هدر رفتن استعدادی بزرگ

کیهان ورزشی- 

آدریانو لیت ریبریو که بیشتر به نام " آدریانو " شناخته می‌شود، برای نسل خاصی از فوتبالدوستان قهرمانی بود که به حقش نرسید. برزیل کشوری است که در طول تاریخ خود به شکلی بی‌پایان بازیکنان تهاجمی تولید کرده، از پله گرفته تا نیمار، اما مورد آدریانو، خاص بود. 

هیچوقت مهاجمی وجود نداشته که مثل آدریانو بزرگ جثه اهل ریودوژانیرو در دل حریفان ترس بیندازد. او قدرتمند، به شدت سریع و از نظر تکنیکی عالی بود و شوت‌های پای چپش مانند شلیک توپ بود. حتی زلاتان ابراهیموویچ سوئدی هم به کیفیت بالای آدریانو در روز‌های اوج این مهاجم حسادت می‌کرد. مهاجم سابق اینتر در این باره گفته است: «او می‌توانست از هر زاویه‌ای شوت بزند. هیچکس نمی‌توانست روی پایش تکل بزند. هیچکس نمی‌توانست توپ را از او بگیرد. یک هیولای واقعی بود. از بازی در کنار او لذت می‌بردم، اما ناراحت‌کننده است که این دوران خیلی کوتاه بود. ۵۰ درصد کاری که انجام می‌دهید، مسائل روانی است. اگر مسائل ذهنی تان درست نباشد، کار سخت می‌شود.»

آدریانو در ۱۷۷ بازی در دوران حضورش در اینتر ۷۴ گل زد و در بازی‌های ملی هم ۲۷ بار برای برزیل گلزنی کرد که برای اکثر مهاجمان نوک، آمار خوبی است، اما او می‌توانست تبدیل به بازیکنی رکوردشکن شود، اگر حالات روحی‌اش اینقدر غیرقابل پیش‌بینی نبود. دوران اوج این بازیکن دوام کوتاهی داشت. با این حال میراث او به لطف تاثیر فوق‌العاده‌اش در سن سیرو و دنیای فوتبال همچنان در خاطر هواداران مانده است....

 از فاولا تا فلامینگو
آدریانو در محله فاولای ریودوژانیرو، محلی که به فساد، جرم و جنایت و خشونت معروف است، به دنیا آمد. در فقر بزرگ شد و فقط توانایی رفع نیاز‌های اولیه‌اش را داشت، اما این موضوع او را از پا درنیاورد. او راه فراری به نام فوتبال را پیدا کرد. آدریانو به خیابان‌ها و زمین‌های خاکی می‌رفت و با پای برهنه فوتبال بازی می‌کرد و به امید این که فرصتی پیدا کند، توانایی‌هایش را ارتقا می‌داد. او در سن ۷ سالگی و بعد از این که اعضای خانواده‌اش روی هم پول گذاشتند تا وی به مدرسه‌ای در گاوئا برود، به تیم‌های رده پایه فلامینگو پیوست. در ۸ سال بعدی، او به شدت تلاش کرد تا به هدفش که تبدیل شدن به یک بازیکن حرفه‌ای فوتبال بود، برسد. آدریانو هیچوقت شک نداشت که به این هدف خواهد رسید.

او بالاخره در سن ۱۶ سالگی به تیم اصلی فلامینگو راه یافت. آدریانو در دومین بازی‌اش برای تیم اصلی مقابل سائوپائولو گلزنی کرد و جثه ترسناکش خیلی زود تبدیل به سلاحی شد که او به خوبی از آن استفاده می‌کرد. آدریانو در اولین فصل دوران حرفه‌ای خود ۹ گل زد و با حضور در تیم ملی برزیل در سن ۱۸ سالگی، تبدیل به یکی از کم سن و سال‌ترین بازیکنان تاریخ این کشور شد. او در فصل بعد مسابقات لیگ برزیل هم در ۵ بازی اول، سه گل زد. تا این مقطع، اینتر دیگر او را به عنوان فوق‌ستاره بعدی اش شناسایی کرده بود.

جانشین رونالدو
آدریانو در همان اولین بازی، خودش را به هواداران اینتر به خوبی معرفی کرد، در دیداری دوستانه در پیش فصل و مقابل رئال‌مادرید در سانتیاگو برنابئو. او در نیمه دوم به عنوان یار تعویضی به میدان آمد و اصلا استرس نداشت و در هر فرصت به سمت خط دفاع رئال یورش می‌برد. وقتی اینتر در کنار محوطه جریمه صاحب ضربه آزاد شد، او وقت را تلف نکرد و ضربه را زد. او شوتی سرکش به گوشه دروازه‌ای زد که ایکر کاسیاس، دروازه‌بان شماره یک رئال در آن ایستاده بود، گلی ویژه که سرعتی رکوردشکن به اندازه ۱۰۵ کیلومتر بر ساعت داشت و باعث شد اینتر با نتیجه دو بر یک پیروز شود. خاویر زانتی، کاپیتان وقت اینتر در این مورد می‌گوید: «همان موقع به خودم گفتم که او " رونالدوی جدید " است.»

از همان موقع به بعد مقایسه آدریانو با رونالدو شروع شد، اما او برای درخشش مجبور شد صبر کند، چرا که به این نتیجه رسید که یک انتقال قرضی کمک بهتری به رشدش خواهد کرد. او در نیم فصل دوم ۲۰۰۱-۲۰۰۲ به فیورنتینا رفت و در ۱۵ بازی برای این تیم ۶ گل زد، اما اینتر تصمیم به برگرداندن این بازیکن نگرفت. فیورنتینا و پارما به طور مشترک مالکیت او را در آن تابستان داشتند و آدریانو خیلی زود نشان داد که واقعا جایگزین رونالدو است. او در طول دو فصل بعدی در ۳۷ بازی، ۲۳ گل برای پارما زد و زوجی مرگبار با آدریان موتو تشکیل داد و همین باعث شد اینتری‌ها بفهمند که فروش او کار اشتباهی بوده است. آنها در ژانویه ۲۰۰۴ با پرداخت ۲۳ میلیون یورو دوباره این بازیکن را با قراردادی ۴ ساله خریدند.

امپراطور میلان
آدریانو برای درخشش در اینتر وقت را تلف نکرد. او در نیم فصل دوم ۲۰۰۳-۲۰۰۴ توقف‌ناپذیر بود و در ۱۶ بازی، ۹ گل زد. او با زدن دو گل در هفته آخر مقابل امپولی که باعث شد اینتر چهارم شود و مجوز حضور در لیگ قهرمانان را کسب کند، دل هواداران را به دست آورد. این بازی روزی بود که " امپراطور میلان " متولد شد. آدریانو فصل بعد در تمام مسابقات، ۲۸ گل زد و به کوپا ایتالیا رسید و نام خودش را به عنوان یکی از بهترین مهاجمان اروپا تثبیت کرد. با این حال او نتوانست در اوج بماند که بخشی از آن به خاطر اتفاقاتی بود که از کنترل این مهاجم خارج بود.

اتفاقات تلخ بعد از موفقیت
اندکی طول کشید تا آدریانو در تیم ملی برزیل تبدیل به بازیکن ثابت شود، اما در نهایت نام او در لیست تیم برای کوپا آمریکا در سال ۲۰۰۴ قرار گرفت. ۶ ماهی که او در اینتر گذرانده بود، باعث شد که عبور از نام آدریانو غیرممکن شود. کارلوس پریرا، سرمربی وقت برزیل به ستاره‌هایی نظیر رونالدینیو، کافو، روبرتو کارلوس و رونالدو استراحت داده و می‌خواست نسل بعدی ستارگان را معرفی کند. آدریانو به بازیکنانی نظیر خولیو سزار، مایکون، لوئیز فابیانو و ... پیوست. آدریانو به معنای واقعی کلمه جای رونالدو را در این تورنمنت پر کرد و فراتر از انتظار ظاهر شد. برزیل با درخشش او تا فینال رفت و آنجا مقابل آرژانتین، رقیب دیرینه خود قرار گرفت و به قهرمانی رسید. آدریانو بعد از قهرمانی گفت: «این جام به پدرم تعلق دارد. او بهترین دوست من در تمام عمرم است. بدون او هیچم.»

دنیا زیر پای آدریانو بود. او با مدال قهرمانی و جایزه بهترین بازیکن تورنمنت به میلان برگشت، اما خبری را دریافت کرد که تمام زندگی‌اش را تا ابد تغییر داد. در ۳ اگوست ۲۰۰۴ در تماسی تلفنی به آدریانو گفته شد که پدرش به خاطر سکته قلبی درگذشته است. در یک چشم بر هم زدن، آدریانو بزرگترین حامی خود را از دست داده بود. زانتی در این باره می‌گوید: «بعد از آن تلفن، دیگر هیچ چیز مثل سابق نشد.»

علاقه‌ام به فوتبال دیگر مثل قبل نبود
او در فصل بعد با توجه به غمی که تجربه کرده بود، خوب درخشید و بعد از هر گل به آسمان اشاره و گل‌هایش را به پدرش تقدیم می‌کرد. او در این باره می‌گوید: «دیگر علاقه‌ام به فوتبال مثل قبل نبود. از خانواده‌ام دور بودم و افسرده شدم. دیگر نمی‌خواستم تمرین کنم. مشکل اینتر نبود، می‌خواستم به خانه برگردم.»
آدریانو وزن اضافه کرد و مصدومیت‌هایش بیشتر و بیشتر شد. او فصل را با ۱۹ گل در ۴۷ بازی به پایان رساند و در فهرست برزیل برای جام‌جهانی ۲۰۰۶ قرار گرفت. او در جام‌جهانی کنار رونالدو، رونالدینیو و کاکا بازی کرد، اما برزیل سایه‌ای از تیم مدافع عنوان قهرمانی بود و در یک چهارم نهایی مقابل فرانسه شکست خورد. در سن ۲۴ سالگی، بهترین سال‌های فوتبال آدریانو باید پیش رویش می‌بود، اما انگیزه‌های این مهاجم دائما در حال کم شدن بود.

جدایی
در آغاز فصل ۲۰۰۶-۲۰۰۷، آدریانو با اعتیاد دست و پنجه نرم می‌کرد، با مدیران اینتر به مشکل خورد و در مسابقات حضور پیدا نمی‌کرد. او در آن فصل تنها ۶ گل زد و ابراهیموویچ و کرسپو بیشتر اوقات خط حمله اینتر را تشکیل می‌دادند. فصل بعد اوضاع بدتر هم شد. آدریانو در نوامبر ۲۰۰۷ مرخصی بدون حقوق ۱۸ ماهه‌ای گرفت و به برزیل برگشت. او به دنبال برنامه بازپروری رفت و در دسامبر به طور قرضی به سائوپائولو پیوست. او در ۱۹ بازی برای این تیم ۱۱ گل زد، اما هنوز هم به خاطر حاشیه‌های بیرون از میدان جلب توجه می‌کرد، در تمرینات شرکت نمی‌کرد و در مهمانی‌های شبانه دیده می‌شد و همین باعث شد به میلان برگردانده شود. او زیر نظر مورینیو به ندرت به بازی گرفته می‌شد ولی نتوانست تمرکز یا انضباط خودش را حفظ کند. در نهایت اینتر چاره‌ای نداشت، جز اینکه یک سال زودتر قرارداد آدریانو را فسخ کند.

بازگشت به برزیل
با وجود مشکلات این مهاجم در اینتر، فلامینگو با آغوشی باز آدریانو را پذیرا شد. آدریانو دوباره گلزنی‌هایش را شروع کرد و به نظر می‌رسید شوق او به فوتبال بازگشته است. فلامینگو بعد از ۱۷ سال در برزیل به قهرمانی رسید و آدریانو با ۱۹ گل، " آقای گل " شد با این حال در پشت پرده، آدریانو با کادر فنی مشکل داشت و هنوز از نظر آمادگی بدنی در شرایط خوبی نبود. در نهایت، فلامینگو به این نتیجه رسید که نمی‌تواند این مهاجم را کنترل کند، اما آدریانو به قدری درخشیده بود که برخی را قانع کند می‌تواند همچنان مهاجم خوبی باشد. در این زمان بازگشتی تعجب‌آور به اروپا اتفاق افتاد.

ریسک رم جواب نداد
با وجود این که آدریانو برای جام‌جهانی آفریقای جنوبی به تیم ملی دعوت نشد، اما رم این بازیکن را به صورت آزاد جذب کرد. آدریانو هنوز اضافه وزن داشت و همین باعث شد رانیری، مربی وقت رم در مورد مهاجم شماره ۹ جدیدش خشمگین شود. یک بار دیگر مصدومیت‌ها گریبان آدریانو را گرفت و او نتوانست حضوری ثابت در ترکیب رم داشته باشد. او به خاطر درمان مصدومیت راهی برزیل شد، اما بیشتر از آنچه انتظار می‌رفت ماند و مدیران رم رفتارش را " غیرحرفه‌ای " نامیدند. تنها چند روز بعد رم، قرارداد آدریانو را فسخ کرد. او در دوران حضورش در رم حتی یک گل هم نزد.

حفره‌ای در روح
آدریانو داشت برای سومین مقطع به فلامینگو می‌پیوست که لوکزامبورگو، مربی وقت این تیم به خاطر مشکلات حاشیه‌ای این بازیکن مانع از این انتقال شد. با این حال کورینتیانس به او فرصتی مجدد برای احیا داد. کمتر از یک ماه بعد از این انتقال، آدریانو در تمرینات مصدوم شد و در نهایت در سال ۲۰۱۲ کورینتیانس را ترک کرد. او تا آگوست سال بعد بازی نکرد تا این که فلامینگو یک بار دیگر به او فرصت داد. او در بازگشت به ماراکانا تنها سه ماه دوام آورد و سپس دوره‌ای ناموفق در اتلتیکو پارانینزه و میامی یونایتد داشت و در نهایت در سن ۳۴ سالگی در سال ۲۰۱۶ کفش‌هایش را آویخت. او بعد‌ها اعتراف کرد که خودش می‌دانسته دوره‌اش خیلی زودتر از سال ۲۰۱۶ به سر آمده است. او گفت: «بعد از مرگ پدرم، حفره‌ای در روحم ایجاد شد.»

بازگشت به فاولا
این روز‌ها آدریانو به فاولا برگشته و به اعتراف خودش دائما مست است. این زندگی در شان بازیکنی نیست که هنوز هم یکی از نماد‌های فوتبال برای هواداران است، اما آدریانو به این سبک زندگی اصرار دارد. او در سال ۲۰۲۱ به تالار مشاهیر ورزشگاه ماراکانا راه پیدا کرد، جایی که تنها بازیکنان اسطوره‌ای فوتبال به آن راه یافته اند. به این ترتیب آدریانو در کنار بازیکنانی نظیر رونالدینیو، پله، روماریو، زیکو و ... قرار گرفته است. او واقعا لیاقت داشت تا دوران فوتبالی درخشانی را سپری کند، اما این فرصت را به معنای واقعی کلمه هدر داد.

آرمین زمانی