رویایی که دور از دسترس نیست

از امروز نگاه علاقه‌مندان به فوتبال و دوستداران ایران و ورزش ایران به رویدادی دوخته می‌شود که در همین نزدیکی‌ها و در کشوری آن سوی آب‌های خلیج‌همیشه فارس برپا می‌شود. این رویداد هفدهمین دوره مسابقات فوتبال جام ملت‌های آسیاست که به میزبانی کشور امارات متحده عربی برگزار می‌شود. تردیدی نیست که انتظار اصلی و توقع بزرگ هواداران فوتبال ایران، قهرمانی تیم ملی در این رقابت‌هاست. اتفاقی اگر بیفتد بعد از بیش از 40 سال برای فوتبال ما تکرار می‌شود. همه می‌دانیم که فوتبال ایران با سه دوره قهرمانی (68، 72 و 76.م) یکی از پرافتخارترین تیم‌های حاضر در جام ملت‌های قاره کهن است. اما بعد از سال 1976- که تیم ملی ایران در تهران، فاتح ششمین دوره جام ملت‌های آسیا شد، دیگر این اتفاق مهم و پیروزی بزرگ برای فوتبال ایران رخ نداده و حتی تیم ایران در طی این سال‌ها موفق به صعود به فینال جام ملت‌های آسیا هم نشده است. به این ترتیب قهرمان نشدن و حتی راه نیافتن به فینال برای تیمی که در مقطعی بر قله فوتبال آسیا قرار داشت و بر آن سروری می‌کرد، خواسته و ناخواسته به یک حسرت و تکرار آن قهرمانی به یک آرزو برای این تیم و خیل هوادارانش تبدیل شده است، اینکه چه شد که چنین شد و چرا فوتبال ایران طی این همه سال و گذر دوره‌ها، دیگر نتوانست در جام ملت‌های آسیا که بی‌گمان معتبرترین مسابقاتی است که در سطح فوتبال آسیا برگزار می‌شود، قهرمانی خود را تکرار و حداقل آن را به عدد «4» برساند؟ و اینکه چرا و چگونه تیمی مثل ژاپن که در روزگار بزرگی و سروری فوتبال ایران در آسیا محلی از اعراب نداشت و جزو 4، 5 تیم اول آن هم به حساب نمی‌آمد طی همین سال‌ها با کسب 4 دوره قهرمانی اکنون لقب پرافتخارترین تیم آسیا در این رقابت‌ها را یدک می‌کشد، داستان مفصلی دارد که علاوه بر اینکه از حیث تاریخی و اتفاقات و ماجراهایی که طی این سال‌ها رخ داد، قابل بحث است، از نظر ساختاری و مدیریتی و فنی نیز باید مفصل درباره آن بحث کرد، این کاری است که این مقال به دلایلی دنبال آن نیست، یکی اینکه مجال و فرصت آن در این مختصر نیست و نکته بعدی و مهمتر اینکه کاری است که انجام آن از عهده این حقیر و قلم الکنش ساخته نیست. باری، تیم ملی ایران، و بهتر است بگوئیم فوتبال ایران با درک این واقعیت و شناخت این انتظارات و توقعات اینک پا در این رقابت‌ها نهاده است و پس‌فردا (دوشنبه 17 دی ماه) در اولین گام به مصاف تیم ملی یمن خواهد رفت. آنهایی که اهل ورزش هستند و مسابقات و رقابت‌های ورزشی را پیگیری می‌کنند، نیک می‌دانند که «پیش‌بینی» درباره رقابت‌های ورزشی کاری منطقی و حتی بخردانه نیست، چرا که با همه حساب و کتابی که ما روی کاغذ درباره پیش‌بینی نتیجه یک مسابقه پیش خود می‌کنیم، هزار و یک اتفاق غیرقابل پیش‌بینی و پیش‌بینی نشده امکان دارد در زمین و میدان مسابقه رخ دهد که همه رشته‌های ما را پنبه سازد. این اصل درباره همه رشته‌های ورزشی و رقابت‌های مربوط به آن صادق است و درباره فوتبال بیش از دیگر رشته‌ها مصداق دارد. بنابراین می‌شود و باید برای گرفتن نتیجه و کسب قهرمانی عزم را جزم کرد و خیز برداشت و البته همه تمهیدات را فراهم آورد و تدابیر را به کار بست و جهد و تلاش کافی را مبذول داشت، اما اینکه آیا این تلاش و کوشش ما به نتیجه می‌رسد یا خیر؟ سؤالی است که پاسخ آن فقط در میدان رقابت تعیین می‌شود. چیزی که در آن شکی وجود ندارد و تقریبا همه کارشناسان و صاحب‌نظران درباره ‌آن توافق دارند این است که تیم ملی فوتبال ایران یکی از مدعیان بزرگ و اصلی قهرمانی هفدهمین دوره رقابت‌های جام ملت‌های آسیا است. همین چند ماه پیش (خرداد و تیر 97) همه دیدیم که تیم ملی ایران در آوردگاه جهانی فوتبال در کشور روسیه خوش درخشید و با ارائه بازی‌های خوب و قابل قبول در مصاف با حریفانی چون پرتغال، اسپانیا و حتی مراکش (قهرمان جام ملت‌های آفریقا) تحسین خودی و بیگانه، غریبه و آشنا را برانگیخت. تیم ایران با آن سابقه روشن تاریخی و برخورداری از وزنه روحی و اعتماد به نفس لازم و کارساز ناشی از حضور سربلند در جام جهانی فوتبال اینک در عرصه فوتبال آسیا درگیر رقابت‌هایی شده که قهرمانی در آن با توجه به قرعه مناسبی که در صورت اول شدن در گروه مقدماتی، از آن برخوردار است، دور از دسترس نیست. چیزی که ما در آن شک نداریم، کارلوس کروش و شاگردانش، چنان‌که تاکنون نشان داده‌اند، چیزی کم نمی‌گذارند و با همه تلاش و وجود و باانگیزه تمام، هر حریفی را جدی گرفته و با آن مصاف خواهند داد، امیدواریم سایر عوامل به ویژه داوری- آن‌چنان که در دوره قبل و در بازی عراق داور استرالیایی برای ما مشکل‌آفرین شد و جدی‌ترین مانع صعود فوتبال ایران به نیمه نهایی شد- و بالاخره بخت و اقبال- که تاثیرش را نمی‌توان انکار کرد- و مهم‌تر از همه لطف و مدد خداوند متعال هم یار شود و تیم ملی ما که در مقطع فعلی در یکی از بهترین دوره‌ها و شرایط خود قرار دارد، بتواند، طلسم 43 ساله را بشکند و با افتخارآفرینی خود دل علاقه‌مندان به ورزش و همه ملت ایران را شاد نماید.

* سیدمحمدسعید مدنی