شکست خوردگان «پیروز»

کیهان ورزشی- سید محمد سعید مدنی(روسیه)

ایران و اسپانیا در حالی در دوصف جداگانه و در کنار یکدیگر برای شروع بازی قدم به میدان گذاشتند که از ساعاتی پیش ورزشگاه شهر کازان کاملا در تسخیر تماشاگران ایرانی ای بود که سخت برای دیدن این مسابقه بی تابی می کردند. اسپانیا هم با دیدن این جوسنگین که بی اغراق, گویی در زمین حریف به مهمانی آمده است و همچنین با نگاه به جدول رده بندی می دانست که روزی بسیار حساس در پیش دارد. ماتادورها هموار شدن راه صعود را در گروی کسب سه امتیاز بازی می دانستند اما بر این امر هم واقف بودند که حریف نه تنها دست وپابسته و لقمه چرب و نرمی به حساب نمی آید بلکه هشیارانه از کوچکترین فرصت ها و کمترین غفلت ها قادر است بزرگترین و کاری ترین ضربات را وارد آورد. اسپانیای مدعی قهرمانی این را می دانست و سرمربی تازه به کار گرفته شده اما نام آشنای آن(فرناندو هی یرو) درست یک روزقبل از بازی به این نکته تاکید کرده بود. هی یرو وقتی در این مصاحبه از اینکه روزی شاگرد کروش بوده است یاد کرد در واقع بر یکی دیگر از نقاط مثبت و قوت حریف خود تاکید نمود. بنابراین اسپانیای حرفه ای می دانست کسب نتیجه دلخواه تنها به تاکتیک کارآمد ومسائل صرفا فنی بستگی ندارد بلکه امروز روزی است که با توجه به همه عوامل به ویژه جو سراسر ایرانی ورزشگاه باید روش و رفتار نشائت گرفته از تفکر حرفه ای خودرا به کار بندد. صبوری وطماءنینه و از کوره در نرفتن و عصبانی نشدن از جمله این شرایط رفتاری بود که باید رعایت می شد. ایران از حیث روانی شرایط بهتری داشت. انها با پیروزی بر مراکش در بازی اول دوستداران خود را راضی و شاد کرده و با قرار گرفتن در صدر جدول در وضعیت روحی کاملا مناسبی قرار داشتند. تنها موضوعی که می توانست شرایط روحی روانی تیم ملی را کمی تحت تاثیر قرار دهد هیجان ناشی از احساس بازی کردن مقابل تیم بزرگی مثل اسپانیا بود. امری طبیعی که حتی کارلوس کروش هم در نشست رسانه ای قبل از بازی به آن اذعان داشته بود.
با سوت داور اروگوئه ای خیلی زود معلوم شد آنچه از قبل‌تصور میرفت درست بوده است .از صدای تشویق های کر کننده طرفداران ایران گرفته که بدون هیچ اغراقی تا آخرین لحظه بازی و به صدا در آمدن سوت پایان گرفته تا تاکتیک هائی که دو تیم در مقابل هم به کار گرفته بودند. میدانداری و مالکیت توسط هافبک های اسپانیا که اینیستا وسیلوا سرآمد دیگران بودند و کوک کردن آهنگ حمله توسط انها و در زمین خود فشرده و چند لایه دفاع کردن و دوندگی بی امان هافبک های پرتعداد ایران. بازی"تقه"ای و معروف"تیکی تاکا" ی اسپانیایی ها در آغاز هافبک های ایران را کمی گیج و سردر گم کرده بود.
 بازی"تقه"ای و معروف"تیکی تاکا" ی اسپانیایی ها در آغاز هافبک های ایران را کمی گیج و سردر گم کرده بود. ایران که حالا با نیمکت نشینی شجاعی وبازی سعید عزت اللهی، جوانی بیشتر رااحساس می کردند در برابر بازی آشنا وهماهنگ حریف یکسره می دویدند اما نمی رسیدند! در اولین توپ هایی که نصیب ما شد اسپانیا فوتبال خشن خود را خیلی زود چاشنی فوتبال ظریف و یکضرب خود کرد. وهمین موجب شد که در دقایق ابتدایی وقتی در میانه میدان" خورخه راموس" با خطا آزمون را متوقف کرد کروش به شدت به او اعتراض کند و او نیز با اشاره دست به کروش نیمکت را نشان دهد که برود سرجای خود بنشیند!دقایق حساس اولیه گذشت دروازه ایران بسته مانده وسازمان و خط دفاعی ایران منسجم و هشیار عمل کرده بود.خیلی زود معلوم شده بود مجید حسینی جوان، قادر خواهد بود جای چشمی غایب مصدوم را پر کند.عقربه ساعت هنوزاز دقیقه 15 عبور نکرده بود که انصاریفرد شوت سنگینی را روانه دروازه اسپانیا کرد. واین یعنی قدرت نمایی. سه دقیقه بعد در جناح راست توپ به طارمی رسید. دفاع اسپانیا در آفسایدگیری ناهما هنگ‌عمل کرد، جا ماند. کمک داور پرچم نزد طارمی وارد محوطه جریمه حریف هم شد اما خطر برای اسپانیا دفع شد. و این بار یعنی ایران برای حمله هم برنامه دارد.
چند خطای پیاپی آن هم در اطراف محوطه جریمه تیم ایران نگران کننده شد اما دفاع، خطرات را دفع کرد تا اسپانیا از ضربات ایستگاهی هم طرفی نبندد.سی دقیقه گذشت، روند ونتیجه بازی دلخواه ایران پیش می رفت.هرچند که بی گمان اسپانیا مالک مطلق توپ و زمین بود.اما دقیقه 35 وقتی کار تیمی ایران در میانه میدان شکل گرفت و در نهایت راموس را وادار به دادن کرنر کرد ان وقت بهتر معلوم شد که گذشت زمان بازی ازهر نظر به نفع ماست. هم از حیث نتیجه و هم از نظر روحی و روانی. اسپانیا شوت از راه دور هم امتحان کرد. ضرباتی بی هدف و سراسیمه که کوچکترین زحمتی برای بیرانوند در پی نداشت.از اینجا بود که آثار نگرانی و عصبانیت رفته رفته در چهره و حرکات بازیکنان حرفه ای اسپانیا محسوس ومشهود بود. 40 دقیقه گذشت. ایران تا اینجا به هر آنچه می خواست رسیده بود. پنج دقیقه آخر هم اتفاقی در بر نداشت.آقای آندرس کوئی ینو داور بازی سوت پایان نیمه را کشید. تماشاچی هورای شادی کشید. اسپانیا مغموم و متفکر وبالاخره نگران به رختکن رفت . ملی پوشان ایران هم راضی از نتیجه به سوی کروش رفتند تا گوشزدهای او را برای نیمه تعیین کننده بعدی بشنوند‌. کروش خوب آنها را از نظر روحی وبه ویژه ذهن(mentality) توجیه کرده بود. بازی جاندار و دوندگی بی امان وانگیزه بالا ومیل به رسیدن به هدف که در حالات وسکنات تک تک بچه ها به وضوح دیده می شد، این را به ما می گفت.
آغاز نیمه دوم حکایت ار ادامه روند دقایق ابتدایی بازی داشت.البته تیم اسپانیا هجومی تر وبا حرارت بیشتر حمله می کرد. آنها می دانستند اگرباز به ایران فرصت خودیابی در نیمه دوم بدهند در مخمصه ای گرفتار خواهند آمد که با توجه به پیروزی پرتغال بر مراکش نجات ازآن شاید غیر ممکن باشد. ایران هم آمده بود تا حتی الامکان با حفظ دروازه از دقایق بحرانی و خطرناک اولیه به سلامت عبور کند.هنوز 4 دقیقه از نیمه دوم نگذشته بود که این تفکر روی خط دروازه ایران عینیت یافت. هجوم اسپانیا توپ را تا روی خط دروازه ایران پیش برد اما در معرکه اتفاق افتاده این بیرانوند شجاع و مدافعان جنگنده ایران بودند به معنای واقعی با چنگ و دندان توپ را دور کردند ویکی از نادر موقعیت های خلق شده حریف را ناکام گذاشتند. چند دقیقه بعد وقتی امیری اوت دستی را از جناح چپ برای انصاری فر انداخت او درشلوغی پشت محوطه جریمه چنان سرضرب و بی مهاربه توپ نواخت که تماشاچی با فریاد "گل"! از جا پرید اما شوت کریم به تور بیرونی دروازه خورده بود.ده دقیقه از نیمه دوم گذشته بود چند دقیقه دیگر می گذشت وضع کاملا برای اسپانیا خطر ناک می شد. از همه بدترآثار خستگی رفته رفته در حرکات مغزمتفکر آنها یعنی اینیستا آشکار می شد.درست در همین وقت و زمان بود که داوید سیلوا در یک رفت و برگشت در میانه میدان و داخل زمین ایران صاحب توپ شد. او با دیدی عالی کاستا را میان مدافعان ایرانی پیدا کرد وی را صاحب توپ کرد کاستا با قلدری رو به دروازه ایران چرخید توپ یک لحظه از پایش جدا شد رضائیان سعی کرد از همین فاصله استفاده و دفع توپ کند اما ضربه رامین از بخت بد درست به پاهای کاستا خورد و به سوی دروازه ایران برگشت. بیرانوند که غافلگیر شده بود برای مهار توپ شیرجه رفت. اما دیر شده بود و توپ خط دروازه ایران راقطع کرد ودر قعر دروازه ایران آرام گرفت! اسپانیا بالاخره به گل رسید اما گلی که در به بار نشستن آن بدوندتعصب"شانس" نقش تعیین کننده ای داشت. تکرار و تاکید می کنیم اسپانیا بر توپ و زمین حاکم بود از میانه میدان و از جناحین( کارواخال و آلبا) بسیار قصد دروازه ایران کرد اما همه دیدند که جز این گلی که اینگونه به ثمر رسید این برتری اسپانیا حتی قادر به خلق موقعیت خطرناک هم روی دروازه ایران نشد. برعکس این ایران بود که در نادر حضورهایی که در زمین اسپانیا داشت وبعد از دریافت گل بیشتر هم شد به شدت دروازه حریف صاحب نام را تهدید کرد. ایران حتی در دقیقه 62 به گل هم رسید و ضربه سنگین عزت اللهی باعث شد تا تماشاگران ایرانی از ته دل واعماق وجود فریاد شادی سر دهند وراموس و یارانش برای لحظاتی همه چیز را از دست یافته ببینند اما پرچم بالای کمک داور خبر از مردود شدن گل به دلیل آفساید می داد تصاویر تلویزیون ویدئو چک هم این نظر را تائید می کرد.اسپانیا که نمی خواست دچار حادثه شود دست به عصا و محتاط می نمود و از همین نتیجه راضی به نظر می رسید. کروش تعویض ها را آعاز نمود. میلادمحمدی در دقیقه 68 به جای حاج صفی مصدوم به میدان آمد.این درست وقتی بود که اینیستای خسته هم جایش را به شوکه داد.
سپس برای ایران جهانبخش جانشین انصاری فرد شد تا به جناح راست ما تازگی و تحرک بیشتری ببخشد. این در دقیقه 73 بود. هی رو هم بیکار نبود او نبز در دقیقه 78 آسنسیو را هم آورد او جانشین ولاسکوئز شدتا اسپا نیا همه داشته هایش را برای حفظ این گل قیمتی به میدان بیاورد. و این یعنی بچه های ما فراتر از انتظار ظاهر شده وبازی "عالی" آنها حریف بزرگ را تحت تاثیر قرار داده بود. امیری زحمتکش هر چند دردقیقه 78 کارت زرد دریافت کرد اما همو سه دقیقه با حرکتی تماشائ از چپ و عبور دادن توپ از میان پاهای مدافع صاحب نام حریف"پیکه" توپ را روی تیر دوم سانتر کرد جائی که طارمی به پرواز در آمده بود مهدی بالاتر از مدافع حریف با سر به توپ کوبید اما توپ با فاصله اندکی از روی تیر به خارج رفت تا آه از نهاد تماشاگران ایران برآید. این اتفاق که بهترین موقعیت کل بازی بود در دقیقه 81 رخ داد. هنوز فرصت بود. کروش قدوس را در دقیقه 85 جایگزین امیری کرد. هیرو نیز رودریگو را به جای کاستا به زمین آورد. امید ابراهیمی که مثل دیگر هافبک ها بی امان دویده و شجاعانه جنگیده بود در آخرین دقیقه بازی کارت گرفت و... بالاخره دقایقی بعد سوت داوربازی به صدا در آمد. اسپانیا از مخمصه گریخت.ملی پوشان ایرانی ناراحت بودند اما تشویق تماشاگرانی باتعصب که 90 دقیقه مثل آنها در تب وتاب بودند بهترین دلداری برای انها بود. تیم ملی گریان از این احساسات پاک سربلند به رختکن رفت. به راستی آنها شکست خوردگانی پیروز بودند والحق آن پیام کوتاه چقدر رسا و تسکین بخش بود که به خاطر"بازی عالی" به آنها "خداقوت" می گفت!