آخرین پرده از دومین گلادیاتور

دانیله ده‌روسی، مدافع و کاپیتان سابق رم ایتالیا رسما از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. ده‌روسی در سال 2019 از باشگاه رم به عنوان بازیکن خداحافظی کرد و راهی تیم بوکاجونیورز آرژانتین شد و در نهایت رسما کفش‌هایش را آویخت. ده‌روسی بعد از جدایی از رم با وجود پیشنهادهای خوبی که داشت، تصمیم عجیبی گرفت و راهی بوکاجونیورز آرژانتین شد. تنها 6 ماه بعد از عقد قرارداد این بازیکن با بوکاجونیورز وی به این همکاری پایان داد و قراردادش را فسخ کرد تا آماده خداحافظی از مستطیل سبز شود. این هافبک ایتالیایی اعلام کرد که به خاطر مشکلات با باشگاه یا آسیب‌دیدگی قراردادش را لغو نکرده بلکه تنها می‌خواهد که در کنار خانواده‌اش باشد و به همین خاطر به ایتالیا برگشت. ده‌روسی 36 ساله 616 بار با پیراهن رم به میدان رفت و توانست 63 گل به ثمر رساند و 54 پاس گل هم بدهد. او با پیراهن تیم ملی فوتبال ایتالیا هم 117 بار بازی کرد که نتیجه آن 21 گل و 5 پاس گل بوده است که افتخار بزرگش با آتزوری قهرمانی در جام جهانی 2006 آلمان بود.

او پس از خداحافظی همیشگی با دنیای فوتبال، به هوادارانش گفت:"مشکل من آسیب دیدگی جدی یا موضوع مهم دیگری نیست. من احساس نیاز به بازگشت و زندگی کنار خانواده ام را داشتم. من خصوصا دلم برای دخترم تنگ شده و او نیز دلتنگ من است. من این تصمیم را گرفته ام و قطعی است. همه سعی کرده اند مرا منصرف کنند و از من خواستند زمان بیشتری برای تصمیم گیری در نظر بگیرم، اما تصمیم من گرفته شده و هیچ چیز عجیب و غریبی در آن نیست. من تکه ای از قلبم را اینجا می گذارم، زیرا هیچ کس نمی تواند درک کند که بازی در بمبونرا و حضور در رختکن بوکا به چه معناست. این یک تجربه منحصر به فرد بود. شما مثل یک برادر در اینجا از من استقبال کردید و من هرگز این موضوع را فراموش نخواهم کرد. من به تماشای بازی های بوکا ادامه خواهم داد و مطمئنم در آینده روی سکوها برای حمایت از بوکا حضور پیدا خواهم کرد. من در ماه اکتبر تصمیم خود را گرفته بودم، اما تصور کردم بهتر است که به اینجا بازگشته و برای احترام چهره به چهره به هواداران بگویم. این باشگاه که همیشه در قلب من خواهد بود، اما من از فوتبال خداحافظی می کنم و قطعا به حضور در این عرصه ادامه خواهم داد."

دانیله ده روسی تا تابستان 2020 با بوکاجونیورز قرارداد داشت، اما انجام تنها شش بازی برای این تیم آرژانتینی، باعث تغییر تصمیم ده‌روسی شده و او تصمیم به فسخ قراردادبا بوکاجونیورز گرفت. به نظر می رسد دانیله ده روسی به زودی در تیم های پایه رم مشغول به فعالیت شده و حضور در عرصه مربیگری را رسما آغاز خواهد کرد.دانیله ده روسی در مجموع 622 بازی در دوران ورزشی خود انجام داده و 117 بار نیز برای تیم ملی ایتالیا به میدان رفت. این هافبک 36 ساله یکی از محبوب ترین بازیکن تاریخ باشگاه رم و همچنین تیم ملی ایتالیا به شمار می‌آید.

گلادیاتور رم

2 بار قهرمانی در جام حذفی و یک قهرمانی در سوپرجام ایتالیا با جلوروسی، برای پسری که بهترین بازیکن جوان سال 2006 سری A انتخاب شده بود و با 117 بازی ملی در رده چهارم فوتبال ایتالیا قرار داشت و با 21 گل زده امتیاز آورترین هافبک تاریخ این کشور بعد از جنگ جهانی دوم لقب گرفته بود، کم و ناچیز به نظر می‌رسید. دروسی دنبال فتح اسکودتو بود و این آرزو در فصل هجدهم حضورش، در ششصد و پانزدهمین بازی و با 63 گل نشانده به تور دروازه‌ها، با اعلام عدم تمدید قراردادش از سمت رم رنگ باخت.هافبک کامل گرگ‌های قرمز نه به خاطر شکستن رکورد 318 بازی جوزپه جیانینی و 338 بازی گوئیدوماستی برای رم و نه رساندن رکورد 600 بازی خود به گلادیاتور دیگر رمی‌ها، فرانچسکو توتی، بلکهبه خاطر عشق ، غرور و تعصب و وفاداریش به باشگاهی که با آن بزرگ، مرد و پدر شد در قلب هواداران ماندگار ماند.دانیله دروسی شاید به خاطر تکل‌ها و پاس‌های دقیق 83 درصدی‌اش، هوشیاری و قدرتش، توانایی گلزنی بالا، بازی‌خوانی فوق العاده، مهارت بازی با توپ، بازی هوایی و شوت‌های از راه دور و همه فن حریف بودنش در کارهای دفاعی و فاز تهاجمی با فرانک لمپارد و استیون جرارد مقایسه شده و البته مشهور اما بدون شک محبوبیتش را مدیون رگهای متورمش روی نیمکت آتزوری برای رساندن ایتالیا به جام جهانی روسیه، صداقتش در بازی برابر مسینا در سال 2006 و ماجرای برخورد توپ به دست و رفتار جنتلمنانه و تبریکش به کاروان سوئد به مناسبت صعودشان به جام جهانی است.

لحظات ناب فوتبال ده‌روسی

وقت گذراندن با خانواده. این دلیل خداحافظی دانیله ده‌روسی از فوتبال از زبان خودش بود. هافبک ایتالیایی حالا برای همیشه فوتبال را کنار گذاشته است. برخلاف آن‌چه انتظار می‌رفت، ده‌روسی فوتبالش را در باشگاه رم تمام نکرد و به بوکاجونیورز آرژانتین رفت اما تردیدی وجود ندارد که او همچنان یکی از اسطوره‌های تاریخ باشگاه رم و گلادیاتور دوم هواداران این تیم، پس از فرانچسکو توتی است. وداع او با فوتبال چند سال بعد از خداحافظی توتی، نشان از پایان یک عصر برای باشگاه رم دارد. این دو بازیکن در کنار هم، سال‌ها برای جالوروسی جنگیدند و حالا دیگر در زمین فوتبال دیده نخواهند شد. دانیله یک فوتبالیست بزرگ و یک هافبک فوق‌العاده بود. او از سال 2000 جذب آکادمی رم شد و 19 سال تمام برای این باشگاه به میدان رفت. حالا 5 لحظه به یادماندنی فوتبال دومین گلادیاتور رم را با هم مرور می‌کنیم.

1- در روز‌های پیش از جام جهانی 2006، رم در المپیکو میزبان مسینا بود. در دقیقه 35 و در شرایطی که بازی 0-0 بود، ده روسی با دست، دروازه استوراری را باز کرد، اما داور متوجه این قضیه نشد و گل را پذیرفت. درحالیکه همه متقاعد شده بودند که ده روسی گل سالمی را به ثمر رسانده و بازیکنان مسینا در حال بردن توپ به میانه زمین برای شروع بازی بودند؛ ده روسی نزد داور رفت و تایید کرد گل را با دست به ثمر رسانده است. در نهایت رم آن بازی را برد، اما اولین چیزی که از آن دیدار به ذهن می‌آید؛ اعتراف شجاعانه هافبک جوان رم بود. وی پس از مسابقه می‌توانست از اینکه داور را فریب داده خوشحال باشد و مثل بقیه از "دست خدا" صحبت کند، اما نمی‌توانست با وجدانش کنار بیاید!

2- مرحله گروهی جام جهانی 2006 و بازی با آمریکا بود؛ برخلاف انتظار، ده‌روسی 22 ساله، فیکس تیم ملی شده و با بازی خوب خود در مقابل غنا، توجه همه را جلب کرده است، اما در بازی دوم و در دقیقه 28، همه چیز برای او و تیمش بد پیش رفت. ده روسی با آرنج به صورت برایان مک براید زد و صورت این بازیکن غرق در خون شد. هافبک جوان رمی‌ها از سوی خورخه لاریوندا از زمین بازی اخراج شد. در ادامه فیفا، او را 4 جلسه از همراهی آتزوری محروم کرد تا فقط در صورتی دوباره بتواند رنگ جام جهانی 2006 را ببیند که تیمش در فینال حاضر شود. ده روسی بعد‌ها در مورد این اتفاق گفت: ورزشگاه روی سرم خراب شد؛ نمی‌خواستم کسی باشم که باعث شکست ایتالیا می‌شود. حس کردم جای یک نفر دیگر را در تیم ملی تنگ کرده ام و کاری هم از دستم بر نمی‌آمد. پس از این اتفاق در رختکن به خودم گفتم اگر ایتالیا به خاطر این حرکت من از جام جهانی کنار رفت؛ همراه تیم نمی‌توانم به خاک کشورم برگردم! اما خوشبختانه برای او و ایتالیا در آلمان همه چیز خوب پیش رفت و ده روسی با افتخار و همراه با جامِ بزرگترین تورنمنت جهان به کشورش بازگشت و با غرور در خیابان‌های رم، چرخید. ده روسی در آخرین بازی مقابل فرانسه، به زمین آمد و با زدن یکی از ضربات پنالتی، به بهترین شکل خاطره‌ای خوش از آن مسابقات از خود برجای گذاشت.

3- سال گذشته، پیترو لُمباردی، مسئول تداراکات ایتالیا در جام جهانی 2006 در سن 92 سالگی درگذشت. تدارکاتچی آتزوری، محبوبیت خاصی میان بازیکنان ایتالیا داشت و تقریبا اکثر قدیمی‌های آتزوری در مراسم خاکسپاری اش در شهر فلورانس حاضر بودند. اما در این میان ده روسی، کاری کرد که حیرت و تحسین همه را به دنبال داشت. قطعا مدال طلای جام جهانی، ارزشمندترین خاطره‌ای است که هر بازیکن می‌تواند در طول دوران حرفه‌ای خود به دست بیاورد و اکثرا از این مدال به بهترین شکل ممکن، مراقبت می‌کنند. اما ده روسی به جمله "خاطرات را در قلب نگه می‌دارند نه در اشیایی که در دستمان داریم"، عینیت بخشید و مدال پر ارزشش را در تابوت لمباردی گذاشت تا برای همیشه همراه با این پیرمرد 92 ساله، خاک شود. ده روسی در توضیح کارش گفت: چیز‌های که بدست می‌آورید، دیر یا زود مالک شما می‌شوند، اما در مورد مدال جام جهانی این داستان صدق نمی‌کند. این مدال حالا بالای سر "مسواک" (لقب لمباردی)، می‌درخشد!

4-- اوج مردانگی‌های ده روسی و حرکتی که بیش از سایر رفتارهایش بازتاب داشت؛ مربوط به بازی دوشنبه گذشته آتزوری مقابل سوئد است. در شرایطی که ایتالیا برای رسیدن به روسیه باید حداقل یک گل به ثمر می‌رساند؛ اینسینیه هنوز روی نیمکت بود. در این شرایط مربی ایتالیا از جانب ونتورا از ده روسی خواست تا گرم کند و به میدان برود. اما این بازیکن با چهره‌ای برافروخته، دست رد به سینه مربی اش زد و گفت:

"چرا باید من به داخل زمین بروم. ما مساوی نمی‌خواهیم لعنتی، باید بازی را ببریم! اینسینیه را به زمین بفرست."

5-- دیگر سکانس مهم زندگی دَنی، مربوط به بعد از فاجعه دوشنبه سیاه است. درحالیکه آتزوری پس از 60 سال از رفتن به جام جهانی باز مانده؛ قاعدتا ناراحتی و ناامیدی در میان بازیکنان به اوج رسیده بود، اما ده روسی در این میان جوانمردی را فراموش نکرد. او هنگام خروج از سن سیرو به اتوبوس سوئدی‌ها رفت و به آن‌ها تبریک گفت. ضمنا به خاطر رفتار تماشاگران و برخی از بازیکنان ایتالیا در طول دو بازی رفت و برگشت از سوئدی‌ها عذرخواهی کرد. یانسون، مدافع سوئد در وصف ده روسی گفت: همه متعجب شدیم و گفتیم: "آیا واقعا این اتفاق افتاده است؟! "؛ او عجب جنتلمنی است!

عرفان خماند*