جانشین شایسته پاتریک ویه‌را
کیهان ورزشی-
تا سال‌ها بعد از جدایی پاتریک ویه‌را از آرسنال، دائما گفته می‌شد که این تیم نیازمند پیدا کردن جانشینی برای اوست. هافبک کهنه‌کار و کاپیتان سابق "توپچی‌ها" تنها یک سال بعد از قهرمانی معروف آرسنال بدون شکست، تصمیم به ترک این تیم گرفت و به یوونتوسی رفت که درگیر رسوایی کالچوپولی شد و در نهایت به دسته پایین‌تر سقوط کرد. با این حال، چنین نگرشی یک مشکل اساسی دارد و آن این که در همان موقع سسک فابرگاس جوان منتظر بود تا تخت پادشاهی خط هافبک آرسنال را از آن خود کند و خیلی طول نکشید که جای ویه‌را را گرفت و حتی یوونتوس را در لیگ قهرمانان حذف کرد تا آرسنال در سال ۲۰۰۶ به فینال برسد. البته سبک بازی فابرگاس کاملا با ویه‌را تفاوت دارد ولی حقیقت این است که چطور باید برای یکی از بهترین بازیکنان آن نسل جانشین پیدا کرد، در حالی که باشگاه زیر بدهی سنگین ساخت یک استادیوم جدید قرار دارد؟
به همین خاطر هم آرسنال مجبور شد نزدیک به دو دهه صبر کند تا بتواند وارث شایسته‌ای برای ویه‌را پیدا کند و چنین چیزی در ازای ۱۰۵ میلیون پوند محقق شد. دکلان رایس، کاپیتان وستهام، دیگر تیم لندنی و یکی از بازیکنان اصلی تیم ملی انگلیس بود که توانست این حفره را بالاخره پر کند. در ابتدا شبهات زیادی در مورد قیمت بالای این بازیکن وجود داشت ولی رایس در آرسنال ثابت کرده که ارزش هر پنی این پول را داشته است.
رایس قدم به قدم در آرسنال پیش آمد و حالا قطعا توانسته یاد خوبی از خودش در نسل فوتبالی فعلی بر جای بگذارد و اگر به همین روند ادامه دهد، دور از ذهن نیست که به زودی تبدیل به یکی از اسطوره‌های آرسنال شود.
یک ماهی بزرگ در تُنگ کوچک
حقیقت این است که هیچ کس انتظار نداشت رایس اینقدر خوب باشد. وقتی او در وستهام در پست هافبک دفاعی به میدان رفت و می‌توانست جلوی مدافعین بازی کند، گفته می‌شد که نقطه اوج این بازیکن چیزی شبیه اریک دایر است یعنی بازیکنی خوب ولی نه چندان عالی که می‌تواند برای یکی از ۶ تیم بالای جدول به میدان برود.
با این حال، رایس چیزی بیش از یک مانع برای مهاجمان حریف شد. این طور به نظر می‌رسید که او دائما چیز‌های جدید به بازی اش اضافه می‌کند و از یک بازیکن تخریب‌گر به بازیکنی که ریتم بازی را کنترل کرده و می‌تواند حمله کند، تبدیل می‌شود. تصادفی نبود که وستهامی که دائما یکی از گزینه‌های سقوط در لیگ برتر بود، ناگهان تبدیل به تیمی شد که دائما در مسابقات اروپایی شرکت می‌کرد و این تنها به لطف اتکای آنها به بازیکن آکادمی‌شان بود که ناگهان تبدیل به هافبکی چندین میلیون پوندی و با ثبات شده بود.
رایس علاوه بر خصوصیات تکنیکی و فیزیکی‌اش، از نظر ذهنی هم بسیار قوی بود. او می‌گوید: «شاید سخت‌ترین دوران من در فصل ۲۰۱۹-۲۰۱۸ بود. ۴ بر صفر به لیورپول باختیم و در وقت استراحت بین دو نیمه بیرون کشیده شدم. در دو بازی بعد هم در ترکیب نبودم. سپس خواستم مرا به تیمی دیگر قرض بدهند ولی با این درخواست مخالفت شد. در آن روز‌های سخت فکر می‌کنید که برای این ورزش مناسب نیستید، آن هم، چون یک نیمه بد داشتید. سپس با اورتون بازی کردیم و بهترین بازیکن زمین شدم و بعد از آن دیگر روز‌های بد سراغم نیامدند. این فقط یک آزمون برای محک طرز تفکر و شخصیت من و باورم به توانایی‌هایم بود.»
رایس که زمان‌بندی دقیقی در زمین مسابقه دارد، در مورد پیشرفتش کاملا آگاه بود. وقتی او را با بازیکنانی نظیر استیون جرارد و فرانک لمپارد مقایسه کردند که بازیکنانی تهاجمی‌تر هستند، در این باره گفت: «من دیگر فقط یک هافبک دفاعی نیستم. همیشه می‌گفتند بازیکنی هستم که فقط جلوی ۴ مدافع تیم بازی می‌کنم، اما حالا می‌خواهم بازیکنی تهاجمی‌تر باشم و در عین دفاع کردن، بازی‌سازی هم کنم و برای تیم مفید باشم.»
کاپیتان وستهام در مسیر موفقیت
حتی باتعصب‌ترین هواداران وستهام نیز اعتراف می‌کنند که رایس در رسیدن آنها به نیمه‌نهایی لیگ اروپا در سال ۲۰۲۲ نقش بسیار مهمی داشت. یک ماه بعد و پس از بازنشستگی مارک نوبل، او کاپیتان جدید باشگاه لقب گرفت و در حالی که تنها ۲۳ سال داشت، بازوبند را بر بازو بست. عملکرد خوب در لیگ اروپا باعث شد وستهام در فصل ۲۰۲۲-۲۰۲۳ مدعی قهرمانی لیگ کنفرانس اروپا باشد. البته آنها در این مسیر سختی زیادی کشیدند ولی در نهایت رایس تبدیل به اولین کاپیتان باشگاه وستهام شد که توانست جامی به جز قهرمانی در لیگ چمپیونشیپ را بالای سر ببرد.
بنای یک دوران حرفه‌ای فوق‌العاده در بالاترین سطح ریخته شده بود و درخواست وستهام برای مبلغی بیش از ۱۰۰ میلیون پوند در ازای رایس کاملا منطقی به نظر می‌رسید. تنها مانعی که در مسیر رایس وجود داشت، مصدومیت بود ولی در آن روز‌ها مشکلی جدی گریبان این هافبک را نگرفته بود.
زخم‌های نبرد با تیم ملی
باید اشاره کرد که رایس با وجود سن کم در سطح ملی نیز تجربه زیادی در کنار "سه شیرها" داشت و هسته اصلی تیمی بود که تا آستانه قهرمانی در یورو ۲۰۲۰ هم پیش رفت. طولی نکشید که زوج او در یورو یعنی کالوین فیلیپس در جام‌جهانی ۲۰۲۲ به جود بلینگام تغییر کرد. بخش سخت‌تر بازی‌های ملی نیز همین جابجایی بازیکنان است. فاصله زیاد بین اردو‌ها و تفاوت‌های فراوان نسبت به بازی باشگاهی نیز آن را سخت‌تر می‌کند، اما رایس آماده بود که در تمام نبرد‌های میانه زمین حاضر باشد. این روز‌ها رایس ۶۴ بار برای تیم ملی انگلیس به میدان رفته، در حالی که می‌توانست برای تیم ملی ایرلند هم بازی کند. او در دو فینال یورو بازی کرده است. رایس هنوز مدال قهرمانی با تیم ملی ندارد، اما تجربه‌ای که کسب کرده، قطعا در مقطعی به کمکش خواهد آمد.
دست رد به سینه تیم‌های بزرگ
در تابستان ۲۰۲۳ دو مدعی اصلی برای جذب رایس، منچسترسیتی، مدافع عنوان قهرمانی لیگ برتر و بایرن مونیخ، غول آلمانی بودند. تیم باواریایی تلاش زیادی کرد. توماس توخل در تماسی تلفنی سعی کرد شخصا رایس را به پیوستن به بایرن راضی کند. همین که چنین باشگاهی به جذب رایس علاقه نشان داده بود، گویای کیفیت بالای او و رقابت شدید برای جذب این بازیکن است.
با این وجود، رایس ترجیح می‌داد در انگلیس بماند و در نهایت در مصاحبه‌ای گفت که پروژه آرسنال برایش جذاب‌تر از منچسترسیتی بوده است. آرسنال با آرتتا روز‌های خوبی را سپری می‌کرد و این خوشبینی وجود داشت که دیر یا زود روند رو به رشد این تیم منجر به کسب قهرمانی شود.
هر طور که حساب کنید، جذب رایس خرید گرانقیمتی برای آرسنال بود. تا قبل از او، تنها چهار بازیکن دیگر با بهای ۵۰ میلیون پوند یا بیشتر به آرسنال آمده بودند. بن وایت در ازای ۵۰ میلیون پوند، اوبامیانگ در ازای ۵۶ میلیون پوند، کای هاورتز در ازای ۶۵ میلیون پوند و خرید ناکام مشهور آرسنال یعنی نیکلاس پپه در ازای ۷۲ میلیون پوند. ۹ رقمی کردن مبلغ انتقال خرید رایس در ازای ۱۰۵ میلیون پوند به همراه بند‌های جانبی مستلزم این بود که باشگاه از درخشش این بازیکن مطمئن باشد و رایس بتواند خط هافبک را برای "توپچی‌ها" بگرداند. در نهایت هم مدیران آرسنال از تصمیم‌شان پشیمان نشدند.
محبوب هواداران
اینکه رایس بازیکن بزرگی بود در کنار رد پیشنهاد سیتی باعث شد تا هواداران آرسنال از همان روز‌های اول حس خوبی به او پیدا کنند. پس از بازی‌های رایس برای آرسنال، این علاقه بیشتر و بیشتر شد. گلزنی مقابل یونایتد در سپتامبر ۲۰۲۳ جایگاه این بازیکن را بالاتر برد. با این که آرسنال در نیم فصل اول چندان خوب نبود، اما رایس خیلی زود در ترکیب آرتتا تبدیل به بازیکنی مهم شد و در زمستان هم یکی از نامزد‌های کسب جایزه بهترین بازیکن مرد سال فیفا بود.
آرسنال زیر نظر آرتتا مقابل حریفان، شکننده نبود و رایس یکی از بازیکنانی بود که در دیدار‌های مهم بعد جدیدی به تیم اضافه می‌کرد. این روز‌ها رایس بازیکنی است که در نزدیک به ۴۰۰ بازی در سطح بزرگسالان به میدان رفته ولی همچنان در حال یادگیری است و به پیشرفت ادامه می‌دهد. این روندی است که توقفی ندارد. او در فصل ۲۰۲۳-۲۰۲۴ هم از نظر گلزنی و هم از نظر پاس گل رکورد‌های جدیدی ثبت کرد و ۷ گل زد و ۱۰ پاس گل داد و در حالی که به عنوان دفاعی‌ترین هافبک آرسنال به میدان می‌رود، اما بار‌ها از علاقه خود به بازی در پست‌های تهاجمی‌تر صحبت کرده است.
دو ضربه ایستگاهی فراموش‌نشدنی
یک گزینه اضافه‌تر در مورد رایس این است که او نه تنها می‌تواند کرنر بزند بلکه قادر است که روی ضربات ایستگاهی هم تیمش را به گل برساند. دو گلی که او مقابل رئال مادرید زد، سال‌ها در خاطر فوتبال‌دوستان باقی خواهد ماند، دو گلی که در نهایت منجر به حذف رئال مادرید شد و ورزشگاه را از شادی منفجر کرد. البته فقط گلزنی از روی ضربه ایستگاهی نبود که هواداران را شاد کرد بلکه زمان به ثمر رسیدن این گل‌ها نیز بود. این گل‌ها باعث شد تا آرسنال خودش را در سطح قاره به عنوان یک مدعی مطرح کند و نمی‌توان این موضوع را نادیده گرفت. البته نیازی به این گل‌ها نبود تا رایس ثابت کند هافبکی عالی است ولی از آن زمان توجه دنیا به این بازیکن جلب شد. حالا او فقط در سطح انگلیس شناخته شده نیست و بازیکنی جهانی شده است.
او چقدر می‌تواند پیش برود؟
قطعا رایس دوران فوتبالش را تنها با فتح لیگ کنفرانس به پایان نخواهد رساند. البته در فوتبال و زندگی تضمینی وجود ندارد، اما این حس وجود دارد که او جام‌های بیشتری کسب خواهد کرد. هم رایس و هم آرسنال در مسیر پیشرفت هستند و حتی اگر او با این تیم به قهرمانی نرسد، تیم‌های زیاد دیگری هستند که حاضرند وی را به ترکیب خود اضافه کنند. رایس تنها ۲۶ سال دارد و هر فصل که می‌گذرد، بهتر از قبل می‌شود. او قابل اتکا است و داخل و خارج از زمین یک رهبر محسوب می‌شود و به همین خاطر محدودیتی در مورد موفقیت‌های این بازیکن قابل تصور نیست.
اگر آرسنال بتواند در این فصل قهرمان لیگ قهرمانان شود، آیا رایس به مدعی کسب توپ طلا نیز تبدیل خواهد شد؟ اگر او در آینده قهرمان لیگ شود و در تورنمنت‌های ملی هم به قهرمانی برسد، در این رقابت فردی جای می‌گیرد؟ چرا او نباید ۱۰۰ بازی ملی دیگر به کارنامه‌اش اضافه کند و بازوبند کاپیتانی را بر بازو ببندد؟ آیا این باعث خواهد شد که او "سر دکلان رایس" لقب بگیرد؟ و از همه مهم‌تر چرا او نباید بتواند بازیکنی بهتر از ویه‌را شود و اسطوره‌ای بهتر از این بازیکن باشد؟
اینها سوالاتی است که جوابش هنوز مشخص نیست ولی همین که این سوالات دور از ذهن به نظر نمی‌رسند، گویای این است که رایس روز‌های خوبی در پیش دارد و هنوز باید قدم‌های بزرگی بردارد.
آرمین زمانی
