حاضرم جام هایم را بدهم تا کوکی ام را عوض کنم

مردم ساردینیا در غم از دست دادن رب النوع ورزشی خود سوگوار شدند. لوئیجی "جی جی" ریوا، مهاجم اسبق تیم ملی فوتبال ایتالیا و بهترین گلزن تاریخ این تیم، بیش از هر فرد دیگری، جزیره ایتالیایی را در نقشه فوتبالی " سرزمین چکمه " نمایان ساخت.

وی در منزلش در ساردینیا بیمار شد و تحت درمان به دلیل مشکوک بودن به بیماری قلبی قرار گرفت. به دلیل از حال رفتن، روز یکشنبه گذشته در واحد کاردیولوژی بیمارستان بروتزو بستری شد. غروب روز دوشنبه در بیانیه ای اعلام شد که وضعیتش بهبود یافته ولی مدت کوتاهی پس از آن درگذشت.

پزشکان وی در گفت وگویی اعلام کردند: "وی دچار گرفتگی شدید عروق قلبی شده بود. متخصصان توصیه کردند که عمل آنژیوپلاستی انجام شود. تصمیم گرفت که در این مورد فکر کند. هیچ چیز باعث نشد که فکر کنیم، اوضاعش ناگهان بدتر خواهد شد. او از خطر مرگ مطلع بود. ساکت و خوش اخلاق بود. می دانست که همه در شهر و کل کشور، صلاحش را می خواهند."

ریوا ، یکی از بزرگترین مهاجمان تاریخ فوتبال دنیا در 79 سالگی چشم از جهان فروبست. او که با 35 گل زده در 42 بازی ملی، بهترین گلزن لاجوردی پوشان محسوب می شود، تقریبا تمام دوران فوتبال خود را در کالیاری سپری کرد ، جایی که با شوت های سهمگین پای چپ خود توانست تنها مقام قهرمانی کالچو را در سال 1970 برای این تیم به ارمغان آورد و لقب "غرش رعد" را به همین دلیل از جیانی بررا، روزنامه نگار سرشناس، پس از درهم کوبیدن اینترمیلان در سن سیرو در همان سال کسب کرد.

تارچیزیو بورنیچ، مدافع قدرتمند ایتالیایی با 450 بازی برای اینتر و 66 بازی برای ایتالیا، با هیجان خاصی، حضور ریوا در زمین مسابقه را همچون "جنبش مردمی" می خواند.

او که همواره یوونتوس را خواهان خود می دید، سه بار بین سال های 1967 و 1970 توانست عنوان آقای گلی رقابتهای سری آ را از آن خود کند و 208 گل در 378 بازی برای کالیاری به ثمر برساند. پس از بازنشستگی در سال 1976، در فصل 1987-1986 به ریاست باشگاه رسید.

در سال 1963 به عنوان نوجوانی بی تجربه از لنیانو به ساردینیا رفت و روزگار سختی را در آن هنگام سپری کرد. وی در خانواده ای فقیر در شهر کوچک لجونو متولد شد، جایی که مشرف به دریاچه لاگو ماجوره در لومباردی بود.

کودکی طاقت فرسا

ریوا، متولد نوامبر 1944، پدر خود اوگو را در حادثه ای ناگوار از دست داد. وی که از حضور در سه جنگ، جان سالم به در برده بود، در سال 1953، بر اثر اتفاق وحشتناک به پرواز درآمدن یک تکه فلز از یک دستگاه در کارخانه و سپس پاره شدن شکمش، از دنیا رفت.

مرگ اوگو، همسرش ادرس را مجبور ساخت که در کارخانه نساجی و همچنین به عنوان نظافتچی منزل، مشغول به کار شود، در حالی که ریوا نوجوان به یک مدرسه مذهبی شبانه روزی سختگیر، فرستاده شد. در 16 سالگی هم مادرش را به دلیل ابتلا به سرطان از دست داد. همین موضوع باعث شد تا فائوستا، خواهر بزرگترش که در سال 2020 از دنیا رفت، مراقبت او را بر عهده بگیرد.

ریوا در گفت وگویی احساسی با شبکه " رای " در سال 2010، در خصوص دوران پرورش مسکینانه و تراژیک خود اینچنین عنوان کرد که حاضر است برخی از موفقیت های دوران فوتبال خود را برای "عوض کردن دوران کودکی اش" فدا کند.

وی همچنین در آخرین مصاحبه خود اعلام کرده بود: "بزرگترین حسرت زندگی ام این است که والدینم زنده نبودند تا مشهور شدن مرا ببینند." وی ادامه داد: "وقتی برای کالیاری بازی می کنید، همیشه شکست دادن یوونتوس، میلان و اینتر لذت بخش است."

در ساردینیا، خانواده ای را یافت و بلافاصله پاسخ اعتماد کالیاری را با به ثمر رساندن 8 گل در اولین فصل حضورش داد. آنها سرانجام پس از 44 سال سرگردانی به سری آ صعود کردند.

9 گلی که در فصل بعدی به ثمر رساند، باعث شد که به یک چهره نمادین ، نه تنها در بین هواداران کالیاری، بلکه تمام جزیره تبدیل شود ، جزیره ای که در دهه 1960، بیش از اینکه مثل حالا محل تفریحات و استراحت ثروتمندان حکومتی به حساب آید، یک جزیره فراموش شده مرموز بود که ساکنان اصلی اش، افرادی بسیار مشکوک محسوب می شدند.

ریوا در این خصوص می گفت: "ماهیگیر من را به شام دعوت و مانند یکی از خودشان با من رفتار کرد. متوجه شدم نه تنها یک شهر، بلکه کل منطقه از من همچون یک خانواده دوم، حمایت می کند. به یک مکان دور افتاده در ساردینیا می رفتم و مردم آنجا، تصویری از من در منازل خود داشتند."

ارتباط ریوا با ساردینیا بعد از بازنشستگی هم ادامه یافت. در سال 2019، به عنوان رئیس افتخاری کالیاری برگزیده شد. او هرگز شهری را که در دوران دشوار کودکی، حمایتش کرده بود، ترک نکرد.

رنگ ، فقط لاجوردی

دوران حضورش در تیم ملی به دلیل دو مصدومیت جدی، به همان 42 بازی ختم شد ، از جمله شکستگی پا در سال 1970 که مانع از قهرمانی مجدد کالیاری در لیگ شد.

با این حال، قهرمانی جام ملتهای اروپا در سال 1968 با گلزنی او در فینال مسابقات – و تنها مسابقه ای که در آن حاضر شد – در بازی تکراری مقابل یوگسلاوی به دست آمد. دو سال بعد هم در مرحله نیمه نهایی جام جهانی مقابل آلمان، در دیداری که به عنوان یکی از بزرگترین بازیهای تاریخ فوتبال شناخته می شود، یکی از 5 گل وقت های اضافه را به ثمر رساند (گل سوم ایتالیا) تا با پیروزی 4-3، راهی فینال مسابقات شوند اما در فینال شکست 4-1 مقابل برزیل به همراه په له را به نظاره نشست.

در کنار جیانی ریورا، و با آمدن تلویزیون های رنگی و پخش مستقیم مسابقات، به یکی از نمادهای فوتبال ایتالیا تبدیل شده بود. وی در مراسم توپ طلای سال 1969، پس از ریورا، عنوان دوم را به دست آورد.

بین سالهای 1988 تا 2013، نقشی کلیدی در آماده سازی تیم ملی ایتالیا بازی کرد. به دلیل جدیت بسیاری که در کار با ملی پوشان نشان می داد به شدت مورد احترام بازیکنان جدید و نسل نوین فوتبال این کشور بود.

جیان لوئیجی بوفون، کاپیتان سابق تیم ملی ایتالیا در سال 2020 گفته بود: "یادم هست که وقتی همه در حال شادی و خوشحالی بودیم (برای قهرمانی جام جهانی 2006)، او از حضور نفراتی در اتوبوس ما که تا یک ماه قبل، هیچ اهمیتی به تیم نمی دادند، بسیار خشمگین بود. ما وجه اشتراک بسیاری با هم داشتیم. هرگاه او را می بینم، یا چیزی در موردش می شنوم، ذوق زده می شوم."

تجسم مردی بزرگ

تمام مسابقات این هفته فوتبال ایتالیا با یک دقیقه سکوت، آغاز خواهد شد. حتی یک دقیقه سکوت پیش از برگزاری نیمه دوم سوپرجام فوتبال ایتالیا در ریاض، در نظر گرفته شد. عبارت "Ciao Gigi” (خداحافظ جی جی) در صفحات نمایش ورزشگاه الاول پارک دیده می شد.

باشگاه کالیاری بالای تصویر بزرگی از ریوا نوشت: "جی جی ریوا برای همیشه" و یک نوار مشکی هم به پروفایل رسانه اجتماعی خود افزود.

در بیانیه کوتاه سری آ ایتالیا هم آمده است: "او را همیشه به دلیل بازی برای کالیاری (او) و تیم ملی ایتالیا به خاطر خواهیم داشت."

گابریله گراوینا، رئیس فدراسیون فوتبال ایتالیا در پیامی اعلام کرد: "آشفته و عمیقا ناراحت شده ام. فوتبال ایتالیا سوگوار درگذشت یک قهرمان ملی واقعی و شایسته است. جی جی ریوا، تجسم مردی بزرگ و یک فوتبالیست فوق العاده بود. غرور او، سطح او و حس عدالت و انصافش، نسل ها را به هم پیوند می داد. به لطف او جام ملتهای 1968 و جام جهانی 2006 (به عنوان یکی از مربیان تیم) را تصاحب کردیم."

دینو زوف، دروازه بان اسبق فوتبال ایتالیا در این خصوص گفت: "این یک نقصان بزرگ برای من است. ما مدتها با هم رفیق بودیم، از سال 1976. حتی با هم به خدمت سربازی رفتیم. او مردی قوی و دقیق بود."

آریگو ساکی، مربی اسبق فوتبال ایتالیا اظهار داشت: "به عنوان بازیکن، بهترین مهاجم تاریخ فوتبال ایتالیا بود و یکی از بهترین های دنیا. وقتی با او در تیم ملی کار می کردم، مردی بزرگتر از یک فوتبالیست را می دیدم. او فوق العاده بود. زندگی اش را وقف فوتبال کرده بود. باید قدردان وی باشیم."

فابیو کاپلو، مربی اسبق تیم ملی انگلستان هم گفت: "روز بسیار ناراحت کننده ای است. امروز، یکی از نمادهای فوتبال ایتالیا را از دست دادیم ، یک بازیکن محشر و مهمتر از همه یک انسان واقعی."

*سید محمد طاهر شاهین