مردان شب فاجعه

20 سال بود که آلمان در رقابت‌های انتخابی جام‌جهانی مقابل هیچ تیمی شکست نخورده بود تا آنکه مقدونیه شمالی از راه رسید و با شکست 2-1، این روند 20 ساله را به پایان رساند. اما به یاد دارید که آخرین شکست را چه تیمی به آلمان تحمیل کرده بود؟ شکستی تلخ، 20 سال قبل، مقابل یک رقیب یا بهتر بگوییم دشمن همیشگی یعنی انگلیس! انگلیسی‌ها که با عقده‌های فراوان از شکست‌های پیشین به مونیخ آمده بودند، ایالت باواریا را با شکست تحقیرآمیز 5-1 آلمان ویران کردند و خاطره‌ای تلخ را در ذهن مردم آلمان بر جای گذاشتند. شکستی که یک شکست ساده نبود و انتقام سالها دشمنی و نفرت بین دو تیم بود. انگلیس در شبی جنجالی که مایکل اوون در آن هت‌تریک کرد و امیل هسکی و استیون جرارد دو گل دیگر را زدند، در دسامبر 2001 موفق شد آلمان را در خانه خودش شکست دهد. آلمانی ها پس از فتح یورو 1996، به تدریج از مدار خارج شده و فوتبال این کشور وارد یک رکود بزرگ شد. تیم مسن آلمان در جام جهانی 1998 حرفی برای گفتن نداشت و در یورو 2000 نیز شاگردان اریش ریبک به بدترین شکل ممکن از جام کنار رفتند. در همان مسابقات، انگلیس با تک گل آلن شیرر مقابل آلمان به پیروزی رسید و طلسم شکست ناپذیری آلمان را مقابل سه شیرها از جام جهانی 1966 به بعد، شکست. ژرمن‌ها برای جبران مافات و ناکامی های خود در دو تورنمنت گذشته، دوباره از جای برخاستند و برای جام جهانی 2002 برنامه ریزی کردند. هم گروهی آلمان در مسابقات راهیابی به جام جهانی 2002 با انگلستان، اتفاق جالبی بود. انگلیسی‌ها پیش از تخریب ورزشگاه قدیمی ومبلی،آخرین مسابقه رسمی خود را با آلمان برگزار کردند و با تک گل دیدی هامان، مقابل میهمان و رقیب همیشگی، شکست خوردند. آن شکست برای سه شیرها بسیار تلخ بود و آنها را مجبور کرد تا با یک خاطره تلخ، از ومبلی قدیمی خداحافظی کنند، همان جایی که 34 سال پیش با پیروزی 4-2 مقابل آلمان، به قهرمانی جام جهانی دست یافتند.

انگلیسی ها در شب اول سپتامبر 2001، در شرایطی پا به مونیخ گذاشتند که هنوز هم داغ دو باخت دردناک در ضربات پنالتی مقابل آلمان در نیمه نهایی جام جهانی 1990 و یورو 1996 را در دل داشتند. حتی پیروزی 1-0 با تک گل آلن شیرر در یورو 2000 نیز مرهم چندانی بر آن زخم های کهنه نبود. این پیروزی طلسم شکنانه انگلیس در ماه ژوئن 2000 رخ داد ولی آلمانی ها تنها چند ماه بعد و در اکتبر همان سال، کام شیرین انگلیسی‌ها را در شب وداع با ومبلی، تلخ کردند. انگلیسی ها این بار با اسون گوران اریکسون مربی نجومی و پرحاشیه خود به مونیخ سفر کردند. شرایط جدول این گروه به گونه ای بود که اگر شاگردان اریکسون مقابل آلمان شکست می خوردند، شانس حضور در جام جهانی بر باد می رفت.

وقتی که کارستن یانکر در دقیقه 6 مسابقه دروازه دیوید سیمن را گشود، کمتر کسی برای انگلیس حتی یک امتیاز از این بازی را تصور می‌کرد اما مایکل اوون چند دقیقه بعد، دروازه اولیور را کان را گشود و در ادامه شوت مهار نشدنی استیون جرارد و اولین گل ملی او، ورزشگاه المپیک مونیخ را در بهت فرو برد و انگلیس در نیمه اول، به برتری 2-1 دست یافت. آلمان نیمه دوم را آنقدر طوفانی آغاز کرد تا از شکست در ورزشگاه المپیک مونیخ پس از 28 سال جلوگیری کند اما گل زود هنگام مایکل اوون در نیمه دوم، همچون آب سردی بود بر پیکره مانشافت. در ادامه بازی مایکل اوون با هت تریک خود، نسخه آلمان را در هم بپیچدو به اولین بازیکن تیم ملی انگلیس تبدیل شد که پس از جف هرست در فینال جام جهانی 1966، مقابل آلمان هت تریک کرد. سرانجام، پیروزی عجیب 5-1 انگلیسی‌ها در مونیخ رقم خورد. این نتیجه دنیای فوتبال را مبهوت کرد. حالا جالب است بدانید که از آن تیم چه مانده و آن بازیکنان این روزها چگونه روزگارشان را می‌گذرانند.

اولیور کان

در آن دوران از او به عنوان بهترین دروازه‌بان دنیا نام برده می‌شد اما این بازی یک کابوس وحشتناک برای دروازه‌بان افسانه‌ای بایرن مونیخ بود. اشتباه پشت اشتباه؛ چیزی که از کان در آن بازی شاهد بودیم تا اینگونه یکی از برزگترین و ساده‌ترین بردهای تاریخ فوتبال انگلیس به این کشور هدیه شود. خوشبختانه ، این فقط یک تلنگر در زندگی حرفه‌ای و درخشان او بود. کان 7 سال را پس از آن بازی در بایرن سپری کرد و 4 قهرمانی از 8 خود در بوندس لیگا را پس از آن بازی تلخ بدست آورد. در نهایت در سال 2008 کان کفش‌هایش را آویخت و بلافاصله پس از آن در تلویزیون آلمان مجرب برنامه فوتبالی شد. در سال 2020 او یکبار دیگر به فوتبال برگشت و به عنوان جایگزین کارل هاینز رومنیگه در سمت مدیر اجرایی بایرن مشغول به کار شد.

کریستین ورنز

در آن شب او نهمین سال حضورش در تیم ملی را تجربه می‌کرد. ستاره آن روزهای دورتموند در نیمه اول تلاش زیادی انجام داد تا جلوی شکست سنگین تیمش را بگیرد اما این تلاش کافی نبود. او در سال 2008 با پیراهن دورتموند بازنشست شد و پس از آن تمرکز خود را بر روی پرورش بازیکنان جوان و مربیگری در این سطح گذاشت. او دوره‌ای را هم در تیم‌های شالکه و آگزبورگ سپری کرد و اکنون در تیم زیر 19 ساله‌های آلمان حضور دارد.

ینس نووتنی

شریک ورنز در شب جنایت اگلیسی کسی نبود جز ینس نووتنی که روزهای ابتدایی حضورش در بایرلورکوزن را پشت سرمی‌گذاشت و پس از آن در 32 سالگی و سال 2006 به دیناموزاگرب پیوست. البته او بدشانس بود چراکه 6 ماه پس از پیوستن به دینامو زاگرب از ناحیه زانو دچار مصدومیت شد و تنها با 10 بازی برای این تیم، با دنیا فوتبال وداع کرد. او که با گرفتن 8 کارت از داوران، بیشترین دریافت کننده کارت قرمز در تاریخ بوندس لیگاست، پس از بازنشستگی مدیر برنامه فوتبال شد.

توماس لینکه

بخشی از هسته اصلی موفقیت بایرن مونیخ بین سالهای 1998 تا 2005 بود که 18 ماه پس از تحقیر مقابل انگلیس از بازی در تیم ملی خداحافظی کرد و دو سال بعد برای بازی خداحافظی یکبار دیگر پیراهن تیم ملی را پوشید. او پس از بازنشستگی در سطح مدیریتی چند تیم فعالیت کرد. لینکه در سال 2011 برای چند ماه مدیر ورزشی لایپزیک بود اما پس از آن چند سال موفق را اینگولشتات داشت.

مارکو رمر

یک مدافع راست سخت و خیلی معمولی که بیشتر به خاطر دوران حضورش در هرتابرلین بین سال‌های 1999 تا 2005 شناخته شد؛ جایی که به دلیل مصدومیت‌های پرشمار ناچار شد در سال 2007 از فوتبال حداحافظی کند. همچون نووتنی او هم یک مدیر برنامه فوتبالی شد و در شهر برلین برای بازیکنان جوان کمپ‌های فوتبالی برگزار می‌کند.

میشائیل بالاک

او یکی از بازیکنانی بود که پس از آن شب سخت، سالها به فوتبالش ادامه داد. او که در سال 2001 به روزهای اوج فوتبالش نزدیک شده بود، پس از آن سه قهرمانی بوندس لیگا را با بایرن و یک قهرمانی لیگ برتر را با چلسی کسب کرد. او در سال 2012 با پیراهن لورکوزن با فوتبال خداحافظی کرد. او در حال حاضر در برنامه‌های تلویزیونی فعالیت دارد اما بیشتر از آن در کلاس‌های مربیگری یوفا حضور دارد تا لیسانس سطح ب خود را برای مربیگری دریافت کند.

دتمار هامان

در آن دوره هامان در لیورپول بازی می‌کرد و پیش از اینکه در سال 2011 به پایان راهش برسد، در تیم‌های منچسترسیتی، بولتون و ام‌کی دانز بازی کرد. او تجربه کوتاه مدتی به عنوان مربی در استوک پورت کانتی در سال 2011 داشت اما پیش از آنکه به طور کامل از دیده‌ها پنهان شود، چند برنامه تلویزیونی اجرا کرد.

یورگ بومه

وقتی انگلیس به مونیخ آمد، بومه تنها دو بازی ملی انجام داده بود و پس از آن بازی هم فقط 7 بازی ملی دیگر انجام داد. او که یک مدافع چپ فعال بود، در سال 2008 بازنشسته شد و به مربیگری در سطح جوانان روی آورد. بومه اکنون هدایت تیم زیر 19 ساله‌های ویکائو را بر عهده دارد.

سباستین دایسلر

بازیکنی که در آن بازی در نقش شماره ده کاذب حضور داشت، سباستین دایسلر بود؛ بازیکنی که فوتبالش پیش از آن که به بالاترین سطح خود برسد، تمام شد. او در سال 2002 به بایرن پیوست و در حدود 5 سال تنها 90 بازی برای این تیم انجام داد. مصدومیت‌های متوالی و مشکلات روحی و روانی، اعتماد به نفس بازی را از دایسلر گرفت و باعث شد تا وی در سال 2007 بازنشسته شود.

سباستین کل

او هم در دسته بازیکنانی قرار داشت که پیش از آن بازی تنها دو بازی ملی انجام داده بود، در نیمه دوم به میدان آمد تا در ترکیب آلمان تحولی ایجاد کند اما موثر نبود و پس از ان ناکامی تنها با 32 بازی ملی، کل از تیم ملی جدا شد. در سطح باشگاهی او در سال 2002 به دورتموند رفت و دوران فوتبالی موفق خود را در همین تیم به پایان برد. او سیزده سال در میان زنبورها سپری کرد و پس از 3 سال دوری، در سال 2018 یکبار دیگر به تیم اول برگشت.

کریستین یانکر

این یانکر بود که در آن بازی 6 دقیقه پس از سوت آغازین داور، اولین گل بازی را برای آلمان زد. او که یک گلزن باهوش بود، در آن مقطع دوران موفق خود را با بایرن سپری می‌کرد و در سال 2001 چهارمین قهرمانی خود در بوندس لیگا را کسب کرده بود. او سپس به ایتالیا و چین رفت و پس از آن به آلمان برگشت. پس از بازنشستگی در سال 2010، یانکر بلافاصله مربی جوانان در اتریش شد.

اولیور نیویل

در آن زمان او به تازگی به لورکوزن اوج گرفته بود و بهترین روزهایش را می‌گذراند و پس از آن 6 سال را در مونشن‌گلادباخ پشت‌سرگذاشت. نیویل در سال 2010 و در 37 سالگی با فوتبال وداع کرد و وارد دنیای مربیگری شد. او کارش را با تیم زیر 19 ساله‌های گلادباخ آغاز کرد و در حال حاضر دستیار سرمربی این تیم یعنی کارکو روس است.

جرالد آساموا

در بین دو نیمه برای آنکه در روند بازی تغییری ایجاد شد شود، آساموا به عنوان اولین بازیکن آفریقایی با ملیت آلمانی برای مانشافت به میدان رفت و در خوردن 3 گل دیگر این تیم تاثیرگذار بود. او بیشتر دوران فوتبال خود را در شالکه گذراند و تا امروز در این باشگاه مانده است. او به عنوان مدیر بازاریابی و مربی جوانان در این باشگاه فعالیت داشت و در سال 2019 به تیم اول شالکه آمد. در حال حاضر او هماهنگ‌کننده تیم اول است.

میروسلاو کلوزه

در آن شب کمتر کسی نام کلوزه را شنیده بود. در سال 2001 او به تازگی ماشین گلزنی خود را به کار انداخته بود تا به بازیکنی تبدیل شود که امروز می‌شناسیمش و دوستش داریم. در آن زمان او در کایزرسلاترن بود اما در سال 2004 به وردربرمن رفت و پس از آن روزهای خوب و موفقی را در بایرن مونیخ و لاتزیو پشت سرگذاشت. پس از بازنشستگی در سال 2016، به مربیگری روی آورد. او پیش از بزگشت به بایرن، به عنوان دستیار در تیم ملی آلمان شروع به کار کرد.

*عرفان خماند