امیـــــد به آینـــده
بدون تردید بزرگترین رویداد ورزشی سال گذشته نه فقط برای ورزش ایران که برای کل جهان برپایی سی و یکمین دوره المپیک بود که به میزبانی کشور برزیل در شهر «ریو» برگزار شد. در این اتفاق بزرگ ورزشی که هر چهار سال یک بار برگزار می‌شود، ورزش ایران نیز در قالب کاروانی شصت‌وچهار نفره شرکت داشت که حاصل تلاش ورزشکاران ایران در این مسابقات بزرگ که بدون اغراق «نمایشگاه جهانی ورزش» است، 8 مدال (سه طلا، یک نقره، چهار برنز) و کسب مقام بیست و پنجم در جدول نهایی و رده‌بندی مدال‌ها بود.
در این مقال به طور طبیعی مجال پرداختن به جزئیات حضور ورزش ایران در المپیک نیست، بلکه اینجا می‌خواهیم بار دیگر یادآور «پیام المپیک سی‌ویکم» باشیم که چون همه المپیک‌های قبلی و میادین معتبر جهانی، بازگوکننده واقعیات ورزش ایران بود. واقعیت بزرگ درباره ورزش ایران همان است که همه اهل فن و دلسوزان و کارشناسان راستگو و درستکار بارها بر آن تأکید کرده‌اند و میادین بزرگی چون المپیک آن را تایید و تصدیق می‌کند. واقعیت بزرگ و البته تلخ به طور ساده، این است که نسبت به کشورهای پیشرفته و صاحب ورزش دنیا، کشور ما از لحاظ ورزشی «عقب» است و فاصله‌ای بسیار میان وضعیت فعلی تا مرحله «صاحب ورزش» شدن برای ورزش ایران وجود دارد. واقعیت غیرقابل انکار این است که علی‌رغم حرف‌ها و شعارها و آمارها و... ما هنوز ورزش را جدی نگرفته‌ایم و از چند رشته ورزشی که فعلاً جور دیگران را می‌کشند و علی‌رغم نتایج مثبت و افتخارآفرینی‌هایی که دارند، متأسفانه گاه سرپوشی برای کم‌کاری‌ها و غلط‌کاری‌ها می‌شوند، بگذریم، اکثر رشته‌ها حرفی برای گفتن ندارند و برای حرکت دادن آنها کاری اساسی و ساختاری صورت نگرفته است و... خلاصه کلام در حال حاضر از این‌گونه رشته‌ها فعلاً «اسمی» در میان است و آنها هم برای ورزش نقش «دکور» را بازی می‌کنند، البته با تحمیل هزینه و صرف بودجه و... مخصوص خود. این درحالی است که ورزش ما بارها، در میادین مختلف، از جمله المپیک 2016، نشان داده از ظرفیت و توان نهفته برای رشد و پیشرفت به معنی واقعی برخوردار است، و این جمله آخر در واقع تکمله آن چیزی است که از آن به عنوان «پیام المپیک» یاد کردیم. یک بار دیگر این پیام را در یک عبارت کوتاه تکرار می‌کنیم: «ما هنوز ورزش نداریم، کشوری صاحب ورزش نیستیم، اما می‌توانیم ورزش داشته باشیم و به کشوری صاحب ورزش تبدیل شویم.» در اینجا هم شرط این «توانستن»، «خواستن» است، همت و اراده کردن است، دلسوزی و تمرکز است. برنامه‌ریزی و نظارت بر حسن اجرای برنامه و... بالاخره در نظر گرفتن منافع ملی و مصالح ورزش و شاد کردن دل مردم است. با نگاهی کارشناسانه و با تکیه بر تجربیات روشن و غیرقابل انکار تأکید می‌کنیم حق ورزش ایران با توجه به داشته‌ها، به ویژه ظرفیت مناسب و مستعد انسانی، خیلی بیش از اینهاست. ورزش ما وقتی می‌تواند در مسیر رو به جلو و تحقق اهداف و جایگاه بایسته به حرکت درآید که «نگرش مدیریتی» حاکم بر آن تغییر کند تا به تناسب آن «روش»ها نیز اصلاح شود و...
در سال پیش‌رو شاید بزرگترین سر و کار و دغدغه علاقه‌مندان ورزش، سرنوشت تیم ملی فوتبال در راه رسیدن به مرحله نهایی جام‌جهانی (2018- مسکو) باشد. ما نیز مثل هر ایرانی به طور طبیعی مخالف رفتن به جام‌جهانی نیستیم، بلکه برای موفقیت تیم‌ملی فوتبال- که خوشبختانه در دور رفت با کسب نتایج خوب و امتیازات لازم، گام محکمی برداشته است- از صمیم قلب دعا می‌کنیم، اما همان‌طور که بارها نوشته و تأکید کرده‌ایم، مخالف این هستیم که هدف بزرگ و بلکه تنها هدف فوتبال از نگاه مدیران ورزش و مسئولان فوتبال فقط و فقط صعود به جام‌جهانی باشد و برای رسیدن به این هدف که بر طبق تجربیات قبلی بیشتر مصرف شخصی و سیاسی و جناحی و تبلیغاتی و... دارد، دست به هر کاری حتی نابودی اصل فوتبال بزنند و تن به هر بداخلاقی و باج‌خواهی‌ای بدهند و قلدری و شلتاق کردن و تداخل مسئولیت‌ها و بی‌حرمتی‌‌ها و بالاخره هزینه‌های سنگین را تحمل کنند و... ما معتقدیم که صعود به جام‌جهانی و هر موفقیت دیگری باید فرآیند و خروجی طبیعی یک فوتبال پویا، سازنده و دارای زیرساخت‌های علمی و ریشه‌ای باشد، یعنی همان وضعیتی که در کشورهای صاحب فوتبال حاکم است.
در
سالی که گذشت، ورزش ما در سطح کلان مدیریتی، باز هم با تغییراتی مواجه شد.
تغییراتی که نه آن موقع دلیل آن مشخص و روشن شد و نه هنوز معلوم شده است. حضور
دکتر گودرزی با توجه به شناخت ناشی از تحصیلات و تجربه ورزشی، و شروع بعضی اقدامات
که از سویی ساختاری بود و از دیگر سو رنگ و بوی مبارزه با موانع ساختگی و جریان‌های مخل و مفسد بر سر راه پیشرفت
ورزش داشت، باعث امیدواری بیشتر نسبت به آینده شده بود، اما... ناگهان خبر آمد که
وزیر ورزش استعفا (؟!) داده است و... خبری که هر چقدر موجب تعجب و تأسف دوستداران
اصیل ورزش شد، باعث شد تا جریانات مخرب و بازدارنده ورزش، نفسی- ولو موقت- به
راحتی بکشند. امیدواریم عملکرد وزیر فعلی ورزش، به‌گونه‌ای باشد که آن امیدواری رنگ
نبازد و خواب خوش را در چشم جریانات ضد ورزش رخنه کرده در ورزش حرام کند.
در سال آینده انتخابات ریاست جمهوری نیز در پیش است. انتخاباتی که امیدواریم آن‌گونه که برازنده نظام مقدس جمهوری اسلامی و مردم قهرمان، انقلابی و متمدن ایران عزیز است، برگزار شود. به عنوان نشریه‌ای که در حوزه ورزش فعالیت می‌کند، آرزو داریم فرد منتخب ملت که مسئولیت امور اجرایی کشور را برعهده می‌گیرد، بیش از پیش و به طور منطقی درباره ورزش جدی باشد و برای پیشرفت ورزش مستعد ایران برنامه داشته باشد.
سرانجام اینکه ضمن تبریک فرا رسیدن سال جدید، از خداوند منان برای ملت بزرگ و سربلند ایران، موفقیت، سلامتی و شادکامی آرزو می‌کنیم. امیدواریم با همت و همکاری هر کسی که ایران را دوست دارد، اسلام را باور دارد و به آن عشق می‌ورزد، شاهد حل مسائل و مشکلات، و شتاب بیشتر کشور عزیزمان در مسیر پیشرفت و تکامل باشیم. ان‌شاءالله.
* سیدمحمدسعید مدنی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
