۱۰ بازیکن برتر تاریخ با پیراهن شماره ۱۰
هربرت چاپمن، مدیر رویایی آرسنال، در سال ۱۹۲۸ در برابر شفیلد ونزدی، چاپ شماره بازیکنان را در پشت پیراهن ها رایج کرد. ایده او ایجاد آگاهی در بین بازیکنانش بود تا موقعیت نسبی آنها در زمین را در نظر داشته باشد. شماره ها به ترتیب صعودی با دروازه بان شروع می شد که پیراهن شماره ۱ را می پوشید و غیره. این برای روزهایی بود که تیم‌های سراسر جهان از ترکیب ۵-۳-۲ استفاده می‌کردند. از این رو مهاجمان این تیم اعداد ۹ و ۱۰ را در پشت پیراهن خود داشتند. سنت شماره گذاری که زمانی توسط هیات حاکمه انگلیس رد شده بود، تبدیل به یکی از نمادین ترین چیزهایی شده است که می توان با یک فوتبالیست ارتباط برقرار کرد. هر زمان که باشگاهی قرارداد جدیدی را اعلام می کند، هواداران مشتاقانه منتظر شماره پیراهنی هستند که به او داده می شود. این نشان دهنده اهمیتی است که به این اعداد داده شده است. در دنیای مدرن فوتبال، درآمد حاصل از فروش پیراهن ها بحث قابل توجهی است. با تکامل ترکیب های جدید، نقش هایی که به شماره های قبلی تیم چاپمن اختصاص داده شده بود، شروع به تغییر کردند. یکی از شماره‌هایی که از دهه ۱۹۵۰ برای بهترین بازیکن تیم در نظر گرفته شده بود، شماره ۱۰ بود. از نظر موقعیت، این عدد با مهاجم دوم همراه بود که بعداً به عنوان هافبک هجومی و همچنین به عنوان یک مهاجم کاذب در برخی از ترکیب‌ها انتخاب شد. نقش این شماره هر چه که باشد، دنیای فوتبال بهترین بازیکنان تاریخ را دیده که پیراهن شماره ۱۰ را بر تن کرده اند. در این یادداشت بیایید نگاهی به ده نفر از بهترین بازیکنانی بیندازیم که پیراهن شماره ۱۰ را در دوران حرفه ای درخشان خود بر تن کرده اند.
دیگو مارادونا
شماره ۱۰ با بازیسازها گره خورده است، بنابراین کسی که این وظیفه را به خوبی انجام دهد، این شماره را بر تن می کند. مارادونای افسانه ای کاری کرده بود که تا سال های بعد از فوتبالش شماره ۱۰ به هیچ بازیکنی داده نشد تا اینکه برای جام جهانی ۲۰۰۲، فدراسیون فوتبال آرژانتین اسامی ۲۳ بازیکنش را از شماره ۱ تا ۲۴ به فیفا اعلام کرد، ولی آن ها شماره ۱۰ را به نام کسی نزده بودند. فیفا این رفتار " آلبی سلسته " را قبول نکرد و خواهان نامی برای شماره ۱۰ این تیم شد، تا این که آنها مجبور شدند شماره ۱۰ را به آریل اورتگا بدهند. مارادونا در روزهای حضورش در ناپولی هم شماره ۱۰ را می پوشید.
فرانچسکو توتی
وقتی درباره رم می شنوید، به توتی فکر می کنید. فرانچسکو توتی مردی که به عنوان " گلادیاتور فوتبال ایتالیا " و " پسر طلایی رم " شناخته می شود، در دوران بازیگری خود مردی وفادار به یک باشگاه بود و قلبش را برای آ اس رم در کف دستش گذاشته بود. توتی در چندین سیستم جالب مانند یک شماره ۹ کاذب، به عنوان " ترکوارتیستا " ، یک وینگر و همچنین به عنوان یک مهاجم کامل بازی کرده است. نقش هر چه که باشد، این ایتالیایی هر زمان که پیراهن قرمز معروف را بر تن کرده، برای باشگاه دوران کودکی خود درخشیده است. توتی میراث ماندگاری در رم از خود به جای گذاشت و مطمئناً به عنوان یکی از بهترین بازیکنانی که پیراهن معروف را بر تن کرده است، باقی خواهد ماند.
دنیس لاو
همانطور که وفاداران اولدترافورد با علاقه از دنیس لاو یاد می کردند، او یکی از بهترین بازیکنانی بود که " تئاتر رویاها " به خود دید. سر مت بازبی قبلاً لاو را بهترین بازیکنی که تا به حال مربیگری کرده، خوانده بود که با توجه به بازیکنانی که این مربی اسکاتلندی افسانه ای مربی آنها بوده، تحسین بزرگی است. لاو بازیکنی سختکوش محسوب می شد که همیشه چشمش به گل بود و همین امر باعث شد سر بازبی او را به عنوان مهاجم دوم بازی دهد. او در سال ۱۹۶۴ با پوشیدن پیراهن شماره ۱۰ برنده توپ طلا شد. وی در کنار جورج بست و سر بابی چارلتون، بخشی از مهاجمان " مثلث مقدس منچستریونایتد " بود.
روبرتو باجو
روبرتو باجو به عنوان یکی از بزرگان تالار مشاهیر ایتالیا و برنده جایزه بهترین بازیکن سال فیفا در سال ۱۹۹۳، نیازی به معرفی ندارد. " دم اسبی مقدس " ، همانطور که در دوران بازیگری اش به او می گفتند، دورانی پر حادثه در باشگاه و تیم ملی کشورش داشت. او بیش از ۲۰۰ گل در سری آ به ثمر رساند و همچنین با ۲۷ گل ملی یکی از بهترین گلزنان ایتالیا بود. باجو در دوران حضورش در یوونتوس و اینترمیلان و همچنین برای تیم ملی ایتالیا، پیراهن شماره ۱۰ را به تن داشت. او در طول دوران حرفه ای خود به عنوان مهاجم دوم یا به عنوان هافبک تهاجمی بازی می کرد. اما با وجود استعداد بی‌نظیرش، همیشه به خاطر پنالتی از دست رفته در فینال جام جهانی ۱۹۹۴ مقابل برزیل در خاطره خواهد ماند.
میشل پلاتینی
این مرد فرانسوی یکی از بهترین بازیسازانی بود که تا به امروز فوتبال به خود دیده است. در کنار خلاقیت، گلزنی فراوان ، او را به یکی از بهترین های نسل خود تبدیل کرد. پلاتینی با بازی در نقش شماره ۱۰، در سنت اتین و یوونتوس به موفقیت های بزرگی دست یافت و در عین حال نقش مهمی در قهرمانی فرانسه در یورو ۱۹۸۴ داشت. این بازیکن سه بار پیاپی برنده توپ طلا ( از سال ۱۹۸۳ تا سال ۱۹۸۵ ) شد و همچنین در سال ۱۹۹۹ به عنوان بهترین بازیکن قرن فرانسه انتخاب گردید. پلاتینی همیشه در زمین فوتبال به عنوان یک رهبر و یک استاد برجسته خط میانی که می تواند شاهکارهایی را در زمین رقم بزند، مورد توجه قرار گرفت.
پله
ادسون آرانتس دوناسیمونته ملقب به پله، معروف ترین و سرشناس ترین شماره ۱۰ تاریخ " سلسائو " به شمار می آید. این ستاره تکرار نشدنی در سال ۱۹۴۰ در شهر ترس کوراسائویس چشم به جهان گشود و در سن ۱۷ سالگی با برزیل فاتح جام جهانی شد. هت تریک پله جوان در نیمه نهایی جام جهانی ۱۹۵۸ برابر فرانسه بزرگترین اتفاق زندگی این ستاره جوان بود که او را به عنوان یک نابغه به فوتبال دنیا معرفی کرد. " مروارید سیاه " پس از جام جهانی ۱۹۵۸ دو بار دیگر هم در سال های ۱۹۶۲ و ۱۹۷۰ به همراه برزیل فاتح جام جهانی شد تا تنها بازیکنی باشد که سه بار با تیمش قهرمان این رقابت ها می شود. پله در ۹۲ بازی ملی ۷۷ گل به ثمر رساند و یکی از موفق ترین مهاجمان تاریخ کشورش نام گرفت. وی در عرصه باشگاهی ۱۷ سال عضو تیم سانتوس بود و ۶۱۹ گل برای این تیم به ثمر رساند. وی در سال های پایانی دوران فوتبالی خود به تیم کاسموس آمریکا پیوست و ۳۱ گل هم در این تیم به ثمر رساند. یکی از نکات جالب در مورد پله این است که وی با توجه به تکنیکی که داشت معمولاٌ با خطاهای وحشتناک مدافعین حریف روبرو می شد . این مساله به قدری برای پله دردناک بود که در جام جهانی ۶۶ برابر پرتغال در اثر خطاهای شدید مصدوم و مجبور به ترک جام شد. این جام بدون پله برای برزیل هم توفیقی نداشت و " طلایی پوشان " نتوانستند سومین قهرمانی خود را در غیاب ستاره تیمشان جشن بگیرند. قبول دعوت تیم ملی برزیل در جام جهانی ۷۰ توسط پله یکی از خبرهای خوش برای هواداران برزیلی بود که منجر به قهرمانی تیمشان شد.
زیکو
آرتور آنتونیوس کوئیمبرا ملقب به زیکو در سال ۱۹۵۳ در ریو دو ژانیرو به دنیا آمد. ستاره محبوب برزیلی ها که " پله سفید " نامیده می شد، برخلاف پله واقعی در جام های جهانی نتوانست کشورش را قهرمان کند و علی رغم بازی های خوب در سه دوره طعم قهرمانی را نچشید. زیکو ۱۲ سال در تیم ملی برزیل حضور داشت و در این مدت ۷۲ بازی و ۵۳ گل در پرونده اش ثبت شد. ضربات آزاد استثنایی زیکو از عوامل محبوبیت وی به شمار می رفت، ضمن اینکه او در آن سال ها شخصیتی بسیار دوست داشتنی برای هواداران بود و اکنون نیز جزو بازیکنان محبوب تاریخ برزیل به شمار می رود. زیکو در کشورش در دو مقطع پیراهن فلامینگو را پوشید و در اروپا نیز اودینزه باشگاهی بود که او سه سال در آن توپ زد. زیکو بین سال های ۱۹۹۱ تا ۱۹۹۴ پیراهن تیم کاشیمای ژاپن را بر تن کرد. او در دو مقطعی که در تیم زادگاهش فلامینگو حضور داشت ، مجموعاٌ ۲۴۹ بازی انجام داد و موفق به زدن ۱۳۹ گل شد. نکات جالب زیادی در مورد زندگی این ستاره وجود دارد . یکی از این نکات که شاید برای همه جالب باشد این است که زیکو بین سال های ۹۰ تا ۹۱ وزیر ورزش کشورش بود. او همچنین سابقه بازی در فوتبال ساحلی را نیز دارد و در سال ۱۹۹۵ به عنوان بهترین بازیکن فوتبال ساحلی جهان انتخاب شد.
رونالدینیو
رونالدو ده آسیس موریرا ملقب به رونالدینیو در سال ۱۹۸۰ در شهر پورتو آلگره به دنیا آمد. " شاعر فوتبال " خیلی زود به یک ستاره در کشورش تبدیل شد. وی در سال ۱۹۹۹ در حالی که ۱۹ سال داشت به تیم ملی دعوت شد. بازی های زیبای او در گرمیو موجبات انتقالش به اروپا را فراهم کرد و در سال ۲۰۰۱ به پاری سن ژرمن فرانسه پیوست. بارسلونا مقصد بعدی رونالدینیو بود . رونی در بارسا به هر چیزی که یک بازیکن می خواست رسید و با بازی های ناب خود جهان فوتبال را به تسخیر خود درآورد. کسب دو عنوان بهترین بازیکن جهان ، رونالدینیو را بدل به یکی از پر افتخارترین شماره ده های تاریخ برزیل در زمینه افتخارات شخصی کرده است. وی تا شروع جام جهانی ۲۰۰۶ در اوج بود اما این بازی ها نقطه تاریکی در دنیای فوتبالی رونالدینیو بود و بازیکن برزیلی نتوانست از پس انتظارات فراوانی که از او می رفت بر بیاید. البته رونالدینیو در سال ۲۰۰۲ با درخشش در تیم ملی فاتح جام جهانی شده بود و این می توانست مرهمی برای بازی های نه چندان مطلوب وی در ۴ سال بعد باشد. پس از جام جهانی رونالدینیو نمایش مطلوبی در بارسا نداشت و با آمدن گواردیولا این باشگاه را ترک کرد و راهی میلان شد. میلان برای رونالدینیو همان تیمی بود که برای ریوالدو بود و او نیز همانند دیگر شماره ۱۰ برزیلی پس از انتقال از بارسا به میلان نمایش دلپذیری نداشت. رونالدینیو پس از دو سال حضور در میلان به کشورش بازگشت . قهرمانی او در جام لیبرتادورس باعث شد تا بار دیگر نامش سر زبان ها بیفتد. او پس از دعوت نشدن به تیم ملی در جام جهانی ۲۰۱۰، امیدوار است این دوره از سوی اسکولاری به جمع " سلسائو " بپیوندد و وداعی شیرینی با فوتبال داشته باشد. رونالدینیو تا کنون ۹۴ بار برای تیم ملی به میدان رفته که حاصل آن ۳۳ گل است. از نکات جذاب دوران فوتبال رونالدینیو می توان به گل های منحصر به فرد او اشاره کرد . از جمله می توان از گل زیبایش به انگلستان در یک چهارم نهایی جام جهانی ۲۰۰۲، گل برگردان بی نظیرش به ویارئال در لالیگا و شوت جادویی اش به چلسی در لیگ قهرمانان نام برد. دو گل طلایی رونالدینیو در سانتیاگو برنابئو به رئال که باعث برخاستن همه تماشاگران ورزشگاه و تشویق وی شد یکی از شب های باشکوه زندگی رونالدینیو می باشد. رونالدینیو در یک بازی محلی در حالی که تنها ۱۳ سال داشت موفق به زدن ۲۳ گل شده بود.
زین الدین زیدان
پیدا کردن کلمات مناسب برای توصیف معمایی مانند زین الدین زیدان سخت است. این بازیکن فرانسوی یکی از بهترین هافبک های تهاجمی نسل خود بود. دریبل‌های او یک اثر هنری بود و گل وی برای رئال مادرید در فینال لیگ قهرمانان اروپا مقابل بایر لورکوزن در سال ۲۰۰۲ یکی از بهترین گل های تاریخ است. آلفردو دی استفانو یک بار در توصیف بازیکن سابق رئال مادرید گفت: "او ارزش رفتن به استادیوم را دارد." این هاله و ظرافت مردی بود که متأسفانه با اخراج در فینال جام جهانی ۲۰۰۶ مقابل ایتالیا به کار خود پایان داد.
لیونل مسی
شاید این فوق ستاره آرژانتینی در دوران حرفه ای خود هیچگاه در پست شماره ۱۰ سنتی بازی نکرده باشد، اما او ایده اساسی داشتن شماره ۱۰ در فوتبال را ترسیم می کند. می گویند بهترین بازیکن یک تیم معمولاً پیراهن مورد علاقه را می پوشد و چه کسی بهتر از "لا پولگا" است ؟ بسیاری از منتقدان گفته‌اند که مسی را بدون جام جهانی نمی‌توان بهترین بازیکن تاریخ نامید، اما برای توجیه بزرگی او، باید به آمار و تعداد زیاد جام‌هایی که به دست آورده نگاه کرد. یکی از مفسران اسپانیایی در توصیف مسی پس از به ثمر رساندن یک گل جادویی، کاملاً ساده و به درستی بیان کرد: " از مادرانتان تشکر کنید که شما را به دنیا آوردند تا بتوانید لیونل مسی را زنده ببینید."
* عرفان خماند
