زلاتان در پایان راه

زلاتان در چند فصل اخیر با مصدومیت‌های زیادی دست و پنجه نرم کرده و نگرانی‌هایی در مورد وضعیت جسمانی او وجود دارد. این مهاجم تنومند تایید کرد که با درد و مصدومیت نمی‌توان برای مدت زیادی به بازی ادامه داد اما هنوز تصمیمی برای بازنشستگی نگرفته است.

او به ESPN گفت:" من نزدیک خط پایانم. کمی می‌ترسم. اگر فوتبال را کنار بگذارم، چه کار باید بکنم؟ مقطعی در فوتبال وجود ندارد که بتوانید خیلی درد بکشید. بهتر است که واقع بین بود و به خودتان بگویید که کافی است و دوره جدید آغاز شده است. اما من اینکار را نمی‌کنم.
فوتبالیست‌ها یک برنامه را هر روز تکرار می‌کنند و من این کار را برای 25 سال انجام داده‌ام. شما باید مثل سرباز باشید. من نزدیک خط پایان هستم اما به آنجا نرسیده‌ام. من زمانی بازنشسته می شوم که نمی توانم به هم تیمی هایم و خودم در انجام کاری که دوست دارم کمک کنم. بازیکنان فوتبال هر روز یک برنامه دارند. و من 25 سال است که این کار را انجام می دهم. شما مثل یک سرباز هستید. من به این تصمیم نزدیک هستم، اما هنوز نه."

زلاتان ابراهیموویچ هم مانند همه ما فقط یک انسان است. درست است که او با تلاش‌های مافوق بشری حتی پس از ورود به دهه پنجم زندگی خود، بدنش را قادر ساخته که برای بازی کردن دوام بیاورد، اما تعجب آور نیست که فصل جاری آخرین فصل در دوران حرفه‌ای او باشد. بر اساس اطلاعات اسکای ایتالیا، مهاجم آث میلان دیگر نمی‌تواند به طور منظم تمرین کند، بیشتر جلسات را از دست می‌دهد و زانویی که در سال‌های گذشته بار زیادی را تحمل کرده، آرام آرام در حال خیانت به اوست. شواهد نشان می‌دهد که ایبرا به طور میانگین ده دقیقه در هر بازی می‌تواند در زمین حضور داشته باشد که به نظر می‌رسد از بعد سلامت فیزیکی، او با مشکلات عدیده‌ای مواجه است. او علاوه بر درد از ناحیه زانو، در قسمت تاندون آشیل هم مشکل دارد. استفانو پیولی هم به خوبی به این مساله آگاه است و آخرین باری که زلاتان را از ابتدا تا پایان بازی در ترکیب تیمش قرار داد، به ماه ژانویه و بازی مقابل اسپتزیا برمی‌گردد. پس از آن بازی هم او دوباره مصدوم شد و وقتی مجددا بهبود پیدا کرد، در 7 بازی مجموعا 82 دقیقه به میدان رفت.

زلاتان ابراهیموویچ در سال 1999 در دوره نوجوانی در مالمو وارد عرصه بزرگسالی شد و با گذشت 22 سال از هزاره جدید، این سوئدی مرموز در 40 سالگی همچنان قدرتمند است. او در طول یک دوره حرفه‌ای خیره کننده با تیم‌هایی مانند یوونتوس، اینتر، بارسلونا، پاری‌سن ژرمن، منچستریونایتد و آث میلان به جوایز تیمی و فردی قابل توجهی دست پیدا کرد و به یکی از بزرگترین بازیکنان تاریخ فوتبال تبدیل شد. این خدای خودخوانده فوتبال هرگز از این واقعیت که قصد دارد دوران حرفه‌ای خود را تا آنجا که ممکن است طولانی کند، ابایی نداشته است. او که همیشه خود را در میان آتشی از یک رقابت جسورانه با دیگر مهاجمان هم نسل خود و یا نسل‌های قبل و بعد خودش قرار داده، هیچ وقت به این نیاز پیدا نکرده تا خود را از مسیری که او را تبدیل به یک بازیکن افسانه‌ای فوتبال کرده، خارج کند. ابراهیموویچ عناوین قهرمانی لیگ هلند، ایتالیا، اسپانیا و فرانسه را به دست آورده است، در حالی که در بسیاری از لیگ‌های دیگر از جمله حضورش در اولدترافورد مدعی کسب افتخارات دیگری مانند جام حذفی بوده است.

او بیش از 500 گل در سطح باشگاهی به ثبت رسانده و مدت زمانی را نیز در ایالات متحده با لس آنجلس گلکسی سپری کرده است. او در 121 بازی ملی برای سوئد، 62 بار هم گلزنی کرده است او از زمان پیوستن مجدد به میلان در دسامبر 2019، 36 گل برای این تیم به ثمر رسانده است به همین دلیل اگر مصدومیت‌های متوالی به سراغش نیامده بود، شاید امروز ما به سراغ نوشتن چنین مطلبی درباره خداحافظی احتمالی این غول سوئدی نمی‌رفتیم.

مصدومیت‌های متوالی و ناگوار از ناحیه زانو بخصوص در فصل 2021-2022 بیشتر شد و استفانو پیولی، سرمربی روسونری، در مورد برنامه‌های آینده ابراهیموویچ گفت: "همه ممکن است مشکلات فیزیکی داشته باشند. او اکنون با یک مشکل زانو دست و پنجه نرم می کند امیدواریم تا قبل از پایان فصل بتواند بازگردد. در مورد آینده او، من فکر نمی‌کنم چیزی تغییر کرده باشد. مطمئن هستم که او بهترین انتخاب را خواهد کرد و ما بدون توجه به تصمیم او، از او حمایت خواهیم کرد". جای تعجب ندارد که ابراهیموویچ به سوالاتی مبنی بر اینکه ممکن است در این فصل بازنشسته شود، به شیوه‌ای معمولی پاسخ می‌دهد. او چندی پیش با انتشار ویدئویی در شبکه‌های اجتماعی نشان داد که هنوز از آمادگی فیزیکی خوبی برخوردار است و مهارت‌هایش با توپ را حفظ کرده است.

او با انجام 850 بازی در سطح باشگاهی و بیش از 100 بازی ملی، همیشه مورد توجه تماشاگران و منتقدان بوده و دل کندن از این شرایط برایش آسان نیست. هنوز مشخص نیست که چه آینده‌ای انتظارش را می‌کشد اما مشکلات جسمانی به خصوص ناراحتی از ناحیه زانو، همچنان ابراهیموویچ را آزار می دهد و به او اجازه نمی دهد به اندازه ای که دوست دارد تمرین و بازی کند. هنوز مشخص نیست که یک عمل جراحی جدید به مانند جراحی تابستان گذشته، می تواند وضعیت ابراهیموویچ را بهبود بخشد یا خیر. با این حال یکی از ویژگی‌های ایبرا تمرکز کردن بر شرایط فعلی و نگاه نکردن به آینده هست. او همیشه تلاش کرده از آنچه اکنون دارد و قادر به انجام آن است، لذت ببرد به همین خاطر هیچ وقت به بازنشسته شدن جواب روشنی نداده است. این مهاجم کهنه کار اعتراف کرده است که فکر اینکه باید فوتبال را کنار بگذارد او را می‌ترساند.

او می‌گوید: «من احساس می‌کنم با احتمال بازنشستگی کمی وحشت دارم. مطمئناً تا زمانی که ممکن است به بازی کردن ادامه خواهم داد، تا زمانی که بتوانم نتیجه بگیرم و رنج نکشم. می‌دانم آدرنالینی که در حال حاضر درونم دارم، هرگز یکسان نخواهد بود. ما طوری برنامه ریزی شده‌ایم که بیدار شویم، به تمرین برویم، به خانه برگردیم و استراحت کنیم. این 20 تا 25 سال ادامه دارد، اما یک روز از خواب بیدار می شوم و هیچ برنامه ای ندارم و این احساس عجیبی خواهد بود". همانطور که گفته شد، ابراهیموویچ تقریباً در هر جایی که بوده جام‌ها و مدال‌ها را جمع آوری کرده است - از جمله بسیاری از جوایز انفرادی مانند کفش طلا و جوایز بهترین بازیکن سال. او صرفاً با حضورش به ارتقای استانداردهای جمعی هر تیمی کمک کرده است. او در مجموع 33 قهرمانی مختلف به دست آورده است، اگرچه دو عنوان قهرمانی سری آ که در دوران حضور در یوونتوس به دست آورده بود، بعداً پس از رسوایی کالچوپولی از چنگش درآمد.

زلاتان بعد از جدایی از منچستریونایتد بازیکن آزاد محسوب می‌شد و در نهایت با پیشنهاد باشگاه لس آنجلس گلکسی به این تیم پیوست و توانست در ۲۴ بازی که برای این تیم انجام داد ۲۰ گل به ثمر برساند. در حالی که همه منتظر خداحافظی زلاتان بودند از باشگاه‌های معتبر اروپا پیشنهاد‌های بسیاری سمت زلاتان آمد. زلاتان که خود دوست داشت فوتبال را کماکان ادامه بدهد پیشنهاد تیم میلان ایتالیا را پذیرفت. در واقع زلاتان با تیم لس آنجلس گلکسی توانست به فوتبال حرفه‌ای جهان برگردد، به همین دلیل با رویا‌های بسیار زیاد راهی شهر میلان ایتالیا شد تا با امضای قراردادی رسمی به جمع روسونری‌ها به پیوندد و بار دیگر رهبری خط حمله این تیم را بر عهده بگیرد. قرارداد زلاتان با باشگاه میلان یکساله بود. آخرین روز‌های درخشان میلان با عملکرد فوق‌العاده زلاتان در سال ۲۰۱۱ و فتح سری آ رقم خورد و حالا هواداران روسونری در 40 سالگی این ستاره سوئدی، پس از یازده سال دوباره جشن قهرمانی لیگ ایتالیا را برگزار می‌کنند.

زلاتان بعد از بازگشت دوباره به میلان گفت: "من به باشگاهی که احترام خاصی برای آن قائلم و همچنین شهری که عاشق آن هستم بازگشته‌ام. من برای تغییر وضعیت میلان در ادامه فصل در کنار هم تیمی‌های خود مبارزه کرده و تمامی تلاشم را می‌کنم تا به اهداف خود برسم". زلاتان در ادامه فصل جدید توانست با درخشش در بازی‌های میلان این تیم را به شکل عجیبی به بالای جدول نزدیک کند. او توانست رضایت مسئولان باشگاه و هواداران این تیم را کسب و پیشنهاد برای فصل آینده را از سوی مسئولان باشگاه دریافت کند. اما فصل بعدی آنطور که او دوست داشت پیش نرفت و مصدومیت‌ها مانع از آن شد که بتواند تمام و کمال در خدمت تیمش باشد.

زلاتان 40 ساله درباره اولین روزهای دومین دوره حضورش در میلان می‌گوید: "در ابتدا هیچ‌کدام از بازیکنان در تمرینات نمی‌دویدند. من کاری کردم که آنها ببینند میلان جایی است که باید در تمریناتش جان بدهی. کاری کردم که وقتی خودم می‌دویدم، هم‌تیمی‌‌ام هم می‌دوید و خودش را برای من می‌کُشت. همه فهمیدند که چه کار باید بکنند، جز یک نفر. در ابتدا رافائل لیائو (مهاجم میلان) خیلی به حرف‌های من توجه نمی‌کرد اما مطمئناً الان او خیلی بهتر شده است.

یکی از مهمترین اتفاقات دوره دوم حضور زلاتان در میلان درگیری لفظی‌اش با روملو لوکاکو، مهاجم سابق اینتر در دربی شهر میلان بود. ایبرا درباره آن اتفاق هم می‌گوید: "ما در منچستریونایتد با یکدیگر هم‌تیمی بودیم، به همین دلیل وقتی که او به من حمله‌ور شد شوکه شدم. لوکاکو شخصیت بزرگی دارد. من مطمئنم که او یک قهرمان است و این چیز بسیار خوبی است اما من هم بزرگ شده منطقه گتوی مالمو هستم و به همین خاطر اگر کسی با سر داخل صورت من بیاید، او را سر جایش خواهم نشاند. من رسم و رسوم مادرش را مسخره کردم و او هم کنترلش را از دست داد. لازم است یادآوری کنم که آن دربی را ما باختیم و من هم مصدوم و اخراج شدم، پس شاید آن کارهایی که مادرش انجام می‌داد اثر کرد. بعد از آن بود که من هم از دوستان معتقدم خواستم که برایم دعا کنند".

*عرفان خماند