یادداشت خبرنگار اعزامی «کیهان ورزشی» به جاکارتا/حق ورزش و ورزشكاران را ادا كنيد!

کیهان ورزشی-

رقابت هاى دوچرخه سوارى سرعت بازيهاى پاراآسيايى جاكارتا روز پنجشنبه برگزار شد و نمايندگان كشورمان علي رغم تمام شايستگى ها نتوانستند به مدال برسند.

نگاهى به تمام رشته هاى ورزشى و بررسي وضعيت فنى ورزشكاران ايران نشان مى دهد آنها از نظر بدنى، تكنيك و تاكتيك شرايط مناسبى دارند اما انچه كه باعث مى شود نتوانيم مدالهاى بيشترى كسب كنيم، نبود يا بهتر بگوئيم كمبود امكانات است.

در همين مسابقات دوچرخه سوارى، امكانات حرف اول را ميزند. فرهاد عُصفورى سرمربى تيم ملى ميگفت مالزى با امكانات كامل كه شامل ٨ دوچرخه در ماده سرعت است به جاكارتا آمده است. دوچرخه هايى كه قيمت آنها به پول ما مى شود ٢ ميليارد تومان!

در مقابل، ما با حداقل امكانات و بعضا با دوچرخه هايى كه هر قسمت آن از دوچرخه ديگرى قرض گرفته شده، در بازيهاى پاراآسيايى حاضر شده ايم.

دوچرخه كه هيچ، ورزشكاران از داشتن طوقه استاندارد هم بى بهره هستند. بازهم طبق گفته مربيان و مسئولان فنى اگر طوقه دوچرخه سواران استاندارد باشد در هر ٢٥٠ متر(يك دور كامل) حداقل يك ثانيه ركوردشان بهتر مى شود. اين واقعيت - يعني اگر امكانات باشد- ، در رقابت هاى ٤ كيلومتر تعقيبى كه ١٦ دور است، ركورد ورزشكاران ايرانى ١٦ ثانيه ارتقا پيدا مى كند كه براى خودش در اين رشته ورزشى كلى زمان است.

پيست دوچرخه سوارى جاكارتا كه مجهز به استانداردهاى روز دنياست در كمتر از يك سال ساخته شده اما در كشور خودمان براى ساخت يك پيست به طور ميانگين ١٠ تا ١٢ سال زمان نياز است. كلنگ پيست هاى دوچرخه سوارى سارى و خوزستان بيش از يك دهه است به زمين خورده ولى هنوز به بهره بردارى نرسيده است!

نكته ناراحت كننده در خصوص پيست هاى خودمان آنجاست كه بدانيم اين پيست ها پس از صرف ميلياردها تومان هزينه افتتاح مى شوند و تازه در زمان بهره بردارى متوجه مى شويم استانداردهاى خود را از دست داده اند و كارايى لازم را ندارند!

همين حالا در ايران بهترين پيست دوچرخه سوارى متعلق به مجموعه ورزشى آزادى است كه سيمانى بوده و در مقايسه با پيست هاى چوبى كمترين كارايى را دارد.

مربيان تيم ملى دوچرخه سوارى ميگفتند ايران و ژاپن با هم يعنى در سال ٥٠ كار ساخت نخستين پيست دوچرخه سوارى را شروع كردند. بعد از آن ژاپن تا به امروز ١٢٠ پيست دوچرخه سوارى ساخته اما ما هنوز نگاه مان به همان پيست آزادى است!

تمركز روى دوچرخه سوارى و اشاره نكردن به ساير رشته هاى ورزشى به معناى مناسب بودن شرايط در بقيه رشته ها نيست، آنجا هم وضع همين است.

به عنوان نمونه در مسابقات تنيس روى ميز مسابقات پاراآسيايى، ورزشكاران ما ويلچر ورزشى نداشتند و مجبور بودند با ويلچر طبى در رقابت ها شركت كنند.

البته كه كمبود امكانات در ورزش تنها مختص به ورزشكاران معلول نيست، در ميان ورزشكاران سالم نيز كم و كاستى هاى بسيارى مشاهده مى شود.

عجيب آنكه با وضع موجود و در حالى كه رقابت ميان ورزشكاران در شرايط مساوى نيست، ورزشكارانى چون شاهين ايزديار يا ساره جوانمردى ستاره مى شوند و نشان مى دهند بسيار بهتر و بالاتر از رقباى آسيايى خود هستند.

راه دور نرويم؛ در پايان روز ششم بازيهاى پاراآسيايى جاكارتا، كاروان ايران در رده سوم ايستاد؛ بالاتر از تيمى چون ژاپن با دريايى از امكانات. ببينيد اگر امكاناتمان مانند كشورهايى چون چين، ژاپن، كره و يا مالزى بود چه مى شد؟!

تمام اين گفتن ها، تجزيه و تحليل كردن ها مهر تاييدى است بر كلام كارشناسان اهل فن كه بارها و بارها اشاره داشته اند مملكت ما از نظر نيروى انسانى يا استعدادهاى ناب ، غنى و بى نياز است.

انچه كه ما نداريم يا كمتر داريم امكانات است، امكاناتى كه فراهم كردنش از دست ورزشكار خارج است كه اگر مى توانستند اين كار را هم بكنند، قطعا به بهترين شكل انجامش مى دادند.

ما به عنوان كشور بزرگ و شناخته شده در ورزش آسيا ، در تمام اين سالها پاي ثابت رويدادهاى بين المللى بوديم، اگر واقعا مسئولان ورزش و همچنين مردان اجرايى كشور از هر تورنمنت تنها يك نكته مهم را برداشت و در كشور پياده مى كردند، بايد وضع و امكانات ورزشى مان خيلى بهتر از اين بود و اين چنين در حق ورزشكاران شايسته كشورمان كه خيلى از كشورهاى كوچك همسايه آرزوى داشتن شان را داشتند، جفا نمى شد!

بهتر است بالاخره از يك جايى شروع كنيم، همين حالا هم دير شده، ولى بايد شروع كرد چون حق ورزش و ورزشكاران ايرانى بيش از اينهاست.

اغراق يا از روى احساس نيست اگر بگوئيم ورزشكاران ما در آسيا بهترين هستند، حتى بهتر از چين. حق آنها شكار بهترين نشان ها و ايستادن بر سكوى افتخار است.

ترديدى نيست كه نسبت به چند دهه گذشته حال و روز ورزش خيلي بهتر شده، خيلى پيشرفت كرديم.

در جهان كه هيچ، روزگارى در همين آسيا حسرت كسب مدال در كاراته ، شنا، دوچرخه سوارى و يا واليبال را مى خورديم اما حالا بدستش مى آوريم ولى باز از آنچه كه بايد باشيم فاصله داريم.

مى دانيم شرايط دشوار است و در داخل كشور با مشكلات عديده اقتصادى روبرو هستيم ولى انتظار مى رود مسئولان اجرايى به اهميت ورزش پى ببرند و باور كنند اين ورزش كاركردهاى فراوانى دارد.

در كدام عرصه مثل ورزش مى توان اين چنين در عرصه بين الملل افتخارآفرين بود و پرچم ايران اسلامى را به اهتزاز درآورد، و يا با چه وسيله اى غير از ورزش مى توان شور، نشاط و اميد آن هم در سطح گسترده را به جامعه تزريق كرد؟!

اگر مسئولان امر به اهميت ورزش پى بردند و به قول معروف آن را جدى گرفتند، ان وقت است كه بايد انتظار اختصاص بودجه مناسب، فراهم آمدن امكانات، توجه به اصل شايسته سالارى در انتخاب مديران و ... را داشت كه اميدواريم اين اتفاق خيلي زود رخ بدهد.

*محمود محمدی

برچسب ها: بازی های پاراآسیایی جاکارتا