پرونده ویژه «کیهان ورزشی»؛ ورزش در دست غریبه‌ها

اگر امروز مهمترین رشته‌های ورزشی کشورمان-از حیث محبوبیت نزد مردم- احوال ناخوشی دارند، بطور مثال همین فوتبال پرطرفدار و پرهزینه اگر از سر تا پا غرق در مشکل است، تمام این نابسامانی ها ریشه در سومدیریت دارد. خوشبختانه این روزها بسیاری از علاقه مندان به ورزش و پیشکسوتان به این مسئله اذعان دارند که؛ اگر می خواهیم ورزش را در مسیر پیشرفت قرار دهیم و دست فاسدان و سواستفاده گران را از دامن آن قطع کنیم، راهی نداریم جز اصلاح مدیریت حاکم بر ورزش. البته در ظاهر ماجرا، واژه «مدیریت» کلی به نظر می رسد اما در اصل، تمام شاخ و برگ های ورزش ایران و حتی جزئی ترین مشکلاتش از همان مدیریت کلان نشات می گیرد لذا اگر بطور مثال بر راس ورزش ایران مدیریت اصولی و آگاه و مقتدر قرار بگیرد، آن نگاه و آن درایت، اتوماتیک وار به دیگر بخش ها سرایت می کند و تار و پود ورزش را در بر می گیرد.
نگاهی به سر و شکل زشت فوتبال کشورمان بیندازید! فوتبالی که نه نفر اول آن مشخص است و نه باشگاههای بزرگ و مردمی اش از ثبات و آرامش لازم برخوردار هستند. در همین فوتبال مدتهاست که یک جنگ قدرت را شاهد هستیم. جنگی برای تصاحب پست های مهم مدیریتی فدراسیون. جنگی نه برای خدمت به فوتبال و در جهت منافع ملی، بلکه به سبب منیت و خودخواهی آنهایی که سالهاست سر این سفره نشسته و خیال دست کشیدن از آن را ندارند!
طی ماههای اخیر با برجسته شدن داستان اساسنامه فدراسیون فوتبال و قیل و قال پیرامونش، این پرسش برای همگان مطرح بوده که؛ این اساسنامه و تغییرات جدید آن قرار است منافع چه کسانی را فراهم کند و چرا فیفا چنین اساسنامه ای را مهر تائید نمی زند؟
دقیقا نمی دانیم در دیگر بخش های ورزش ایران، موضوع اساسنامه چه ساز و کاری دارد و آیا در دیگر فدراسیون ها نیز، اساسنامه به مثابه تابلوی ورود ممنوع برابر چهره های ورزشی و سکوی پرتاب برای غریبه های غیر ورزشی است؟
فارغ از مبحث اساسنامه فدراسیون ها که شبهات فراوانی درباره آنها مطرح بوده و هست، پرسش دیگر بسیاری از چهره های ورزشی و حتی علاقه مندان به ورزش این است که؛ چرا باید سرنوشت ورزش کشور به انتصابات مبهم و مشکوک و ورودی های عجیب گره بخورد؟ در همین یک دهه اخیر افرادی به عنوان مدیرعامل، عضو هیئت مدیره، معاون و ... به دو باشگاه استقلال و پرسپولیس وارد شده اند که هنوز هم کسی دقیقا نمی داند آنان از کدام مسیر و با استفاده از چه رانتی صاحب آن مسئولیت ها شدند. همین امروز در باشگاه استقلال فردی به نام «احمد سعادتمند» نفر اول مجموعه شده است که اگر چندی قبل از استقلالی ها-هم پیشکسوتان و هم هواداران این تیم- درباره این نام می پرسیدید کسی کمترین شناختی از وی نداشت. حضور این فرد در باشگاه استقلال با اضافه شدن برخی نام های عجیب در این مجموعه تحت عنوان مشاور و معاون و ... همراه شد. یادمان نمی رود در همین باشگاه استقلال تا چند ماه قبل فردی به نام «علی خطیر» چه تاخت و تازی می کرد و آخرالامر کسی متوجه نشد چگونه سر از استقلال درآورد و سوار بر موجی که برخی رسانه ها به راه انداختند به شهرت رسید. البته درباره عامل حضور این فرد در استقلال یعنی «امیرحسین فتحی» هم کلی سوال مطرح است و اساسا حضور خود این فرد نیز در راس باشگاه آبی ابهاماتی را در پی داشت. داستان حضور، شهرت و جولان «خلیل‌زاده»ها، «موسوی»ها و ...هم جای بحث دارد.
می رسیم به باشگاه پرسپولیس که آنجا هم در چنین آمد و رفت های عجیبی کمتر از استقلال نیست. در این باشگاه هم می توان سیاهه ای از نام های غریبه ارائه کرد. افرادی که آمدند و رفتند و جز بدهی و ضرر از خود یادگاری ای باقی نگذاشتند.
همین امروز هم برای خیلی ها این سوال وجود دارد که فردی چون «رسول پناه» از کجا و از چه مسیری یک شبه همه کاره باشگاه پرسپولیس شد؟ «مهرداد هاشمی» چگونه صاحب یکی از صندلی های هیئت مدیره شد. در سطح مدیران میانی و معاونت ها نیز افرادی برای خود دفتر و دستک مهیا کرده اند که مشخص نیست با چه سابقه و جایگاه ورزشی ای به این مهم نائل شده اند!
حال در این گستره اگر به بخش های مهمتر ورزش سری بزنیم به نام های عجیب بسیاری برمی خوریم که سوگمندانه بجای چهره های استخوان خردکرده و مدیر و مدبر در راس امور نشسته اند. از وزارت ورزش و جوانان گرفته تا کمیته ملی المپیک که حتی نفرات شماره یک شان سنخیتی با ورزش ندارند؛ حالا تصور کنید در معاونت ها چه خبر است.
فدراسیون فوتبال به عنوان مهمترین فدراسیون ورزشی کشورنیز، در دو دهه اخیر افراد ناشناسی را در بدنه خود داشته که امور را در دست داشته اند. در این فدراسیون حتی کار به دو دوره ریاست «علی کفاشیان» که کمترین شناختی از فوتبال نداشت رسید. همین امروز اگر سری به ساختمان این فدراسیون بزنید به خوبی به عمق این کلام که فوتبال در دست غریبه ها است پی می برید. آنجا مدیرانی را مشاهده می کنید که نه ورزشی هستند و نه فوتبالی اما به دلیل ماندگاری و ثبات عجیب شان در پست های مدیریتی، خود را مدیر تمام عیار فوتبالی می نامند و برخی نیز باورشان شده که اینها عصاره ورزش و فوتبال هستند غافل از آنکه اگر فوتبال ایران مسیر خود را گم کرده و در سراشیبی سقوط قرار دارد، چنین انحطاطی ناشی از پست هایی است که باید به مدیران آشنا به ورزش و حتی ورزشی ها می رسید اما سهم چسبیده های غریبه شده است.
در این شماره از زیر ذره بین، به همین موضوع یعنی پست های اشغال شده توسط غریبه های غیر ورزشی و کنار ماندن مدیران آگاه به مسایل ورزش و ورزشی ها پرداخته ایم.

---

چرایی ظهور مدیران ناشناخته در ورزش

*حسین کلانی

در ابتدا باید این موضوع را اعلام کنم که در هر جایی از دنیا مدیریت با تخصص داشتن در یک رشته ورزشی تفاوت دارد. یعنی از دید بنده یک مدیر که قرار است در راس یک مجموعه ورزشی و یا فدراسیون و و باشگاه قرار بگیرد الزاما نباید خودش فوتبالیست و یا ورزشکار حرفه ای بوده و با لباس تیم ملی و یا باشگاههای بزرگ عکس داشته باشد . یک مدیر باید هماهنگ کننده باشد و افراد واجد صلاحیت را انتخاب کند و آن افراد را در کنار هم بچیند تا کارها به درستی پیش برود. آن مدیر با انتخاب درست افراد زیر مجموعه خود، مسیر پیشرفت را به درستی طی می کند. مدیر مورد نظر، افرادی را انتخاب کند که از ورزش شناخت کافی داشته باشند. در بحث ورزش دو فاکتور مهم برای یک مدیر مطرح است:
1-    دارای ارتباطات خوبی با مقامات و مسئولین کشور و همچنین تجار باشد.
2-     از نظر مالی خودش اوضاع خوبی داشته باشد تا اگر لازم شد از سرمایه خود برای مقاطعی هزینه ورزش کند.
خب حالا سوال این است که در ورزش ما و در باشگاههای بزرگ آن، کدام مدیر را با در نظر گرفتن این فاکتورها انتخاب می کنند؟ ورزش مملکت ما و بخصوص فوتبال آن و باشگاههای بزرگ و پرطرفدارش سکوی پرتاب آدم هایی شده است که به دنبال نفع سیاسی و اقتصادی هستند. به همین دلیل افرادی که تا بحال اسم شان را نشنیده ایم مدیرعامل و عضو هیئت مدیره یک باشگاه بزرگ می شوند.

غریبه‌ها حالا از ما ورزشی‌ها معروف‌تر شده‌اند
در تمام دنیا سه وزارت آموزش و پرورش، بهداشت و ورزش از همه مهمتر هستند و در کشور ما این سه وزارتخانه بیشتر از دیگر وزارتخانه ها اشکال دارند.

تابلوی ورود ممنوع مقابل ورزشی‌ها!

*بهتاش فریبا

ریشه های فساد در مدیریت‌های باندی و ...


ورزش کشور را مصادره کرده اند!

فردی که یک پارچ آب را هم بلند نکرده نایب رییس می شود!

در ورزش ما و در فدراسیون ها قوانینی وجود دارد که نویسندگان آن قوانین، تحت عنوان اساسنامه بجای منافع ورزش منافع خودشان را لحاظ کرده اند. همین قوانین تعیین می کند که چه کسانی باید در انتخابات فدراسیون ها حاضر شوند و چه کسانی نمی توانند حاضر شوند. در قالب این بحث، موانع بزرگی بر سر راه چهره های ورزشی قرار می گیرد. در امتداد همین ماجرا مهندسی انتخابات انجام می شود. مثلا در انتخابات هیئت های ورزشی این مهندسی به اوج خود می رسد زیرا اصل و اساس مجامع فدراسیون های ورزشی همین روسای هیئت ها هستند. افرادی هم که رئیس هیئت می شوند باند خودشان را بر سر کار می آورند و در نهایت ورزش به دست غریبه ها می افتد. در همین انتخابات هیئت های وزنه برداری اتفاقات عجیبی رخ داد و چند رئیس هیئت که زیر بار حرف زور نرفتند برکنار شدند. بروید درباره هیئت های خراسان شمالی و جنوبی و اصفهان بررسی کنید.
حالا می ماند دو موضوع مهم که به وزارت ورزش و جوانان برمی گردد. اول اینکه آنها نظارتی بر این اتفاقات ندارند و دوم آنکه قدرت برخورد با این موارد نزد این وزارت دیده نمی شود.
البته یک موضوع مهم دیگر این است که ما ورزشی ها هم خودمان انسجام نداریم تا مانع ورود افراد غیر ورزشی به بدنه مدیریتی ورزش کشور شویم. بطور مثال چرا نباید علی دایی در بدنه مدیریتی فوتبال باشد؟ یا چرا باید فردی که در عمرش یک پارچ آب را هم بلند نکرده است نایب رئیس فدراسیون وزنه برداری شود؟ دلیل اینکه غیر ورزشی ها و مدیران ناآگاه در ورزش هستند اول به اساسنامه های پر از ایراد فدراسیون ها بر می گردد و سپس به ناآگاهی وزیری مربوط می شود که در راس ورزش کشور قرار می گیرد و نه نظرات درستی بر امور دارد و نه ورزش و آدم های آن را می شناسد.