اخراج زودهنگام
کیهان ورزشی-
هنوز ۶ ماه از حضور پائولو فونسکا به عنوان سرمربی جدید میلان نگذشته بود که خبر اخراج او در رسانه‌ها اعلام شد. میلانی‌ها با برکنار کردن فونسکا، اقدام به جذب سرجیو کونسیسائو، سرمربی سابق پورتو کردند که رکورد خوبی به همراه این تیم پرتغالی داشته است. فونسکا در این تابستان جایگزین پیولی شده بود و از همان روز اول حمایت چندانی را در کنار خود احساس نکرد، چرا که گزینه اول باشگاه و هواداران نبود. میلان در نیم فصل حضور این مربی روز‌های خوبی را سپری نکرد و حالا کونسیسائو در ادامه مسابقات کار سختی برای برگرداندن این تیم به رتبه‌های بالای جدول و کسب سهمیه لیگ قهرمانان خواهد داشت. باید منتظر ماند و دید که آیا کونسیسائو می‌تواند عملکرد خوبش در پورتو را این بار در میلان تکرار کند یا سرنوشتی مشابه فونسکا انتظار این سرمربی را می‌کشد.
ضعیف و تحت فشار
نیکی باندینی (گاردین)
خود پائولو فونسکا بود که اخراجش را به طور رسمی اعلام کرد. او در حالی که از سن‌سیرو بیرون می‌آمد، در جواب یک خبرنگار گفت: «بله، حقیقت دارد. از میلان اخراج شدم. زندگی همین است، اما وجدانم راحت است، چون هرکاری در توانم بود انجام دادم.»
چنین جملاتی منطقی به نظر می‌رسید اگر فونسکا خودش تصمیم به جدایی می‌گرفت ولی چنین کاری نکرد. در نهایت باشگاه میلان در بیانیه‌ای رسمی اعلام کرد که سرمربی تیم خود را اخراج کرده و سرجیو کونسیسائو را به جایش آورده‌اند.
دلیل این تغییر واضح است. بعد از تساوی ۱-۱ با رم، میلان سال میلادی را در رده هشتم جدول سری آ به پایان رساند. این تیم در این مقطع ۸ امتیاز از چهار تیم بالای جدول و ۱۴ امتیاز از ناپولی و آتالانتای صدرنشین کمتر دارد. این در حالی است که میلان، فونسکا را در همین تابستان و در کمال تعجب به جای استفانو پیولی آورد و خود فونسکا اعلام کرده بود که هدف تیمش قهرمانی در سری آ است.
با این وجود، تمام این مسائل، رفتار بد مدیران میلان با این مربی را توجیه نمی‌کند. اگر مدیران قبل از بازی با رم تصمیم به اخراج او گرفته بودند، چرا قبل از صحبت‌های وی در کنفرانس خبری بعد از بازی این مربی را مطلع نکردند؟ او کمتر از یک ساعت قبل از این که خبر اخراجش را اعلام کند، به اتاقی پر از خبرنگار گفته بود که انتظار دارد با تیمش برای نیمه نهایی سوپرکاپ به ریاض برود.
تصویر نشستن فونسکا پشت یک میز قرمز در اتاق مصاحبه در حالی که خبرنگاران بیشتر از خود او در مورد آینده‌اش خبر داشتند، تصویری زشت بود. از همان اولین روز‌های دوران فونسکا در میلان، علائمی از ناهماهنگی در این تیم دیده می‌شد که شروعش از تصمیم رافائل لیائو و تئو هرناندز مبنی بر جدا ایستادن از تیم در جریان دیدار مقابل لاتزیو در زمانی بود که مربی در وقت استراحت به بازیکنان دستورات تاکتیکی می‌داد. فونسکا با نیمکت‌نشین کردن هر دو بازیکن پیامی محکم فرستاد، اما شاید قدرت کافی برای انجام چنین قماری را نداشت. نباید فراموش کنیم که این شغل زمانی به فونسکا رسید که هواداران در مقابل گزینه اول سران میلان یعنی یولین لوپتگی اعتراضات شدیدی کردند. به نظر می‌رسید هیچ یک از مدیران میلان تمایل ندارند مسئولیت تصمیم استخدام فونسکا را قبول کنند. زمانی که میلان در شروع فصل عملکردی نه چندان خوب داشت و در ۹ بازی اول تنها سه بار پیروز شد، فونسکا حمایت کمی از سوی مدیران دریافت کرد. ضمن این که قدرت او نسبت به شخصی مثل زلاتان ابراهیموویچ بسیار کمتر بود. به طور مثال وقتی فونسکا در آگوست اعلام کرد که فعالیت میلان در بازار نقل و انتقالات تمام شده، مهاجم سوئدی سابق این تیم گفت: «مربی، مربیگری می‌کند و باشگاه بقیه کار‌ها را انجام می‌دهد. فعالیت میلان در بازار وقتی تمام می‌شود که من بگویم.»
در هفته‌های اخیر هم بیشتر هیات مدیره میلان بود که مورد انتقاد هواداران قرار می‌گرفت و نه فونسکا. در حالی که میلان ۱۲۵ سالگی خود را جشن می‌گرفت، هواداران در سن‌سیرو ابراهیموویچ را هو کردند. این در حالی است که هواداران همیشه از اسطوره‌های باشگاه استقبال خوبی می‌کنند. با این وجود، سرمربی باید مسئولیت عملکرد تیم در زمین را قبول کند. فونسکا قول فوتبالی تهاجمی و جسورانه را داده بود. در حالی که به نیمه فصل رسیده‌ایم، این تیم ۱۸ بار کمتر از میلان پیولی گلزنی کرده، در حالی که تامی آبراهام و آلوارو موراتا در تابستان به جمع میلانی‌ها اضافه شدند.
می‌توان به عملکرد ضعیف لیائو و هرناندز نیز اشاره کرد که هیچ یک در این فصل حتی نزدیک به روز‌های اوج خود نبوده‌اند، اما مهمترین مشکل تیم فونسکا نداشتن ریتم بود. برخی از روز‌ها این تیم عملکردی عالی داشت و حتی رئال‌مادرید و اینتر را شکست می‌داد و این زمانی بود که فونسکا به طور همزمان از آبراهام، موراتا، لیائو و پولیشیچ در خط حمله بازی می‌گرفت. با این حال دفاع میلان همیشه متزلزل بود.
حالا اولین بازی کونسیسائو در نیمه‌نهایی سوپرکاپ ایتالیا و مقابل یوونتوسی خواهد بود که پسر این مربی در آن توپ می‌زند. کونسیسائو بسیار شبیه‌تر به کسی است که هواداران برای جایگزینی پیولی در این تابستان می‌خواستند. او رکورد خوبی در کسب جام‌های قهرمانی دارد و در ۷ فصل حضور در پورتو، سه بار قهرمان لیگ و ۴ بار قهرمان جام حذفی شده است. با این حال کونسیسائو نیز کار سختی در پیش خواهد داشت. قبول هدایت یک تیم در میانه فصل در لیگی که در بالای جدول آن رقابت شدیدی وجود دارد، کار سختی است. گرفتن جای آتالانتا، ناپولی، اینتر یا لاتزیو در صدر جدول کار آسانی نیست. ضمن این که یوونتوس، فیورنتینا و بولونیا هم در بین راه میلان و کرسی‌های حضور در لیگ قهرمانان قرار دارند. با این حال باید تغییرات مثبت را هم در نظر بگیریم. میلانی‌ها دست کم توانستند خودشان سرمربی جدید را اعلام کنند و کونسیسائو مجبور نشد از پنجره اتومبیلش این خبر را به خبرنگاران بدهد.
تغییر لازم بود
جیمز هورن‌کسل (اتلتیک)
در سال ۲۰۲۱، پائولو فونسکا از رم اخراج شده بود. باشگاه رم یک بار دیگر کاری کرد که این مربی اخراج شود. کمتر از یک ساعت بعد از تساوی ۱-۱ میلان مقابل رم، مربی پرتغالی حکم اخراجش را دریافت کرد. به نظر می‌رسید گرفتن تنها یک امتیاز از باشگاه سابق این مربی برای حفظ سمتش کافی نبود و اگر بخواهیم صادق باشیم، حتی برد هم برای ماندن فونسکا کفایت نمی‌کرد. مدیران میلان قبل از این بازی تصمیم‌شان را گرفته بودند. به نظر می‌رسید خود فونسکا آخرین کسی بود که از اخراجش با خبر شد، آن هم تنها بعد از گذشت ۶ ماه از گرفتن جای استفانو پیولی. قبل از شروع بازی شایعاتی در مورد این که میلان سال نوی میلادی را با هدایت مربی جدید آغاز خواهد کرد، شنیده می‌شد که با شروع بازی بیشتر هم شد. در جریان همان بازی خبر‌هایی رسید که سرجیو کونسیسائو جانشین احتمالی فونسکا خواهد بود.
کونسیسائو؟ همان بازیکن سابق اینتر؟ همان مربی که با پورتو دائما تیم‌های ایتالیایی را در سال‌های اخیر از مسابقات اروپایی حذف کرده است؟
در پایان بازی، جزئیات قرارداد کونسیسائو منتشر شد. او تا سال ۲۰۲۶ قرارداد بسته بود. این خبر توسط یک خبرنگار ایتالیایی پخش شد. با این حال خود او گفت که انتظار دارد در دیدار بعدی تیمش در سوپرکاپ ایتالیا روی نیمکت بنشیند ولی هیچکس دیگری چنین انتظاری نداشت. با این حال او یک ساعت بعد و هنگام خروج از سن‌سیرو خبری که هیچ یک از مدیران میلان آماده اعلامش نبودند را تایید کرد. افراد کمی با اخراج این مربی مخالف بودند، اما نحوه اخراج کردن او اصلا درست نبود. این مربی لیاقت داشت تا با طرز بهتری با وی رفتار شود.
در این که اخراج فونسکا یک کار ضروری بود، شکی نیست. میلان در رده هشتم قرار داشت، در حالی که بعد از مقام دومی در مسابقات فصل پیش، هواداران انتظار داشتند باز هم مدعی باشد و بیشتر برای قهرمانی تلاش کند. با این حال آنها در کریسمس ۱۴ امتیاز با صدر جدول فاصله داشتند و از آن نگران‌کننده‌تر این است که به ۸ امتیاز برای رسیدن به کرسی حضور در لیگ قهرمانان نیاز دارند.
به نظر می‌رسد پیروزی در دیدار با اینتر که به ۶ شکست پیاپی میلانی‌ها مقابل رقیب دیرینه پایان می‌داد و برتری در بازی با رئال‌مادرید، مدافع عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان، نیز تنها استثنائاتی از تیمی بی‌ثبات و نامتوازن بودند. ۵ پیروزی از ۷ پیروزی فونسکا مقابل تیم‌های میانه پایین جدول بود. ضمن این که در این فصل خبری از فروش ستاره‌ای مثل ساندرو تونالی نبود. البته تیم‌های دیگر هم مربیان خود را عوض کردند و بازیکنان بزرگ خود را فروختند ولی در حال حاضر عملکرد خوبی دارند. ناپولی، اوسیمن را به صورت قرضی به ترکیه فرستاد و آتالانتا با تئون کوپماینرز خداحافظی کرد. لاتزیو، چیرو ایموبیله را از دست داد و یوونتوس هم فدریکو کیزو را فروخت. در این میان، میلان همه ستارگانش را نگه داشت. لیائو و هرناندز ماندند، اما مشکل این بود که فونسکا با آنها به مشکل خورد.
فونسکا در دو سال حضورش در رم هم با ادین ژکو به این مشکل خورده بود. او در اولین بازی فصل مقابل لاتزیو هرناندز و لیائو را نیمکت‌نشین کرد و نتایج خوبی نگرفت. این در حالی بود که هنوز در آغاز فصل بودیم و لیائو اگر چه در نهایت تصمیم گرفت به دستورات تاکتیکی فونسکا گوش دهد، اما در بازی‌های ملی گفت که روبرتو مارتینز، سرمربی تیم پرتغال به او اجازه می‌دهد خودش باشد و این پیامی روشن برای فونسکا بود. از سوی دیگر هرناندز در حال سپری کردن بدترین فصل خود از زمان حضور در ایتالیا است. فونسکا بعد از بازی مقابل تیم ستاره سرخ به شدت از این بازیکن انتقاد کرد و گفت که اگر بازیکنان تفکر خود را تغییر ندهند، از بازیکنان تیم‌های پایه میلان استفاده خواهد کرد. در نهایت می‌توان گفت این که بازیکنان به فونسکا احترام بگذارند و از دستورات تاکتیکی او پیروی کنند، یکی از بزرگترین چالش‌های این مربی در میلان بود.
در اوایل فصل، میلان دائما گل‌هایی مشابه می‌خورد. در حالی که بازیکنانی مثل پولیشیچ و ریندرز زیر نظر مربی جدید در حال درخشش بودند، افرادی نظیر فیکایو توموری و روبن لوفتوس چیک به مشکل خوردند. فونسکا به میلان آمده بود تا این تیم نسبت به دوران پیولی مالکیت توپ بیشتری داشته باشد. با این حال اتفاقی که در ذهن مدیران میلان بود، نیفتاد و در نهایت فونسکا از همان شروع کار دچار چالشی سخت شد.
همه می‌دانند که او گزینه اول میلان نبود. ایده استخدام یولین لوپتگی، سرمربی سابق تیم ملی اسپانیا و رئال‌مادرید چیزی بود که به مذاق هواداران خوش نیامد. هواداران خواهان جذب آنتونیو کونته بودند و مسائلی مثل دستمزد و درخواست مربی برای نفوذ روی جذب بازیکنان برای هواداران مهم نبود. رفتن قابل پیش‌بینی کونته به ناپولی که حالا با ۱۴ امتیاز بیشتر از میلان، صدرنشین مشترک سری آ است، باور هواداران به این که آنها فوتبال ایتالیا را بهتر از مدیران اجرایی باشگاه می‌شناسند، تقویت کرد.
تنها راهی که فونسکا می‌توانست دل هواداران را به دست بیاورد، شروعی قوی در فصل بود که در نهایت چنین اتفاقی نیفتاد. او نتوانست با ستارگان تیمش به خاطر حضور در مسابقات قهرمانی اروپا و تعطیلات طولانی آنها تمرین کند و، چون میلانی‌ها در این فصل بازیکنی مثل تونالی نداشتند که از فروشش پول در بیاورند، به خرید بازیکنانی نظیر امرسون رویال، یوسف فوفانا و تامی آبراهام قناعت کردند.
رویال که پیراهن کاکا را برای خود برداشت، بازیکنی معمولی و گرانقیمت بود. پاولویچ، مدافع میانی که از سالزبورگ خریداری شد، دو ماه است که بازی نکرده و آبراهام که به طور قرضی از رم آمد، فقط یک گل غیر پنالتی زده است. جایگزین موراتا هم کاماردای جوان است، چرا که لوکا یوویچ معلوم نیست در چه شرایطی به سر می‌برد.
همه اینها در شرایطی رخ می‌دهد که چارلز دکته‌لار، بازیکنی که به آتالانتا فروخته شد، این روز‌ها بهترین بازیکن لیگ ایتالیا است. مارکو برشیانینی، بازیکن سابق آکادمی میلان، با زدن گل‌های مهم کمک زیادی به آتالانتا می‌کند و پیر کالولو هم در حال حاضر در غیاب برمر، بهترین مدافع یوونتوس است. یاسین عدلی در فیورنتینا می‌درخشد و دنیل مالدینی نیز با وجود شرایط نامساعد مونتزا، به تیم ملی ایتالیا دعوت می‌شود.
غیبت زلاتان در دیدار مقابل لاتزیو معنی زیادی داشت. فونسکا در کنار زمین تنها بود، در حالی که باشگاه‌های دیگر مسئولانی دارند که در مصاحبه‌های بعد از بازی به جای مربی گلایه کنند. سکوت زلاتان و فعالیت کم او در رسانه‌ها با توجه به نقشش در انتخاب فونسکا و خرید چند بازیکن دیگر در تابستان، عجیب به نظر می‌رسد. به طور کلی هیچ یک از مدیران میلان از مربی خود دفاع نکردند. در لیگی که تمام مدیران آن میل به مصاحبه دارند، عدم تمایل مدیران رده بالا برای حمایت از سرمربی، خیلی برجسته به نظر می‌رسید.
مالک جدید میلان، برخلاف مالک قبلی، باشگاهی را نخرید که در آستانه ورشکستگی بود. برعکس او قهرمان ایتالیا را خرید و به همین خاطر انتظارات متفاوتی وجود داشت. گفته می‌شد او می‌خواهد " سیلویو برلوسکونی دوم " باشد و این، جاه‌طلبی اش را نشان می‌داد ولی در عمل اصلا نزدیک به او نبود.
اخراج پائولو مالدینی، اسطوره باشگاه و مدیر فنی تیم، به نظر کار اشتباهی بود و قهرمانی اینتر و اوضاع خراب این روز‌های باشگاه باعث شده که هواداران اولترا به شدت از مالک تیم‌شان ناراضی باشند. مالدینی، مردی که به معنای واقعی خود میلان است، تصمیم گرفت در مراسم ۱۲۵ سالگی باشگاه شرکت نکند. بوبان، هم‌تیمی و همکار سابق او نیز ادعا کرد که دعوت نشده است. کاردیناله، مالک باشگاه نیز با توجه به خشم هواداران در مراسم شرکت نکرد ولی همین کار باعث انتقاداتی شد.
شرایط باشگاه هم کار فونسکا را سخت‌تر کرده بود. شعار‌های " ما آمریکایی نیستیم " و " کاردیناله باید سهمش را بفروشد "، هفته به هفته بلندتر شنیده می‌شد، چرا که هواداران بر این باور بودند که مالکین آمریکایی ساخت استادیوم جدید و کسب درآمد را ارجح از خود فوتبال می‌دانند. این در حالی است که حضور فوتبال برای درآمدزایی و ساخت استادیوم جدید لازم است. با این حال کاردیناله قرار نیست جایی برود و به تازگی وامی که برای خرید باشگاه گرفته بود را نیز تسویه کرد.
این که کونسیسائو، کسی که در پورتو مثل دیگو سیمئونه بود، می‌تواند در این شرایط در میلان موفق شود یا نه، موضوعی است که زمان مشخص می‌کند. گذشته این مربی در اینتر نباید چندان مشکل‌ساز شود. در حال حاضر میلان به توازن نیاز دارد و هواداران باید درک کنند که این تیم دیگر در قواره‌های دوران برلوسکونی نیست.
آرمین زمانی
