جایزه‌ای برای وفاداری؛ بیلبائو "کاراگر" را می‌ستاید
کیهان ورزشی-
افتخاری که از دل یگانگی می‌آید
جیمی کاراگر غرور خود را از دریافت جایزه One Club (یک باشگاهی) ۲۰۲۵ از سوی اتلتیک بیلبائو شرح می‌دهد؛ جایزه‌ای که به پاسِ وفاداری او به لیورپول اعطا می‌شود. او همچنین بیان می‌کند که این افتخار، نشان می‌دهد ترنت الکساندر-آرنولد از چه چیز چشم می‌پوشد و حتی حاضر است گری نویل را برای این جایزه نامزد کند، اما نه همین حالا!
قرار است کاراگر با سفر به بیلبائو این جایزه را دریافت کند. این جایزه به بازیکنی از هر تیم تعلق می‌گیرد که پیوندی راستین با منطقه باشگاه خود برقرار کرده و تنها در همان تیم نماینده بوده است.
کاراگر که در طول دوران دراز بازیگری‌اش ۷۳۷ بار برای لیورپول به میدان رفت، این جایزه را در دیدار خانگی اتلتیک مقابل خیرونا در ۲۴ سپتامبر دریافت خواهد کرد. در گفت‌وگویی با کاراگر در آنفیلد درباره این افتخار، غرور و شگفتی او از چنین جایزه غیرمنتظره‌ای به‌وضوح نمایان است.
او می‌گوید: "مردم همواره از مدال‌ها و جام‌ها سخن می‌گویند ولی یکی از بزرگ‌ترین دستاورد‌های من، بازی برای باشگاهی با عظمت لیورپول در تمام دوران حرفه‌ای‌ام است. این چیزی است که بدان افتخار می‌کنم و اینکه باشگاهی دیگر مرا به این شیوه به رسمیت می‌شناسد، بسیار ویژه است. "
جایزه‌ای بی‌مانند در فوتبال
جایزه One Club در فوتبال کم‌نظیر است؛ چرا که اتلتیک بازیکنان تیمهای دیگر را نیز تکریم می‌کند. یکی از برندگان پیشین، پائولو مالدینی از آ. ث. میلان بود؛ همان بازیکنی که کاراگر در فینال‌های لیگ قهرمانان ۲۰۰۵ و ۲۰۰۷ با او رو‌برو شد. جایزه مشابهی برای فوتبال زنان نیز در سال ۲۰۱۹ بنیان گذاشته شد.
همکار کاراگر در اسکای اسپورتس، گری نویل، نیز واجد شرایط است؛ چرا که تنها برای منچستریونایتد بازی کرده است. آیا کاراگر قصد دارد او را نامزد کند؟
او با لبخند پاسخ می‌دهد: "این کار را خواهم کرد، اما شاید هنوز ده سال باید بگذرد پیش از آنکه بتواند پا به اسپانیا بگذارد، با توجه به آنچه در والنسیا انجام داد! "
کاراگر می‌افزاید: "وقتی نام مالدینی را در میان برندگان دیدم، گفتم: وای! این باشگاهی استثنایی است، نیست؟ من نخستین‌بار در دهه ۱۹۸۰ از وجود این باشگاه آگاه شدم؛ زمانی‌که هاوارد کندال از اورتون جدا شد و به هدایت اتلتیک پرداخت. شیوه‌ای که آنان در پیش گرفته‌اند، بی‌نظیر است. "
سیاست باسکیِ اتلتیک
در حالی‌که دیگر باشگاه‌ها بازیکنانی را از سراسر جهان وارد می‌کنند، اتلتیک پیوسته بر سیاستِ انتخاب بازیکنان باسکیِ پیوندخورده با منطقه خود پای فشرده است. این خود به‌تنهایی شگفت‌انگیز است؛ چه رسد به اینکه این سیاست مانع از کامیابی آنان نیز نشده است.
در کنار رئال مادرید و بارسلونا، اتلتیک یکی از تنها سه باشگاهی است که همواره حضوری پایدار در لالیگا داشته است و در این فصل نیز بار دیگر به لیگ قهرمانان اروپا بازمی‌گردد.
کاراگر می‌گوید: " موفقیتی که آنان داشته‌اند، باورکردنی نیست. هر کسی از دور بنگرد، حتی اگر هوادار اتلتیک نباشد، با خود می‌گوید: این ویژه است. تصور کن اگر باشگاه من هم چنین بود؟ همه ما انتقال‌ها را دوست داریم، البته، اما خیلی خاص است که باشگاهی بتواند چنین کند. "
هرگز لیورپول را ترک نمی‌کردم
آیا هیچ‌گاه امکان ترک لیورپول برای کاراگر وجود داشت؟ او قاطع می‌گوید: "هرگز نمی‌رفتم. در جوانی شاید به‌صورت قرضی می‌رفتم اگر لازم می‌بود ولی در هجده یا نوزده سالگی برای تیم نخست بازی می‌کردم. "
و درباره پایان دوران بازیگری‌اش چه؟ آیا امکان داشت یک فصل در جایی دیگر بازی کند؟ او می‌پذیرد که دوست نزدیکش، استیون جرارد، چنین کرد و راهی لس‌آنجلس شد، اما برای خودش چنین چیزی ممکن نبود: "در موقعیت من این کار تنها حماقت بود. واقعا عجیب می‌شد که همه آن را تنها برای دوازده ماه اضافه از دست بدهم. هر چه بیشتر درون باشگاه بمانی، بیشتر آگاه می‌شوی که مقام یک‌باشگاهی چقدر ارزشمند است. من آن را می‌دانستم. وقتی جایگاه خود را در لیورپول تثبیت کردم، هرگز نخواستم به جایی دیگر بروم و همیشه می‌اندیشیدم چقدر خاص خواهد بود که دورانم را اینجا به پایان برسانم. "
گسستِ پیوند
دیگر فارغ‌التحصیلان آکادمی لیورپول انتخاب‌های متفاوتی داشتند. هم‌تیمی‌های پیشین او، استیو مک‌منمن و مایکل اوون، در اوج دوران خود لیورپول را ترک کردند تا به رئال مادرید بروند. همین تابستان، ترنت الکساندر-آرنولد همان مسیر را برگزید.
کاراگر وسوسه دریافت جایزه در دیدار خانگی اتلتیک برابر رئال مادرید را نپذیرفت، به‌ویژه که آن بازی در سال ۲۰۲۶ برگزار می‌شود، حال‌آنکه جایزه مربوط به ۲۰۲۵ است. با وجود احترام به حق انتخاب هر بازیکن، او همچنان اندکی دلگیر است: "یکی از دلایلی که درباره جدایی ترنت الکساندر-آرنولد چنین پرشور سخن گفتم، همین بود. احساس کردم او می‌توانست یکی دیگر از ما باشد. البته که آن دسته از بازیکنان چیز دیگری به دست می‌آورند، اما یک‌باشگاهی بودن برای او می‌توانست بسیار ویژه باشد. "
میراثی که از دست می‌رود
شاید این همان نکته اصلی باشد. مک‌منمن دو بار با رئال مادرید لیگ قهرمانان را برد و از انتخاب خود پشیمان نیست. ممکن است برای الکساندر-آرنولد نیز چنین باشد ولی در حالی‌که آنان چیزی به دست می‌آورند، چیزی هم از کف می‌دهند.
کاراگر می‌گوید: "همیشه راه من، راه لیورپول بود. من تجربه دیگران را، فهم اینکه باشگاه‌های دیگر چگونه کار می‌کنند، نداشتم. آن را نداشتم و شاید خوب بود اگر داشتم، اما صادقانه بگویم خوشحالم که لیورپول را ترک نکردم. "
او می‌افزاید: "متاسفانه برخی از بازیکنان – هرچند عالی – هرگز آن پیوند ویژه با یک باشگاه را ندارند یا رخدادی پیش می‌آید و همه‌چیز پایان می‌یابد. دیدن واکنش هواداران وقتی ترنت با لباس رئال مادرید بازگردد، جالب خواهد بود. "
پیوندی برای یک عمر
تماشای کاراگر در میان جمعیت آنفیلد، در حالی‌که عکس می‌گیرد، در آغوش می‌گیرد و با هواداران و کارکنان دست می‌دهد، نشان می‌دهد این پیوند چقدر گران‌بهاست.
او می‌گوید: "نمی‌گویم همه هواداران لیورپول مرا عاشقانه دوست دارند فقط، چون تمام دورانم را اینجا ماندم، اما خیلی‌ها نیستند که تمام دوران حرفه‌ای‌شان را تنها در یک باشگاه سپری کرده باشند. "
و فراتر از فوتبال، زندگی دیگری نیز هست: "وقتی در فوتبال پیر می‌شوی، در زندگی همچنان جوانی. اکنون بیش از پیش این را می‌دانم. وقتی به میانه دهه سی می‌رسی، هنوز جوانی ولی در فوتبال تو را پیر و باتجربه می‌خوانند. زندگی درازی پیش روست. "
او نتیجه می‌گیرد: "به همین دلیل، وقتی به انتخاب بازیکنان برای ترک باشگاه‌ها می‌اندیشم، باور دارم باید به میراث نیز اندیشید. آری، بهره‌بردن کامل از دوران حرفه‌ای مهم‌تر از هر چیز است. بردن جام‌ها، کسب درآمد، بازی در باشگاه‌های بزرگ. اما گاه جابجایی‌هایی می‌شود که می‌اندیشی: تو مدتی طولانی بازنشسته خواهی بود و اینکه در یک باشگاه عزیز باشی، یا یک‌باشگاهی باشی، به‌گمانم در برخی از وجوه دستاوردی بزرگ‌تر است.
نگاه کنید به استیوی. او می‌توانست به چلسی برود و جام‌های بسیار بیشتری ببرد، شکی در آن نیست ولی وقتی به کارنامه‌اش می‌نگرد، آیا مردم همان‌گونه به او می‌نگریستند؟ گمان نمی‌کنم. طعم تلخی بر جای می‌ماند. "
آینده "یک‌باشگاهی"ها
اینکه در آینده بازیکنانی، چون کاراگر پدید آیند یا نه، هنوز روشن نیست. قوانین سود و پایداری بی‌تردید یاری‌گر نیستند. باشگاه‌ها فعالانه تشویق می‌شوند فارغ‌التحصیلان خود را تنها به‌خاطر سود بفروشند. کاراگر می‌گوید: "به‌نظرم آن وضعیت درست نیست. "
نتیجه می‌تواند این باشد که شمار نامزد‌های جایزه One Club کمتر و کمتر شود. کاراگر می‌پذیرد: "قرار است دشوارتر شود. "
بنابراین باید آنان را تا می‌توان پاس داشت، همان‌گونه که اتلتیک می‌کند؛ چرا که فوتبال بدون آنها چیزی از دست می‌دهد و خودِ بازیکنان نیز چیزی را از کف خواهند داد.
*سید محمدطاهر شاهین