...به دنبال پیدا کردن علت ناکامی ها باشیم !

تیمی که سه بار مدال طلای مسابقات آسیا را برگردن آویخته ، دو دوره قبل برنزی شده و همین نوبت اخیر، عنوان نایب قهرمانی را به دست آورده، سه بار در جام جهانی و سه دوره در مسابقات المپیک حاضر شده، در بازی‌های آسیایی به کرات عنوان دار بوده و چندین و چند قهرمانی در رقابت های غرب آسیا و ... را در کارنامه دارد‌، درسی‌امین دوره بسکتبال کاپ آسیا حتی نتوانست به جمع تیم‌های مرحله نیمه نهایی صعود کند ! بله، حرف از تیم پرافتخار ایران است که با عملکرد و تصمیمات غلط، صدای جامعه فرهیخته و دلسوز بسکتبال را درآورده و کمتر کسی را سراغ داریم که هنوز کورسوی امیدی نسبت به روند وعملکرد فدراسیون فعلی در دلش سوسو بزند و...

بله ، ما هم معتقدیم که پیروزی و شکست،دو روی یک سکه هستند و این به ماهیت ورزش بر می‌گردد که نباید با یک ناکامی، دنیا مقابل دیدگانمان تیره و تار شود اما این روزها تحلیل انحرافی و نشان دادن آدرس غلط بلای جانمان شده است. صحبت های کارشناسانه ای(!)که این روزها به گوشمان می خورد باید در شرایطی مطرح شود که بسکتبال کشورمان، مسیر درستی را انتخاب کرده و شایسته سالاری، رعایت اصول، تعیین اهداف، مولفه های توسعه مربیان و نیروی انسانی، استفاده از تجربیات نخبگان و خرد جمعی ،انگیزش و حمایت از منابع انسانی، استعدادیابی و آموزش و پرورش ورزشکاران ، توسعه سخت افزاری ،تعالی بسکتبال، سجایای اخلاقی و... سرلوحه کاری قرار بگیرد که اگر در این راه ، فراز و نشیب هایی هم پدید آید کاملا طبیعی است، نه این که در جاده خاکی باشیم!

مدیر فدراسیون فعلی، همان اول بسم الله و در حالی که هنوز عرقش خشک نشده بود، بحث تقویت کادر فنی تیم ملی را پیش کشید که هیچ وقت «شیرفهم» نشدیم با چه متر و معیاری این تصمیم را گرفت .سعید ارمغانی، جایگزین مصطفی هاشمی که پرافتخار ترین مربی بسکتبال ایران است، شد اما با کمی درایت می شد از دانش و تجربه های او که سال هاست از فضای این رشته ورزشی دوربوده و در کشور مجارستان، فعالیت های پایه ای- آن هم بیشتر در رده دختران- انجام می‌داده، در حوزه های دیگر برای بسکتبال ایران بهره مند شد. سعید ارمغانی جزو مفاخر بسکتبال ایران است اما اگر قرار بر استفاده از نام افراد و نه عملکرد آن ها بود اسم هایی مثل امیر ایلیاوی، محسن خلخالی ،امیر سبکتکین، نادر کاشانی، بیژن قهرمانلو، جلال شهمیرزادی و... خیلی بزرگتر بودند و اصطلاحا تریلی هم نامشان را نمی کشید ! برای محسن صادق زاده هم احترام قائلیم ولی او هم چندین سال در ایران نبود و آشنایی کافی و وافی با فضای بسکتبال نداشت و تازه سر بزنگاه و بعد از چند ماه سرو کله اش پیدا شد . در مورد دستیاران ارمغانی هم حرف برای گفتن زیاد است، زلاتکو جوانوویچ که اصلا در حد و اندازه های نشستن روی نیمکت تیم ملی نبود را اضافه کردند و او هم بعد از دوبازی در پنجره سوم انتخابی جام جهانی، قابل ندانست و از جمع تیم ملی جدا شد؛ افتخاری که می شد برای خیلی از مربیان با رزومه و مشتاق وطنی حاصل شود تا پشتوانه سازی برای تورنمنت‌های آینده صورت بگیرد. دستاورد مهران آتشی هم که سالهاست به لطف حمایت های خانوادگی(!) در کادر فنی تیم‌های مختلف ملی حضور دارد را هم نفهمیدیم ، چرا که با یک آنالیز ساده از دیدار اردن و چین تایپه که با پرتاب معجزه آسای «فردی ابراهیم» به دیدار مقابل ما رسیدند، می‌شد جلوی این فاجعه را گرفت؛ تحلیل انتخاب محمد کسایی پورهم که چند سالی است حتی در لیگ برتر هم تیم ندارد و حمیدرضا کلاسنگیانی که مربی است، اما به عنوان سرپرست برای تیم ملی فعالیت می کرد، بماند برای بعد و...

پی‌نوشت: آقایان ! شأن و عیار بسکتبال ایران، این نیست. تیمی که طبق آخرین رده‌بندی فدراسیون جهانی بسکتبال در جایگاه دوم منطقه آسیا و اقیانوسیه و بیست و سوم جهان جا خوش کرده است، نباید (با تمام قوا ) مقابل امثال قزاقستان و اردن شکست بخورد. جامعه آگاه و مجمع فدراسیون بسکتبال نباید اجازه دهند که این ناکامی و شکست‌ها به یک اپیدمی تبدیل شده و کار از کار بگذرد. به قول صمد نیکخواه بهرامی، همین چند سال پیش بسیاری از بازیکنان تیم های مختلف آسیایی قبل از بازی مقابل ایران خواستار گرفتن عکس یادگاری با بازیکنان تیم ملی می شدند اما متاسفانه باید عرض کنیم که اکنون تا حدی تنزل پیدا کرده‌ایم که حضورمان در جام جهانی و المپیک پیش رو هم روی هواست و...

... و اما حرف قاطع و هشدار دلسوزانه ما این است که در صورت ادامه شرایط فعلی به سمت پرتگاه می‌رویم و چیزی از ماهیت بسکتبال باقی نمی‌ماند. این که بخواهیم کادر فنی تیم را «سیبل» کنیم، کار درستی نیست چرا که هر مربی ایرانی آرزوی نشستن روی نیمکت تیم ملی کشورش را دارد و تصمیم سازان هستند که باید پاسخگو باشند، این ناکامی‌ها معلول هستند و علت را باید در جای دیگر و مهمتر از هرجا‌،مدیریت‌، تدابیر و روش های به کار گرفته شده جست و جو کرد !

حضرت لِسانُ‌الْغِیْب می فرماید‌:

هزار نکتهٔ باریکتر ز مو این جاست

نه هر که سر بتراشد قلندری داند

*کامران خطیبی