هنوز بابت لیز خوردن جرارد ناراحتم
کیهان ورزشی-
مارتین اشکرتل، مدافع سال‌های نه چندان دور باشگاه لیورپول و تیم ملی اسلواکی است که سال‌ها در لیگ برتر انگلیس بازی کرد. این بازیکن در گفت وگویی با "فورفورتو" در مورد روز‌های پر فراز و نشیب دوران حرفه‌ای خود صحبت کرده است که در ادامه می‌خوانید:
*در ژانویه ۲۰۰۸ به لیورپول رفتید و ۸ سال و نیم در این تیم حضور داشتید...
اگر بخواهم راجع به آن روز‌ها صحبت کنم باید بگویم که ترکیبی از افتخار، لذت و رسیدن به رویاهایم بود. من از سن کم فوتبال بازی می‌کردم و همیشه دوست داشتم در بالاترین سطح باشم. به همین خاطر آمدن به لیگ برتر و تجربه حضور در لیگ برتر مانند رویایی بود که به واقعیت بدل شد. عضویت در چنین باشگاه بزرگی هم آن را بسیار ویژه‌تر کرد. حتی ایده هم‌تیمی بودن با بازیکنانی نظیر استیون جرارد، فرناندو تورس، جیمی کاراگر و خاویر ماسکرانو همین حالا هم برایم فوق‌العاده است. در عین حال، مسئولیت خیلی زیادی را هم به همراه داشت، چون لیورپول در سراسر جهان طرفدار دارد و باشگاهی با تاریخچه‌ای بسیار غنی است.
* از باشگاه معروف روسی یعنی زنیت سنت پترزبورگ به لیورپول رفتید. آیا این دو باشگاه از نظر تاریخچه و تعصب هواداران مشابه هم بودند؟
رفتن به زنیت نقطه مهمی در دوران فوتبال من بود، چون رفتن به لیورپول از اسلواکی و آن هم به طور مستقیم تقریبا غیرممکن بود. تجربه خیلی خوبی در روسیه داشتم و چیز‌های زیادی یاد گرفتم. به عنوان یک بازیکن و هم یک انسان سرسخت‌تر شدم. زنیت در آن مقطع تیم خیلی خوبی داشت و مربیان باشگاه کمک زیادی به من کردند و دوران خوبی داشتم، اما آمدن به لیورپول مرا به سطح دیگری آورد.
*یادگیری زبان انگلیسی چقدر برایتان سخت بود؟
این هم یک تغییر بزرگ بود. در روسیه چندین هم‌تیمی اهل کشور چک و همچنین اسلواکی داشتم و زبان روسی هم شباهت‌های زیادی با زبان مادری من دارد، اما در روز‌های اول حضورم در لیورپول خیلی کم انگلیسی بلد بودم و باشگاه برایم معلم زبان گرفت. بعد از سه یا ۴ ماه یادگیری فشرده، کم‌کم مسائل را بهتر درک می‌کردم.
* یک بار با لیورپول به قهرمانی رسیدید و حتی در فینال لیگ کاپ مقابل کاردیف گلزنی هم کردید...
فوتبال یک ورزش تیمی است و به همین خاطر اولویت باید روی کسب عناوین و قهرمانی‌ها برای هواداران باشد. دوست داشتم جام‌های بیشتری می‌بردم، اما خوشحالم که همین یکی را هم بردیم. خاطرات خوبی از آن فینال دارم. بازی در ورزشگاه پر از جمعیت ومبلی، گلزنی و بالا بردن جام قهرمانی. عجب روزی بود. پیروزی ۴ بر صفر مقابل رئال‌مادرید در خانه در لیگ قهرمانان سال ۲۰۰۹ هم یکی دیگر از دیدار‌های خاطره‌انگیز برای من است.
* در فصل ۲۰۱۲-۲۰۱۱ به عنوان بهترین بازیکن فصل لیورپول انتخاب شدید. آیا آن فصل از نظر فردی بهترین فصل دوران فوتبال شما بود؟
وقتی در تیمی حضور دارید که بازیکنان در کلاس جهانی فراوانی دارد و موفق می‌شوید چنین جایزه‌ای را ببرید، خیلی خوشحال کننده است، به خصوص که هواداران شما را انتخاب کرده‌اند، اما باید به این نکته هم اشاره کنم که در آن فصل جرارد چندین بار مصدوم شد و لوئیز سوارز هم دوران محرومیت طولانی مدتی را گذراند و من تقریبا در همه دیدار‌ها به میدان رفتم. اگر بخواهم صادق باشم، این جایزه برایم حتی جایگاهی بالاتر از جایزه بهترین بازیکن سال فوتبال اسلواکی دارد، چون رقابت در لیورپول قطعا شدیدتر است.
* زوج دفاعی محبوب‌تان در لیورپول چه کسی بود؟
خوش‌شانس بودم که توانستم در کنار بازیکنانی نظیر سامی هیپیا، جیمی کاراگر، دنیل اگر، دیان لورن و بازیکنان خوب دیگری بازی کنم. از بازی در کنار همه این بازیکنان لذت بردم، اما از بازی کنار "اگر" بیش از هر بازیکن دیگری لذت می‌بردم. او بیشتر نقش سازنده و پخش‌کننده توپ را داشت و من بیشتر خشن و سفت و سخت بودم. تنها ناراحتی من این است که "اگر" خیلی زیاد مصدوم می‌شد.
*در چند دیدار شما بازوبند کاپیتانی لیورپول را بر بازو بستید. چه حسی داشتید؟
آمدن به ورزشگاه آنفیلد برای من افتخار بزرگی محسوب می‌شد و به همین خاطر بستن بازوبند کاپیتانی تیم واقعا باور نکردنی بود. اثبات توانایی‌هایتان در لیگ انگلیس هیچوقت آسان نیست، به خصوص اگر از کشور کوچکی مثل اسلواکی به این لیگ آمده باشید.
* در فصل ۲۰۱۴-۲۰۱۳، لیورپول با هدایت براندان راجرز به قهرمانی در لیگ برتر خیلی نزدیک شد. آن تیم چه ویژگی خاصی داشت؟
فقط همه چیز به شکلی بی‌نقص در کنار هم جا افتاده بود. از همان شروع سال ۲۰۱۴، در تمام مسابقات‌مان پیروز شدیم و نمایش‌های خوبی داشتیم. تا بازی مقابل چلسی، همه چیز عالی به نظر می‌آمد.
* شکست دو بر صفر مقابل چلسی و لیز خوردن استیون جرارد چقدر ناراحت‌کننده بود؟
هنوز هم بابت آن اتفاق ناراحتم، به خصوص که به قیمت از دست رفتن قهرمانی برای‌مان تمام شد. بدون شک برای جرارد هم خیلی ناراحت‌کننده بود. او اسطوره باشگاه بود و بدشانسی آورد. همه ما برایش ناراحت بودیم. خیلی به قهرمانی نزدیک بودیم، اما باید نتیجه را قبول می‌کردیم. فوتبال همین است. گاهی اوقات زیباست و گاهی اوقات می‌تواند بسیار خشن باشد. مسئله این است که در فوتبال انگلیس هیچوقت نمی‌توانید بدانید چه اتفاقی می‌افتد، اما عملکرد ما در بهار ۲۰۱۴ و نحوه تسلط مان بر بازی‌ها باورنکردنی بود. بعد از پیروزی خانگی سه بر دو مقابل منچسترسیتی، به این باور رسیدیم که شاید زمان قهرمانی ما رسیده است. نمی‌گویم مطمئن بودیم این اتفاق می‌افتد ولی باور کردیم و متاسفانه شکست مقابل چلسی ما را به هم ریخت. شاید چند چیز می‌توانست در آن بازی متفاوت پیش برود، اما حالا دیگر همه چیز گذشته است و خاطره د‌لنشینی هم نیست.
* به خاطر دارید که مربی در وقت استراحت بین دو نیمه در مورد اشتباه جرارد چه گفت؟
نه کاملا، اما در رختکن از همدیگر حمایت کردیم. هنوز فرصت داشتیم نتیجه را عوض و فاصله یک گل با چلسی را جبران کنیم، اما آن بعدازظهر، متاسفانه هیچ‌چیز مطابق میل ما پیش نرفت.
* راجرز به عنوان مربی چطور بود؟
چنین ارزیابی‌هایی گاهی اوقات به این بستگی دارد که آن بازیکن زیر نظر آن مربی بازی می‌کرده یا نه. من هر دو مسئله را در دوران حضور او تجربه کردم. او کسی بود که سطح بازی مرا بالا برد و از این نظر فردی مثبت در دوران بازی‌ام به شمار می‌رود. بله، در مقطعی زیر نظر او به میدان نمی‌رفتم و از این بابت ناراحت بودم، اما قبل از آمدن، خودش شخصا با من تماس گرفت و گفت می‌خواهد من در تیم بمانم و از این بابت بسیار قدردانش هستم.
* لوئیز سوارز و دنیل استوریج، مهاجمان شما در آن فصل، گل‌های زیادی زدند. چه چیزی باعث شده بود آنها زوجی بسیار ویژه را تشکیل دهند؟
به نظرم نباید رحیم استرلینگ را حذف کنیم. هر سه بازیکن در اوج خود بودند، اما بازیکنانی نظیر فیلیپه کوتینیو و جوردن هندرسون را هم داشتیم که کمک زیادی به این مثلث تهاجمی می‌کردند. تیم خوب و متوازنی داشتیم و همه با هم هماهنگ بودند، اما نکته ویژه در مورد مهاجمان تیم چه بود؟ ساده است: گلزنی می‌کردند. از راه دور، با ضربه سر، بغل پا، حرکات ترکیبی، به صورت انفرادی و... همه جور گلی می‌زدند.
* در دوران بازی شما، دفاع کردن مقابل کدام مهاجم از همه سخت‌تر بود؟
کریستیانو رونالدو، کریم بنزما، وین رونی، دیدیه دروگبا و همچنین اندی کارول زمانی که در نیوکاسل بود. وقتی مقابلش بازی کردم فهمیدم چقدر قدرتمند است. خیلی مرا خسته کرد.
* در لیورپول به خاطر سر تراشیده‌تان معروف بودید، اما این روز‌ها مو دارید. خودتان انتخاب کرده بودید که موهایتان را بتراشید یا می‌خواستید با این کار مهاجمان را بترسانید؟
برنامه‌ریزی شده یا حرکتی برای ترساندن رقبا نبود. فقط برایم راحت‌تر بود. وقتی لیورپول را به مقصد ترکیه ترک کردم، سبک زندگی‌ام با آرامش بیشتری همراه شد و دیگر سنم هم بیشتر شده بود و به همین خاطر تصمیم گرفتم بگذارم موهایم بلند شود. به خصوص بیرون از اسلواکی، هواداران وقتی موهایم بلند است اکثرا مرا نمی‌شناسند.
*آرمین زمانی