سولسشر تاریخ را تکرار می‌کند؟

8 سال قبل دنیا کاملا متفاوت بود. بریتانیا عضوی از اتحادیه اروپا بود، دونالدو ترامپ فقط یک تاجر بود و سرالکس فرگوسن هنوز روی نیمکت مربیگری منچستریونایتد در ورزشگاه اولدترافورد نشسته بود. حتی از پاندمی کرونا هم خبری نبود و حالا می‍فهمیم که زندگی و دنیا چقدر بدون وجود کرونا لذت‌بخش است. در فصل 2012-2013 منچستر یونایتد برای آخرین بار قهرمانی لیگ برتر انگلیس را بدست آورد؛ فصلی که دقیقا پس از 17 بازی تیم فرگوسن صدرنشین لیگ بود. در آن فصل رقابت‌ها طبق روال از ماه آگوست آغاز شد و تا اواخر دسامبر تیم‌ها 17 بازی خود را انجام داده بودند. جایی که یونایتد با 6 امتیاز اختلاف نسبت به همشهری‌اش صدرنشین بود. در آن فصل لیورپول به دنبال شکست 3-1 در خانه مقابل استون ویلا، به رده دوازدهم سقوط کرده بود و تیم برندن راجرز 20 امتیاز کمتر از صدرنشین داشت و راجرز که جایگزین کنی دالگلیش شده بود، تلاش می‌کرد با جدب بازیکنانی مانند فابیو بورینی، جو آلن و اوساما اسیدی در پنجره تابستانی، اوضاعش را کمی روبراه کند. جالب آنجاست که استوک سیتی که در رده نهم قرار داشت به اندازه یونایتد شکست خورده بود اما تساوی‌های بیشمار باعث شده بود تا این تیم در میانه جدول حضور داشته باشد.

لیورپول بعد از 30 سال به آرزویش رسید و این‌بار سولسشر است که می‌خواهد اولین قهرمانی لیگ را بعد از فرگی بزرگ به منچستر هدیه دهد. تیمی که دو ماه پیش با 9 امتیاز کمتر نسبت به لیورپول اوضاع خوبی نداشت حالا در سال جدید با صدرنشین هم‌امتیاز شده است. گرفتن امتیاز حداکثری اولین گام برای قرار گرفتن در راه قهرمانی است. تا اینجا تیم سولسشر برنامه‌اش را به خوبی پیش برده و در صورت تداوم تلاش‌ها و یکپارچگی، رقم زدن یک افتخار بزرگ دور از دسترس نخواهد بود.»

همه ما به خوبی می‌دانیم که یونایتد سالها به عنوان مدعی اصلی قهرمانی در فوتبال جزیره حضور داشت اما از آخرین قهرمانی آنها 8 سال می‌گذرد. مدت زمانی که حتی یورگن کلوپ هم به آن با طعنه اشاره می‌کند و می‌گوید "این عجیب نیست که یونایتد در 8 سال گذشته نتوانسته قهرمان شود. چرا که اگر شما در صدر نباشید و بهترین فوتبال ممکن را در هر سال ارائه ندهید، نمی‌توانید قهرمان شوید. اینکه شما منچستریونایتد یا لیورپول هستید هیچ معنایی ندارد. شما قهرمان می شوید چون در آن فصل بهترین بوده‌اید." اما حالا آنها پس از سالها رقیب یکدیگر در مسیر قهرمانی هستند. اگرچه شاگردان اوله‌گونار سولسشر نتوانستند دو هفته قبل در آنفیلد با 3 امتیاز خارج شوند اما همان تساوی یک امتیازی هم مسیرشان را به سوی قهرمانی نیم‌فصل نیز هموار کرد.

یونایتد طی دو فصل اخیر 32 و 33 امتیاز با منچسترسیتی و لیورپول قهرمان فاصله داشته است. هیچ کدام از آن دو تیم در فصل جاری ثبات لازم را نشان نداده اند و با توجه به پیشرفت یونایتد، فاصله این تیم ها کمتر شده است. یونایتد در حال حاضر در جدول از سیتی جلوتر است؛ وضعیتی که پیش از شروع فصل، برای خیلی از هواداران تیم قابل تصور نبود.حال و هوای هواداران تیم در سپتامبر را به یاد بیاورید. با در نظر گرفتن سر و صدای چلسی در بازار، گفته می شد منچستریونایتد پنجره نقل و انتقالاتی بدی را پشت سر گذاشته است. این سیاهی پس از شروع ضعیف در ابتدای فصل پر رنگ تر هم شد؛ فصلی که بازیکنان به جای پیش فصل یک ماهه، فقط 4 روز کنار هم تمرین کرده بودند. پس از شکست خانگی برابر کریستال پالاس در بازی اول، یونایتد در بازی دوم با وجود شکست دادن برایتون تیم ضعیف تر بود و در بازی سوم هم در اولدترافورد با نتیجه 6-1 مقابل تاتنهام بازنده بود.

شاگردان سولسشر که با بردهای خفیف خارج از خانه توانسته خودش را در صدر جدول نگه دارد، بازی عقب افتاده خود را هم برد تا فاصله‌اش با لیورپول بیشتر شود اما همچنان منچسترسیتی رقیب جدی آنها محسوب می‌شود. تیم سولسشر نشان داده که می‌تواند تا دقایق پایانی بازی بر توپ و میدان تسلط داشته باشد و بازی را کنترل کند؛ هر چند آنها در بازی مقابل لستر سیتی یک رقیب اصلی برایشان به حساب می‌آید، این تمرکز را از دست دادند و یک پیروزی مهم را با تساوی معاوضه کردند.

منچستریونایتد بعد از رفتن فرگوسن نتوانست قهرمانی در لیگ برتر را به دست بیاورد و تنها در زمان حضور مورینیو با نایب قهرمانی در لیگ برتر بهترین رتبه خود را به دست آورد. یونایتد از زمان رفتن فرگوسن، یک میلیارد پوند صرف خرید بازیکن کرده ولی هیچ سودی نبرده است. با این حال در این روزها پل پوگبا ستاره و محوریت اصلی تیم سولسشر است. او همان بازیکنی است که در قهرمانی فرانسه در جام‌جهانی نقش مهمی ایفا کرد و حالا همان نقش را در یونایتد بر عهده دارد. کنار دستش برونو سیلوا بازی می‌کند که در خط میانی نقش تهاجمی‌تری دارد و با حرکات تکنیکی و دقت پاس‌هایش، به قدرت تهاجمی بازیکنانی چون آنتونی مارسیال، مارکوس راشفورد و ادینسون کاوانی معنا می‌بخشد. نباید فراموش کنیم که هری مک‌گوایر هم مانند یک صخره در قلب دفاع قرار گرفته و خیال بازیکنان هجومی تیم را راحت کرده است.

موفقیت باید بر اساس جام ها سنجیده شود، نه به پایان رساندن لیگ در رتبه های بالایی. سولسشر در این فصل نیاز به کسب جام دارد و خودش هم این را می خواهد. مهم نیست این جام در چه رقابتی به دست بیاید؛ به همین دلیل است که یونایتد در لیگ کاپ با ترکیبی قوی برابر اورتون صف آرایی کرد. اورتون هم به طور جدی خواهان کسب اولین جام پس از سال 1995 بود. مورینیو هم که متخصص جام گرفتن است، همراه اسپرز همین را می خواهد. به همین دلیل بود که درست قبل از کریسمس، در بازی برابر استوک سیتی 90 دقیقه هری کین را در زمین نگه داشت. یک قهرمانی در لیگ کاپ نمی تواند منتقدان را متقاعد کند ولی کمی آن ها را ساکت تر خواهد کرد و باعث افرایش اعتماد به نفس بازیکنان و هواداران خواهد شد.

منچستریونایتد در سال 2020 به سه نیمه نهایی راه یافت ولی هیچ جامی کسب نکرد. یونایتد در هیچ یک از آن سه نیمه نهایی، به فینال نزدیک نشد. به پایان بردن فصل 2019-2020 لیگ برتر در رده سوم به درستی تحسین شد ولی این به خاطر شرایطی بود که آن ها پیش از این در آن قرار داشتند. زمانی که یونایتد در اوج بود، قرار گرفتن در رده سوم یک ناکامی محسوب می شد ولی این حقیقتی مرتبط با دوران گذشته است. پس از شکست یک بر صفر خانگی مقابل آرسنال در روز یکم نوامبر، سولسشر توانست تیمش را هماهنگ و متحد کند و با عملکرد خوبی که از خودش بر جای گذاشت، اعتبارش را در میان هواداران چندین برابر کرد. با وجود این دستاورد، او هنوز به اندازه آخرین فصل حضور سرالکس فرگوسن در اولدترافورد، تحسین‌برانگیز و تاثیرگذار نبوده است اما حقیقت این است که این مربی نروژی روی کاغذ ترکیب بهتری دارد.

تا سال 2012 فرگوسن ایده داشتن یک تیم اول ثابت را تقبیح می‌کرد و دائما ترکیب تیمش را تغییر می‌داد اما بر اساس شواهدی که هنوز هم موجود هست، در فصل 2012-2013 این رویه تغییر کرد و بازیکنان متفاوتی از جمله پارتیس اورا، مایکل کریک، آنتونیو والنسیا، رابین فن‌پرسی و جانی اوانز در ترکیب این تیم به میدان رفتند. حالا ترکیب آن تیم را با ترکیب فعلی که بازیکنانی چون داوید دخیا، برونو فرناندز، نمانیا ماتیچ، مارکوس راشفورد، هری مک‌گوایر، اریک بایی، یان فن‌بیساکا و پل پوگبا در آن حضور دارند، مقایسه کنید که چقدر تیم فعلی بازیکنان باکیفیت‌تری دارد.

در عین حال میان این دو فصل شباهت‌هایی هم وجود دارد. هر دو تیم به یک بازیکن وابستگی زیادی دارند؛ تیم فعلی به فرناندز و تیم گذشته به فن‌پرسی. این مهاجم هلندی در اولین فصل حضورش در اولدترافورد جذابیت‌های خودش را داشت و در فصل دوم برای دومین فصل متوالی کفش طلا را تصاحب کرد و در عین حال به قهرمانی لیگ هم رسید. او گل‌های سرنوشت‌ساز، دیدنی و به موقعی زد که یکی از آنها در آنفیلد و دیگری در ورزشگاه اتحاد مقابل دو رقیب سنتی بود. البته از گلزنی در بازی مهم مقابل چلسی در سوپرجام اروپا هم نباید غافل شد که منجر به پیروزی 3-2 تیمش شد.

شاید فن‌پرسی بازیکن مهمتری نسبت به فرناندز باشد اما تاثیرگذار این هافبک پرتغالی بر دیگر بازیکنان یونایتد در به حرکت درآوردن آنها، انکارناپذیر و بی شک تاثیر بزرگتری است. در واقع فن‌پرسی نتوانست باعث بهبود عملکرد بازیکنی شود، تنها یونایتد را به سمت سیزدهمین قهرمانی‌اش پیش برد. اما یکی از تفاوت‌های اصلی دو تیم در تجربه بازیکنانی است که تیم فرگوسن در اختیار داشت. آنها بازیکنانی بودند که به بردها و قهرمانی‌های پیاگی عادت داشتند و این دقیقا همان چیزی است که تیم فعلی سولسشر به آن نیاز دارد. در حالی که آن تیم همیشه در بالاترین سطح بازی نمی‌کرد اما امتیازات زیادی را جمع‌اوری کرد. در همین مقطعی که اکنون در آن قرار داریم، شاگردان فرگوسن 46 امتیاز بدست آورده بودند یعنی 6 امتیاز بیشتر از امتیازات فعلی و از 19 بازی 14 برد داشتند.

نکته جالب در مورد تیم فعلی یونایتد این است که سولسشر با چندین بازیکن جوان که هنوز به اوج پختگی نرسیده‌اند یا در بهترین دوره عملکردی خود قرار دارند، در راه صعود است. در فصل 2012-2013 نمانیا ویدیچ 31، ریو فردیناند 34، پاتریس اورا 32، مایکل کریک 31، پل اسکولز 38، رایان گیگز 39 و فن‌پرسی 29 سال سن داشتند. حتی بازیکنان جوانتر مانند رونی و والنسیا هم در بهترین شرایط خود قرار داشتند تا تیم کاملی در اختیار فرگوسن باشد. قطعا سن و سال یک عیب است تا مزیت و چیزی که باعث شد تا آن تیم فرگوسن به قهرمانی برسد، قطعا تجربه بود.

هر تیم تازه کار و تازه ساخته شده‌ای نیاز دارد تا اولین قهرمانی خود را بدست آورد و هیچ دلیلی وجود ندارد که این اتفاق در این فصل برای یونایتد سولسشر رخ ندهد. برای وقوع این اتفاق، آنها نیاز دارند تا در بازی‌های بزرگ هم به برتری برسند؛ چیزی که در این فصل اتفاق نیفتاده و آنها نتوانستند هیچ یک از 6 تیم بزرگ جزیره را شکست دهند و البته همین طور لسترسیتی!

راه طولانی‌ای در پیش است و قهرمانی به سزاوارترین تیم خواهد رسید. یونایتد هنوز حریفان زیادی برای غلبه بر آنها دارد. با این حال نحوه بازی یونایتد در طول سال ۲۰۲۰ و حفظ فرم شان باعث امیدواری تیم برای باقی ماندن در کورس قهرمانی می شود. وقتی برونو فرناندز را تیم خود دارید، هر چیزی ممکن است. خیلی خوب است که بعد از مدت ها دوباره به رقابت عنوان قهرمانی بازگردید. این یک کابوس بزرگ برای هواداران لیورپول است که تنها پس از یک سال عنوان قهرمانی خود را به یونایتد واگذار کنند.

یونایتد قبل از بازی با لسترسیتی در باکسینگ دی، درتمامی پیروزی های خارج از خانه خود در لیگ ابتدا از حریفش عقب افتاد اما کامبک های تیم هیجان انگیز بوده و آنها جذاب ترین بازی های خود را در دوران پسا فرگوسن به نمایش می گذارند. آیا این همان چیزی نبود که هواداران منچستریونایتد در دوران حضور لوئیس فن خال و ژوزه مورینیو در باشگاه خواستارش بودند؟

*عرفان خماند