؛ کسانی که قواره شان به ریاست فوتبال این کشور نمی خورد.
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
پربحث ترین عناوین آخرین اخبار 
