یادداشتی برای محمد صلاح و اشک هایش/ وجدان زیبا
کیهان ورزشی-
«محمد صلاح» ستاره مصری لیورپول هرگز دقیقه 30 فینال لیگ قهرمانان 2017-2018 را از خاطر نخواهد برد؛ وقتیکه اسیر حرفه ای گری خشونت آمیز «راموس» شد و ادامه کار برایش ناممکن گشت.
بحث فنی داستان و تاثیرات غیبت کمرشکن «صلاح»، این ستاره بزرگ لیورپولی ها بر پیکره تیمش، شقه ای از داستان است که اگر خلاصه و در یک جمله بخواهیم به آن بپردازیم باید عنوان شود: صلاح که رفت لیورپول مرگ را به چشم دید.
اما شقه دیگر ماجرا از زمانی آغاز شد که فوق ستاره بر زمین نشسته و به این باور تلخ رسید که؛ دیگر آن کتف مصدوم یارای ماندنش در میدان نیست.
اشک های او که دقایقی بعد شبیه آن اشک ها بر گونه های «کارواخال» ستاره رئال مادرید نشست که وی نیز دست بر قضا به علت مصدومیت توانایی ادامه بازی را نداشت، گویای این مهم بود که این بازیکنان بزرگ به موازات بالا بردن قدرت فنی و جسمانی شان، وجدان کاری شان را نیز ارتقا می دهند؛ وجدانی که اگر نباشد و اگر خللی بر آن وارد شود موفقیتی حاصل نمی شود.
اشک های «صلاح» و «کارواخال» در دیدار بزرگ شنبه شب، گویای وجدان کاری مردانی بود که برخلاف تصورات بسیاری، همه چیزشان را در اتفاقات داخل مستطیل سبز خلاصه نکرده و می خواهند به همان اندازه ای که از فوتبال منتفع می شوند، بازدهی داشته باشند.
چند سال قبل یکی از پزشکان معروف فوتبال ایران که در باشگاه پر طرفدار تهرانی فعالیت می کرد، در مصاحبه ای پرده از یک اتفاق تلخ و تاسف بار برداشت.
وی در جملاتی حیرت آور مدعی شد که وقتی ستاره مصدوم تیمش را از بند آسیب دیدگی رها ساخته و وی را به فرم ایده آل رسانده است، با پرخاش بازیکن مذکور روبرو شده است. با این مضمون که؛چرا به سرمربی تیم گزارش بهبودی مرا داده ای؟! من می خواستم چند روزی به شمال کشور سفر کنم اما الان مجبورم در تمرینات شرکت کنم!
این مثال ساده و تلخ را آوردیم تا ضمن اشاره به مشکلات رفتاری و فرهنگی در فوتبال خودمان بازهم به این بحث برسیم که بزرگترین اهرم نزد هر انسانی فارغ از اینکه بازیکن فوتبال باشد یا بازیگر سینما و یا فردی عادی که در بخشی ازجامعه کار می کند و عرق جبین می ریزد، وجدان کاری اوست وگرنه فقدان چنین وجدانی نه به رشد آن فرد منجر می شود و نه به رشد جامعه.
بازیکنی در قواره های «محمد صلاح» و یا حتی یک پله پائین تر از او بازیکنی بنام «کارواخال» می توانند به راحتی با مصدومیت خود کنار بیایند و بگویند حال که حق و حقوق مان را کامل دریافت می کنیم، مدتی را به استراحت بگذرانیم و رنج تمرین و مسابقه را نیز به جان نخواهیم خرید و ... اما اینجا همان وجدان زیبا ظهور می کند تا «صلاح» غم بزرگش بخاطر فرصتی که شاید برای خدمت به کشورش در جام جهانی پیش رو از دست داده باشد را به گلوله های اشک مبدل سازد.«کارواخال» نیز همینگونه می اندیشد. همانطور که «رونالدو» و «مسی» و ...اینگونه به اتفاقات پیرامون خود و حرفه خود می نگرند.
افسوسمندانه آنهایی که باید در کشور ما مقوله فرهنگ را جدی بگیرند و چنین اتفاقاتی را برجسته نمایند تا درسی باشد برای جوانتر ها در هر حوزه ای، عامدانه یا غیر عامدانه این مسایل را نمی بینند؛ بطور مثال آن جناب گزارشگر که در گزارش خود از رنگ جوراب «رونالدو» و «صلاح» تا نام بچه محل های «زیدان » را هم بر زبان می آورد، می تواند با اشاره به همان وجدان کاری و شوق خدمت به باشگاه وهوادارانش و تیم ملی و مردمانش نزد بازیکنی چون «محمد صلاح» گزارش خود را لحظاتی از حالت صرفا نتیجه گرایانه، پند آموز نماید. آنجاست که می توان از تماشای یک فوتبال سطح بالای اروپایی درس های بسیاری گرفت.آنجاست که می توان الگوهای درستی پیش روی فوتبالیست ها و اساسا جوان های کشورمان قرار داد، اما افسوس و صد افسوس که اینگونه نیست.
حمید ترابپور
تیترتان غلط است و بار مفهومی ندارد 
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
