ورزش را ، راحت بگذارید !

بازی های آسیایی هانگژو که نوزدهمین دوره این المپیک گونه آسیایی است به روزهای آخر خود نزدیک شده و چند روز دیگر به پایان می رسد. با گذشت بیش از ده روز از این بازی ها، چین با برتری مقتدرانه و بلامنازع نسبت به نزدیکترین رقبا - که نزدیکترین همسایگان جغرافیایی و اقلیمی آن هم به حساب میآیند ، یعنی ژاپن و کره جنوبی - در صدر جدول یکه تازی می کند و تقریبا تردیدی وجود ندارد که این وضع و روند تا پایان مسابقات بدون تغییر، پابرجا خواهد بود و حریفانی مثل ژاپن و کره باید مانند گذشته برای تثبیت و رسیدن به مقام دوم با یکدیگر رقابت کنند. همه می دانیم که چین در بازی های المپیک هم این برتری را نسبت به تمام کشورهای جهان دارد. کاروان ایران هم تا امروز که چهارشنبه( 12 مهر ماه) است کماکان در رده دوازدهم جدول قرار دارد، یعنی تقریبا  همان جایگاه و رتبهای که  روزهای آغازین داشت .
 انتظار می رود که در روزهای باقیمانده و خاصه با شروع رقابتهای کشتی و درخشش کشتی گیران کشورمان مقام ایران در جدول مدال ها بهتر شده و نام کشور عزیزمان در ردههای بالاتر دیده شود.  
رده و مقام نهایی ورزش ما در جدول هانگژو هر چه باشد، ما و مدیران و مسئولان ورزش ایران را از انجام مسئولیت ها و اقداماتی که باید انجام بدهند، فارغ و راحت نمی کند. چنانکه همیشه و آخرین بار در شماره قبل و همین صفحه نوشتیم ، لازم و بلکه واجب است که مسئولان و دست اندرکاران ورزش و فدراسیون های کشورمان از کنار این بازی ها به راحتی و سرسری عبور نکنند، بلکه هم طی برگزاری رقابت ها و هم در پایان ، به بررسی و ارزیابی این مسابقات و اتفاقات و پیام ها و عبرت های آن بپردازند و مهمتر از آن ، به محاسبه عملکرد و فرآیند و خروجی مدیریتی ورزش بنشینند. رده و مقام ما در بازی های آسیایی هرچه باشد، نباید موجب شود که فراموش کنیم پتانسیل ورزش ایران و توان بالقوه آن خیلی بالاتر از آنی است که به فعلیت رسیده و عینیت یافته است. لذا برای  اینکه این توان نهفته آشکار و شکوفا شود و برای اینکه بتوان تار و بندهایی را پاره کرد که به شکل و شیوه های گوناگون و از سوی مراکز مداخله گر و عناصر مزاحم و جاه طلب - که در"نشناختن ورزش" و چم وخم ها و قوانین و مقررات و ضوابط و استانداردهای آن با هم فصل مشترک دارند – به وجود آمده ، باید در این ورزش دست به تغییرات اساسی و تحولات انقلاب گونه زد. باید مدیریت کلان ورزش ما چنانکه بارها از سوی بالاترین مقام دولتی( یعنی رئیس جمهور) اعلام شده ، تحول خواه و اصلاحگر باشد. مقام آسیایی کشورمان هرچه باشد نباید ما را از واقعیت ها غافل کند. ورزش ما با صدرنشینان آسیا فاصلهای بسیار زیاد دارد و با نگاهی خوشبینانه از نظر ورزشی، جزو کشورهای درجه دوم قاره کهن و بزرگ به حساب می آید.  بنا بر گواه بسیاری از کارشناسان - چه خارجی و چه داخلی - علت این جایگاه و موقعیت درجه دوم، ذاتی و طبیعی نیست. ورزش ایران بی اغراق " می تواند " جزو کشورهای درجه اول ورزش آسیا و بلکه دنیا به حساب بیاید ، به شرط آنکه مدیریت آن بخواهد و اراده و البته اختیار و قدرت اجرای برنامه ها را داشته باشد و از داشته های غنی مادی و سرمایه های انسانی استفاده کند.  بنابراین اگر ورزش ایران در جایگاه شایسته و بایسته قرار ندارد، قبل از آنکه دلیل خارجی یا کمبود و فقر داخلی داشته باشد، حتما و حتما به این علت بوده که آن اراده و شاید هم این " اختیار " و " اقتدار" مدیریتی تاکنون وجود نداشته و دست ها و جریاناتی هستند که مغرضانه و هدفدار و یا ناشیانه و از سر ناآگاهی و جاه طلبی، دست و پای مدیران ورزش را بسته و به لطائف الحیل و با پنهان شدن پشت بعضی از افراد و ارگان های ذینفوذ یا به بازی گرفتن ارزش ها و شعارهای ملی و فرهنگی برای تامین منافع شخصی و تحقق اهداف سوداگرانه خود، در کاروبار ورزش دخالت می کنند و دست و پای مدیران ما را می بندند. توان بالقوه و ظرفیت غنی و پنهان ورزش ایران علاوه بر سخن و نظرات کارشناسان، تجلی عینی و خارجی هم دارد و همواره و در همین بازی های آسیایی به  کرات و در رشته های مختلف خود را به رخ می کشد. درخشش ورزشکاران ایرانی (دختر و پسر) در رشته هایی که کسی - حتی مسئولان - به آن توجه زیادی ندارد (مثل پینگپنگ، دوچرخه سواری ، دوومیدانی، کوراش، قایقرانی ، شطرنج ، سنگنوردی و ...)  در عمل ، حرف کارشناسان و کاربلدها را اثبات و تاکید می کند که اگر حال و روز مدیریت ورزش بهتر از این شود و اگر عناصر و افراد مخل و مزاحم کنار بروند، این ورزش حتما می تواند بلندتر و بالاتر از این به پرواز درآید. سخن آخر اینکه ، اولا هیچ تردیدی وجود ندارد که ورزش ایران به یک تحول اساسی و همه جانبه نیاز دارد. ثانیا مدیران ورزش - و در راس همه ، وزیر محترم ورزش - باید با عزم و اراده آهنین فراتر از روزمرگی ها و اقدامات تشریفاتی و صوری و نمایشی به دنبال شروع این اصلاحات و تحولات باشند و بالاخره ، دولت و رئیس دولتی که از لزوم تحول همه جانبه سخن می راند و درهر فرصتی بر آن تاکید می ورزد و تهدید می کند که مدیری که تحول خواه نباشد در این کابینه جایی ندارد، باید از وزیر تحول خواه با تمام قوا حمایت کنند . بزرگترین حمایت هم حتما این است که هر فرد حقیقی و حقوقی و هر مرکز و سازمانی را که با غرض و بی غرض و آگاهانه یا ناآگاهانه مانع از اقدامات اصلاحی و  سد راه پیشرفت ورزش میشود، عقب بزند و سر جای خود بنشاند ...