پرونده ویژه کیهان ورزشی درباره سقوط وزنه برداری ایران/ شاهکار آقای رییس و رفقا...

حمید ترابپور- نتایج اخیر وزنه برداری ایران، زخمی را سر باز کرد که سالها بر بدنه این رشته دیده می شد و اراده ای برای درمان آن وجود نداشت. عنوان چهارمی در قهرمانی آسیا، برای کشوری که هنوز حلاوت قهرمانی های پولاد مردانش در سالهای دور از یاد نرفته است، خود به تنهایی گویای عمق فاجعه ای است که طی حدود یک دهه اخیر در این رشته اتفاق افتاده است و عجیب آنکه برخی رسانه ها و خبرگزاری ها در برابر آن سکوت اختیار کرده و حتی در مواقعی به تعریف و تمجید از مسببان آن پرداخته اند!
بی توجهی مدیران این رشته به انتقادات اهالی دلسوز وزنه برداری و عدم پاسخگویی آنان و مهمتر از آن، رفتار منفعلانه وزارت ورزش، دست به دست هم داده تا رشته پر افتخار سالهای گذشته به مخروبه ای مبدل شود که نه امیدی به آینده آن باشد و نه شرایط فعلی اش راضی کننده.
پیکان انتقادات مدتهاست که به سمت و سوی مدیریت پر اشکال وزنه برداری نشانه رفته است؛ مدیریتی که به غیر از برخی اطرافیان ذی نفع آن، کسی به عملکردش نمره قبولی نمی دهد.
اینکه کار و بار یک رشته افتخارآفرین در سطح جهانی و المیپک به جایی برسد که در مصاف با رقبای آسیایی اش تسلیم شود، ناشی از روزمرگی فدراسیونی می شود که تنها مقابل بینی خود را می بیند و به رغم هشدارهای سالهای اخیر کارشناسان و پیشکسوتان مبنی بر پشتوانه سازی، مسابقات رده پایه که سنگ بنای یک تیم ملی پر قدرت می تواند باشد را در بدترین فرم ممکن برگزار کردند و نتیجه این اهمال همان می شود که می بینیم و باید برای کسب سهمیه المپیک و مدال آوری در هر عرصه ای چشم به تنها بازماندگان عصر طلایی مان یعنی «کیانوش رستمی» و «سهراب مرادی» بدوزیم و ...
ریشه مشکلات در نوع مدیریت وزنه‌برداری است
*حسین رضازاده
برای من این پرسش وجود دارد که؛ چه اتفاقی افتاده که ورزشکار طلایی المپیک، در آسیا دوم می شود؟ همین موضوع را که بررسی کنید به جاهای خوبی می رسید. افت وزنه برداری ایران به دلیل بی توجهی مدیران آن به امر مهم پشتوانه سازی است. «کیانوش» و «سهراب» از چه زمانی مطرح شدند؟ زمانی که ما به رده های پایه اهمیت دادیم. 11 سال قبل همین نفرات قهرمان جوانان جهان شدند اما در این سالها هیچوقت آقایان فکر نکردند باید پشت سر این قهرمانان نفرات جایگزین قرار بگیرند. همان قهرمانان هنوز امیدهای مدال آوری ما هستند و این در شرایطی است که هر کدام بالای 30 سال سن دارند. در همین مسابقات اخیر مشخص شد که ما درست عمل نکرده ایم. البته من شخصا از «داوودی»انتظار بیشتری داشتم. مسابقات اخیر قهرمانی آسیا به ما نشان داد که وزنه برداری کشورمان رو به نابودی است. ما در وزنی طلا گرفتیم که المپیکی نبود. مثلا چینی ها در 55 کیلو وزنه بردار نداشتند چون وزن المپیکی نبود. ازبک ها در 109 کیلوگرم که وزن المپیکی است دو وزنه بردار خوب دارند که رکورد هم زدند. اینها نشان می دهد که کشورهای دیگر برای آینده برنامه دارند و ما هیچ برنامه ای نداریم. مردم می پرسند چه بر سر وزنه برداری آمده است چون خاطراتی خوبی از قهرمانان اسبق این رشته دارند. باید به مردم بگوییم که ریشه این مشکلات در «مدیریت وزنه برداری» است. رییس فدراسیون خودش را به عنوان داور معرفی می کند و نمی گذارد داورهای خوب کشورمان راهی مسابقات شوند. ایشان اعتقادی به آینده نگری ندارد. حتی خارجی ها متعجب بودند که ایشان چرا خودش را به عنوان داور معرفی می کند!
وزنه برداری به روزهای بدی رسیده است و اگر همین امروز یک مدیریت خوب و یک کادرفنی قوی انتخاب نشود بعدها دیگر کاری نمی توان کرد.
«مرادی» وزنه‌برداری را نابود می کند و می رود!
*کوروش باقری
این برای اولین بار نیست که آقای «علی مرادی» وزنه برداری ایران را زمین می زند. ایشان در سال 2006 هم که کنار رفت چیزی از وزنه برداری باقی نگذاشت! الان هم همین اتفاق رخ می دهد؛ یعنی این رشته را نابود می کند و می رود! در دوره ایشان، چه بلایی سر لیگ جوانان آمد؟ این مسابقات در حد محلات هم نبود. رکوردهای پایین وزنه برداران هشدار می داد که روزهای بد در راه است. مگر چه کسانی قراربود بیایند و جای قهرمانان قبلی را پر کنند؟ همان نوجوانان و جوانان. آقای «علی مرادی» وزنه برداری ایران را به خودی و غیر خودی تقسیم کرد. در همین مسابقات اخیر قهرمانی آسیا، یک خانم را به همراه تیم اعزام کردند که سمت ایشان مشخص نبود. سوال بنده این است که این خانم با چه عنوانی اعزام شد؟ مشاور بود؟ سرمربی بود؟ در دیگر بخش ها هم همین اتفاق افتاد، یعنی افرادی که طرف ایشان بودند و به فلان رئیس هیات رای داده بودند به کار گرفته شدند!
قبل از مسابقات قهرمانی آسیا، سرمربی تیم ملی اعلام کرد که اولویت ما کسب سهمیه و بعد قهرمانی است. خب هیچکدام اینها محقق نشد. باید کارشناسی شود که چرا آن همه مصدوم داشتیم. باید آدم های فنی این کار را انجام دهند. امثال «حسین رضازاده»، «حسین توکلی»، «برادران پانزوان» و ... کجا هستند؟ بروید ببینید چه کسانی در فدراسیون می نشینند و تصمیم گیری می کنند. نصف آن آدم ها تا امروز دست شان به وزنه نخورده است.وقتی اولویت رییس فدراسیون این می شود که ببیند چه کسی در فلان استان رئییس هیات شده و بعدا می تواند به او رای بدهد، خب مشخص است که وزنه برداری ایران به اینجا می رسد. بعضی روسای هیات ها را با وعده سرمربیگری به سمت خود آورد. وزنه برداری یک مملکت را به گوشت قربانی تبدیل کرد. بعد از سالها یک نفر ورزشی مثل آقای «سعید علی حسینی» را بالای سر تیم جوانان گذاشتند، آنهم بعد از آنکه وی رییس هیات وزنه برداری اردبیل شد!
*سید هادی پانزوان
همان روزهای اولی که آقای «علی مرادی» در راس فدراسیون قرار گرفت، به مسئولین ورزش هشدار دادم که ایشان وزنه برداری را نابود می کند اما گوش شنوایی وجود نداشت. بنده آن حرف را زدم چون با روش های ایشان آشنا بودم. ایشان سیستمی دارد که «آماده خور» است و خودش نمی تواند کاری را به درستی به سرانجام برساند. طی 6، 7 سال اخیر ایشان کدام قهرمان را به ورزش ایران تحویل داده است؟ همین «سهراب مرادی» و «کیانوش رستمی» که الان تنها بازمانده ها هستند از دوران قبل ایشان ساخته شدند. خدا پدر آقای «بهرام افشارزاده» را بیامرزد که وزنه برداری ایران هر چه دارد از ایشان است. نمی دانم وزارت ورزش از چه چیزی می ترسد که به آقای «مرادی» کاری ندارد. فدراسیون ایشان همه چیز را خراب کرد. آقای وزیر، چرا در قبال اتفاقات وزنه برداری سکوت کرده اید؟ چرا وقتی می دانی ایشان صلاحیت مدیریت ندارد به فدراسیونش بودجه می دهی و بعد هم حسابرسی نمی کنی. در این سالها حتی یک میله برای وزنه برداری نخریده اند. بروید تحقیق کنید و ببینید امکانات استان ها در چه حدی است. از بحث امکانات بگیرید تا نیروی انسانی، آقایان هیچ آورده ای برای این رشته نداشته اند. وزنه برداری ایران به سبب نوع نگاه و مدیریت این آقایان فرسوده شده است. این آقا فقط به منافع خودش فکر می کند. در حد ریاست یک هیات هم نیست چه برسد به فدراسیون مهمی چون وزنه برداری. در یک مقطع هم که تیم ما با حضور ایشان موفق عمل کرد دلیلش وجود افرادی چون «داراب ریاحی»، « کاظمی نژاد» و ... در کنار او بود. «علی مرادی» وقتی احساس کند می خواهد برکنار شود همه چیز را نابود می کند و می رود اما امیدوارم تا دیر نشده و وزنه برداری را به خرابه مبدل نکرده، یک خانه تکانی اساسی در فدراسیون انجام شود.
افت وزنه‌برداری ایران هزاران علت دارد
*حسین توکلی
ورزش حرفه ای بالا و پایین دارد و وقتی شما می خواهید به تحلیل اتفاقات این حوزه بپردازید، باید افت و خیزهایی که همواره وجود داشته است را در نظر بگیرید. درست است که تیم ملی کشورمان در مسابقات اخیر روی سکو نرفت اما اگر این تیم قهرمان هم می شد نباید بر تحلیل های ما تاثیری می گذاشت. به طور مثال اگر آن ورزشکار ما که مصدوم شد و نتوانست مسابقه بدهد مصدوم نمی شد و مسابقه می داد و تیم ما روی سکو می رفت، آیا شما امروز می توانستید با استناد به آن مقام، نوع تحلیل خودتان را تغییر دهید؟ در کل معتقدم مسابقات قهرمانی آسیا ملاک درستی برای ارزیابی شرایط وزنه برداری ایران نیست. بنده از کسی طرفداری نمی کنم و نظر خودم را دارم. یک پرسش؛ شما به نسبت رکوردهای جهانی و المپیکی چند وزنه بردار را در تیم کشورمان می بینید که شانس مدال المپیک باشند؟ باید اینگونه به بررسی اتفاقات پرداخت. ما عملا شانسی برای مدال المپیک نداریم. در همین مسابقات اخیر قهرمانی آسیا، چه کسی انتظار داشت که «معتمدی» در آن فرم ظاهر شود؟ وزنه هایی که برای این وزنه بردار انتخاب کردند، نشان می داد که خود مربیان هم انتظار موفقیت او را نداشتند. وزنه هایی از 210 کیلوگرم تا 227 کیلوگرم  برای او انتخاب کردند! اگرقصدمان نقد کردن است باید این مسایل را مورد بررسی قرار دهیم.
افت وزنه برداری ایران هزاران علت دارد. شما نمی توانید امروز بکارید و فردا برداشت کنید. ما برای موفقیت باید مسیر درستی را طراحی کنیم. باید سراغ مسایل فرهنگی و اخلاقی برویم. فدراسیون اولویت خود را به وزنه برداران کنونی اختصاص داده بود. ما باید آینده نگری کنیم. ما در گذشته هم وقفه داشتیم. یعنی وزنه برداری ایران به جز استثناها، از 2004 تا 2010 وقفه داشت. ما باید مانع نابودی استعدادها شویم. متاسفانه مهره سوزی های زیادی داشته ایم. الان «رضا بیرالوند» کجاست؟ «ایوب موسوی» کجاست؟ ما همیشه از پشتوانه سازی حرف می زنیم اما همین نفرات دست به نقدی که داریم را هم حفظ نمی کنیم. این یک درد بزرگ در وزنه برداری ایران است.
هر اتفاقی که در گذشته افتاده به کنار اما باید از همین امروز از داشته هایمان مراقبت کنیم و مباحث انگیزشی، اخلاقی و فرهنگی را در اولویت قرار دهیم. متاسفانه ما هنوز در بخش های مختلف سنتی عمل می کنیم. ما حتی یک تیم پزشکی خوب نداریم.
تنها راه نجات وزنه‌برداری...
*جواد خوشدل
ضعف مدیریت فدراسیون علت ناکامی های این سالهاست. فردی که امروز در راس فدراسیون وزنه برداری نشسته است، قبلا هم امتحان خود را پس داده بود اما با سیاست گذاری غلط وزارت ورزش و جوانان روی صندلی خود ماندگار شد و کار را به اینجا رساند. ایشان با توجه به روابط خاص خود روی آن صندلی ماندگار شد در حالیکه صلاحیت این کار را ندارد. این مدیر برای آنکه خودش ماندگار شود وزنه برداری را به نابودی کشاند. برخی پیشکسوتان و روسای هیات ها را با خود همراه کرد که همان افراد امروز پشیمان هستند. آقای «علی مرادی» می دانست دو دوره می ماند و بعد هم برای همیشه از ورزش می رود و نهایتا می شود مشاور. برای ایشان اصلا مهم نیست چه بر سر وزنه برداری می آید. قبلا هم برایش اهمیتی نداشت. یکی به نعل می زند و یکی به میخ. در گذشته هم اگر«ایوانف» از وزنه برداری ما سردر نمی‌آورد با مدیریت «علی مرادی» افتخاری به دست نمی آمد. البته همان زمان هم مشکلاتی وجود داشت. بنده معتقدم آقای «حسین رضازاده» بسیار بهتر از ایشان مدیریت می کرد هر چند به عملکرد ایشان هم انتقاداتی وارد بود.
برای نجات وزنه برداری باید رییس فدراسیون تغییر کند. باید در هیات های استانی تغییرات ایجاد شود چون به جز یکی دو هیات، بقیه کاری نمی کنند و نا امید شده اند.
*بابک پورعالی
ایران روی سکوی چهارم آسیا. آنهم در رقابتهایی که فقط 5 تیم با توجه به تعداد نفرات اعزامی، برای سکوی تیمی اش رقابت می کردند. چه بر سر وزنه برداری ایران آمده است؟
تیمی که در دوره قبلی قهرمانی آسیا در چین، نایب قهرمان شده بود و دو سال قبل تر در آسیایی ترکمنستان هم روی سکوی قهرمانی ایستاد، حالا جایی در میان 3 تیم برتر قاره ندارد؛ اتفاقی بی سابقه در 10 سال اخیر و البته کم سابقه از سال 2000 تا امروز. بله! این حقیقت تلخ را باید پذیرفت که وزنه برداری ایران یک سیر نزولی و نگران کننده را در پیش گرفته است. سیری که با کاهش سهمیه های ایران در المپیک توکیو آغاز شد و معلوم هم نیست تا کجا ادامه خواهد داشت.
این نگرانی صرفا به خاطر رتبه تیم ملی وزنه برداری در رده بندی تیمی رقابتهای قهرمانی آسیا نیست. در واقع نگرانی اصلی به خاطر بی توجهی فدراسیون به امر پشتوانه سازی است. فقط کافیست نگاهی به ترکیب تیمی که اخیرا در تاشکند ازبکستان به روی تخته رفت بی اندازیم. تیمی بدون حتی یک وزنه بردار رده سنی جوانان، با 3 وزنه بردار بالای 30 سال. تیمی که حتی نفراتی چون علی داودی و حسین سلطانی 22 ساله و میر مصطفی جوادی 21 ساله هم نتوانستند میانگین سنی آن را از 26 سال کمتر کنند. اینکه وزنه برداری ایران برای کسب مدال در آسیا هنوز چشم به دستان سهراب مرادی و کیانوش رستمی دارد، یک درد است. سهراب و کیانوش حاصل استعدادیابی 14 سال پیش هستند و حالا این سئوال مهم مطرح است که چرا بعد از این همه سال، نتوانستیم جایگزین های شایسته ای برای آنها تربیت کنیم؟ چرا هنوز برای کسب سهمیه المپیک باید صحبت از کیانوش و سهراب باشد؟ و چرا در تیمی که در سال 2021 به مسابقات قهرمانی آسیا اعزام می شوند، نیمی از مدال ها را نفرات بالای 30 کسب می کنند؟ آیا هیچ وزنه بردار زیر 20 سالی نداشتیم که در ترکیب اصلی قرار بگیرد؟ آیا حتی یک وزنه بردار رزرو در اردو نبود که وقتی حافظ قشقایی در آستانه اعزام مصدوم شد، ترکیب تیم ناقص نشود؟ این سئوالات را بگذارید در کنار وضعیت اسف بار باشگاه های وزنه برداری در سراسر کشور که هر روز مخروبه تر و خلوت تر از قبل می شوند. متاسفانه وزنه برداری ایران با شیب تندی دارد سیر نزولی را طی می کند و اگر فکری به حال آن نشود، افتخارات گذشته پولادمردان خیلی زود به خاطرات دور بدل خواهد شد.