4 داستان متفاوت از چهره دیگر فوتبال
کیهان ورزشی-
هدیه ای برای هوادار رقیب
بردلی لوری برای دومین بار در زندگی اش از نئوروبلاستوما رنج می برد و این یعنی برای انجام معالجات لازم در ایالات متحده به 700 هزار پوند نیاز دارد. بردلی یکی از جوانترین هواداران ساندرلند است که این روزها بیش از گذشته وی را در انگلستان می شناسند؛ کودک 5 ساله ای که به نوع خاصی از سرطان مبتلا است و برای مبارزه با آن به مبلغی گزاف نیازمند است. او از اهالی بلک هیل از کانتری دورهام است که همچون همه مردمان این منطقه طرفدار ساندرلند یا همان گربه های سیاه است. به همین دلیل هم بود که پیش از بازی هفته قبل مقابل اورتون او با عروسک سمبل باشگاه محبوبش به میدان آمد و مورد تشویق هواداران قرار گرفت.
اگرچه بازی در ورزشگاه خانگی سالندرلند برگزار می شد اما برای اورتونی ها که به عنوان تیم رقیب به این شهر سفر کرده بودند، این دیدار با همه بازی های خارج از خانه تفاوت داشت و حضور بردلی همه چیز را متفاوت کرده بود. به گزارش "لیورپول اکو" پس از بازی 200 هزار پوند جمع آوری شده در میان هواداران اورتون به خانواده بردلی اهدا شد. اگرچه گفته می شود تاکنون نزدیک به 300 هزار پوند دیگر هم جمع آوری شده که قرار است در بازی برگشت آنهم به بردلی و والدینش اهدا شود. این مبلغ پس از اعلام سایت "fundraising" با کمک هواداران اورتون جمع آوری شده و به دنبال آن هواداران ساندرلند نیز در تلاش هستند تا باقی هزینه درمان این کودک سرطانی را از میان موسسه های خیریه و مردم نهاد جمع کرده و در اختیار بردلی قرار دهند. در عین حال مسئولان باشگاه اورتون در بازی رفت که هفته گذشته برگزار شد، از خانواده لوری تقاضا کردند تا برای بازی برگشت که قرار است 25 فوریه 2017 در گودیسون پارک برگزار گردد، به بندر لیورپول بیایند و بازی را از نزدیک تماشا کنند.
برای خانواده بردلی همه چیز در سال 2014 و پس از اولین تشخیص بیماری توسط پزشکان روشن شد. پزشکان در یکی از بررسی های کامل خود متوجه شدند که سرطان باردیگر به سراغ بردلی آمده است. حالا دو سال از آن روزها می گذرد و همه چیز برای درمان وی مهیا شده است. او پیش از پیروزی 3 بر صفر تمش مقابل آبی های بندر لیورپول اجازه می دهد کاپیتان تیم یعنی جرمین دفوو وی را در آغوش بگیرد. از سوی دیگر طرفداران هر دو تیم در دقیقه 5 بازی به پاس مبارزه جسورانه اش دربرابر سرطان، نامش را یکپارچه فریاد می زدند. این در شرایطی است که مادرش جما، پدرش کارل و برادر 14 ساله اش کیران خبرهای ناامید کننده و دلهره آوری را از بازگشت سرطان بردلی پیش از تعطیلات مدارس در ماه ژوئن دریافت کرده بودند. او و مادرش در همین مدت تعطیلات، چندین روز کامل را برای انجام عمل جراحی و در انتظار بررسی انتشار سرطان در نقاط مختلف بدنش در یکی از بیمارستان های معروف شهر نیوکاسل گذراندند. مادر بردلی می گوید "بدون شک شرایط کنونی واقعا بد است و حس می شود که سرطان بسیار پش رونده و قدرتمند است. ما تسلیم نمی شویم و بردلی هم همین گونه است".
اولین بار که سرطان در بدن این پسر عاشق فوتبال تشخیص داده شد، او تنها دو سال داشت. در آن زمان نئوروبلاستوما درجه 4 برای وی تشخیص داده شد که به سیستم عصبی بدن حمله کرده بود. پس از آن عمل های جراحی متعددی برای از بین بردن تومورها صورت گرفت و با انجام شیمی درمانی در دسامبر سال 2014 خانواده لوری با خوشحالی فراوان از بهبودی کامل فرزندشان خبر دادند. با این حال مادر و پدر بردلی می دانستند که در عین حال 80 درصد احتمال بازگشت بیماری هم وجود دارد که اگر چنین اتفاقی رخ بدهد، درمان آنتی بادی در آمریکا تنها راه موجود برای حفظ جان اوست. مادرش می گوید"شش ماه پس از آنکه بیماری بردلی تشخیص داده شد، شروع به جمع کردن کمک های خیریه کردیم. مردم از شهرهای مختلف کمک می کردند و حامی اتفاق هایی بودند که برای درمان او صورت می گرفت. آنها کمک کردند تا حدود 300 هزار پوند از میان اجتماعات شهرهایشان جمع شود. ما تنها می خواستیم از چیزهای عادی زندگی مانند سایر مردم بدون نگرانی درباره هزینه درمان در زمان لذت ببریم. باید صادقانه بگویم که ما تلاش می کردیم مثبت فکر کنیم و امیدوار بودیم که این اتفاق برایش دوباره رخ ندهد اما برای بیان اینکه از شنیدن خبر بازگشت سرطان تا چه اندازه قلبمان شکست و نابود شدیم، جمله ای نمی توانیم بگوییم".
مسی و پدیده‌ای به نام بیتی
یکبار دیگر بارسلونا وجه انسانی خود را نشان داد و اینبار مسی و یارانش در دوبلین و در مصافی دوستانه با سلتیک این کار را کردند. شاید دیدار با سفیر یک باشگاه اتفاقی عجیبی در فوتبال نباشد اما وقتی بدانیم این سفیر یکی از جوانترین هواداران آن باشگاه و شاید شناخته شده ترین هوادارش باشد که به بیماری سندروم دچار است، این ملاقات به داستانی جالب تبدیل می شود. لوئیز سوارز، لیونل مسی و لوئیز انریکه در سفر خود به دوبلین با "جی بیتی" 12 ساله دیدار کردند و پس از ان به سرعت در شبکه های اجتماعی خود به سرعت تصاویر این دیدار را منتشر کردند. بیتی که از سال قبل به عنوان سفیر باشگاه سلتیک انتخاب شد، هنگامی که با ستاره های بلوگرانا در حال عکس انداختن بود، نماد خیریه باشگاه را در دست داشت تا اینگونه توجهات را به دیگر دوستانش هم که در این موسسه با مشکلات خود دست و پنجه نرم می کنند، جلب کند. او که معروف ترین چهره ورزشگاه سلتیک پارک گلاسکو است، لحظات خاطره انگیز بسیاری را در این ورزشگاه و در کنار تیم محبوبش ثبت کرده است.
بیتی از آن دسته کودکان است که توانسته به دلیل بیماری خاصی که دارد، با ستاره های بزرگ فوتبال دنیا ملاقات کند. اینبار او به هتل محل اقامت بارسایی ها رفت و با توپ سبزی که در آغوش داشت، توانست بازیکنانی چون لئو مسی و لوئیز سوارز را به لابی هتل بکشاند و با آنها عکس یادگاری بیندازد. هنگامی که مسی دست هایش روی شانه بیتی انداخته بود تا عکس بگیرد، بیتی نصیحت هایی را برای گلزنی به وی کرد و البته درباره رنگ موهای جدید مسی نظرش را اعلام کرد. بیتی به مسی گفت"مدل موهایت جالب است و دوستش دارم. من بارسلونا را هم دوست دارم اما عاشق سلتیک هستم". مارتین پدر جی می گوید" مسی نمی توانست به خوبی انگلیسی صحبت کند اما به کمک مترجم آنها توانستند مکالمه قابل توجهی داشته باشند و از دور صدای خنده آنها را می شنیدم و می دیدم که جی می خندد. سوارز بهتر انگلیسی صحبت می کرد و به همین خاطر او با لوئیز بیشتر توانست درباره فوتبال صحبت کند". جی که دچار بیماری سندروم داون است، پس از آنکه دو سال قبل جرجیوس ساماراس به وی کمک کرد تا از میان تماشاگران به میدان بیاید و جشن قهرمانی را با تیم بگیرد، به عنوان سمبل غیررسمی باشگاه معرفی شد.
در جولای سال 2013 بیتی یک روز خاص را با سلتیک تجربه کرد چراکه توانست برای اولین بار با تیم اصلی تمرین کند. البته این آخرین بار نبود که بیتی از بودن در کنار تیم محبوبش لذت برد اما حضور در تمرین آن روز سلتیک باعث شد تا اتفاقات خوشایند بعدی برای این هوادار خاص بوجود آید.
فصل 2013-2014 به روز پایانی خود رسیده بود و آخرین بازی فصل در ماه می سال 2014، می توانست سلتیک را به سومین قهرمانی متوالی اش در لیگ برتر اسکاتلند برساند. بازیکنان سلتیک برای رسیدن به این قهرمانی چیزی کم نگذاشتند و به آن رسیدند اما در این میان تصمیمی که جرجیوس ساماراس گرفت، سرخوشی و لذت این قهرمانی را بیش از پیش کرد. او که همیشه رابطه خوبی با بیتی داشت، وی را به یاد داشت و پس از اتمام بازی به سراغش رفت و از میان هواداران وی را به وسط زمین آورد تا با دیگر بازیکنان جشن قهرمانی را برپا کند. این لحظه ای بود که تصویرش آن روز در تمام رسانه های دنیا منتشر و پخش شد و رویای این هوادار جوان رنگ واقعیت به خود گرفت. علاوه بر اینکه نیل لنون سرمربی سلتیک مدال قهرمانی اش را هم به وی اهدا کرد.
هواداران فوتبال در اسکاتلند در این انتخاب خود هیچ شکی نداشتند. جی بیتی 97 درصد آرا را بدست آورد و به عنوان زننده برترین گل ماه ژانویه سال 2015 لیگ اسکاتلند انتخاب شد. ضربه پنالتی او بالاتر از گلهای بازیکنانی چون گری ماکای و میکائیل لاستیگ از سلتیک و دیوید گودویلی از آبردین قرار گرفت. با این اتفاقات پدیده بیتی روز به روز بیشتر در اسکاتلند در حال رشد بود و هواداران فوتبال در این کشور دیگر همگی او را می شناختند و حتی برخی از آنها ترانه ای به نام "جی کوچک" را به وی تقدیم کردند. بیتی در میان دو نیمه بازی تیم های سلتیک و همیلتون که با برتری سبزپوشان پایتخت تمام شد، پنالتی معروف خود را زد و جایزه گل برتر ماه را بدست آورد.
یادبودی به بزرگی یک ورزشگاه
بعضی کارهای معمولی هستند که مهم نیست چه کسی آن را انجام دهد، مهم نیت کار است که می تواند وضعیت آن را از حالت معمولی به کاری بزرگ تبدیل کند و اینگونه ستایش همه را بر بیانگیزد. حال آنکه وقتی چنین کاری از شخص یا جایی کوچک سر می زند، بیشتر می تواند ستودنی باشد. شاید خیلی از ما نام باشگاه دارمشتات را نشنیده باشیم، مگر آنهایی که فوتبال را بیش از بقیه دنبال می کنند یا از هواداران سرسخت فوتبال آلمان و باشگاه های آن هستند که در این حالت نام این تیم باشگاهی را که دو فصل قبل توانست خودش را به سطح اول فوتبال باشگاهی آلمان برساند، شنیده اند. حالا دارمشتات به شکل دیگری نامش بر سر زبان ها افتاده و بیشتر رسانه های آلمانی در هفته ای که گذشت مطلبی را در وصف کار بزرگی که این تیم کوچک انجام داد، نشر دادند.
جاناتان هیمس در دوران خردسالی از نوابغ تنیس آلمان محسوب می شد اما در همان زمان هم عاشقانه طرفدار دارمشتات بود؛ هواداری که وقتی به جنگ با سرطان برخاسته بود، یکی از عوامل الهام بخش این تیم در فصل 2014-2015 برای کسب جواز صعود به بوندس لیگای یک بود. او که از 14 سالگی دچار سرطان شده بود، در ماه مارس و در سن 26 سالگی درگذشت تا دارمشتات متعصب ترین هوادارش را از دست بدهد اما مرگ وی باعث نشد تا این باشگاه آلمانی فراموشش کند و حالا در آغاز فصل جدید آنها نام ورزشگاه خود را تغییر داده و به نام جاناتان هیمس استادیون نام گذاری کرده اند تا اینگونه یادش را گرامی بدارند. این در شرایطی است که اسپانسر این باشگاه یعنی کمپانی مرک که مهمترین تولیدکننده مواد شیمیایی در جهان است، این اجازه را داده تا در بازی های باقی مانده فصل نام این کمپانی از ورزشگاه برداشته شود تا نام جانی به آن اطلاق یابد.
آیتاچ سولو که به عنوان کاپیتان دارمشتات در کنار باقی بازیکنان تیم، در ماه می 2015 در کنار جانی توانست جشن حضور تیمشان در بوندس لیگا را مقابل هزاران هوادار مسرور شهر "کارولینن پلاتز" برگزار کند، از نام جدید ورزشگاه به دلش نشسته و خوشحالی اش از این انتخاب را اینگونه بیان می کند"ما حالا جایی بازی می کنم که جانی در آن زندگی می کند، جایی که در خودش برای ما انگیزه ایجاد می کند. می خواهیم این فصل باردیگر برخیزیم و بی شک ارتباط ما با جانی بیشتر از همیشه به ما انگیزه می دهد. هر هوادار دارمشتات که ما را می شناسد، جانی را هم می شناسد". "کای بکمن" یکی از اعضای هیات مدیره کمپانی مرک که حق نام ورزشگاه را در اختیار جانی قرار داده اند، می گوید"ما برای انجام این کار و بوجود آوردن چنین شرایطی آماده و مشتاق بودیم و خوشحال هستیم که توانستیم با همه ارکان برای بوجود آوردن این تغییرات به توافق برسیم.
موسسه خیریه "داموست کامپفن" با شعار "آلمان برای شما باید بجنگد" در فوریه سال 2015 توسط جانی و آندره‌آ پتکوویچ که تنیسور حرفه ای متولد دارمشتات است، بنا نهاده شد تا به جوانان و کودکانی که دچار سرطان هستند کمک کند. این موسسه اکنون توسط بسیاری از بازیکنان دارمشتات و دیگر بازیکنان آلمانی حمایت می شود و پس از مرگ جانی این حمایت ها افزایش چشمگیری داشته است. به گفته پتکوویچ به احتمال زیاد نام آن تا چندی دیگر به نام جانی گذاشته می شود تا در تمام آلمان بیش از این شناخته شود. از سویی یکی دیگر از حامیان اصلی باشگاه دارمشتات در حال فراهم کردن شرایطی است تا در ماه مارس سال آینده برای برگزاری سالگرد درگذشت جانی در یکی از بازی های این تیم در بوندس لیگا، لوگو موسسه خیریه وی را بجای نام کمپانی خود بر روی پیراهن تیم حک کند. همچنین باشگاه تصمیم دارد بخشی از لباس هایش را به عنوان مدل هایی محدود به فروش برساند و همه درآمد حاص از آن را در اختیار موسسه قرار دهد. این مدل های خاص با نام موسسه جانی اکنون تولیده شده و از همین هفته در یکی از فروشگاه های باشگاه در شهر که با رنگ پیراهن تیم و جمله "متشکریم جانی" طراحی شده، به فروش می رود.پدر جانی با سرازیر شدن سیل احساسات همشهریانش نسبت به مرگ جانی، واکنش نشان داده و می گوید" این یک حرکت ستودنی است که باشگاه دارمشتات و بسیاری از حامیان مالی آن ایجاد کرده و اجازه داده اند نام ورزشگاهی که پسرمان دوست داشت و طرفدار آن بوده به نامش ثبت شود. این باعث می شود موسسه خیریه او هم بهتر از قبل شناخته شود".
عاشقانه های مارشال و هری کین
مننژیت باعث شده تا پاهایش را از دست بدهد اما نداشتن پا، رویاهایش را نگرفته و نتوانسته مانع پروازش شود. او مانند اسطوره اش می دود، می خندد و ضربه ای نصف و نیمه به توپ می زند. پیراهنی که از هری کین بر تن دارد یعنی عاشق آقای گل این فصل لیگ برتر است و می خواهد مانند او باشد. مارشال جانسون عجیب ترین هوادار تاتنهام و هری کین است که تلاش می کند از این پس در بسیاری از جلسات تمرینی و بازی های این تیم حضور داشته باشد. مانند آخرین بازی فصل مقابل نیوکاسل که مارشال هم درتمرینات حاضر شد و هم به وایت هارت لین رفت تا از بازیکنان تیم محبوبش به خاطر گذراندن یک فصل درخشان تشکر کند.
شکست مقابل ساوتهمپتون اگرچه برای هواداران تاتنمهام تلخ بود و حتی خیال نزدیک شدن به لستر را هم ازهواداران ربود اما وقتی مارشال 8 ساله که به دلیل ابتلا به بیماری مننژیت دست ها و پاهای خود را از دست داده به کنار زمین آمد تا یکی از بازیکنان تعویضی موریسیو پوچتینو باشد، همه آن ناکامی در کسب قهرمانی را از دست دادند و با مارشال همزاد پنداری کردند. او که پیش تر این شانس را داشت که در کنار بازیکنان محبوب خود تمرین کند، با همان پیراهن شماره 10 معروف که این فصل از آن هری کین بود، به ورزشگاه آمد و با طور نمادین جای یکی از بازیکنان را گرفت. مارشال که از دو تیغه فلزی به عنوان پا استفاه می کند، پس از حضور در میدان به همراه هری کین و کوین وایمر، دفاع اتریشی تاتنهام، چندین ضربه به توپ زد و سپس از زمین خارج شد. در هنگام ورود به میدان موسی دمبله که شش بازی از همراهی تیمش محروم است، مارشال را کمک کرد تا به کنار زمین بیاید و وقتی به خط کناری نزدیک شد، هواداران تاتنهام به طور ایستاده وی را تشویق کردند و پذیرایی جانانه ای از او داشتند.
مادر مارشال می گوید رویای پسرش به واقعیت تبدیل شده و او حالا آسانتر می تواند با بیماریش مبارزه کند. او می گوید با کمک باشگاه مارشال توانست مدت زمان نسبتا زیادی را در کناره اسطوره فوتبالی اش سپری کند و اینگونه روحیه بهتری پیدا کند. مارشال تنها یک سال داشت که به این بیماری مبتلا و تقریبا زندگی اش با اختلال عمده ای مواجه شد و تنها راهی که برای زنده ماندن وی پیشنهاد شد، قطع دست و پایش بود. اینکه او چگونه عاشق هری کین شده و وی را می پرستد، مشخص نیست اما اینکه حالا کین قراردادی 5 ساله با تاتنهام بسته و هر سال 5/5 میلیون پوند قرار است دریافت کند، مارشال را خوشحال می کند.
وقتی مارشال وارد میدان شد، هواداران تاتنهام با این شعار که "او را استخدام کنید" و "ما تو را دوست داریم مارشال" به استقبال وی رفتند. پس از بازی اگرچه تاتنهامی از شکست تیمشان مقابل ساوتهمپتون به شدت دلگیر بودند اما پس از بازی به سرعت خبر حضور مارشال در وایت هارت لین را دست به دست چرخاندند و عکس ها و فیلم هایی که هنگام ورودش به میدان گرفته بودند، در دنیای مجازی گسیل دادند. مارشال از طریق همین رسانه های مجازی توسط تاتنهامی ها شناخته شد و به تمرینات این تیم رفت. او وقتی به این بیماری مبتلا شده بود، بسیار نگران بود چراکه می ترسید مردم با دیدنش به او بخندند اما پاهای مصنوعی جدیدش اعتماد به نفس وی را بالا برده و او حالا خیلی راحت هرجا که دوست دارد می رود حتی به دیدار هری کین. استفانی، مادر مارشال می گوید"او در مورد فوتبال بازی کردن بسیار نگران بود چراکه فکر می کرد مردم به وی می خندند . این شاید اتفاقی عجیب به نظر بیاید اما برای ما عادی بود چراکه می دانستیم مارشال تا چه اندازه مغرور است. دوستان و اقوام ما عکس ها و ویدیوهای زیادی را از وی گرفتند و به او نشان دادند تا اعتماد به نفس خودش را بازیابد. پس از آن همه چیز دیوانه وار سپری شد. اکنون مارشال درباره همه آن اتفاقات خوشحال است و دوست دارد وقتی برگ شد، یک دروازه بان بشود. او از دیدن هری کین بسیار هیجان زده است و پیش از آن نمی توانست برای رسیدن روز بازی با نیوکاسل صبوری کند.
هدیه ای برای هوادار رقیب
بردلی لوری برای دومین بار در زندگی اش از نئوروبلاستوما رنج می برد و این یعنی برای انجام معالجات لازم در ایالات متحده به 700 هزار پوند نیاز دارد. بردلی یکی از جوانترین هواداران ساندرلند است که این روزها بیش از گذشته وی را در انگلستان می شناسند؛ کودک 5 ساله ای که به نوع خاصی از سرطان مبتلا است و برای مبارزه با آن به مبلغی گزاف نیازمند است. او از اهالی بلک هیل از کانتری دورهام است که همچون همه مردمان این منطقه طرفدار ساندرلند یا همان گربه های سیاه است. به همین دلیل هم بود که پیش از بازی هفته قبل مقابل اورتون او با عروسک سمبل باشگاه محبوبش به میدان آمد و مورد تشویق هواداران قرار گرفت.
اگرچه بازی در ورزشگاه خانگی سالندرلند برگزار می شد اما برای اورتونی ها که به عنوان تیم رقیب به این شهر سفر کرده بودند، این دیدار با همه بازی های خارج از خانه تفاوت داشت و حضور بردلی همه چیز را متفاوت کرده بود. به گزارش "لیورپول اکو" پس از بازی 200 هزار پوند جمع آوری شده در میان هواداران اورتون به خانواده بردلی اهدا شد. اگرچه گفته می شود تاکنون نزدیک به 300 هزار پوند دیگر هم جمع آوری شده که قرار است در بازی برگشت آنهم به بردلی و والدینش اهدا شود. این مبلغ پس از اعلام سایت "fundraising" با کمک هواداران اورتون جمع آوری شده و به دنبال آن هواداران ساندرلند نیز در تلاش هستند تا باقی هزینه درمان این کودک سرطانی را از میان موسسه های خیریه و مردم نهاد جمع کرده و در اختیار بردلی قرار دهند. در عین حال مسئولان باشگاه اورتون در بازی رفت که هفته گذشته برگزار شد، از خانواده لوری تقاضا کردند تا برای بازی برگشت که قرار است 25 فوریه 2017 در گودیسون پارک برگزار گردد، به بندر لیورپول بیایند و بازی را از نزدیک تماشا کنند.
برای خانواده بردلی همه چیز در سال 2014 و پس از اولین تشخیص بیماری توسط پزشکان روشن شد. پزشکان در یکی از بررسی های کامل خود متوجه شدند که سرطان باردیگر به سراغ بردلی آمده است. حالا دو سال از آن روزها می گذرد و همه چیز برای درمان وی مهیا شده است. او پیش از پیروزی 3 بر صفر تمش مقابل آبی های بندر لیورپول اجازه می دهد کاپیتان تیم یعنی جرمین دفوو وی را در آغوش بگیرد. از سوی دیگر طرفداران هر دو تیم در دقیقه 5 بازی به پاس مبارزه جسورانه اش دربرابر سرطان، نامش را یکپارچه فریاد می زدند. این در شرایطی است که مادرش جما، پدرش کارل و برادر 14 ساله اش کیران خبرهای ناامید کننده و دلهره آوری را از بازگشت سرطان بردلی پیش از تعطیلات مدارس در ماه ژوئن دریافت کرده بودند. او و مادرش در همین مدت تعطیلات، چندین روز کامل را برای انجام عمل جراحی و در انتظار بررسی انتشار سرطان در نقاط مختلف بدنش در یکی از بیمارستان های معروف شهر نیوکاسل گذراندند. مادر بردلی می گوید "بدون شک شرایط کنونی واقعا بد است و حس می شود که سرطان بسیار پش رونده و قدرتمند است. ما تسلیم نمی شویم و بردلی هم همین گونه است".
اولین بار که سرطان در بدن این پسر عاشق فوتبال تشخیص داده شد، او تنها دو سال داشت. در آن زمان نئوروبلاستوما درجه 4 برای وی تشخیص داده شد که به سیستم عصبی بدن حمله کرده بود. پس از آن عمل های جراحی متعددی برای از بین بردن تومورها صورت گرفت و با انجام شیمی درمانی در دسامبر سال 2014 خانواده لوری با خوشحالی فراوان از بهبودی کامل فرزندشان خبر دادند. با این حال مادر و پدر بردلی می دانستند که در عین حال 80 درصد احتمال بازگشت بیماری هم وجود دارد که اگر چنین اتفاقی رخ بدهد، درمان آنتی بادی در آمریکا تنها راه موجود برای حفظ جان اوست. مادرش می گوید"شش ماه پس از آنکه بیماری بردلی تشخیص داده شد، شروع به جمع کردن کمک های خیریه کردیم. مردم از شهرهای مختلف کمک می کردند و حامی اتفاق هایی بودند که برای درمان او صورت می گرفت. آنها کمک کردند تا حدود 300 هزار پوند از میان اجتماعات شهرهایشان جمع شود. ما تنها می خواستیم از چیزهای عادی زندگی مانند سایر مردم بدون نگرانی درباره هزینه درمان در زمان لذت ببریم. باید صادقانه بگویم که ما تلاش می کردیم مثبت فکر کنیم و امیدوار بودیم که این اتفاق برایش دوباره رخ ندهد اما برای بیان اینکه از شنیدن خبر بازگشت سرطان تا چه اندازه قلبمان شکست و نابود شدیم، جمله ای نمی توانیم بگوییم".
مسی و پدیده‌ای به نام بیتی
یکبار دیگر بارسلونا وجه انسانی خود را نشان داد و اینبار مسی و یارانش در دوبلین و در مصافی دوستانه با سلتیک این کار را کردند. شاید دیدار با سفیر یک باشگاه اتفاقی عجیبی در فوتبال نباشد اما وقتی بدانیم این سفیر یکی از جوانترین هواداران آن باشگاه و شاید شناخته شده ترین هوادارش باشد که به بیماری سندروم دچار است، این ملاقات به داستانی جالب تبدیل می شود. لوئیز سوارز، لیونل مسی و لوئیز انریکه در سفر خود به دوبلین با "جی بیتی" 12 ساله دیدار کردند و پس از ان به سرعت در شبکه های اجتماعی خود به سرعت تصاویر این دیدار را منتشر کردند. بیتی که از سال قبل به عنوان سفیر باشگاه سلتیک انتخاب شد، هنگامی که با ستاره های بلوگرانا در حال عکس انداختن بود، نماد خیریه باشگاه را در دست داشت تا اینگونه توجهات را به دیگر دوستانش هم که در این موسسه با مشکلات خود دست و پنجه نرم می کنند، جلب کند. او که معروف ترین چهره ورزشگاه سلتیک پارک گلاسکو است، لحظات خاطره انگیز بسیاری را در این ورزشگاه و در کنار تیم محبوبش ثبت کرده است.
بیتی از آن دسته کودکان است که توانسته به دلیل بیماری خاصی که دارد، با ستاره های بزرگ فوتبال دنیا ملاقات کند. اینبار او به هتل محل اقامت بارسایی ها رفت و با توپ سبزی که در آغوش داشت، توانست بازیکنانی چون لئو مسی و لوئیز سوارز را به لابی هتل بکشاند و با آنها عکس یادگاری بیندازد. هنگامی که مسی دست هایش روی شانه بیتی انداخته بود تا عکس بگیرد، بیتی نصیحت هایی را برای گلزنی به وی کرد و البته درباره رنگ موهای جدید مسی نظرش را اعلام کرد. بیتی به مسی گفت"مدل موهایت جالب است و دوستش دارم. من بارسلونا را هم دوست دارم اما عاشق سلتیک هستم". مارتین پدر جی می گوید" مسی نمی توانست به خوبی انگلیسی صحبت کند اما به کمک مترجم آنها توانستند مکالمه قابل توجهی داشته باشند و از دور صدای خنده آنها را می شنیدم و می دیدم که جی می خندد. سوارز بهتر انگلیسی صحبت می کرد و به همین خاطر او با لوئیز بیشتر توانست درباره فوتبال صحبت کند". جی که دچار بیماری سندروم داون است، پس از آنکه دو سال قبل جرجیوس ساماراس به وی کمک کرد تا از میان تماشاگران به میدان بیاید و جشن قهرمانی را با تیم بگیرد، به عنوان سمبل غیررسمی باشگاه معرفی شد.
در جولای سال 2013 بیتی یک روز خاص را با سلتیک تجربه کرد چراکه توانست برای اولین بار با تیم اصلی تمرین کند. البته این آخرین بار نبود که بیتی از بودن در کنار تیم محبوبش لذت برد اما حضور در تمرین آن روز سلتیک باعث شد تا اتفاقات خوشایند بعدی برای این هوادار خاص بوجود آید.
فصل 2013-2014 به روز پایانی خود رسیده بود و آخرین بازی فصل در ماه می سال 2014، می توانست سلتیک را به سومین قهرمانی متوالی اش در لیگ برتر اسکاتلند برساند. بازیکنان سلتیک برای رسیدن به این قهرمانی چیزی کم نگذاشتند و به آن رسیدند اما در این میان تصمیمی که جرجیوس ساماراس گرفت، سرخوشی و لذت این قهرمانی را بیش از پیش کرد. او که همیشه رابطه خوبی با بیتی داشت، وی را به یاد داشت و پس از اتمام بازی به سراغش رفت و از میان هواداران وی را به وسط زمین آورد تا با دیگر بازیکنان جشن قهرمانی را برپا کند. این لحظه ای بود که تصویرش آن روز در تمام رسانه های دنیا منتشر و پخش شد و رویای این هوادار جوان رنگ واقعیت به خود گرفت. علاوه بر اینکه نیل لنون سرمربی سلتیک مدال قهرمانی اش را هم به وی اهدا کرد.
هواداران فوتبال در اسکاتلند در این انتخاب خود هیچ شکی نداشتند. جی بیتی 97 درصد آرا را بدست آورد و به عنوان زننده برترین گل ماه ژانویه سال 2015 لیگ اسکاتلند انتخاب شد. ضربه پنالتی او بالاتر از گلهای بازیکنانی چون گری ماکای و میکائیل لاستیگ از سلتیک و دیوید گودویلی از آبردین قرار گرفت. با این اتفاقات پدیده بیتی روز به روز بیشتر در اسکاتلند در حال رشد بود و هواداران فوتبال در این کشور دیگر همگی او را می شناختند و حتی برخی از آنها ترانه ای به نام "جی کوچک" را به وی تقدیم کردند. بیتی در میان دو نیمه بازی تیم های سلتیک و همیلتون که با برتری سبزپوشان پایتخت تمام شد، پنالتی معروف خود را زد و جایزه گل برتر ماه را بدست آورد.
یادبودی به بزرگی یک ورزشگاه
بعضی کارهای معمولی هستند که مهم نیست چه کسی آن را انجام دهد، مهم نیت کار است که می تواند وضعیت آن را از حالت معمولی به کاری بزرگ تبدیل کند و اینگونه ستایش همه را بر بیانگیزد. حال آنکه وقتی چنین کاری از شخص یا جایی کوچک سر می زند، بیشتر می تواند ستودنی باشد. شاید خیلی از ما نام باشگاه دارمشتات را نشنیده باشیم، مگر آنهایی که فوتبال را بیش از بقیه دنبال می کنند یا از هواداران سرسخت فوتبال آلمان و باشگاه های آن هستند که در این حالت نام این تیم باشگاهی را که دو فصل قبل توانست خودش را به سطح اول فوتبال باشگاهی آلمان برساند، شنیده اند. حالا دارمشتات به شکل دیگری نامش بر سر زبان ها افتاده و بیشتر رسانه های آلمانی در هفته ای که گذشت مطلبی را در وصف کار بزرگی که این تیم کوچک انجام داد، نشر دادند.
جاناتان هیمس در دوران خردسالی از نوابغ تنیس آلمان محسوب می شد اما در همان زمان هم عاشقانه طرفدار دارمشتات بود؛ هواداری که وقتی به جنگ با سرطان برخاسته بود، یکی از عوامل الهام بخش این تیم در فصل 2014-2015 برای کسب جواز صعود به بوندس لیگای یک بود. او که از 14 سالگی دچار سرطان شده بود، در ماه مارس و در سن 26 سالگی درگذشت تا دارمشتات متعصب ترین هوادارش را از دست بدهد اما مرگ وی باعث نشد تا این باشگاه آلمانی فراموشش کند و حالا در آغاز فصل جدید آنها نام ورزشگاه خود را تغییر داده و به نام جاناتان هیمس استادیون نام گذاری کرده اند تا اینگونه یادش را گرامی بدارند. این در شرایطی است که اسپانسر این باشگاه یعنی کمپانی مرک که مهمترین تولیدکننده مواد شیمیایی در جهان است، این اجازه را داده تا در بازی های باقی مانده فصل نام این کمپانی از ورزشگاه برداشته شود تا نام جانی به آن اطلاق یابد.
آیتاچ سولو که به عنوان کاپیتان دارمشتات در کنار باقی بازیکنان تیم، در ماه می 2015 در کنار جانی توانست جشن حضور تیمشان در بوندس لیگا را مقابل هزاران هوادار مسرور شهر "کارولینن پلاتز" برگزار کند، از نام جدید ورزشگاه به دلش نشسته و خوشحالی اش از این انتخاب را اینگونه بیان می کند"ما حالا جایی بازی می کنم که جانی در آن زندگی می کند، جایی که در خودش برای ما انگیزه ایجاد می کند. می خواهیم این فصل باردیگر برخیزیم و بی شک ارتباط ما با جانی بیشتر از همیشه به ما انگیزه می دهد. هر هوادار دارمشتات که ما را می شناسد، جانی را هم می شناسد". "کای بکمن" یکی از اعضای هیات مدیره کمپانی مرک که حق نام ورزشگاه را در اختیار جانی قرار داده اند، می گوید"ما برای انجام این کار و بوجود آوردن چنین شرایطی آماده و مشتاق بودیم و خوشحال هستیم که توانستیم با همه ارکان برای بوجود آوردن این تغییرات به توافق برسیم.
موسسه خیریه "داموست کامپفن" با شعار "آلمان برای شما باید بجنگد" در فوریه سال 2015 توسط جانی و آندره‌آ پتکوویچ که تنیسور حرفه ای متولد دارمشتات است، بنا نهاده شد تا به جوانان و کودکانی که دچار سرطان هستند کمک کند. این موسسه اکنون توسط بسیاری از بازیکنان دارمشتات و دیگر بازیکنان آلمانی حمایت می شود و پس از مرگ جانی این حمایت ها افزایش چشمگیری داشته است. به گفته پتکوویچ به احتمال زیاد نام آن تا چندی دیگر به نام جانی گذاشته می شود تا در تمام آلمان بیش از این شناخته شود. از سویی یکی دیگر از حامیان اصلی باشگاه دارمشتات در حال فراهم کردن شرایطی است تا در ماه مارس سال آینده برای برگزاری سالگرد درگذشت جانی در یکی از بازی های این تیم در بوندس لیگا، لوگو موسسه خیریه وی را بجای نام کمپانی خود بر روی پیراهن تیم حک کند. همچنین باشگاه تصمیم دارد بخشی از لباس هایش را به عنوان مدل هایی محدود به فروش برساند و همه درآمد حاص از آن را در اختیار موسسه قرار دهد. این مدل های خاص با نام موسسه جانی اکنون تولیده شده و از همین هفته در یکی از فروشگاه های باشگاه در شهر که با رنگ پیراهن تیم و جمله "متشکریم جانی" طراحی شده، به فروش می رود.پدر جانی با سرازیر شدن سیل احساسات همشهریانش نسبت به مرگ جانی، واکنش نشان داده و می گوید" این یک حرکت ستودنی است که باشگاه دارمشتات و بسیاری از حامیان مالی آن ایجاد کرده و اجازه داده اند نام ورزشگاهی که پسرمان دوست داشت و طرفدار آن بوده به نامش ثبت شود. این باعث می شود موسسه خیریه او هم بهتر از قبل شناخته شود".
عاشقانه های مارشال و هری کین
مننژیت باعث شده تا پاهایش را از دست بدهد اما نداشتن پا، رویاهایش را نگرفته و نتوانسته مانع پروازش شود. او مانند اسطوره اش می دود، می خندد و ضربه ای نصف و نیمه به توپ می زند. پیراهنی که از هری کین بر تن دارد یعنی عاشق آقای گل این فصل لیگ برتر است و می خواهد مانند او باشد. مارشال جانسون عجیب ترین هوادار تاتنهام و هری کین است که تلاش می کند از این پس در بسیاری از جلسات تمرینی و بازی های این تیم حضور داشته باشد. مانند آخرین بازی فصل مقابل نیوکاسل که مارشال هم درتمرینات حاضر شد و هم به وایت هارت لین رفت تا از بازیکنان تیم محبوبش به خاطر گذراندن یک فصل درخشان تشکر کند.
شکست مقابل ساوتهمپتون اگرچه برای هواداران تاتنمهام تلخ بود و حتی خیال نزدیک شدن به لستر را هم ازهواداران ربود اما وقتی مارشال 8 ساله که به دلیل ابتلا به بیماری مننژیت دست ها و پاهای خود را از دست داده به کنار زمین آمد تا یکی از بازیکنان تعویضی موریسیو پوچتینو باشد، همه آن ناکامی در کسب قهرمانی را از دست دادند و با مارشال همزاد پنداری کردند. او که پیش تر این شانس را داشت که در کنار بازیکنان محبوب خود تمرین کند، با همان پیراهن شماره 10 معروف که این فصل از آن هری کین بود، به ورزشگاه آمد و با طور نمادین جای یکی از بازیکنان را گرفت. مارشال که از دو تیغه فلزی به عنوان پا استفاه می کند، پس از حضور در میدان به همراه هری کین و کوین وایمر، دفاع اتریشی تاتنهام، چندین ضربه به توپ زد و سپس از زمین خارج شد. در هنگام ورود به میدان موسی دمبله که شش بازی از همراهی تیمش محروم است، مارشال را کمک کرد تا به کنار زمین بیاید و وقتی به خط کناری نزدیک شد، هواداران تاتنهام به طور ایستاده وی را تشویق کردند و پذیرایی جانانه ای از او داشتند.
مادر مارشال می گوید رویای پسرش به واقعیت تبدیل شده و او حالا آسانتر می تواند با بیماریش مبارزه کند. او می گوید با کمک باشگاه مارشال توانست مدت زمان نسبتا زیادی را در کناره اسطوره فوتبالی اش سپری کند و اینگونه روحیه بهتری پیدا کند. مارشال تنها یک سال داشت که به این بیماری مبتلا و تقریبا زندگی اش با اختلال عمده ای مواجه شد و تنها راهی که برای زنده ماندن وی پیشنهاد شد، قطع دست و پایش بود. اینکه او چگونه عاشق هری کین شده و وی را می پرستد، مشخص نیست اما اینکه حالا کین قراردادی 5 ساله با تاتنهام بسته و هر سال 5/5 میلیون پوند قرار است دریافت کند، مارشال را خوشحال می کند.
وقتی مارشال وارد میدان شد، هواداران تاتنهام با این شعار که "او را استخدام کنید" و "ما تو را دوست داریم مارشال" به استقبال وی رفتند. پس از بازی اگرچه تاتنهامی از شکست تیمشان مقابل ساوتهمپتون به شدت دلگیر بودند اما پس از بازی به سرعت خبر حضور مارشال در وایت هارت لین را دست به دست چرخاندند و عکس ها و فیلم هایی که هنگام ورودش به میدان گرفته بودند، در دنیای مجازی گسیل دادند. مارشال از طریق همین رسانه های مجازی توسط تاتنهامی ها شناخته شد و به تمرینات این تیم رفت. او وقتی به این بیماری مبتلا شده بود، بسیار نگران بود چراکه می ترسید مردم با دیدنش به او بخندند اما پاهای مصنوعی جدیدش اعتماد به نفس وی را بالا برده و او حالا خیلی راحت هرجا که دوست دارد می رود حتی به دیدار هری کین. استفانی، مادر مارشال می گوید"او در مورد فوتبال بازی کردن بسیار نگران بود چراکه فکر می کرد مردم به وی می خندند . این شاید اتفاقی عجیب به نظر بیاید اما برای ما عادی بود چراکه می دانستیم مارشال تا چه اندازه مغرور است. دوستان و اقوام ما عکس ها و ویدیوهای زیادی را از وی گرفتند و به او نشان دادند تا اعتماد به نفس خودش را بازیابد. پس از آن همه چیز دیوانه وار سپری شد. اکنون مارشال درباره همه آن اتفاقات خوشحال است و دوست دارد وقتی برگ شد، یک دروازه بان بشود. او از دیدن هری کین بسیار هیجان زده است و پیش از آن نمی توانست برای رسیدن روز بازی با نیوکاسل صبوری کند.
نویسنده : عرفان خماند
