ادامه خودزنی در فوتبال؛ اینبار مقابل عراق
کیهان ورزشی-
شکست تلخ تیم ملی فوتبال ایران در دیداری حساس ( مرحله اول مقدماتی جام‌جهانی و جام‌ملت های آسیا) ناراحتی و نگرانی به حق علاقمندان به فوتبال ایران را موجب شد. بعضی از خوانندگان عزیز و قدیمی این مجله نیز در تماس با تحریریه در باره نتیجه ناخوشایند به دست آمده صحبت و نظرات فنی و غیر فنی خود را به طور اعتراضی و گلایه آمیز مطرح می کردند و از این مجله قدیمی و نگارنده می خواستند به عنوان رسانه ای که هنوز به" گند" آلوده نشده وهمچنان" حریت" خود را حفظ کرده و بدهکار دیارالبشری نیست ودر نزد اهالی ورزش" اعتبار" دارد در باره این بازی و وضعیت کلی فوتبال سکوت نکند ومثل همیشه حرف ونظر خود را که اگر نگوییم همه آن حرف دل مردم است اما بخش عمده ای از آن حتما هست را به صراحت بزند. به این عزیزان عرض کردیم اینجا هم تکرار می کنیم از نظر ما تقریبا حرفی نمانده که در باره فوتبال و حتی ورزش ناگفته مانده باشد. همه گفتنی ها نه یک بار بلکه بارها و بارها گفته شده؛ چیزی که هست این است که اکثر قریب به اتفاق کسانی که در این ورزش- جاهای دیگر را نمی گوییم چون اینجا بحث ورزش است-صاحب پست و مسئولیت بوده و هستند قرار نانوشته شان این است که گوششان بدهکار هیچ‌حرف ونقد وسخن ناصحانه و دلسوزانه ای نباشد و دنبال کار خودشان باشندو این چندسالی که به مناصب مدیریتی تکیه زده اند دنبال رضایت مقامات بالا دستی و حفظ پست ومقام خود به هرقیمت باشند- که البته یکیش رفتن به جام جهانی است!-و... بگذریم. در این باره هم در سرمقاله این شماره نوشته ایم و هم در" تکاپو" تقریبا مفصل و البته برای چندمین بار به آن پرداخته ام.
در باره بازی با عراق هم‌ما نکته فنی خاصی اضافه بر آنچه که در صفحات دیگر مجله از زبان‌کارشناسان محترم آمده نداریم که بگوییم.راستش نکته فنی خاصی هم ندیدیم. عراقی ها بهتر بازی کردند. راحتتر همدیگر را پیدا می کردند برای کسب ۳ امتیاز مصمم تر بوده و ذهن آماده و متمرکز تری داشتند و بیرون زمین هم مربیان آنها تیم خود را می شناختند ، بهترین" ارنج" ممکن را آرایش داده بودند، تاکتیک هجومی و روبه جلو طراحی کرده بودند، برای مقاطع مختلف بازی فکر کرده بودند وتعویض هایشان به موقع و کاملا حسابشده بود و... در یک کلام در مجموع از تیم ما" سرتر" بودند و بازی را بردند و به آنچه‌می خواستند رسیدند. نقطه مقابلش هم تیم‌ما بود که جز دقایقی بعد از به ثمر رسیدن گل اول عراق تا زدن گل مساوی که عراقی ها به طور طبیعی عقب نشسته بودند، سردرگم و آشفته وفاقد تمرکز نشان می داد، دریغ از ردوبدل شدن سه تا پاس درست. و تا پایان بازی هم‌نتوانست خود را پیدا کند ودلیل اصلی آن هم این بود که تیم" رها" بود نه در زمین بازیکنان مدیر و بزرگی بودند که تیم را جمع کنند و به حرکات آن نظم و سامان بخشند و نه روی نیمکت مربی ای وجود داشت که دقیقا تیم خود را بشناسد وبرآن اساس بداند هر دقیقه و در مقاطع مختلف بازی، چگونه عمل کند.چه کسی را تعویض کند. جواد خیابانی که خیلی ها به گزارش کردنش ایراد می گیرند بعد از گل اول عراقی ها خیلی مودبانه و محترمانه و به گمان‌حقیر، خیلی دقیق وفنی گفت:" ویلموتس ، شجاعی را در ارنج قرار داده که از تجربه اش استفاده شود تا عراقی ها به گل نرسند آیا حالا که عراق به گل رسید ادامه حضور شجاعی در زمین لازم است؟"( نقل به مضمون)
به نظر ما اگر آقای ویلموتس ودستیارانش به اندازه آقا جواد از تیم و نفرات و روحیات آنها شناخت داشتند، حتما در باره ادامه حضور شجاعی تصمیم دیگری می گرفتند. همان تصمیمی که پارسال کارلوس کروش در سن‌پترزبورگ مقابل مراکش گرفت. در اواسط نیمه اول وقتی شجاعی اخطار گرفت با گذشت دقایقی از نیمه دوم طارمی را جایگزین او کرد. دکتر ذوالفقار نسب هم در تحلیل تلویزیونی خود گفت که وقتی اوج درگیری ها در میانه میدان است با توجه به سوابقی که از روحیات عصبی شجاعی سراغ داریم واز طرفی تیم زیر فشار حریف است و نیاز به بازیکنی تازه نفس سخت احساس می شود ؛ تعویض شجاعی امری کاملا بدیهی بود. به غیر از دکتر ذوالفقار هرکسی که این فوتبال را حتی مثل من(اندک) می شناسد حتما بارها در حین بازی ناخود آگاه لزوم تعویض شجاعی را زیرلب یا غرولند کنان بر زبان آورده است و.. مربی ای که از نظر کاری ثبات و مالی تا سه روز قبل از بازی تکلیفش را نمی داند معلوم است که نه حریف را می شناسد. نه تیم خودی را و نه تمرکز بر بازی دارد این است که در حالتی که تیم ده نفره شده و سه دقیقه تا پایان کارزار مانده و حریف سخت برای گلزنی بی تابی می کند به جای اینکه سیستم دفاعی تیم را محکمتر کند یک دفاع وسط جنگنده و سرزن یا هافبکی با خصلت های دفاعی را جایگزین آزمون کند؛ کاوه رضایی را که در تیمی بلژیکی! بازی می کند به زمین می آوردو...!! اینها چیزهایی است که به عنوان نکته های فنی به نظر ما و فکر می کنیم هرکس که این بازی را دید و با فوتبال در حد ابتدایی ، آشنایی دارد رسید...
اما به گمان ما ریشه باخت به عراق و کلا ناکامی های فوتبال ایران را باید در جایی دیگر دید. در جایی که بارها خیلی از کارشناسان به آن اشاره کرده و ما نیز به سهم خود در باره آن به کرات نوشته ایم. فوتبال ما راه وهدف خود را گم کرده است. فوتبال ما صاحب ندارد و کسانی که به اسم‌مسئول و مدیر در مقطع فعلی و سالیان اخیر سرنوشت آن را به دست گرفته اند به دنبال استفاده ابزاری از فوتبال بوده و هستند. ابزاری نه در خدمت مردم‌و جوانان ورزش و... بلکه ابزاری در جهت خدمت به خودشان. باندشان.حزب وجناحشان. دلیل محکم و سند قاطع این حرف ما این است که تمام فکر وذکر مسئولان و مدیران فوتبال شده است رفتن به جام‌جهانی. به هر وسیله و به هرقیمتی فوتبال به جام جهانی برود تا به وسیله آن‌کم‌کاری ها و خرابکاری ها و ندانم کاری های خود راماستمالی کنند و پوشش دهند و بر" ستاره های" فدراسیونشان اضافه کنند!! علت العلل ناکامی های فوتبال و شکست اخیر نه اخراج شجاعی است ، نه مهار ناقص بیرانوند بود، نه تعویض های غلط وعدم آشنایی ویلموتس با تیم‌تحت نظرش و... بلکه مدیران ومسئولانی هستند که از از اصل ماجرا غافل هستند. فوتبال را به ابزاری در خدمت" خود" و " خود خواهی های" خودتبدیل کرده اند لذا ساختار و پایه ها رافراموش کرده اند وبا هدفگذاری غلط دماراز روزگار فوتبال و بالاتر از آن ورزش درآورده اندو...
راه حل اصلی نجات ورزش و روبه راه شدن وضع فوتبال و پیشگیری از تکرار خودزنی ها و شکست های خود ساخته هم در پیش گرفتن درستی وراستی است.با مردم صادقانه رفتار کردن و در انجام مسئولیت مخلص بودن است. خود را ندیدن و خدا را در نظر داشتن و در جهت خدمت به خلق خدا کار کردن و سرازپا نشناختن است و... البته این گونه راه حل ها از نظر اینگونه مدیران و مشاوران قلابی وفرصت طلب آنها اصلا مورد توجه قرار نمی گیرد ، اما ما هم بیشتر از این چیزی به عقل و نظرمان نمی رسد...!
*سید محمد سعید مدنی
نظرات بینندگان
انتشار یافته: ۳
در انتظار بررسی: ۰
غیر قابل انتشار: ۰
ناشناس
| 
۱۶:۲۱ - ۱۳۹۸/۰۸/۲۵
کاملا درسته گودرزی
| 
۲۱:۵۵ - ۱۳۹۸/۰۸/۲۵
تاج حیا کن فوتبال رها کن مهدی پاشائی
| ۲۲:۲۰ - ۱۳۹۸/۰۸/۲۸
با سلام.متاسفانه مدیران چنبره انداخته به میز ریاست وقتی توانایی فراهم کردن پول و عمل به تعهد در برابر مربی خارجی رو ندارن بر اساس چه توجیه عقلی و منطقی ایشان رو با من بمیرم و تو بمیری پای میز مذاکره می کشانند.کار این آقایان جز بی حیثیت شدن نام کشورمان و بی آبرویی برای مدیران فدراسیون نشین هیچ سودی در پی نخواهد داشت.نکته مهمتر آقای ویلموتس اساسا بازیکنان ما را نمی‌شناسد و از توانایی های فنی آنها به درستی آگاهی ندارد.امیدوارم مسئولین محترم با تکیه بر توانایی های داخلی خودمان به داد تیم ملی برسند قبل از آنکه آه و افسوس نصیبمان شود...با سپاس از کیهان ورزشی عزیز برای فرصتی که به خوانندگان مجله برای درج نقطه نظراتشان می دهد... 
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
