نفرین شماره 9

تنها 4 ماه بعد از این صحبت‌های مربی آلمانی، روملو لوکاکو، مهاجمی که همین 11 ماه پیش در ازای مبلغ رکوردشکن تاریخ چلسی و 5.97 میلیون پوند به استمفوردبریج برگشت، بعد از اضافه کردن نامش به جمع مهاجمین شماره 9که نتوانستند در چلسی درخشش داشته باشند، به لیگ ایتالیا برمی‌گردد.

لوکاکو در حالی به چلسی آمده بود که با به ثمر رساندن 64 گل در 95 بازی برای اینتر در طول دو فصل و رساندن اینتر به قهرمانی در فصل دوم و پایان دادن به رویای 11 ساله هواداران نراتزوری، یکی از ترسناک‌ترین مهاجمان دنیا محسوب می‌شد اما او در حالی غرب لندن را ترک می‌کند که در طول فصل گذشته تنها 15 گل زد و با مصاحبه‌ای که با اسکای ایتالیا انجام داد، جنجال و حاشیه‌های زیادی برای چلسی ساخت. او در آن مصاحبه ، تاکتیک‌های توخل را زیر سوال برده و گفته بود دوست دارد به اینتر برگردد ، صحبت‌هایی که خشم هواداران و مربی چلسی را برانگیخت و لوکاکو در نهایت مجبور به عذرخواهی شد.

امیدهای زیادی وجود داشت که لوکاکو، مهاجمی که سابقه بازی در چلسی در سال 2011 را داشت اما در سال 2014 و بعد از ناکامی در پیدا کردن جایگاه ثابت در ترکیب، استمفوردبریج را ترک کرد، بتواند جواب مشکلات چلسی در خط حمله باشد اما حالا مشخص شده که بازگشت او برای هیچ یک از طرفین پایان خوشی نداشته است.

اما لوکاکو اولین مهاجمی نیست که در چلسی به مشکل می‌خورد و نمی‌تواند انتظارات را برآورده کند . مهاجمان بزرگ زیادی در سال‌های اخیر با آمدن به استمفوردبریج در ترکیب تیم چلسی به مشکل خورده‌اند. مهاجمانی نظیر آندری شوچنکو، فرناندو تورس و آلوارو موراتا همگی با قیمت‌هایی بالا به چلسی آمدند اما نتوانستند بدرخشند و انتقال‌های قرضی رادامل فالکائو و گونزالو هیگواین نیز سرنوشتی مشابه داشت.

در حقیقت از زمان دیدیه دروگبا و جدایی او در تابستان 2015، تنها دیگو کاستا که در 89بازی برای چلسی در لیگ برتر 52 گل زد، توانست عملکرد نسبتا قابل قبولی در خط حمله آبی‌ها داشته باشد و همچنان باید دروگبا را بدون شک بهترین مهاجم چلسی در طول دو دهه گذشته دانست.

21 گلی که تامی آبراهام در 56 بازی برای چلسی به ثمر رساند احتمالا می‌توانست بهتر باشد اما توخل به ندرت از این مهاجم استفاده کرد و در نهایت او را به رم فروخت و اولیویه ژیرو نیز در 75 بازی 17 گل برای آبی‌ها زد که گویای توانایی‌های این بازیکن فرانسوی به عنوان مهاجم نیست. شکی وجود ندارد که چلسی چندین فصل است از نبود یک مهاجم شش دانگ در خط حمله خود رنج می‌برد و همین که به شکلی باورنکردنی ادن هازارد از فصل 18-2017 به بعد با 28 گل ، بهترین گلزن سال‌های اخیر چلسی بوده است نیز این گفته را تایید می‌کند. در طول همین دوره، هری کین 105 گل زده و محمد صلاح نیز 118 گل به ثمر رسانده است.

اگر چه عملکرد لوکاکو در دومین مقطع حضورش در چلسی بسیار ضعیف بوده است اما او در مقطعی بسیار کوتاه ، دوران خوبی در چلسی داشت و حتی در دو بازی مقابل لیدز و وولورهمپتون توانست 3 گل بزند اما در نهایت ، کار این مهاجم به نیمکت‌نشینی در بخش زیادی از بازی‌های این فصل چلسی کشید. در حالی که می‌توان بازی چلسی مقابل کریستال‌پالاس را ضعیف‌ترین عملکرد این فصل مهاجم بلژیکی دانست، همان دیدار نقطه عطفی برای کای هاورتس بود که جایگزین مهاجم بلژیکی شد. توماس توخل ترجیح داد در ادامه فصل از این مهاجم استفاده کند و او هم در 9 بازی 7 گل زد.

این که هاورتس توانست از این فرصت بادآورده نهایت استفاده را ببرد، خبر خوبی برای هواداران چلسی محسوب می‌شد چرا که تیم لندنی برای خرید این مهاجم پول زیادی پرداخت کرده بود اما نیمکت‌نشینی لوکاکو نیز عواقبی داشت. کاملا مشخص بود که نیمکت‌نشینی بازیکنی در کلاس لوکاکو ، آن هم برای مدت زمانی طولانی تنش‌زا است اما آمار ، ترجیح دادن هاورتس به لوکاکو در خط حمله توسط توخل را کاملا توجیه می‌کند.

مهاجم آلمانی بیش از لوکاکو در طول 90 دقیقه گلزنی کرده است و تلاش‌های بیشتری برای شوتزنی هم داشته و تعداد شوت‌های در چارچوبش نیز بیشتر بوده است. هاورتس به راحتی می‌تواند در چندین پست تهاجمی بازی کند و بیشتر طول فوتبال خود ، وینگر یا مهاجم سایه بوده و به همین خاطر بسیار بیشتر می‌تواند نسبت به لوکاکو در بازی‌سازی موفق ظاهر شود و پاس‌های موفق او نسبت به لوکاکو دو برابر بوده است. ضمن این که چلسی وقتی با هاورتس در نوک حمله به میدان رفته در بسیاری از پارامترها بهتر از زمانی ظاهر شده که لوکاکو در میدان بوده است.

نیاز به گفتن نیست که عملکرد لوکاکو در بازگشت به چلسی اصلا چیزی نبود که سران تیم لندنی بابتش پول فراوانی داده بودند و با مقایسه روزهای خوب در اینتر با شرایطش در چلسی ، بیشتر متوجه این موضوع می‌شویم. تنها کریستیانو رونالدو در فصل 21-2020 توانست تعداد گل بیشتری نسبت به لوکاکو به ثمر برساند اما لوکاکو که بهترین گلزن تمام ادوار تیم ملی کشورش نیز هست، از زمان بازگشت به لیگ برتر، گل، شوت، لمس توپ و پاس گل‌های کمتری داشته است.

نمی‌توان گفت سایر بازیکنان چلسی نتوانستند برای این مهاجم فرصت کافی برای گلزنی ایجاد کنند. تیم توخل در مقایسه با اینتری که لوکاکو در آن می‌درخشید، پاس‌های بیشتری در یک سوم تهاجمی می‌دهد، پاس‌های بلند بیشتری ارسال می‌کند و سانترهای بیشتری دارد.

یک تفاوت کلیدی بین دو تیم این است که لوکاکو در سن سیرو و آرایش 2-5-3 تیم آنتونیو کونته، توسط لائوتارو مارتینز حمایت می‌شد در حالی که هنگام بازی در چلسی معمولا دو هافبک تهاجمی پشت سر او بازی می‌کردند. سیستم اینتر به لوکاکو اجازه می‌داد در میانه زمین جاگیری کند و در فضاهای درست قرار بگیرد در حالی که او در تیم توخل بیشتر در نوک پیکان خط حمله بازی کرد اما این‌طور هم نبود که توخل به مهاجم بلژیکی تیمش فرصت بازی کردن در کنار سایر مهاجمین را ندهد. مربی آلمانی چندین بار این کار را انجام داد و لوکاکو را در کنار تیمو ورنر به زمین فرستاد. با این حال، چلسی باز هم نمایش موفقی نداشت.

با وجود تمام این مسائل و آمار ضعیف لوکاکو، شاید بیرحمانه باشد که تنها او را مسئول نمایش‌های ضعیف چلسی بدانیم. در حقیقت بسیاری از عناصر تهاجمی چلسی در خط حمله ، ناکام ظاهر شدند و همین امر علاقه زیاد توخل به جذب رحیم استرلینگ در این تابستان را توجیه می‌کند. استرلینگ در 5 فصل اخیر بیش از هر بازیکن چلسی توانسته گلزنی کند و پاس گل بدهد.

میسون مانت ، تنها عضو تیم توخل بود که در فصل گذشته به آمار دو رقمی رسید و هیچ یک از بازیکنانی نظیر تیمو ورنر، کریستین پولیشیچ، حکیم زیاش و کالوم هادسون اودوی نتوانستند بیش از 6 بار گلزنی کنند. حتی کانر گالاگر، هافبک قرضی چلسی در کریستال پالاس نیز عملکرد بهتری نسبت به این بازیکنان داشت و توانست با وجود بازی در پست هافبک 8 گل بزند.

اما از سوی دیگر چلسی آماری فوق‌العاده از گلزنی در سایر پست‌ها به خصوص دفاع داشت. ریس جیمز با زدن 5 گل، گلزن‌ترین مدافع فصل گذشته لیگ برتر بود و مدافعان چلسی در مجموع فصل گذشته توانستند 22 گل به ثمر برسانند که تنها یک گل کمتر از تمام گل‌های زده نوریچ در طول 38 بازی بود.

عامل دیگری که شاید بتواند ناکامی مهاجمان چلسی را توجیه کند، این است که باشگاه لندنی در 5 فصل اخیر 4 سرمربی عوض کرده است که هر کدام تاکتیک‌های خود را به تیم آوردند و خواسته ها و نظرات مخصوص به خود را داشتند. این موضوع بدون شک کار را برای درخشش بازیکنان سخت کرد ، چون هیچ‌کس از جایگاهش در ترکیب ثابت مطمئن نبود و بازیکنان نمی‌توانستند در یک سیستم بازی مشخص ، هماهنگ شوند و به سبک بازی هم عادت کنند.

در میان 5 گلزن برتر در 5 فصل اخیر لیگ برتر، رحیم استرلینگ، سادیو مانه و محمد صلاح، همگی زیر نظر یک مربی بازی کرده بودند و هری کین و جیمی واردی نیز صرف نظر از این که چه کسی سرمربی تیم‌شان است، جایگاهی ثابت در ترکیب تیم خود به عنوان مهاجم نوک داشتند اما با روی کار آمدن مالک جدید در چلسی و تمایل باشگاه برای خرید استرلینگ و همچنین جدایی روملو لوکاکو، به نظر می‌رسد سران جدید تیم لندنی حامی ماندگار شدن طولانی مدت مربی خود در این باشگاه هستند و با این کار " آبی‌ها " امید دارند بتوانند تیمی بسازند که قادر باشد مشکل گلزنی مهاجم تیم در خط حمله و نفرین پیراهن شماره 9 این تیم را به پایان برساند.

*آرمین زمانی