... دو راه پیداست

با رای اعتماد مجلس شورای اسلامی به وزیر پیشنهادی ورزش و جوانان آقای مسعود سلطانی فر که در دولت یازدهم نیز همین سمت را داشت به عنوان وزیر ورزش دولت دوازدهم در واقع در مقام خود ابقا شد و ورزش ایران از این نظر تکلیف خود را فهمید. اینک خواه ناخواه فصل جدیدی از مدیریت ورزش فرا رسیده و به طور طبیعی دو راه پیش روی ورزش ایران قابل پیش بینی است. یکی حفظ وضع موجود و ادامه مسیر فعلی و دیگری دست زدن به تغییرات و ایجاد یک تحول تدریجی عاقلانه ومدبرانه.

همه می دانیم که پیشرفت و تحول، تنها در سایه رعایت اصول و قواعدی میسر است. اصولی مثل قانونمداری،برنامه محوری، نظم وانضباط،شایسته سالاری، وظیفه شناسی، روحیه خدمتگزاری و...،به دیگر سخن پیشرفت و موفقیت همینطوری "الکی" اتفاق نمی افتد و کار وریاضت وبرنامه وپایمردی می خواهد، و باز ما می دانیم که همه خواهان موفقیت و پیشرفت نیستند وبرخی ها جز حفظ منافع خود دغدغه ای ندارند. حفظ منافع غالبا نامشروع این جماعت و دسته در گروی حفظ وضع موجود و جلوگیری از هر گونه تغییر اساسی و تحول اساسی است بنابراین، شاید اینان برخلاف ژست و قیافه ای که برای خود درست می کنند و نقاب تحول خواهانه ای که به چهره می زنند،با لطایف الحیل و استفاده از ابزاردر اختیارسعی می کنند ازرعایت واجرای اصول منتهی به پیشرفت جلو گیری کنند. بنابراین مدیریت و حرکت بر مبنای اصول ومنطق ، هر آنقدر که جزو مطالبات اساسی و دایمی مردم و باب طبع اهالی اصیل وعلاقه مندان ورزش است و می تواند به حرکت ورزش در مسیر پیشرفت شتاب بخشد به همان میزان بلکه بیشتر با جریانات آویزان و انگل مآب و صاحبان منافع نامشروع در ورزش سرناسازگاری و مخالفت دارد.این است که اگر آقای وزیر قصد ایجاد تحول در ورزش را دارد و آن گونه که پیش از این بارها گفته ودر اولین صحبت های خود پس از گرفتن رای اعتماد باز تاکید کرده است که:”در موضوع مقابله با فساد،خود من پای کار هستم وتلاش می کنم این موضوع هرچه سریعتر و تا یک ماه آینده با ساز و کاری معین عملیاتی شود...” می خواهد با فساد و مفسدان در ورزش مقابله کند، باید بیش از گذشته به” اصول” عمل کند.یعنی به آن چیزی که به نفع ورزش وبه ضرر جریانات زیاده خواه و پدر خوانده در ورزش است.بدیهی است که عمل به اصول،به کوتاه شدن دست مخرب جریانات مزاحم در ورزش منجر می شود و خود این نیز اصلاح مکانیزم جذب و دفع ورزش را – که فعلا ناقص و معیوب عمل می کند- در بر خواهد داشت و این یعنی جذب هرچه بیشتر عناصر با شخصیت ، به دردبخور، کاربلد ، خدمتگزار و... ودفع افراد وباندهای عوضی آمده ، خود خواه، و... بعضا مفسد در ورزش. ناگفته پیداست که این نیز خواه ناخواه به فساد زدایی و سالم سازی و لاجرم بهبود وضع ورزش و تغییر مثبت در حال و روز آن منتهی می شود.

نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که اصولا به هم زدن وضع رسوب شده موجود و ایجاد تغییر و تحولات در هر جا از جمله در ورزش، کاری سخت و طاقت فرساست و چنانکه بزرگترین مصلحان تاریخ بشریت،پیامبران بزرگ بوده اند که خود در راه انجام رسالت سنگین و الهی سخت ترین سختی ها و جانکاه ترین مصیبت ها را تحمل کرده اند،به قول مولوی بزرگ:

نفس ها را تا مروض کرده ام

زین ستوران بس لگدها خورده ام

لاجرم اغلب بلا بر انبیاست

که ریاضت دادن خامان بلاست

و حتما به همین خاطر هم هست که اغلب مدیران و کسانی که مسِئولیتی بر عهده می گیرند ، معمولا از انجام کارهای اصلاحی طفره می روند ودر عوض، حفظ وضع موجود و کنار آمدن با آن را برای سپری کردن دوران بی دغدغه ودردسر مدیریتی خود ، در دستور کار قرار می دهند. این اتفاقی است که متاسفانه در باره ورزش هم رخ داده است و طی سال ها ودوره های مختلف کمتر مدیری به دنبال کار سخت تر یعنی ایجاد اصلاح و تحول رفته است وبه همین دلیل تغییرات بایسته و لازم در کار وبار ورزش ما کمتر انجام شده و با اینکه در یک ارزیابی منصفانه و واقع بینانه باید بگوییم ورزش ایران به سوی پیشرفت حرکت می کند، اما این حرکت کند و بطئی است. این در حالی است که همان طور که بارها نوشته وتاکید کرده ایم در مقایسه با بسیاری از حوزه ها انجام کار اصلاحی و ایجاد تحول در ورزش تقریبا آسانتر است، چون در عرصه ورزش خط و خطوط کاملا عیان و مشخص است. در اینجا درگیریهای خطی و جانبداری های سیاسی و حزبی و... وجود ندارد. در ورزش دو دیدگاه و جریان وجود دارد. یکی جریانی که صرفنظر از تابعیت قومی و وابستگی جغرافیایی و خطه ای و علایق رنگی و عصبیت سیاسی و...طرفدار” ورزش ناب” و خواهان پیشرفت و سرفرازی ورزش است و دیگر خط آن است که در ورزش فقط به دنبال منافع و تامین خواسته های شخصی و غیرقانونی و نامشروع خودش است وبرای رسیدن به این هدف ابایی هم از نابود کردن اصل ورزش ندارد. بنابراین در ورزش دو خط پیداست. هرکسی به ویژه مدیران باید جناح وصف خود را مشخص نمایند.حال وروز ورزش و سرنوشت امروز و آینده آن،خود بیانگر وابستگی مدیران به یکی از این دو خط است! با این وصف برای ایجاد تحول و هموار کردن راه پیشرفت ورزش و مقابله با فساد ودفع مفسدان،مدیران باید به صراحت صف خود را مشخص کنند که با روش شناخته شده وحاکم در ورزش و کار وبار مدیریتی آن یعنی” یکی به نعل و یکی به میخ”!! در " وضع موجود” ورزش تغییری حاصل نخواهد شد ...

* ‌ سیدمحمدسعید مدنی