ما می توانیم...

‌ سال 98 در حالی از چند روز دیگر شروع می‌شود که حدود دو ماه قبل، انقلاب اسلامی مردم بزرگ و عزتمدار و عدالتخواه ایران وارد چهلمین سال حیات خود شد و عملا گام دوم به سوی آرمان‌ها و اهداف انقلاب برداشته شده است. در این مرحله، انتظار می‌رود که ورزش ایران نیز همپا و همراه با سایر بخش‌ها و حوزه‌ها با ایجاد تمهیدات لازم و فراهم آوردن شرایط و ابزار مناسب حرکت کند و در مسیری قرار بگیرد که طی آن با استفاده از ظرفیت‌های غنی و قابلیت‌های مؤثر جایگاه خود را ارتقاء بخشد و انتظارات بحق را برآورده سازد. راستی آن است که طی سال‌های گذشته در ورزش کارهای خوبی انجام شده و برای پیشرفت و رشد ورزش تلاش‌های قابل تحسین و موثری صورت گرفته است و در نتیجه آن ورزش ایران در حوزه‌های مختلف و رشته‌های گوناگون در عرصه‌های ملی و بین‌المللی به موفقیت‌های زیادی دست یافته است، اما با توجه به توان نهفته و داشته‌های غنی و بالقوه این ورزش، به ویژه از حیث نیروی انسانی و برخورداری از جوانان برومند و مستعد هنوز برای تلاش و پیشرفت کردن، جای فراوانی وجود دارد. بنابراین در این شکی نیست که ورزش ایران، نسبت به گذشته و سال‌های قبل از انقلاب پیشرفت زیادی داشته اما نسبت به آنچه مورد انتظار است و مردم انقلابی توقع دارند، فاصله زیادی وجود دارد. به تعبیر رهبر معظم انقلاب (که نه درباره ورزش، بلکه به طور کلی فرمودند): «آنچه تاکنون شده و با آنچه باید می‌شده و بشود، دارای فاصله‌ای ژرف است.» بنابراین سال 98 که همزمان با آغاز برداشته شدن گام دوم انقلاب اسلامی به سوی آرمان‌های بزرگ و سازنده و اهداف متعالی در ابعاد «خودسازی، جامعه پردازی و تمدن‌سازی» است، در حالی آغاز می‌شود که بدون هیچ تردیدی، ضرورت تحول و تغییر در بینش و روش مدیریتی ورزش، احساس می‌شود. این تحول و تغییر الزاما به معنای عزل مدیران فعلی ورزش و نصب افراد تازه نیست، بلکه همان‌طور که عرض شد در نوع نگاه و دیدگاه و همچنین روش‌های مدیریتی است که می‌تواند توسط همین افراد فعلی هم که عهده‌دار مدیریت خرد و کلان ورزش هستند، انجام بشود. این موضوعی جدی است و انتظار بحقی است که مردم قهرمان و مقاوم و نجیب این مرز و بوم در خیلی از حوزه‌ها و عرصه‌ها (اقتصادی، سیاسی، فرهنگی، علمی و... و ورزشی) از مسئولان و مدیران انتظار دارند، چون بدون تعارف نه فقط در ورزش بلکه در خیلی حوزه‌ها و عرصه‌ها، «آنچه هست» رضایت‌بخش نیست و با «آنچه باید باشد»، فاصله‌ای عمیق دارد، بماند که متاسفانه در بعضی جاها مثل حوزه اقتصادی و معیشتی «آنچه هست»، اصلا با شعارها و اهداف انقلابی که «عدالت» را محور حرکت و هدف بزرگ خود قرار داده است، همخوانی ندارد، بلکه در تضادی بسیار ژرف و آشتی‌ناپذیر به سر می‌برد.

بنابراین جای تعارف و رودربایستی نیست، هر کس در هر جا، که عهده‌دار کار و مسئولیتی است و اداره امری از امور مردم را برعهده دارد، باید با جدیت بیشتر به ایجاد تحول و اصلاح در حوزه کاری خود دست بزند، اینجا چون روی سخن ما با مسئولان و مدیران ورزشی است با آنها صریحتر می‌گوئیم، ورزش ایران برای رشد و پیشرفت مستعد و آماده است و آنچه می‌تواند این واقعیت را که مورد تایید بسیاری از کارشناسان داخلی و خارجی است، تحقق عینی بخشد و در عمل ثابت کند، «مدیریت» است. متاسفانه در ورزش ما علی‌رغم تلاش‌ها و کارهایی که انجام شده و می‌شود، خیلی از کارها انجام نشده و خیلی از اقدامات معطل مانده، خیلی از معضلات و مشکلات حل نشده و... بر کاروبار مدیریت آن در نگاه خوش‌بینانه نوعی «روزمرگی» و سیاست «باری به هر جهت» حاکم است. ورزش ایران برای پیشرفت به کارهای اصلاحی و ساختاری جدی و عمیق نیاز دارد، دنیای ورزش دارد، با گام‌های بلند رو به جلو حرکت می‌کند. حتی کشورهایی که اصلا جایگاه و سابقه‌ای در ورزش دنیا ندارند، به کارهای اصلاحی و ساختاری روی آورده‌اند، همین کشور کوچک قطر را در همسایگی خود ببینیم، کشوری که حتی در ورزش منطقه غرب آسیا هم محلی از اعراب نداشت، چند سالی است «راه» را پیدا کرده و مثل بقیه کشورهایی که ورزش را جدی گرفته‌اند برای پیشرفت و جبران عقب‌ماندگی از «راهش» وارد شده است.

قهرمانی فوتبال این کشور در جام ملت‌های آسیا را همه دیدیم و در این یکی، دو هفته اخیر هم در کوران رقابت‌های جام باشگاه‌های آسیا شکست دو تیم سرشناس و ریشه‌دار کشورمان را مقابل حریفان قطری شاهد بودیم و... خلاصه کلام اگر نجنبیم و بیشتر از این دست دست کنیم، وضعیت ورزش کشورمان از این که هست بدتر می‌شود و... علاوه بر مسائل ساختاری که در ورزش ما و در نزد مدیران آن- در دوره‌های مختلف- مغفول مانده است، مسائل فرهنگی و تربیتی که یکی از کارکردهای ذاتی ورزش است و در کشورهایی که در ورزش دنیا مطرح هستند، و «حرفه‌ای‌»گری را تا حد زیادی عملا پیاده کرده‌اند، سخت جدی گرفته شده است، در ورزش ایران جایگاه و معنایی ندارد و در نگاه مسئولان آن، به عنوان امری فرعی و حاشیه‌ای تلقی می‌شود و... این است که دلالی و بازیکن‌سالاری و نتیجه‌گرایی افراطی و خط و ربط «عابربانکی» و ... در آن بیداد می‌کنند با همین سخن مختصر که کمتر کسی در آن شک دارد، معلوم می‌شود، اصل ورزش را مسئولان و مدیران و متولیان آن جدی نگرفته‌اند! وقتی می‌گوییم مسائل ساختاری و موضوع حساس و مهم فرهنگ در ورزش ما جدی گرفته نشده و مسئولان و مدیران ورزش بدون توجه به آنها، در پی «نقش رخ ایوان» هستند! آیا نتیجه‌ای جز اینکه ورزش آنطور که بایسته و شایسته است در کشور ما، به ویژه نزد مدیران و متولیان آن جدی گرفته نشده است، عاید می‌شود؟

این در حالی است که ورزش در نزد مردم و علی‌الخصوص جوانان عزیز ما از جذابیت و جایگاه عمیقی برخوردار است و باز این در حالی است که از همان اولین روزهای پیروزی انقلاب اسلامی معلوم شد که ورزش در جمهوری اسلامی ایران و در نگاه «رهبری» آن، به سهم خودش یک مقوله دارای اهمیت و «روح و جسم سالم» یک واجب شرعی و جزو ارزش‌های اجتماعی است که می‌تواند به عنوان یک ابزار موثر در جهت تحقق آرمان‌های انقلابی در ابعاد اجتماعی، تربیتی، فرهنگی و... مورد استفاده قرار گیرد و نقش‌آفرینی کند. در همین سال 97 شاهد بودیم که رهبر معظم انقلاب اسلامی بارها و به مناسبت‌های مختلف ورزشی با پیام‌های مشوق و دلگرم‌کننده، زحمات و تلاش جوانان ورزشکار کشورمان را که در میادین ورزشی باعث «شادی دل مردم» و «ارتقاء غرور ملی» شده بودند، تحسین کرده و ستودند. بنابراین وقتی انقلاب اسلامی و نظام جمهوری اسلامی ورزش را سخت تاکید می‌کند و جزو «ارزش‌های اجتماعی» با کارکردهایی موثر می‌داند وقتی که می‌دانیم و می‌بینیم و ورزش در نزد مردم و جوانان ما دارای جذابیت و جایگاه است. و باز وقتی می‌بینیم که ورزش ایران از حیث مادی و غیرمادی (به ویژه انسانی) از ظرفیت‌ قابل توجهی برخوردار است،‌ آنچه برای به جرکت در آوردن ورزش و شتاب دادن به گام‌های آن برای رسیدن به جایگاه‌های بالاتر و در شان این ملک و ملت تاریخی و انقلابی و قهرمان لازم است، اعمال مدیریتی است که با قبول داشتن این واقعیات و باورداشتن به اهداف و آرمان‌های ملی و انقلابی عمل و رفتار متناسب و موثر داشته باشد. تردیدی نیست که انتقاد از وضع فعلی به معنای مایوس بودن و نومید شدن از آینده نیست. این یاس و نومیدی و تزریق آن به وسیله ابزار و وسایل مختلف از جمله مدیریت‌های ناکارآمد و غیرمسئول خواست و هدف دشمنان و بدخواهان قسم خورده این سرزمین عزیز است، باید با توکل به خدا و پرهیز از ترس و نومیدی، با نگاهی خوش‌بینانه،‌ به آینده و بالاخره اعمال مدیریتی «جهادی» و متعهدانه،‌ در همه حوزه‌ها و عرصه‌ها از اقتصاد و فرهنگ گرفته و ... تا هنر گرفته و ورزش و.. جهت تحقق آرمان‌ها و پاسخگویی به انتظارات بحق جامعه و دوم حرکت کنیم و با توجه به حماسه‌های بزرگی که این ملت در تاریخ خود،‌ عصر انقلاب اسلامی، جنگ تحمیلی و... خلق کرده و پیشرفت‌های که با دست خالی با اتکال به خدا و چنگ زدن به ریسمان وحدت و برادری و... به دست آورده است،‌بدون گرفتار شدن در ورطه شعارزدگی صرف باور داشته باشیم که «ما می‌توانیم...»!

در پایان فرا رسیدن سال نو، سال 1398 را به ملت بزرگ قهرمان ایران،‌به ویژه جامعه محترم و عزیز ورزش و خوانندگان فرهیخته و بزرگوار کیهان ورزشی تبریک و تهنیت می‌گوییم.

‌ * سیدمحمدسعید مدنی