اتحاد و همت برای خدمت

طی چند هفته پیش و یک ماه گذشته در ورزش ما، بازار برگزاری انتخابات گرم بود و پیامد آن چندین فدراسیون که مدت‌ها و ماه‌ها بود با «سرپرست» اداره می‌شدند و فاقد «ریاست» بودند، روسای جدید خود را شناختند و همچنین کمیته ملی المپیک نیز با انتخاباتی که دوشنبه گذشته برگزار شد، رئیس و هیئت رئیسه و دبیر و کادر اجرایی خود را شناخت. با این حساب می‌شود گفت حالا ترکیب و شکل مدیریتی ورزش ایران حداقل برای چهار سال آینده مشخص شده و انتظار جامعه ورزش از مسئولانی که اخیرا و طی انتخابات ذکر شده، برگزیده شده و صندلی ریاست را به دست آورده‌اند و همچنین همه مدیران و مسئولان ورزش بیش از هر چیز این است که هم و غم و تمام تلاش و سعی‌شان معطوف و متمرکز به انجام مسئولیت باشد و خدمت و کار کردن برای ورزش و جوانان را در راس فعالیت‌های خود قرار دهند و به نوبه خود، پاسخگویی شایسته به مطالبات به حق «مردم» در این حوزه و عرصه باشند.

این عزیزان باید این سخن گرانبها و ارزشمند و تعیین‌کننده امیرمومنان مولای متقیان علی(ع) را همواره در ذهن خود داشته باشند و حتی آن را با خط خوش نوشته و در تابلویی در دفتر خود همواره پیش روی خود قرار دهند که می‌فرماید «و ان عملک لیس لک بطعمه و لکنه فی عنقه امانه» (یعنی: پست و مقامی که به دست تو افتاده شکار و طعمه‌ای در چنگال تو نیست، بلکه امانتی است که به گردنت سنگینی می‌کند.) این پست و مقام‌ها که ما به خاطر دستیابی به آن رقابت و گاه بداخلاقی می‌کنیم و گاه بدتر از آن و خدای ناکرده پا روی حق می‌گذاریم و راست و ناراست را با هم می‌آمیزیم و... اینها زودگذر است و امانتی است در دست ما که به وسیله آن هم به وظیفه‌ای که خود داوطلب شده و پذیرفته‌ایم عمل کنیم و هم طبق فرمایش انبیا و اولیا و کتاب مجید، تکلیف آخرت ما را مشخص می‌کند.

امیدواریم مسئولان محترم و مدیران ورزش در حوزه‌ها و فدراسیون‌های مختلف از فرصت در اختیار نهایت استفاده را ببرند و مسئولیتی را که از طرف «مردم» به امانت گرفته‌اند، با توکل به خداوند کریم، به بهترین وجه انجام دهند. ما نیز دعا می‌کنیم و به عنوان قدیمی‌ترین نشریه ورزشی این مملکت قول همه گونه همکاری و همراهی را در جهت انجام مسئولیت و پیشرفت و رشد هرچه بیشتر ورزش مستعد ایران، به این عزیزان می‌دهیم.

در میان انتخابات برگزار شده که همه هم مهم بود شاید در یک نگاه کلی، انتخابات مربوط به کمیته ملی المپیک از اهمیت بیشتری برخوردار بود. در این انتخابات که البته از قبل با حرف و حدیث‌هایی هم همراه بود و بعضی کارشناسان و افرادی که خود در این کمیته دست‌اندرکار و دارای سابقه فعالیت بودند، انتقاداتی نسبت به بعضی مسائل و اتفاقاتی که داشت می‌افتاد، ابراز می‌کردند و... در این انتخابات که با حضور بسیاری از چهره‌های شناخته شده ورزش برگزار شد و البته جای بعضی از خبرگان واقعی ورزش خالی بود، در نهایت آقای صالحی امیری بدون رقیب با نظر مثبت اکثریت مطلق اعضای مجمع به ریاست کمیته ملی المپیک رسید و به صندلی تکیه داد که در چهار سال گذشته در اختیار آقای کیومرث هاشمی بود. البته در این مجمع انتخاباتی تکلیف دیگر پست‌ها و هیئت‌های فعال هم روشن شد و... که ارزیابی و تحلیل و مقایسه درباره اعضای جدید با اعضای دوره و دوره‌های قبلی این روزها کم و بیش در این و آن رسانه منعکس و مطرح می‌شود. مثلا درباره هیئت اجرایی جدید گفته می‌شود که حداقل از نظر اسم و رسم و وزن تجربی آن، مثل دوره‌های سابق نیست، یا دبیر کمیته که مجددا در پست خود ابقا شد در دوره قبلی- به خاطر مشکلاتی مثل ممنوع‌الخروجی- اگر هم می‌خواسته نمی‌توانسته از فعالیت و تحرک لازم برخوردار باشد و انتخاب مجدد او جای سوال و ابهام است. البته ایشان توضیح داده که مشکل اشاره شده برطرف شده است و...

در هر حال همان‌طور که گفته شد، بالاخره انتخابات برگزار شد و با وجود همه حرف و حدیث‌ها که بخشی از آن طبیعی و اجتناب‌ناپذیر هم هست تکلیف مدیریتی کمیته ملی المپیک و اکثر قریب به اتفاق فدراسیونها مشخص شد، از این به بعد برای همه و به ویژه اهالی ورزش و علاقه‌مندان آن- که نماد حضور مردم در این حوزه هستند- بیش از اینکه چه کسی انتخاب شد، چه کسی انتخاب نشد، چرا و چگونه زید رای آورد و چرا و چگونه عمرو رای نیاورد و... و این طور حرف‌ها مهم باشد، مهم این است که افرادی که صاحب مسئولیت شده‌اند، به امانتی که در اختیار گرفته‌اند، خدمت کنند و طور دیگری با آن معامله نکنند. این عزیزان بیش از هر چیز منافع ملی و مصالح کلی ورزش را در نظر بگیرند و با ورزش مثل «غنیمت انتخاباتی» یا (با عرض معذرت) همچون «ارث پدری و خانوادگی» رفتار نکنند. بارها، هم ما به قدر فهم و به سهم خود نوشته‌ایم و هم کارشناسان ورزش گفته‌اند که ورزش ایران با توجه به داشته‌های خدادادی و طبیعی، به ویژه از حیث انسانی، از ظرفیت فراوان و استعداد بالایی برای پیشرفت برخوردار است.

ورزش ما پیشرفت نکرده، چون بیش از هر چیز و بدون تعارف، مدیران و مسئولان آن، آن طور که باید به دلایل مختلف (یا ناآشنایی با این حوزه یا کم‌کاری یا بی‌انگیزگی یا توجه به منافع شخصی و...) به مسئولیت و وظیفه خود عمل نکرده‌اند، انتظار همیشه و حالا از مسئولان ورزش این است که به مسئولیت خود عمل کنند. ورزش ما نیاز به فضای آرام و محیط سالم کاری دارد، امیدواریم مدیران جدید ورزش با مدیریتی که از راس هرم یعنی وزارت و وزیر ورزش اعمال می‌شود در ایجاد این فضا و محیط کوشا باشند، دست به دست هم دهند و برای این مردم عزیز و نجیب و قدرشناس و برای پیشرفت این ورزش مستعد کار و تلاش کنند. در این میان وفاق و همکاری دو سازمان ارشد ورزش یعنی وزارتخانه و کمیته ملی المپیک مهم‌تر از همه می‌تواند «الگو»یی برای دیگر دست‌اندرکاران ورزش باشد. اهالی ورزش از اختلافات و لجبازی و منیت مسئولان این دو سازمان در اکثر دوره ها ، خاطرات تلخ فراوانی در ذهن دارند که امیدواریم در دوره جدید آن خاطرات و اتفاقات تلخ که حتما مانع بزرگی هم در راه پیشرفت ورزش است، تکرار نشود و همان‌طور که هم رئیس جدید کمیته ملی المپیک گفته است که «برای کمک به سلطانی‌فر آمده» و هم وزیر محترم از انتخاب صالحی امیری با این جمله که «او از چهره‌های شناخته شده کشور است» استقبال کرده است در وادی عمل و اجرا نیز این همکاری و تفاهم که بیش از هر چیز به نفع ورزش است اتفاق بیفتد... که نه در ورزش بلکه همه جای این مملکت برای رشد و آبادانی و پیشرفت و تحقق اهداف ملی و انقلابی، بیش از هر چیز به وفاق و همکاری و همدلی برادرانه و مسئولانه نیازمند است و ظرفیتش از باب بعضی برخوردها و تنش‌ها و لجبازی‌ها که بیش از هر چیز از آن بوی مشمئزکننده «منیت» و «جناح‌گرایی» به مشام می‌رسد، کاملا پر است!

*سیدمحمدسعید مدنی