یادداشت/ نیمه شب در پاریس ...
کیهان ورزشی-
سفر به پاریس برای هر کسی می‌تواند اعجاب انگیز باشد. چه مثل نویسنده این مطلب باشید یا مثل نیمار فوتبالیست. شاید کمتر کسی باشد که بتواند چشم بر زرق و برق پاریس ببندد و دوست نداشته باشد که در خیابان‌هایی قدم بزند که جان می‌دهد برای رویاپردازی. خیابان‌هایی که بزرگان ادبیات دنیا در آنها پای گذاشته‌اند و رویاهای خود را میان نوشته‌ها و فلسفه‌هایشان قرار دادند. یا مانند وودی آلن که در فیلمی به نام نیمه شب در پاریس ما را به تماشای رویاپردازی‌های خود دعوت کرد. آلن در این سفر آلیسوار اعجاب می‌کند و بیننده را به یکباره در میان ضیافتی از رنگ و خاطره و عاشقانه‌ها رها می‌کند. حس غریبی است وقتی شاهد خلق شاهکاری از پیکاسو باشید یا فرصت گپ زدن با همینگوی را هم داشته باشید. حالا تصور کنید در کنار همه این جذابیت‌های بی‌بدیل، ثروتی شگفت انگیز هم انتظار شما را بکشد. آن هم برای نیماری که رویای رسیدن به توپ طلای فوتبال جهان را چند سالی بود که در سر می‌پروراند. حالا یک جشن مفصل پای برج ایفل، یک درآمد سرشار و فضا و فرصتی برای رویاپردازی در شهر رویاها و قدم زدن در شهر زندگی‌های لوکس همان چیزی بود که می‌توانست نیمار را برای رفتن به پاری‌سن‌ژرمن وسوسه کند. او از کانون توجهات فوتبال دنیا یعنی کاتالان دل کند و برای عبور از مسی و رونالدو و بهترین شدن در جهان، پاریس را انتخاب کرد؛ جایی که می‌توانست به دور از سایه مسی و در میان شور هواداران تجملاتی پاریسی رویایش را دنبال کند. روزهای آتشین و دلچسب اولین به سرعت سپری شد و آن تب تند فروکش کرد و نیمار جایی میان پشیمانی و رسیدن به رویایش قرار گرفت. او دعوا کرد، افت کرد، گل زد، درخشید و این تسلسل تا همین امروز ادامه پیدا کرده است. اتفاقی که او را ناامید می‌کند از هر جایزه‌ای از جنس طلا و حالا آخرین هدف که همان رسیدن به قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا با رهبری خودش بود، با مصدومیتی که در بازی مقابل مارسی نصیبش شد رنگ باخته است. برای او از آن زرق و برق جاودانه پاریس، برزخی بر جای مانده که او را همیشه برای دست کشیدن از بهشت برین کاتالان ملامت می‌کند.
*عرفان خماند
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
