اهالی ورزش، فرق فریبکاری با خدمت را تشخیص می دهند

**صحنه انتخابات

جمعه در پیش رو(28 خرداد) قرار است سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری برگزار شود و مردم ایران با رای خود رئیس جمهور آینده کشور را تعیین کنند. صرفنظر از اینکه مردم به چه کسی رای می دهند و نام کدام نامزد به عنوان هشتمین رئیس جمهور از صندوق بیرون خواهد آمد، به سهم خود امیدواریم انتخابات پرشور و حرارتی را پیش رو داشته باشیم و مردم بزرگ ایران علی رغم همه دلخوری ها و گلایه ها و حتی اعتراض های جدی که به بعضی از مسئولان و عملکردهای آنها دارند،با حضور حداکثری پای صندوق های رای مثل همیشه به وظیفه خود در قبال ایران عزیز عمل کنند و دشمنان غدار وبد خواهان شرور این سرزمین را نومید نمایند. باز امیدواریم جامعه بزرگ ورزش نیز درکنار سایر اقشار و گروه های اجتماعی در صحنه انتخابات ریاست جمهوری مشارکتی فعال داشته باشند.

**دولت آینده به جامعه ورزش احترام بگذارد

ما به عنوان یک نشریه ورزشی و عضوی کوچک از خانواده بزرگ ورزش انتظار داریم که در دولت آینده به ورزش توجهی در خور اهالی و علاقه مندان به آن مبذول وبه بی اعتنایی ها و لاجرم بی احترامی ای که تاکنون به خانواده بزرگ ورزش شده، پایان داده شود. همه خوب می دانیم که بی احترامی فقط بدوبیراه گفتن و ناسزاگویی نیست، وقتی کاروبار و مدیریت ورزش از سوی متولی اصلی آن یعنی دولت جدی گرفته نمی شود و سکان اداره آن به افرادی که هیچگونه مشروعیت فنی و مدیریتی و ورزشی و بعضا حتی اخلاقی ندارند سپرده می شود، بزرگترین توهین و بی احترامی( حتی بالاتر از ناسزاگویی) به اهالی ورزش صورت گرفته است. بنابراین اولین و حداقل توقع اهالی ورزش از دولت آینده این است که به ورزش هم به سهم خودش بها دهد واحترام قائل شود واین کار هم با حرف و شعار به تنهایی عملی نیست بلکه باید عمل کرد و اولین نشانه عملی آن هم این است که مدیریت و اداره ورزش را به دست هرکسی که دم دستمان بود یا دوستان و رفقایی که بالاخره با آنها رودربایستی داریم وآنها از ما توقع پست و مقام دارند‌، ندهیم و افراد قابل و مدیر و با انگیزه را برای این کار در نظر بگیریم.

**به جولان فرصت طلب ها و دلالیسم در ورزش پایان دهید

مشکلات و گرفتاری های ناشی از خباثت و شرارت دشمنان از خارج و همچنین ضعف وسستی وبی تدبیری بعضی از مسئولان از داخل،بسیارند و بسیاری از طبقات مردم به ویژه از حیث اقتصادی و معیشتی در سختی و تنگنا قرار دارند و به طور طبیعی و عقلایی انتظار می رود که دولت آینده برای حل این مشکلات و برطرف کردن این گرفتاری ها و ایجاد شرایط مناسب برای زندگی آرام تر وتوام با آسایش ‌و رفاه نسبی مردم، مرد و مردانه کمر همت ببندد ودر این راه جهادی و انقلابی تلاش کند و با موانع و مفاسد به مبارزه برخیزد.اما باید در نظر داشت که خیلی از این مردمی که امروز با مشکلات اقتصادی و تنگناهای معیشتی دست به گریبان هستند اهل و طرفدار ورزش و با این مقوله سرگرم و دلخوش هستند.این افراد که بدون اغراق می توان گفت حداکثر مطلق جمعیت ایران هستند توقع ندارند که در عرصه ورزش هم شاهد اتفاقات تلخ و اعصاب خرد کن ناشی از بی تدبیری و ضعف مدیریتی باشند و بدتر از همه اینجا هم مثل حوزه اقتصاد و...دلال ها و عناصر فرصت طلب و مفسد، و ...جولان بدهند و خط وربط ورزش را تعیین و فضای ورزش را آلوده وبیمار کنند.

**«غیرت» جبران کننده نبود مدیریت و درایت

نکته دیگری که بارها به آن اشاره کرده و پرداخته ایم ولی حیفمان می آید اینجا حداقل مختصر وکوتاه در باره آن ننویسیم این موضوع است که به گواه کارشناسان و اهل فن چه خودی و چه بیگانه، ورزش ایران از حیث مادی و امکاناتی و همچنین از نظر نیروی انسانی و غیر مادی از ظرفیت های بالا وغنی برخوردار است و برای اینکه بر این مبنا پایه های ورزش را محکم و ساختار ورزش را اصلاح نماییم هیچ کم و کسری نداریم، آن چیزی که ورزش مااز کمبود آن در رنج است و عامل مهم عدم پبشرفت بایسته و پاسخگویی شایسته به انتظارات و توقعات اهالی ورزش است،موضوع« مدیریت» است. مدیریت هایی که غالبا ورزش ما را اداره کرده اند علی رغم تلاش ها و کارهایی که انجام داده اند، قابلیت و درایت لازم را برای اینکه از این امکانات مناسب و ظرفیت های سرشار به بهترین وجه استفاده نمایند، نداشته اند و وضعیت فنی و فرهنگی ورزش خود بزرگترین گواه برای اثبات این مدعاست. هنوز که هنوز است موفقیت ها و کامیابی هایی که در رشته های مختلف ورزشی چهره می بندد ببش از هر چیز معلول قابلیت های ذاتی و انگیزه های فردی و ملی ورزشکاران و مربیان ماست و کمتر نتیجه مدیریت و تدبیر وبرنامه... باری امیدواریم رئیس جمهور آینده در دولت خود برای ورزش هم حساب مناسب و سهم عادلانه ای در نظر گرفته باشد وبا سپردن مدیریت ورزش به دست کاردان برای جامعه بزرگ ورزش حرمت واحترام قائل شود.

**بهترین روش برای پاسخ به بی عدالتی ها

پیروزی قاطع و‌کوبنده تیم ملی فوتبال ایران بر بحرین(0-3) در منامه ضمن اینکه از حیث جدول و وضعیت مسابقات برای تیم ما لازم بود و بعد از این پیروزی حالا امید برای صعود به مرحله دوم مقدماتی پررنگ شد‌، همان چیزی بود و هست که بارها بسیاری از کارشناسان و اهل فن و بالاخره این نشریه بر آن تاکید کرده اند.‌و آن چیزی نیست جز حضور قوی و مقتدرانه تیم های ورزشی ایران در میادین بین المللی.این بهترین روش پاسخگویی به اجحافات و لابی گری ها واعمال تبعیض و بی عدالتی علیه ورزش ایران در مجامع بین المللی ، خاصه تشکیلات عقب مانده. ورزش و فوتبال آسیاست.بارها به سهم خود نوشته ایم که برای مقابله با غرض ورزی ها و دشمنی های سیاسی که علیه ورزش ایران در بعضی از کنفدراسیون های آسیا خاصه فوتبال می شود البته باید در عرصه دیپلماسی ورزشی فعال و هشیار باشیم و افرادی ورزیده وکاردان وآگاه به حقوق بین الملل ورزش و...، را در این باره به کار بگیریم‌ ، اما حربه مهمتر و کار آمدتر حضور مقتدرانه فوتبال ایران در عرصه های بین المللی است.

**باور کنید ورزش،از سیاست جدا نیست!

این را بیش از هرکسی و جایی ،مسئولان ورزش و متولیان فوتبال ایران باید جدی بگیرند. به حرف بعضی از عناصر مغرض یا از مرحله پرت های پر مدعا اعتنا نکنند که می گویند و چنین القا می کنند آقا، ورزش از سیاست جداست ومثلا مسئولان فوتبال آسیا با مسائل صرفا ورزشی برخورد می کنند و ورزشی فکر می کنند وتصمیم می گیرند و اغراض سیاسی رادر کارشان دخالت نمی دهند،و....!! واقعیت ماجرا غیر از این است، اولا در همه جای دنیا به ویژه مجامع جهانی و قاره ای به شدت ورزش با سیاست در هم آمیخته است و اینها جزوی از سیستم وکل نظام جهانی سلطه به حساب می آیند و مدیران اینگونه تشکیلات به شکل آشکار و پنهان مجری سیاست قدرت هاب جهانی در ورزش هستند، ثانیا این حرف و شعار که ورزش از سیاست جداست، خودش یکی از سیاسی ترین و فریبکارانه ترین شعارها به حساب می آید و فقط برای تحمیق و فریب هالوها وساده لوح ها به کار می رود. در این باره نمونه و سند فراوان است اما ما به یکی از تازه ترین و ملموس ترین آنها که همان داستان میزبانی است اشاره می کنیم و ظلم و اجحافی که باند حاکم بر فوتبال آسیا به ریاست یک بحرینی در حق فوتبال ایران و باشگاه ها وتیم ملی فوتبال کشورمان اعمال می کند‌ ، در رده باشگاهی به فوتبال ایران به بهانه ناامنی میزبانی نمی دهند و به عربستان می دهند که هفت سال است درگیر جنگ با یمن است و اگر روزی حداقل یک موشک به مراکز حساس آن مثل فرودگاه و پالایشگاه... آن نخورد روزش، شب نمی شود! و... در رده ملی میزبانی را به ایران با آن سابقه و جایگاهی که در فوتبال آسیا دارد نمی دهندو به بحرینی می دهند که در فوتبال محلی از اعراب ندارد و....

**قوی شدن و تقویت درون

جواب این رفتار سیاسی و مغرضانه را باید در میدان فوتبال به شکلی دندان شکن و کوبنده داد چنان که چندی پیش در مسابقات باشگاهی، استقلال نماینده کشور میزبان یعنی الاهلی را در خاک خودش 2-5در هم کوبید و در سطح ملی چند روز پیش تیم ایران 0-3 تیم میزبان و در واقع تیم آقای رئیس فوتبال آسیا( شیخ سلمان) را مقهور کرد و به زانو درآورد. البته ما هم مثل همه علاقه مندان ورزش ،عرصه ورزش را فرصتی برای سلامتی‌و رفاقت و رقابت سالم، اوقات فراغت سالم و... می دانیم ، اما واقعیات را نمی شود منکر شد و خیالپردازانه با قضایا برخورد و براساس آن عمل کرد. متاسفانه همان ها که در دنیا شعار « جدایی ورزش از سیاست» می دهند به شدت ورزش را با اغراض سیاسی آلوده و آمیخته کرده واز این نظر خیلی جاها از جمله با ورزش و ورزشکاران کشور ما خوب رفتار نمی کنند. برهمین اساس مدیران و مسئولان ورزش کشور باید خیلی هشیارانه عمل کنند و همانطور که بالاتر هم اشاره شد در عرصه دیپلماسی ورزش فعال و بیدار باشند اما مهمتر از همه تقویت درون و« قوی شدن»است.

و این کاری است شدنی. به شرط آنکه در درجه اول همه اهالی و دست اندرکاران ورزش و فوتبال علی الخصوص مسئولان ورزش و مدیران فوتبال متوجه حساسیت موضوع و سنگینی مسئولیت خودشان باشند و به وظیفه خود به بهترین وجه عمل نمایند. متاسفانه خیلی وقت ها به نظر می رسد مدیران ورزش از این مهم غافل هستند و به جای پرداختن به وظایف اصلی به حاشیه کشیده می شوند یا آنها رابه حاشیه و مسائل فرعی می کشانند و از این جهت ورزش ایران آسیب هایی را هم متحمل شده است...

**افتضاح ویلموتس را چه کسانی بر سر تیم ملی آوردند؟!

باری،برد قاطعانه و کوبنده تیم ملی فوتبال بر بحرین نشان داد که فوتبال ما به شکل ذاتی از چنان قدرتی برخوردار هست که شیخک هایی مثل سلمان بحرینی و دارودسته اش نتوانند برای آن مانع ایجاد کنند و سد راه پیشرفت و بزرگی کردن آن را شوند.البته ذکر این نکته هم ، هر چند تکراری است اما ضروری است که آنچه بهانه دست بدخواهان می دهد وبه آنها جرات می بخشد که گستاخانه به فکر مانع تراشی و نقشه کشیدن علیه فوتبال ما بیفتند، رفتار های غلط و شیوه های مدیریتی نامناسبی است که ازدرون در باره ورزش و فوتبال ما اعمال می شود. برای مثال خوب است به این سئوال پاسخ داده شود که چه عاملی باعث شد تا تیم ملی چنان در جدول رده بندی دچار دردسر شود که تیمی مثل بحرین خود را مدعی صعود ببیند وبرای تحقق این رویا ، مسئولان کنفدراسیون به طمع بیفتند و میزبانی مسابقات را به بحرین هدیه کنند؟! آیا جز این است که مسئولان ورزش و مدیران فوتبال افتضاحی به نام« ویلموتس» را که سراسر ضرر بود با تحمل هزینه های هنگفت از جیب ملت به تیم ملی تحمیل کنند و تیم ملی در سایه تدابیر مسئولان!! و تاکتیک های علمی و آخرین مدل اروپایی در دور رفت به همین بحرین که سرنوشتش را در بازی برگشت دیدیم و عراق واگذار کند و برای اولین بار صعودش در مرحله اول مقدماتی جام جهانی به شدت به مخاطره بیفتد؟! این است که بارها نوشته ایم اگر ورزش و فوتبال ما از درون و به خاطر سوءمدیریت ها ونفوذ و رخنه دلال مسلکان و فرصت طلبان که جز به منافع شخصی به هیچ چیز فکر نمی کنند، ضربه نخورد و تضعیف نشود، این ورزش و فوتبال آنقدر بنیه و توان دارد که در میدان و مصاف با حریفان گلیمش را از آب بیرون بکشد و از حق خود دفاع کند.این واقعیتی است که برای اثبات آن نمونه ها و مثال های فراوانی می توان نشان داد و دم دستی ترینش همین که بالاتر تحت عنوان افتضاح ویلموتس بلژیکی به آن اشاره شد.

**هنر میدیران عوضی آمده و مشاوران شارلان مسلک آنها!

ما در بازی بحرین بی اغراق و به گواه اهل فن یک تیم کامل و تقریبا با کیفیت و توان تیم داخل زمین، روی نیمکت خود داشتیم، از این بالاتر وباز بدون اغراق ما حداقل بیش از نفرات یک تیم کامل بازیکنانی داریم که پشت خط تیم ملی مانده و بنا به صوابدید کادر فنی و مر بیگری تیم ملی اصلا دعوت نشده اند، آن وقت با این توان و بضاعتی که فوتبال ما دارد باید کاروبار تیم ملی ما در پایان دور رفت به اینجا کشیده شود که همه خبر داریم.چنین بلایی سر این فوتبال ایران در آوردن هنری است که ازپدر جد شیخ سلمان و شرکا ساخته نیست و فقط از مدیران عوضی آمده و مشاوران شارلاتان مسلک آنها بر می آید!

**فرق سیاهکاری با صداقت...!

بعد از پیروزی تیم ملی ایران بر بحرین که فقط وفقط نتیجه توان ذاتی وهنر ناب وغیرت ستودنی بازیکنان تیم ملی بود،طبق معمول و روال مرسوم و شناخته شده مسئولان ورزش و مدیران فوتبال سینه سپر کرده و پیام های شادباش فرستادند، نکته ای که در این میان جلب توجه کرد و باعث تعجب و حتی تاسف بسیاری از اهالی فوتبال و کارشناسان شد« تاریخی» خواندن این برد، از سوی رئیس فدراسیون فوتبال بود! خیلی ها از خود سئوال کردند که آیا سقف پرواز و آرزوی ، وی، اینقدر پایین و‌کوچک و در حد پیروزی بر بحرین است؟ یا اینکه او با سابقه پر افتخار وگاه حماسه ساز فوتبال ایران بیگانه و ناآشناست؟ آیا این فرد که رئیس فدراسیون فوتبال ایران شده خبر ندارد که فوتبال ایران روزی روزگاری بر فوتبال آسیا سروری می کرد و سه دوره متوالی قهرمانی جام ملت های آسیا را در کارنامه خود دارد؟آیا او از« حماسه ملبورن» بی خبر است؟ یعنی وی از پیروزی غرور انگیز فوتبال ایران در « بازی قرن» در مسابقات جام جهانی1998 مقابل آمریکا اطلاع ندارد؟ و... آیا او واقعا از « تاریخ و سابقه» این فوتبال بی اطلاع است که در این صورت بدا به حال این فوتبال! یا اینکه خبر دارد اما خدای ناکرده قصد هیاهو راه انداختن و عوامفریبی دارد که... باز هم بدا به حال این فوتبال! در همین اول کاردوستانه و خیرخواهانه به ایشان یادآور می شویم که در راه انجام مسئولیت خود مخلص باشد و صداقت پیشه کند. مردم را جدی بگیرد و به آنها احترام بگذارد و روراست و صادقانه رفتار کند که این مردم خیلی زود و آسان فرق سیاهکاری با صداقت وفریبکاری با خدمت و ... را تشخیص می دهند، بدانید آنها که نه فقط در ورزش و فوتبال که در هرعرصه و حوزه دیگری در باره قدرت فهم و میزان شعور و قدرت تشخیص مردم اشتباه کرده اند، از هر حیث ضرر کرده واز صحنه محو شده اند.

*سید محمد سعید مدنی