عبوری از هزارتوی موفقیت چینی ها؛ مدال هایی که برایمان رویا است
بازی های آسیایی در جریان است و ورزشکاران کشورمان در رشته های مختلف با رقبای خود مصاف می کنند.
خبرنگار اعزامی کیهان ورزشی-هانگژودر این میان وقتی به جدول رده بندی کشورها نگاهی می اندازیم فاصله وحشتناک کشورهایی را می بینیم که مدال ها را درو کرده و برای روزهای منتهی به اختتامیه نیز دورخیزشان را شاهد هستیم.
نکته مهم در دل این موفقیت های آنها مدال آوری هایشان در رشته های پایه و البته پر مدال است.
شاید برای ورزش ایران مدال آوری در سطح بازی های آسیایی رویایی دور باشد اما همان کشورها در این حوزه محصول سالها برنامه ریزی خود را برداشت می کنند.
و یا در ژیمناستیک که مهدی الفتی جوان شایسته کشورمان کاری کرد کارستان و اولین مدال تاریخ این رشته را بر گردن آویخت رقبای آسیایی مان به ویژه کشورهای جنوب شرق آسیا دستگاه ضرب مدال برای خود ساخته اند.
مدال مهدی الفتی را از زوایای مختلف می توان ارزیابی کرد اما حقیقتا این شگفتی محصول برنامه ریزی نبوده و بیشتر از نبوغ یک جوان ایرانی ریشه گرفته است.
در این شرایط مثل تمام ادوار بازی های آسیایی و المپیک چشم امیدمان به کشتی گیران است تا وارد هانگژو شوند و با مدال های خود وضعیت مان را در جدول سر و سامان دهند.
رشته هایی چون وزنه برداری، کبدی ، کاراته، جوجیتسو و ... نیز قابلیت مدال آوری دارند و روی مدال های آنها نیز حساب کرده ایم اما اینها نیز در صورت موفقیت نشانه هایی برای پیشرفت ورزش ما نیستند و تا زمانی که در رشته های پر مدال مثل دوومیدانی، شنا، تیراندازی و ...سرمایه گذاری نکنیم و محصول آن را به چشم نبینیم نمی توانیم ورزش را روی ریل پیشرفت مشاهده کنیم.
در جریان بازی های آسیایی هانگژو ووشوکاران کشورمان نیز مدال هایی با ارزش کسب کردند اما می دانیم که این رشته المپیکی نیست و دونمای ما برای آن در سطح همین مسابقات آسیایی و ایضا جهانی خلاصه می شود.
با تمام این تفاسیر اما دو مدال کاروان ایران تا امروز فارغ از رنگ شان باارزش از به نظر می رسد؛ اولی مدال برنز فرانک پرتوآذر در دوچرخه سواری کوهستان که برای اولین بار در تاریخ کشورمان رخ داد و دومی نقره مهدی الفتی در ژیمناستیک هنری که آنهم برای اولین بار در تاریخ ایران اتفاق افتاد.
موفقیت در پس سرمایه گذاری
طی روزهای گذشته که با عنوان گروه رسانه ای ایران در هانگژو حاضر بوده ایم به اغلب ورزشگاههای بازی های آسیایی رفته ایم؛ از سالن برگزاری مسابقات ژیمناستیک تا استادیوم محل برگزاری بازی های تیم فوتبال امید و ...نکته مشترک در تمامی مشاهدات ما امکانات آن ورزشگاهها و قرار داشتن زمین های تمرینی در مجاورت آنهاست که البته به این ورزشگاههای زیبا باید زمین ها و سالن های تمرینی دهکده ورزشکاران را نیز اضافه کنید و سپس این را در نظر بگیرید که این تنها موجودی یک شهر یعنی هانگژو است و تعداد چنین مکان هایی در کل کشور چین قابل شمارش نیست.
جدا از این، زیر پوست شهر ورزش جریان دارد.
در طبقات زیرین و بخش های مجاور ایستگاههای متروی هانگژو مکان های ورزشی نظیر استخر، سالن ورزش های رزمی و ... تعبیه شده و کودکان کم سن و سال در حالیکه پدر و مادرهایشان از شیشه های کنار سالن صفر تا صد تمرینات را مشاهده می کنند، به آموزش مشغول هستند.
این مشاهدات و بسیاری دیگر را که در کنار هم قرار می دهیم پرواضح می شود که چرا کشور چین امروز با حال تعداد مدال طلا و نقره و برنز در صدرجدول مسابقات جاخوش کرده و ما همچنان منتظر کشتی گیران و ... هستیم تا بروند و بار همه ورزش را به دوش بکشند.
اشک هایش...
مدال تاریخی مهدی الفتی در بازی های هانگژو وقتی ارزشی دو چندان پیدا می کند که می دانیم این شگفتانه و تک مدال نقره دور از انتظار، به موازات مدال هایی از این دست مثل مدال برنز فرانک پرتو آذر در دوچرخه کوهستان و ...موید وجود استعدادهای ناب در رشته های کمتر مورد توجه است.
در محوطه بیرونی استادیوم هانگ لانگ دقایقی در کنار محمد خیرخواه سرمربی تیم ملی ژیمناستیک بودیم و وقتی به دنبال رمز و راز چشم های خیس و شبنمی او در حاشیه مسابقه امروز رفتیم، فی الفور دست هایش را به سمت آسمان برد و با بغض گفت: «خواست خدا بود. شرایط ماههای اخیر و وضعیت فدراسیون روی کارمان اثر گذاشته بود. گریه امروز من ریشه در سختی هایی داشت که برای رسیدن به این موفقیت کشیدیم و من کمترین نقش را در مدالی تاریخی داشتم که بر تارک ورزش این کشور حک شد.»
درباره ادعای بزرگ او مبنی بر شانس مدال آوری ایران در المپیک پرسیدیم که با اشاره به پتانسیل بالای ژیمناست های ایرانی پاسخ داد: «ذره ای به ادعای امروز خودم شک ندارم اما امیدوارم این مدال ارزشمند عاملی شود برای نگاه ویژه تر به رشته ما.»
سوالات زیادی از این مربی داشتیم، اما وقت حضور او و پسر نقره ای اش در مراسم اهدای مدال رسیده بود، دست الفتی را گرفت و خرامان خرامان مسیر سکوها را پیش گرفتند.
لحظه ای به سمت ما برگشت؛ هنوز چشمانش پر از اشک بود:« این بهترین مسیری است که در زندگی ام طی می کنم. همه با هم کاری کنیم که این مدال دروازه موفقیت های بزرگ‌تر ژیمناستیک ایران باشد.»
*حمید ترابپور
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
