فقط 63 سال ؛ "اعصاب فولادین" برمه اینجا به کار نیامد

5 دقیقه تا سوت پایان بازی فینال جام جهانی 1990 در هشتم جولای باقی مانده بود که آندریاس برمه، موفق شد به سود آلمان پنالتی بگیرد ، ضربه ای که تعیین کننده نتیجه همان بازی مقابل آرژانتین و قهرمانی آلمان در آن جام بود. برای تداعی آن صحنه، جزئیاتی را که اخیرا دوباره منتشر شده را یادآوری می کنیم. اصلا قرار نبود برمه آن ضربه را بزند اما لوتار ماتئوس، کاپیتان تیم اعلام می کند که "برای زدن ضربه پنالتی، احساس راحتی نمی کند." به این شرایط صحبت های رودی فولر را اضافه کنید که درست قبل از زدن پنالتی به سراغ برمه رفت و به او گفت: "اگر گلش کنی، قهرمان جهان می شویم." چه فشاری در آن لحظه به برمه وارد شده بود اما گویی این شرایط تاثیری روی اندی نداشت. پشت توپ ایستاد و گرچه بازیکنی دو پا محسوب می شد، با پای غیر تخصصی خود، پای راست، توپ را به جهت مخالف دروازه سرخیو گویکوچه آ فرستاد تا آلمان سومین قهرمانی خود در جام جهانی را جشن بگیرد.
اما زننده این گل حساس در 63 سالگی به دلیل ایست قلبی درگذشت. بلافاصله او را به بخش اورژانس کلینیکی در سیمسین اشتراسه در نزدیکی آپارتمانش منتقل کردند ولی نجات جانش، میسر نشد. طبق شنیده ها وی از بابت مرگ فرانتس بکن باوئر ، استاد و مربی اش، ضربه روحی شدیدی خورده بود. سوزانه شیفر، همسرش در این خصوص گفت: "با ناراحتی عمیقی از جانب خانواده اعلام می کنم که همسرم، آندریاس برمه به شکلی ناگهانی و غیر منتظره بر اثر ایست قلبی دارفانی را وداع گفت. از همه می خواهیم که به حریم خصوصی ما احترام گذاشته و از پرسیدن سوالات در این شرایط دشوار، خودداری کنند."
بدون ترس با هر دو پا
در زدن ضربات آزاد و پنالتی، مهارت بالایی داشت و هرگز ترس به خود راه نمی داد. در واقع اولین بازیکن آلمان غربی بود که در مرحله نیمه نهایی جام جهانی 1990 مقابل انگلستان پشت ضربه پنالتی ایستاد، همان ضرباتی که استوارت پیرس و کریس ودل از تیم مقابل از دست دادند و آلمان به فینال صعود کرد. در ترکیب تیم منتخب جام جهانی 1990 و جام ملتهای 1984 و 1992 قرار گرفت و فینال جام 1992 را به دانمارک واگذار کرد. بکن باوئر همواره عنوان می کرد که فرقی نمی کند او را در جناح چپ یا راست مورد استفاده قرار دهیم و ماتئوس از او به عنوان با استعدادترین بازیکنی یاد می کند که در کنارش بازی کرده است.
وی در کنار یورگن کلینزمن و لوتار ماتئوس، مثلث آلمانی اینترمیلان را تشکیل می داد و به همین دلیل ورزشگاه المپیک رم را به خوبی می شناخت. این بار با پیراهن تیم ملی آلمان گام به میدان گذاشت تا مهمترین گل دوران فوتبال خود را به ثمر برساند.
وی که در اتوبوس تیم پس از مسابقه، جام معروف قهرمانی جهان را در آغوش گرفته بود، به باشگاه هلموت ران و گرد مولر، زننده گل های قهرمانی آلمان در جام جهانی پیوست. در سال 2014 هم ماریو گوتزه این باشگاه را چهار نفره کرد.
برمه در خصوص زدن توپ با پای راست خود، چنین گفت: "پای چپ برای شوت های پر قدرت بود، پای راست برای ضربات دقیق." برند، پدرش که مربی وی در روزهای ابتدایی آموزش فوتبال محسوب می شد، همواره در مورد مزیت استفاده از هر دو پا نکاتی را به او یادآور می شد.
وی در مصاحبه ای با سایت FIFA در سال 2017 گفته بود: "حتی اگر اعلام پنالتی در فینال جام جهانی، مشکوک بود، ما شایستگی کسب عنوان قهرمانی جهان را داشتیم."
مصاحبه دیگر وی با مجله FourFourTwo در سال 2022 حاوی نکات جالبی بود: "ما برای زدن ضربات پنالتی تمرین نمی کردیم. فرانتس بکن باوئر به ما می گفت که شما می توانید ولی من می گفتم که این درست نیست، چون زدن ضربه پنالتی مقابل 60 هزار تماشاگر کاملا متفاوت است. فکر می کنم آلمانی ها در سر و سامان دادن به اوضاع، خوب عمل می کنند. زدن پنالتی، فشار زیادی را وارد می کند ولی با این هم باید به همان شکل رفتار کرد. ما زننده شماره یک برای ضربات پنالتی نداشتیم. من بودم، فولر و ماتئوس هم بودند و هر بار می دیدیم که کدامیک احساس بهتری دارد. در آن هنگام لوتار حس خوبی نداشت. برای من فرقی نمی کرد، پس زدن ضربه را پیشنهاد دادم. شاید تعجب کنید ولی در هنگام زدن پنالتی اصلا استرس نداشتم."
مردی که می توانست هر کاری انجام دهد
اندی جوان از هواداران پرو پا قرص فوتبال محسوب می شد. وقتی هامبورگ برای یک بازی دوستانه مقابل باشگاه شهر وی یعنی بارمبک- اولنهارست قرار گرفت، وی توانست اوه زیلر افسانه ای را از نزدیک ببیند. خودش در این مورد می گوید: "افتخار بزرگی برای من بود."
برمه هرگز نتوانست راهی به باشگاه معتبر شمال آلمان بیابد. در عوض، راهی ساربروکن شد و سپس در 1981 به کایزرسلاترن پیوست. در آنجا به عنوان مدافع چپ، مدافع راست و هافبک دفاعی بازی می کرد ، در روزگاری که این موضوع غیر عادی بود. کما اینکه امروز هم این کار غیر طبیعی به نظر می رسد. مجله معتبر کیکر در وصفش گفته بود که " او بازیکنی است که می تواند هر کاری انجام دهد."
کایزرسلاترن نقطه شروع بازیکنی بود که بعدها 86 بازی ملی انجام داد و هشت گل به ثمر رساند. بیشتر گلهای وی در مسابقات حساس به دست آمد. پنج گل او در جام جهانی یا جام ملتهای اروپا به ثمر رسید که سه تای آنها در نیمه نهایی یا فینال جام جهانی وارد دروازه حریف شد. وی دو قهرمانی بوندس لیگا را هم در ویترین افتخارات خود می بیند. اولی را با بایرن مونیخ به دست آورد، درست در اولین فصل حضورش در سال 1987. در همان سال در فینال جام باشگاه های اروپا مقابل پورتو شکست خوردند.
انتقال او به ایتالیا و تیم اینتر در دومین فصل حضورش در بایرن رقم خورد. در اینتر ابتدا در فصل 1989-1988 قهرمانی لیگ را به دست آورد و عنوان بهترین فوتبالیست سال ایتالیا را تصاحب کرد. در فصل 1991-1990 هم با اینتر جام یوفا را بالای سر برد.
پس از سپری کردن یک فصل در ساراگوسای اسپانیا (31 بازی و 4 گل)، در سال 1993 دوباره به کایزرسلاترن بازگشت. به آنها کمک کرد تا به بوندس لیگا صعود کنند و در آغوش هم تیمی اش در تیم ملی قهرمان جهان، رودی فولر، به دلیل سقوط در آخرین هفته لیگ، گریست. یک هفته بعد، کایزرسلاترن قهرمان جام حذفی آلمان شد، تنها جام حذفی که برمه در دوران ورزشی اش به دست آورد.
تاریخ سازی در هامبورگ
برمه تصمیم خود مبنی بر بازنشستگی را تغییر داد و به همراه کایزرسلاترن بلافاصله به لیگ دسته اول بازگشت و تحت هدایت اوتو ریهاگل، تیم را به سمت یک تاریخ سازی واقعی در سال 1998 رهنمون ساخت. وی به عنوان کاپیتان تیم در هامبورگ جام قهرمانی لیگ را بالای سر برد تا کایزرسلاترن به اولین - و تاکنون تنها - باشگاهی تبدیل شود که بلافاصله پس از صعود به بوندس لیگا، عنوان قهرمانی را به دست می آورد.
پس از 301 بازی در بوندس لیگا و زدن 50 گل، بازنشسته شد و دو سال بعد به عنوان مدیر ورزشی به کایزرسلاترن بازگشت. مربیگری اونترهاخینگ را هم برعهده گرفت و دورانی را نیز به عنوان دستیار جیووانی تراپاتونی در اشتوتگارت سپری کرد.
برمه که از ازدواج قبلی خود دو فرزند پسر داشت، چند سالی را در مونیخ در کنار سوزانه شیفر ، همسر دومش گذراند. وی به دلیل شخصیت و شوخ طبعی اش، محبوب همه بود و حتی به عنوان سفیر برای " بنیاد فرانتس بکن باوئر "  فعالیت می کرد. هنوز چند هفته ای از ادای احترام وی به دلیل درگذشت بکن باوئر در آلیانتس آرنا نگذشته بود که به سرمربی اسبق خود پیوست.
10 سال با " شیاطین سرخ "
اما این درگذشت پیام های بسیاری را هم در پی داشت. باشگاه کایزرسلاترن نوشت: "کایزرسلاترن سوگوار درگذشت آندریاس برمه است. وی در مجموع 10 سال پیراهن " شیاطین سرخ " را بر تن کرد و قهرمانی لیگ و جام حذفی را به دست آورد. در سال 1990، با پنالتی خود آلمان را به مقام قهرمانی جام جهانی رساند و به یک اسطوره در فوتبال آلمان بدل شد. باشگاه کایزرسلاترن عمیقا عزادار این رخداد است و تمام فکر باشگاه همراه خانواده و دوستان اندی است."
وفادار و قابل اعتماد
کارل هاینتس رومنیگه ، عضو هیات مدیره باشگاه بایرن مونیخ در وب سایت باشگاه عنوان کرد: "از بابت خبر درگذشت اندی برمه بسیار متاثر و شوکه هستم. در جام جهانی 1986 در مکزیک در کنار هم بازی کردیم . او بازیکن بزرگی بود، کاملا وفادار و قابل اعتماد. لذتی که از زندگی می برد، مسری بود و این واقعیت که ما را در 63 سالگی ترک کرد، بسیار ناراحت کننده است."
باشگاه اینترمیلان در موردش نوشت: "بازیکنی فوق العاده و یک اینتری واقعی را از دست دادیم. خدا نگهدار اندی، اسطوره جاودانی." بازیکنان باشگاه اینترمیلان ایتالیا در دیدار لیگ قهرمانان اروپا مقابل اتلتیکو مادرید با بازوبندهای سیاه گام به میدان گذاشتند.
پیام باشگاه بایرن مونیخ به این شرح بود: "درگذشت ناگهانی آندریاس برمه، به شدت باشگاه بایرن مونیخ را ناراحت کرد. با خانواده و دوستان او عمیقا همدردی می کنیم. آندریاس برمه همیشه در قلب ما خواهد بود، به عنوان قهرمان جام جهانی و مهمتر از همه به عنوان فردی بسیار خاص. او همیشه عضوی از باشگاه بایرن مونیخ خواهد بود."
اخبار بد تمامی ندارد
پیر لیتبارسکی، هم تیمی وی در جام جهانی 1990، اظهار داشت: "متاسفانه، اخبار بد تمامی ندارد. برای فوتبال آلمان و به خصوص برای ما، بازیکنان جام جهانی 1990، بسیار ناراحت کننده است."
رودی فولر گفت: "نمی توانم باور کنم. به شکلی باور نکردنی، از این خبر متاثر شده ام. اندی قهرمان ما در جام جهانی بود اما برای من چیزی بیش از این بود. تا امروز برایم یک دوست نزدیک و همراهی مهربان بود. عشق بی نظیرش به زندگی را از دست خواهم داد."
پیام برند نایندورف ، رئیس فدراسیون فوتبال آلمان اینچنین بود: "او یکی از بزرگترین و بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال آلمان بود. فوتبال آلمان مدیون اوست. اعصاب فولادینش و قدرت بالا در تکل زدن، دو پا بودن، پاس هایش، تعهدش، همه و همه باعث ماندگاری اش شد. همه اینها برای ما شادمانی و لحظات خوش را به همراه داشت. به علاوه او را به عنوان یک فرد صادق، صمیمی، بی ریا و بزرگ به خاطر دارم. همیشه برای کمک کردن حضور داشت. هرگز او را به عنوان یک فوتبالیست یا یک شخص دوست داشتنی فراموش نخواهیم کرد. دل مان برایش تنگ خواهد شد."
حتی باشگاه رئال مادرید هم درگذشت وی را تسلیت گفت: "رئال مادرید به خانواده، هم تیمی ها، باشگاه ها و همه دوستدارانش، تسلیت گفته و با آنها همدردی می کند."
خاویر آگوادو ، هم تیمی وی در ساراگوسا هم او را فراموش نکرده بود: "روز بسیار ناراحت کننده ای بود. خیلی زود رفتی اندی. تنها بازیکنی بودی که من نمی دانستم با کدام پا بهتر به توپ ضربه می زنی. پاس هایت درخشان بودند. بازی در کنار قهرمان جهان، یک افتخار بود. در آرامش باش."
فیلیپ لام، کاپیتان سابق تیم ملی آلمان که در جام جهانی 2014، عنوان قهرمانی را به دست آورد و بیش از 500 بازی برای بایرن در پست تخصصی برمه حضور داشت، وی را بخشی از خاطرات ابتدایی فوتبال خود می داند. او در شش سالگی شاهد ضربه پنالتی برمه در فینال جام جهانی بود. او گفت: "برمه یکی از نمادهای فوتبالی من در جام جهانی ایتالیا بود. تمرکز و اطمینانی که در چشم های وی قبل از زدن ضربه پنالتی بود، یک گل بسیار دقیق و فراموش نشدنی را به همراه داشت. اندی برمه یکی از نخستین مدافعان مدرن دنیای فوتبال بود که می توانست در جناح راست، همچون جناح چپ، به خوبی بازی کند. او برای من تعریف کننده شغلم به عنوان یک مدافع بود. هیچ بازیکنی به اندازه او پر قدرت نبود. روز سختی برای فوتبال آلمان است. آسوده بخواب."