پرونده ویژه «کیهان ورزشی»؛ قراردادهای میلیاردی فوتبال ایران و بره کُشون دلال‌ها
کیهان ورزشی-
حمید ترابپور- آنچه در نگاه اول از اخبار نقل و انتقالاتی این روزهای فوتبال ایران و شنیده ها درباره مبالغ رد و بدل شده بین باشگاهها و خریدهای جدیدشان برداشت می شود، این است که؛ فوتبال ایران کشش و ظرفیت چنین قراردادهایی را ندارد، لذا آنهایی که در چنین ریخت و پاش هایی دست دارند، دچار خبط بزرگی شده و به بیت المال دست درازی کرده اند! البته این یک برداشت کلی بوده و الزاما درست نیست.
طی همین چند روز این جمله را که؛ مگر فوتبالیست ها و مربیان آنها چه گلی بر سر این ورزش زده اند که مستحق چنین دریافتی هایی باشند و ... بارها شنیده ایم.برخی که از بابت مشکلات اقتصادی خود گلایه مند هستند، با شنیدن اخبار نقل و انتقالاتی فوتبال ایران، ناخواسته در جبهه مقابل بازیکنان قرار می گیرند. آنها که پرداخت مبالغ سنگین به بازیکنان خاصه خرجی مدیران می دانند، خیلی زود دست به مقایسه جایگاه و دریافتی یک فوتبالیست و یک متخصص مهجور در حوزه علم و دانش زده و لب به گلایه می گشایند.
این برداشت ها و این گلایه ها را بگذارید در کنار خواسته جدی طرفداران تیم های بزرگ کشورمان، مبنی بر جذب بهترین بازیکنان با هر عدد و رقمی از سوی مدیران تیم های مورد نظر. اینجاست که با یک پارادوکس روبرو می شویم!
بدیهی است که یک طرفدار فوتبال خواهان حضور بهترین بازیکنان در تیم محبوب خود باشد اما همان طرفدار وقتی بازیکن کلیدی تیمش جلای خانه می کند و برای کسب درآمد بیشتر راهی لیگ های کشورهای اطراف شود، با متهم کردن وی به پول پرستی، عشق و علاقه وی و تمام زحمات گذشته اش را زیر سوال می برد. عجیب تر آنکه همین طرفدار سپس به شماتت مدیر باشگاه خود پرداخته و می پرسد: چرا به بازیکن محبوب ما هر آنچه خواسته بود ندادید تا ماندگار شود؟!مرز بین عشق و پول در اینجا خط نازکی می شود.
اجازه بدهید یک مقایسه داشته باشیم. چرا وقتی در فوتبال اروپا یک بازیکن با قیمتی نجومی از باشگاهی به باشگاه دیگر منتقل می شود، خبری از گلایه و اعتراض نیست؟ در همین ماجرای پر سر و صدای بارسلونا و لیونل مسی، چرا کسی مباحثی چون مسی پولکی است و یا باشگاههای خواهان وی می خواهند پول هنگفتی را برای جذب او هزینه کنند و نباید چنین و چنان شود و ... را مطرح نکرد؟
اساسا چرا این همه تفاوت در رفتارهای فوتبالی آنها و عملکرد ما وجود دارد؟ خودمان را فریب ندهیم. همه می دانیم که کیفیت فنی فوتبال و فوتبالیست های ما با این اعداد و ارقام شنیده شده( چند میلیارد تومان)همخوانی ندارد. این را نیز می دانیم که ارزش گذاری مان برای یک استعداد علمی و یا یک تحصیلکرده آماده خدمت به کشور با حتی فوتبالیستی درجه دو قابل مقایسه نیست اما آیا در این فضا فوتبالیست مقصر است؟ خیر. فوتبالیست نه علت که خود معلول یک ساختار شکننده و یک ورزش بی صاحب به حساب می آید. یک فوتبالیست به جهت کسب درآمد بیشتر و ایضا ساختن آینده بهتر برای خود از ابزارهایی که اطرافش می بیند بهره می برد و ایراد نه به او بلکه به سازوکار معیوب فوتبال کشور وارد است.
اگر یک فوتبالیست با وصل شدن به شبکه مخرب دلالی موفق می شود چندین برابر قیمت واقعی خود از سفره فوتبال برداشت کند، باید سراغ مدیرانی را گرفت که برای چند روز بیشتر ماندن پشت میز ریاست، بدون ذره ای فکر کردن به عواقب یک قرارداد، پای آن را امضا می کنند. باید سراغ وزارت و فدراسیونی رفت که نه در بحث قانون گذاری درست عمل می کنند و نه نظارت درستی بر عملکرد باشگاهها و مدیران آنها دارند.
فوتبالیست به واقع آخرین حلقه این زنجیره است. اگر جامعه به برداشت مبالغ قرارداد بازیکنان از منابع دولتی -بخوانید جیب مردم- اعتراض دارد، این اعتراض بحق را نه به بازیکنان فوتبال بلکه باید به مدیرانی داشت که در بدنه دولت هستند و در مسیر خصوصی سازی باشگاهها و ایستادن آنها روی پای خودشان کوچکترین اقدامی نمی کنند.
دامنه این اعتراضات متوجه نهادهایی نیز می شود که طی این سالها باید مبارزه سفت و سختی را با دلالی مخرب در فوتبال انجام می دادند اما نه فوتبال را جدی گرفتند و نه دلال های آن را.
خلاصه کلام اینکه تا وقتی اراده ای محکم برای طراحی یک ساز و کار درست و شفاف در باشگاهداری مشاهده نشود و فوتبال با درآمد خودش هزینه نکند، فصل نقل و انتقالات، موسم بره کشان دلال ها خواهد بود.
*مجید جلالی
خیلی ساده می توان گفت که عده ای نشسته اند و برای بازیکنان قیمت تعیین می کنند و همانها هستند که این بازار را در دست دارند. البته درباره ارقامی که این فصل به گوش می رسد، صحبت های مختلفی مطرح می شود؛ برخی معتقدند که این افزایش قیمت بازیکنان، به دلیل قانون جدید فدراسیون مبنی بر منع استفاده از مربیان و بازیکنان خارجی است که بنده این موضوع را اصلا قبول ندارم زیرا اگر شما همین الان این قانون را لغو کنید کدام بازیکن خارجی است که با زیر مبلغ 250 هزار دلار به ایران بیاید؟ در عرف بین المللی این مبلغ بسیار ناچیز است. این رقم را که به پول خودمان تبدیل می کنیم می شود حدود 6 میلیارد تومان. خب بازیکن ایرانی اگر به یکی از همین کشورهای آسیایی برود؛ حتی به لیگ هندوستان، بیشتر از این مبلغ را به او می دهند لذا نباید افزایش قیمت اخیر را به قانون جدید فدراسیون مرتبط دانست.
دلیل افزایش قیمت بازیکنان فوتبال در ایران، نوسانات دلار است. البته حساسیتی که این روزها در جامعه نسبت به این ارقام به وجود آمده فصلی است و هر سال در زمان نقل و انتقالات شاهد این حساسیت هستیم، اما مسئله مهم این این است که فوتبال ما برای این موضوع راهکاری ندارد. حساسیت مردم به دلیل این است که پول های پرداختی به بازیکنان و مربیان از صندوق دولت تامین می شود. اینجا مقصر اصلی خود دولت است که اجازه نمی دهد فوتبال خودش درآمدزایی کند. به جز چند تیم که آنها هم به ظاهر خصوصی هستند، همه تیم ها از پول های دولتی استفاده می کنند. این یک نقص مهم است. باید به دنبال این موضوع برویم که؛ چرا فوتبال نمی تواند از خودش پول دربیاورد؟! همه مسوولان می گویند کشور باید تولید داشته باشد. خدا می داند که مشکل ما تولید نیست. مشکل کشور ما دلالی است وگرنه تولید داریم. در آمار رسمی اعلام می شود که حدود 70 میلیون تن گوشت گوسفند تولید داریم اما قیمت گوشت بالا می رود! چرا؟! اینجا مشخص می شود که چه کسانی در هر بخشی بازار را خراب می کنند. در فوتبال هم همین است. مشکل بزرگ کشور در همه بخش ها -از گوشت وخودرو گرفته تا ورزش- دلالیسم است. همان جریان دلالی، در فوتبال مانع تولید و پرورش بازیکنان جوان می شود تا مباد با افزایش بازیکن، قیمت آنهایی که سالهاست در چرخه هستند و سن و سالی هم دارند پایین بیاید.
فوتبال ایران در مسیر نابودی!
*مسعود تابش
مثل خیلی از بخش های جامعه، فوتبال هم اسیر واسطه ها و دلال ها است. اوضاع فوتبال ایران به گونه ای است که دلال ها در آن جولان می دهند و اراده ای هم برای متوقف ساختن آنها دیده نمی شود. در بحث افزایش قیمت ها فقط بازیکنان را نبینید و مربیان نیز ارقام عجیبی را مطرح می کنند. قوانین ناقص و ساز و کارهای نادرست موجب شده تا شاهد این مسایل باشیم. وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال باید خیلی سریع ورود کنند. الان چند باشگاه برای جذب بازیکن و مربی پول های هنگفت می دهند و باید پرسید تکلیف دیگر باشگاهها در این نبرد نا برابر چیست؟ فوتبال ایران با این روند به سمت نابودی می رود. در فوتبال اروپا، منابع مالی و قراردادهای بازیکنان شفاف است اما در ایران این شفافیت دیده نمی شود. همگان دیدند که بهترین بازیکن جهان یعنی لیونل مسی نتوانست از تمیش جدا شود چون قرارداد سفت و سختی با او بسته شده بود.
امروز می بینیم بازیکن جوان که قبلا با 20 میلیون قرارداد بسته بود 5 میلیارد می خواهد! این پول ها باید از بیت المال پرداخت شود و بازگشتی هم ندارد. بازیکنی مثل رونالدو راهی یووه می شود و کسانی که او را با آن قیمت نجومی جذب می کنند می دانند با تبلیغات می توانند چندین برابر آن پول را به دست آوردند . الان ورزش ما و فوتبال ما چه درآمدی دارد؟ این فوتبال که اسم حرفه ای بر آن گذاشته ایم درآمد و هزینه اش همخوانی ندارد. بنده سال قبل که مدیریت سپاهان را بر عهده داشتم به گواه اسناد باشگاه با نفراتی که قرارداد بستم مبالغ فصل قبل شان را کاهش دادم. قرارداد کی روش استنلی و کومان موجود است. بنده سعی کردم با واسطه ها طرف حساب نباشم. اگر صلاح بدانند قرردادهای فصل قبل سپاهان را منتشر می کنم. ما ریخت و پاش نداشتیم. امسال را نمی دانم. ساختمان فوتبال ایران از پایه خراب است. باید وزارت ورزش به این قراردادها ورود کند. شاید فوتبالیست ها از این حرف من ناراحت شوند اما در این کشور فردی 30 سال درس می خواند و حداقل حقوق را دارد. باید در پرداخت ها تناسب ایجاد کنیم. این مسیری که فوتبال ایران پیش گرفته تا دو، سه سال دیگر نابود خواهد شد.
*علی فتح الله زاده
با توجه به تغییراتی که در جامعه صورت گرفته و نوسانات موجود، همه دستمزد خود را بالاتر در نظر می گیرند. کارگری که 5 سال قبل مثلا روزی 30 هزار تومان دریافتی داشت، حالا 100 هزار تومان طلب می کند. اینها به نوسانات دلار ربط دارد. در بخش خودرو شما می بینید که چه وضعی درست شده است. شما در هر جای دنیا با مبلغی حدود 20 میلیون تومان می توانید یک خودروی استاندارد سوار شوید اما در اینجا برای سوار شدن خودرویی که خود مسئولان و راهنمایی و رانندگی امنیت آن را تائید نمی کند می بایست 100 میلیون تومان پول بدهید! در تمام دنیا با شیوع بیماری کرونا بازار خودرو افت کرد اما اینجا افزایش قیمت داشتیم. چه کسانی در پس این ماجرا هستند؟ اینجا اشاره من به دولت و آقای رئییس جمهور است. بنده به آقای رئیس جمهور هشدار می دهم که اجازه ندهد برخی عامدانه قیمت دلار را بالا ببرند چون با این کار اداره کشور دچار مشکل می شود. ما نه خلاقیتی در کار این آقایان می بینیم و نه تدبیری. در بحث فوتبال هم مشکلات ریشه در عملکرد همین آقایان دارد. بازیکن می گوید هزینه ها بالا رفته و من هم باید بیشتر پول بگیرم. اینجا ایرادی به بازیکن وارد نیست بلکه اشکال از دولتی است که نمی گذارد فوتبال روی پای خودش بایستد و به پول های دولتی وابسته نباشد. شما خودتان را جای مدیرعامل استقلال بگذارید. هوادار از شما می خواهد بهترین تیم را ببندید. آیا می توانید پول ندهید؟ باشگاههای صنعتی با استفاده از پول دولت بازیکنان را می خرند و آیا باید انتظار داشت استقلال و پرسپولیس دست روی دست بگذارند؟ مردم حق دارند از مبالغ پرداختی به بازیکنان گلایه کنند اما اینجا فوتبال هم مظلوم واقع شده است. چرا وقتی مثلا در یک باشگاه مثل تراکتور مالک باشگاه برای جذب بازیکنی پول هنگفتی را می پردازد کسی گلایه نمی کند؟ چون مردم معتقدند از بیت المال نباید به بازیکنان پولی پرداخت شود. اینجاست که باید از رئیس جمهور و برخی وزرای ایشان خواهش کرد فوتبال را آزاد کنند تا به سمت خصوصی شدن برود. البته منافع برخی در این است که فوتبال به دولت و منابع دولتی و بیت المال وصل باشد. هزار مفسده از دل همین وصل بودن بیرون می آید. 30 سال است که گلوی خود را پاره می کنیم و می گوییم این باشگاهها را از بدنه دولت و از بخش های صنعتی دور کنید اما فایده ندارد. آقای رئیس جمهور، این دیگر تحریم و مسایل سیاسی نیست که بگویید پیچیدگی دارد و ما از آن سر در نمی آوریم. به مراکز دولتی دستور بدهید که دیگر خرج فوتبال نکنند. با این کار خود جلوی فساد و دلالی را بگیرید.
*علی اکبر طاهری
عدم عقلانیت برخی مدیران ریشه این نابسامانی ها است و چنین رقم هایی را به وجود می آورد. مدیر، وظیفه اش این است که بر اساس ورودی و خروجی باشگاه خود خرید کند و باید در ابتدا یک بالانس را ایجاد نماید تا فردا بدهی های هنگفت باقی نماند. حالا نه یک مدیر باشگاه بلکه مدیر هر بخشی اگر این کار را انجام ندهد مجموعه را دچار مشکل می کند. شما در ابتدا ببینید چقدر درآمد دارید. مثلا درآمد شما هست A ریال و هزینه هایتان B ریال. خب اگر بالانس نداشته باشید و دست به هزینه های هنگفت بزنید این موضوع ناشی از فقدان عقلانیت است. آقایی به نام ایجنت وارد باشگاه می شود که دلش نه به حال باشگاه می سوزد و نه طرفداران. این وظیفه شما به عنوان مدیر است که مقابل خواسته های غیر منطقی این فرد بایستید. البته این یک بخش ماجرا است. بازیکن فوتبال وقتی می بیند مدیر باشگاه از فلان هوادار پول می گیرد و برای خودش ماشین می خرد، می گوید چرا من پول زیادی نگیرم! مدیر، کلید اصلی این ماجرا است. یک مدیریت اصولی باید برای خرید بازیکنان یک طبقه بندی داشته باشد و براساس آن طبقه بندی پول بدهد؛ این کار موجب می شود تا دیگر هیچ بازیکنی اعتراض نکند.
حال برای برون رفت از این فضا چه باید کرد؟
ما دو ابزار داریم. اولین ابزار ما مجامع باشگاهها هستند که باید بر کار مدیرعامل و اعضای هیات مدیره نظارت و کنترل داشته باشند. آنها باید با رصد اقدامات مدیران باشگاه، مانع چنین ریخت و پاش هایی شوند. خب این اتفاق در باشگاههای ما نمی افتد و مجامعی با این کارکرد نمی بینیم. فوتبال ما متاسفانه مغز ندارد و بی کله است.
ابزار دوم فدراسیون فوتبال است. فدراسیون باید بخش راهبردی فوتبال باشد که نیست. البته دو بخش فیفا و ای اف سی نیز هستند که آنها دیگر شوخی ندارند و اگر درباره بدهی های باشگاه تعیین تکلیف نشود برخورد می کنند.
اجازه بدهید در اینجا یک مقایسه هم داشته باشیم. در فوتبال اروپا در بحث قراردادها و مبالغ قراردادها، شفافیت وجود دارد. به همان دلایل است که مثلا بازیکنی مثل مسی نمی تواند به راحتی از باشگاهش جدا شود. آنجا مثل ایران نیست که مدیر قرارداد ببندد و به باشگاه ضرربزند و بعد هم برود و پاسخگو نباشد و به برخی رسانه های زرد هم پول بدهد تا به نفع او مطلب بنویسند.
امروز بستن یک تیم لیگ برتری میانگین 25 تا 30 میلیارد هزینه می برد و 16 تیم داریم که جمعا حدودا می شود 400 میلیارد برای هر فصل. بروید ببنید آیا این فوتبال و این لیگ 100 میلیارد ورودی دارد؟ خب این پول ها باید از کجا تامین شود؟ مشکلات از همینجا آغاز می شود.
...از خیارشور تا فوتبالیست!
*ابراهیم قاسمپور
قیمت بازیکنان فوتبال ایران را نرخ دلار تعیین می کند. یعنی دلار بهانه ای شده تا برخی افراد قیمت خود را بالا ببرند. دولتمردان ما آنقدر خوب عمل می کنند که نوسانات دلار بر تمام بخش های جامعه سایه افکنده است(!) وقتی خیارشور می شود 30 هزار تومان باید هم بازیکن فوتبال میلیاردی پول بخواهد. شما به من بگویید خیار شور چه ربطی به دلار دارد؟ عده ای در این کشور خودشان را به خواب زده اند. در این فضا بیش از همه دلال ها جولان می دهند چون می دانند کسی جلودارشان نیست. چند روز قبل برای تهیه داروی همسرم به تمام داروخانه های دولتی سر زدم و پیدا نشد تا اینکه جلوی یکی از همان داروخانه ها دیدم یک نفر روی موتور نشسته و داروی مورد نظر من را دارد؛ آنهم با قیمتی هنگفت. این ماجرا در فوتبال هم دیده می شود. یعنی دلال بازیکن خوب را در اختیار دارد و روی آن قیمت می گذارد. مدیر باشگاه هم اگر می خواهد تیم خوبی ببندد باید سراغ همان دلال برود. بازیکنانی که من در این فوتبال می بینم یک میلیارد هم نمی ارزند اما وقتی می بینند پراید شده 100 میلیون تومان، می گویند ما هم 10 میلیارد پول می خواهیم.
دلالی در همه جا نفوذ کرده و رد پای آنها را نه فقط در فوتبال که در بخش های مهم کشور می بیینم. این روزها افرادی از مبارزه با فساد در ورزش حرف می زنند که آدم خنده اش می گیرد. طرف خودش سر تا پا غرق در فساد است و از مبارزه صحبت می کند.
مردم حق دارند از این ریخت و پاش ها ناراحت شوند چون می دانند مدیر باشگاه این پول ها را از خانه پدرش نیاورده است و از جیب مردم پرداخت می کند. جالب است این همه تیم از دولت پول می گیرند و وقتی صحبت از تیم های مردمی جنوب مثل نفت مسجد سلیمان و صنعت نفت و ... می شود وزیر نفت دستور کمک به این تیم ها را نمی دهد و می گویند بندی وجود دارد که پرداخت پول به این تیم ها را ممنوع کرده است. یعنی در پول دادن از بیت المال که اساسا کار درستی نیست هم تبعیض قایل می شوند!
وقتی بازیکن به درخواست آقای دلال خانه پدری اش و گوسفندها را می فروشد!
*جلال چراغپور
اجازه بدهید بدون موضع گیری وارد این بحث شویم. برای پرداختن به این مسئله که چرا قیمت بازیکنان فوتبال در ایران ناگهان 5 برابر شده است ابتدا می بایست پرسید در سر این بازیکنان چه می گذرد؟ شما فرض کنید در یک تیم لیگ برتری بازیکنی هست که از نظر خودش میزان تاثیرگذاری اش از 7،8 نفر دیگر بیشتر است. وی با خود می گوید اگر من نباشم در وسط تیم حفره ای ایجاد می شود. یا یکی نفر دیگر می گوید اگر من نباشم چه کسی قرار است برای مهاجمین سانتر کند؟ اینها در محافل خصوصی شان این مباحث را مطرح می کنند. این نفرات در واقع دست به خودارزشیابی می زنند و گاهی هم دچار خودبینی مفرط می شوند.
می رسیم به مورد دوم: در فوتبال ایران یکسری بازیکن در دست تولید هستند اما مکانیزمی وجود دارد که این تولیدات را کند و یا آنها را به موقع وارد چرخه نمی کند. هدف این مکانیزم این است که یک بازیکن 12 سال در لیگ برتر بازی کند و در تیم های مختلف بچرخد و پول بگیرد و قیمتش افت نکند. در دل این مورد دو حالت وجود دارد. اول اینکه مربیان دانش فنی خود را برای ساختن بازیکنان جدید بالا نمی برند. همین الان اگر شما یک لیست از بازیکنان مختلف در خطوط مختلف تهیه کنید می بینید نهایتا 25 بازیکن تعیین کننده در کل لیگ برتر داریم و 25 بازیکن دیگر هم هستند که می توانند مکمل این نفرات باشند. همان اتفاقی که در بخش خودرو رخ می دهد و برخی با کم کردن تولید، قیمت ها را یک شبه 25 میلیون بالا می برند، در فوتبال هم مشاهده می شود. شما وقتی تولید نداشته باشید، مجبور هستید بازیکنان موجود را گران بخرید.
دوم اینکه؛ ایجنت ها با هدایت این بازی قیمت ها بالا می برند. همان ایجنت ها تعیین می کنند که مثلا یک بازیکن جوان چه زمانی وارد چرخه شود و مراقب هستند که مبادا با اضافه شدن یک استعداد در یک پست، قیمت آن بازیکن سن و سال دار افت نکند. اینگونه است که بازیکنی خودش را 6 میلیاردی می داند!
شاید برای برخی عجیب باشد اما در این بازار آشفته، بازیکن می گوید من فلانی را مربی کردم و اگر نبودم او هم نتیجه نمی گرفت. اینجا مربی چوب این موضوع را می خورد که ایجنت قبل از او بازیکن را پیدا کرده است. البته در فوتبال دنیا هم این موضوع دیده می شود اما نه به این شکل مخرب. وقتی گواردیولا از بارسلونا رفت، در مصاحبه ای عنوان کرد: من رفتم بارسلونا را درست کنم اما بازیکنی چون مسی مرا ساخت. این یک تعارف فوق بشری است. شما بعدها دیدید که چند مربی در بارسلونا تغییر کردند. یعنی هرگاه مسی افت می کرد تاوانش را مربی تیم پس می داد.
در فوتبال ایران آقای مربی که 50 میلیارد می گیرد، با خودش می گوید اگر 4 بازیکن را با خود جابجا نکنم نتیجه نمی گیرم. یک بازیکن مثل گادین منشا می رود گل گهر و آن تیم در لیگ برتر می ماند؛ خب طبیعی است که بگوید 7 میلیارد می خواهم چون مدعی است تیم را در لیگ برتر نگه داشته و .... سال قبل «کیهان ورزشی» درباره رفت و آمد مربیان پرونده ای را تهیه کرد. همانجا عنوان شد که در بحث رفت و آمد مربیان نیز بازیکنان دخیل هستند. گفتیم و حالا باز هم می گوییم که مربیان جرات نمی کنند خلاف نظر ایجنت ها حرفی بزنند. دلال ها به مربی می گویند اگر فلان بازیکن را می خواهی باید دو بازیکن دیگر را هم برداری! همین پارسال بود که صدای مکالمه یک مربی سرشناس و یک دلال را شنیدم که همین موضوع را مطرح می کردند و دلال می گفت شما که فلان بازیکن را می خواهید این سه نفر را هم را بردارید و ...! چند روز بعد به آن شهر و به محل تمرین آن تیم رفتم و دیدم خواسته آن دلال اجابت شده و بازیکنان مورد نظر مشغول تمرین هستند!
دلیل افزایش قیمت بازیکنان را در همین مباحث و زد و بندها باید جویا شد. تازه این یک قسمت ماجرا است و در لیگ برتر حدود 60 بازیکن داریم که هر سال از این تیم به آن تیم می روند و بازی نمی کنند و در واقع «کنارتیمی» هستند. این موضوع، بخصوص در لیگ دسته اول دیده می شود. ایجنت به بازیکن می گوید امسال پول بده و فقط وارد لیست تیم بشو و کارت بگیر تا من سال بعد با همین کارت تو را به لیگ برتر بروم. بازیکن هم می رود خانه پدری اش و گاو و گوسفند ها را می فروشد تا هزینه چنین زد و بندی را بدهد و ...!
