انتظاری که از مسئولان ورزش می رود...
پرونده رقابت های هجدهمین دوره بازیهای آسیایی جاکارتا 2018 در شرایطی بسته شد که کاروان ورزشی ایران با کسب 62 مدال( 20 طلا- 20 نقره و 22 برنز در رده ششم جدول مسابقات قرار گرفت). این در حالی بود که تا روز آخر ایران در رده پنجم قرار داشت و قدرت نمایی بوکسورهای ازبک سبب شد تا آنها از حیث طلا و مجموع مدال از ما سبقت بگیرند و صاحب عنوان پنجم شوند.
در یک قضاوت کلی و سنجش واقع گرایانه می توان به کارنامه کاروان ورزش ایران در جاکارتا نمره قبولی داد. با توجه به شرایط وواقعیات موجود و عوامل درونی و بیرونی تاثیرگذار بر مقوله ورزش می شود گفت ورزشکاران ایرانی در بازی های اسیایی راضی کننده و امیدوار کننده ظاهر شدند. تا کید می کنیم این قضاوت بر اساس واقعیات موجود و شرایط عینی است و گرنه همه می دانیم که ظرفیت و توانایی بالقوه ورزش ایران خیلی بالاتر از این هاست و همین شرایط و واقعیات اجازه بروز و عینیت یافتن این توانایی ها را نمی دهد.
پایان یافتن بازیهای آسیایی فرصت خوبی را در اختیار تصمیم گیرندگان ورزش قرار می دهد که با بررسی عالمانه و محققانه - و نه خود فریبانه و دیگر فریبانه- شرایط ورزش را شناسایی و تحلیل کنند. این تحلیل از آن جهت صورت می گیرد که بتوانیم نقاط ضعف و قوت را شناسایی کنیم و بر اساس آن برای بازیهای آینده که المپیک 2020 توکیو است برنامه ریزی درست داشته باشیم.
خوشبختانه جلسه ارزیابی عملکرد کاروان ورزشی ایران در بازیهای آسیایی بر خلاف دفعات قبل و سالهای گذشته زودتر از آنچه که انتظارش می رفت تشکیل شد. وزیر ورزش ابتدای هفته گذشته میزبان رئیس کمیته ملی المپیک، سرپرست کاروان و معاونان وزارتخانه بود تا نسبت به شناسایی نقاط ضعف و قوت ورزش اقدامات لازم صورت گیرد.
جلسه ارزیابی عملکرد کاروان تشکیل شد ولی خروجی اش آنی نبود که انتظار می رفت. آنچه که پس از جلسه در رسانه ها منتشر شد حکایت از آن داشت که در جلسه مذکور به جای آنکه ارزیابی کارشناسانه و آنالیز دقیق روی رشته های ورزشی صورت گرفته باشد، یک مشت تعریف ، تمجید و آمار و ارقام از سوی وزیر ورزش ارایه شده است.
سلطانی فر در جلسه ارزیابی از کسب 17 مدال توسط بانوان گفت، به موفقیت های والیبال، کبدی، واترپلو، تنیس روی میز و ... اشاره کرد اما نام و یادی از رشته های ناکام نکرد.
فوتبال، دوچرخه‌سواری، تنیس، ژیمناستیک، هندبال، سوارکاری و بوکس ۷ رشته‌ای بودند که عملکرد ورزشکاران‌شان در طول سه هفته برگزاری بازیهای آسیایی به گونه‌ای بود که حتی بعضا تا نزدیکی سکو هم پیش نرفتند ولی دریغ از یک اشاره به نام آنها!
شاید کسی از فوتبال انتظار کسب مدال نداشت اما علاقه مندان و مسئولان نیم نگاهی به قرار گرفتن این تیم روی سکو داشتند. با این حال تیم امید پس از باخت مصلحتی که در مرحله مقدماتی برابر میانمار داشت، در مرحله بعد به مصاف کره جنوبی رفت و با قبول شکست برابر این تیم از دور مسابقات کنار رفت تا نتیجه و اخلاق را یکجا واگذار کند!
دوچرخه سواری هم مثل فوتبال ناکام بود؛ رشته‌ای که همیشه جزو رشته‌های مدال‌آور در بازیهای آسیایی بود و حتی در دوره جنگ هم دستِ پُر از این رویداد باز می‌گشت. رکابزنان ایران در دوره پیشین بازیهای آسیایی هم در هر سه رنگ طلا، نقره و برنز صاحب مدال شدند اما از مجموع ۷۲ مدالی که برای مسابقات دوچرخه‌سواری در بازیهای آسیایی توزیع شد، نمایندگان ایران هیچ سهمی نداشتند.تا ضعف هایمان در این رشته ورزشی آشکار شود.
اشاره نکردن وزیر به رشته هایی چون فوتبال و دوچرخه سواری انتقاد اهل فن را به دنبال داشت. آنها به درستی بر این موضوع تاکید داشتند که در ارزیابی درست و عالمانه باید چرتکه و ماشین حساب را کنار گذاشت و از این فضا فاصله گرفت که مثلا در این دوره و در زمان این دولت چند مدال گرفتیم و آن دوره و زمان آن دولت چند مدال کسب کردیم و بعد برمبنای آن کارآمدی و ناکارآمدی این و آن دولت را ثابت کنیم!
به جای این گونه رفتارها، مسئولان ورزش ما باید واقعیات را بپذیرند و از شرایطی که در آن قرار داریم، ارزیابی دقیقی داشته باشند. البته با شمردن و جمع وتفریق کردن مدال ها،نمی توانیم جایگاه و موقعیت ورزش خود را کشف کنیم. ما اگر در جاکارتا به جای ششم، چهارم هم می شدیم در واقعیات ورزش ما و نقاط قوت و ضعف آن تغییری ایجاد نمی شد.
سنجش واقعی یعنی پی بردن به نقاط ضعف و قوت برنامه‌ریزی و نحوه اجرا و عملکرد مدیریت ورزش. ما وقتی به نقاط ضعف آگاهی پیدا کردیم آن وقت می توانیم به تصحیح و اصلاح امور هم بپردازیم.
خلاصه اینکه در نخستین جلسه ارزیابی عملکرد کاروان ایران در بازیهای آسیایی این اتفاق رخ نداد ولی امیداوریم در جلسات بعدی همان گونه که مدیرکل دفتر برنامه‌ریزی و نظارت وزارت ورزش اعلام کرده آمار کلیه رشته ها از نظر کمی و کیفی ارایه شود، فدراسیون های موفق و ناموفق به مردم معرفی شوند و با پی بردن به نقاط ضعف و قوت ورزش، بتوان برنامه‌ریزی درست و دقیقی برای آینده از جمله بازیهای المپیک 2020 داشت.
* تحریریه کیهان ورزشی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
