وارث 7 افسانه‌ای

چه حالی پیدا می کنید اگر به شما بگویند که نمی توانید به بازیکنی مهم برای باشگاه و کشورتان تبدیل شوید؟ کافی است که از سرژ گنابری بپرسید، کسی که در وست برمویچ از او به عنوان یک اشتباه یاد می شد و حالا تبدیل به ترسناک ترین مهاجم آلمان شده است. "سرژ به اینجا آمده تا بیشتر بازی کند، اما او برای من در این لحظه در اندازه ای نیست که در بازی ها به میدان برود". این بخشی از مصاحبه غیر معمولی و نا عادلانه ای بود که تونی پولیس؛ سرمربی وقت وست برومویچ در اکتبر 2015 راجب جوان 20 ساله‌ای که از آرسنال به صورت قرضی به این تیم آمده بود انجام داد. اکنون 5 سال از روزهایی که از او به عنوان یک بازیکن نامطمئن برای بازی در سطح اول فوتبال انگلستان نام برده شد گذشته است.

او در فصل 2018-19 توانست با شکست رقبایی همچون کیمیش، لواندوفسکی و توماس مولر به عنوان بازیکن فصل بایرن مونیخ برگزیده شد. اکنون این سوال پیش می آید که چگونه او به این جایگاه رسیده است؟ قطعا نمی‌توان تجربه‌ای که مهاجم متولد اشتوتگارت در وست بروم کسب کرد را نادیده گرفت. در مصاحبه‌ای که اخیرا با Mail انجام داد گفت: "من حد اکثر تلاشم در وستبروم را انجام دادم اما اوضاع به خوبی پیش نرفت، در ذهنم به خودم می گفتم که با وجود اینکه شانس بازی ندارم باید تمام تلاش خودم را انجام دهم این تنها کاری است که باید انجام دهم، من به توانایی های خودم باور داشتم تجربه‌ای که در آنجا بدست آوردم به من کمک کرد که کسی بشوم که اکنون هستم". این تجربه ای که گنابری بدست آورد او را کمک کرد که در پایان فصل 2015-16 تصمیم به ترک آرسنال بگیرد و به وردربرمن منتقل شود و به گذشته نگاه نکند. در برمن توانست 11 گل در 27 مسابقه به ثمر برساند و همین کافی بود تا بایرن مونیخ را برای اسخدامش متقاعد کند. در هر صورت گنابری می‌دانست که ا وتنها یک فصل را به عنوان بازیکن فیکس گذرانده است و به همین دلیل انتقال قرضی به هافنهایم را به رقابت با روبری و کینگزلی کومان در آلیانز آرنا ترجیح داد. سرژ در فصل 2017-18 توانست با بازی زیرنظر ناگلزمان پیشرفت خود را ادامه دهد، او در آن فصل تجربه بازی در پست هایی چون وینگ بک و هافبک کناری و مهاجم مرکزی را بدست آورد، در آخر فصل توانست 10 گل را در 22 بازی به ثمر برساند که شامل شوت مهار نشدنی اش برابر لایپزیش هم می شود. در آخر به نطر می رسد که گنابری به سطحی که مورد قبول تونی پولیس برای به "میدان رفتن”است، رسیده!

روزی که نیمار با انتقال رکوردشکنش به پاری سن ژرمن باعث شد که نامش روی برج ایفل نقش ببندد، سرژ گنابری در حال سازگار شدن با زندگی جدیدی در دهکده کوچک بادن وورتمبرگ بود. او به تازگی به هوفنهایم ملحق شده بود که باشگاه آلمانی کوچک از شهری با جمعیت 3 هزار نفره است. گنابری 22 سال داشت و هوفنهایم پنجمین باشگاه در دوران حضور حرفه‌ای او در تیم‌های بزرگسال بود. او خوش بین بود و کسانی که به او نزدیک هستند به یاد دارند که در تابستان 2017 باور داشت که تجربه حضورش در هوفنهایم گامی مهم در راه پیشرفتش است. بایرن مونیخ این بازیکن را خرید و به صورت قرضی به این تیم فرستاده بود. گنابری حمایت نزدیک و توجه باشگاه اصلی‌اش را حس می‌کرد. بازیکن سابق بایرن مونیخ به نام هانسی فلیک، مدیر ورزشی وقت هوفنهایم، در این انتقال قرضیِ یک ساله نقش داشت. بایرن یک برنامه طولانی مدت دقیق برای گنابری داشت؛ آنها پیش بینی روزی را کرده بودند که آرین روبن و فرانک ریبری، وینگرهای قدیمی این تیم، دیگر قادر به حضور در دو سمت میدان نباشند و این باشگاه نیاز به بازیکنی جوان‌تر داشته باشد که بتواند در پست وینگر بدرخشد.

خرید گنابری از وردربرمن چقدر برای بایرن هزینه داشت؟ حدود 8 میلیون یورو. اتفاقی کوچک در پنجره نقل و انتقالاتی وحشتناک 2017 که پیاس‌جی در آن مذاکره‌ای 180 میلیون یورویی با موناکو برای خرید کیلیان امباپه داشت تا بتواند این هزینه را دیرتر بپردازد. گنابری میزان افزایش مبلغ خرید خود را در دامنه سود کم‌تری حساب می‌کرد. برمن در سال 2016 حدود 6 میلیون یورو برای خرید او از آرسنال هزینه کرده بود. گنابری هنوز هم زبان انگلیسی را با لهجه لندنی صحبت می‌کند. او در 16 سالگی به این شهر رفت. استعدادیاب‌های آرسنال او را در اشتوتگارت دیده بودند و او خوشحال بود که به باشگاهی پیوسته که شهرتی ماندگار اما کمرنگ شده در پرورش ماهرانه بازیکنان جوان دارد. او با سرعت استثنایی‌اش می‌توانست نسخه قرن بیست و یکمی دوران جوانی نیکلاس آنلکا باشد. او در تمرینات آرسنال جورابش را تا بالای زانویش می‌کشید تا شبیه تیری آنری باشد.

اما مشخص شد که آرسنال دیگر تیمی نیست که یک نوآموز بتواند به راحتی جایش را در آن باز کند. گنابری در فاصله 18 بازی‌ای که تحت هدایت آرسن ونگر برای این تیم انجام داد، به دلیل مصدومیت غیبت‌های گاه و بیگاهی داشت. اما او چیزهای بسیاری یاد گرفت و دوستانی همیشگی پیدا کرد. او اخیرا به هکتور بیرین که کاپیتان دوم آرسنال شده، گفته:” من واقعا دلتنگ آن روزها هستم.”

دلتنگی گنابری برای روزهایی که به عنوان بازیکن قرضی در وست برومویچ گذراند کم‌تر است؛ انتقالی که قرار بود میزان زمان حضورش در ترکیب اولیه نسبت به نیمکت‌نشینی را افزایش دهد. همانطور که هربار گنابری در لیگ قهرمانان می‌درخشد تونی پالیس، سرمربی وست بروم، با تکراری کلافه‌ کننده‌ این موضوع را به خاطر می‌آورد- او در دیدار برابر تاتنهام در ماه اکتبر 4 گل برای بایرن به ثمر رساند، در ماه فوریه دو گل در سه دقیقه برابر چلسی زد- پالیس در طول مدت 6 ماه تنها 12 دقیقه فرصت حضور در لیگ برتر به گنابری داد. اگر گنابری برای دیده شدن در فوتبال باشگاهی انگلیس مشکل داشت اما هرگز از رادار آلمانی‌ها خارج نشد و همیشه تحت نظر بایرن بود. دوران تحقیرآمیز حضور در وست بروم و حضور شش ماه دیگری در آرسنال که تنها با تماشای ترکیب اصلی از فاصله‌ای دور همراه بود باعث نشد که او به تیم ملی زیر 21 سال آلمان دعوت نشود و آنجا بود که او دوستی‌های دیگری را پایه‌ریزی کرد- هم تیمی‌های او در بایرن شامل جاشوا کیمیش، لئون گورتزکا، نیکلاس زوله و لرونه سانه در تیم ملی زیر 21 سال در کنار هم بودند- و او نقشی کلیدی در برنامه‌های آلمان برای المپیک 2016 داشت.

مسابقات ریو نقطه عطفی برای گنابری بود. این همچنین تنها زمانی بود که راه دو اعجوبه سابق با هم یکی شده بود. برزیل که کاپیتانی آن را نیمار بر عهده داشت و آلمان که گنابری را به عنوان آقای گل مسابقات در اختیار داشت به فینال ریو رسیدند. بازی نزدیک بود: تساوی 1-1 پس از 120 دقیقه. برزیل در ورزشگاه پر تنش و پرهیاهوی ماراکانا در ضربات پنالتی پیروز شد. گنابری ضربه‌اش را به گل تبدیل کرد؛ هرچند توپش با خوش شانسی و از زیر دست دروازه‌بان برزیلی که پرش ماهرانه‌ای به سمت آن داشت وارد دروازه شد. نیمار پشت پنجمین ضربه پنالتی ایستاد چون شرایط این ضربه طوری است که فوق ستاره‌ها مسئولیت آن را بر عهده می‌گیرند تا با درخشش خاصی مدال طلا را از آن خود کنند.

شاید در بازی یکشنبه هم نیاز به ضربه پنالتی باشد. هیچ مدعی قطعی از بین پی‌اس‌جی و بایرن وجود ندارد. شاید نیمار، با اعتماد به نفس، با ضربات سریع پا و حرکات فردی‌اش پنالتی بگیرد و اگر با یک خطا به راحتی خودش را به زمین بیاندازد، می‌توان صدای تمسخر و استهزای بلند و هماهنگی را شنید که از سوی کسانی است که معتقد هستند این بازیکن هر بدشانسی‌ای را به نمایشی بزرگ شبیه به نمایشی که باشگاهش در خرید او به راه انداخت، تبدیل می‌کند. خودنمایی بخشی از شرایط همراه نیمار است و او حداقل به دلیل بی‌قراری مشهودش، کارمندی ساده نیست؛ همانطور که 12 ماه قبل، دوران اوج این بی‌قراری در علاقه واضح او به بازگشت به بارسلونا نمایان بود. سال‌های پرهیاهوی گنابری گذشته است. سکوهای آرسنال، وست بروم، برمن، هوفنهایم در نهایت او را به جایی رضایت‌بخش رسانده است. فلیک که مدیری بود که او را به هوفنهایم برد و حالا سرمربی‌اش در بایرن است در این باره گفت:” به مسیری که سرژ در چند سال اخیر در تیم ملی آلمان و بایرن طی کرده نگاه کنید و باید با خودتان بگویید که او نزدیک به کلاس جهانی است. و من تمام دلایل لازم برای این را دارم که باور کنم او هنوز هم بهتر خواهد شد.”

بایرن مونیخ در فصل 2019-20 روزهای شگفت‌انگیز را پشت سر گذاشت و موفق شد به سه‌گانه تاریخی یعنی بوندسلیگا، جام حذفی آلمان و لیگ قهرمانان اروپا دست پیدا کند. به طور قطع همه بازیکنان بایرن مونیخ فصل فوق العاده ای را پشت سر گذاشتند و تک تک آنها در موفقیت این تیم نقش بسزایی را ایفا کردند اما ستاره آلمانی و جوان باواریایی‌ها یعنی سرژ گنابری فراتر از حد انتظار ظاهر شد؛ تا جایی که می‌توان از او به عنوان یکی از ارکان قهرمانی بایرن در لیگ قهرمانان اروپا یاد کرد. گنابری که مهمترین نقش را در قهرمانی بایرن در لیگ قهرمانان داشته و حالا در آلیانز آرنا مقامی در حد قهرمانهای بزرگ بایرن بدست آورده از فصل آینده با پیراهن شماره 7 به میدان رفت. پیراهنی تاریخی که بسیاری از بزرگان تاریخ بایرن آن را به تن کرده اند. این شماره آخرین بار در اختیارفرانک ریبریستاره فرانسوی بایرن بوده. ریبری در دوران 12 ساله حضورش در بایرن و پیش از ترک این تیم در سال 2019 همیشه با شماره 7 بازی می‌کرد. گنابری وارث پیراهن فرانک‌ریبری شده است که سال‌های شگفت انگیزی را در بایرن‌مونیخ پشت سر گذاشت و قطعاً این ستاره آلمانی کار سختی را برای حفظ و حراست از این پیراهن مهم پیش رو خواهد داشت.

فرانک ریبری با توئیتی به وارث پیراهن شماره7 خود در بایرن مونیخ تبریک گفت و گنابری را شایسته پوشیدن این شماره دانست: "سر آشپز با شماره 7! تو لیاقت این شماره را داری برادر! با این شماره موفق باشی و باعث افتخار من شو!"

بازیکن انرژیک که پس از لوا بیشترین گل ها را برای بایرن این فصل به ثمر رسانده است. در تیم ملی هم با گلزنی های متعددش عصای دست یواخیم لوو به شمار می رود. در روزهایی مثل بازی با لیون در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا که لوای همیشگی را در زمین شاهد نبودیم، گنابری جور او را کشید و با دو گل دیدنی جور تیم را کشید. گل اول او در دیدار با لیون واقعا فوق العاده بود. شاید اگر بجای گنابری بازیکنان اسمی که اسپانسرهای پولدار دارند، این گل را زده بود، خیلی بیشتر روی این گل مانور داده می شد. در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا گنابری در محاصره شاید هم مشایعت 7بازیکن لیون براحتی می شکافد و جلو می رود، با یک شوتغیر قابل مهار دروازه را باز می کند و با خونسردی چایش را هم می زند. گنابری یک وینگر نیست. یک ویرانگر است. مهم نیست چند بازیکن در برابر او ایستاده اند. او همیشه راهی برای گلزنی پیدا می کند. او نیز یا گل می زند یا پاس گل می دهد یا فضا سازی می کند تا هم تیمی هایش گلزنی کنند.

این وینگر 24 ساله در سال 2016 نخستین بازی ملی‌اش را برابر سن‌مارینو با هت‌تریک به پایان برد. آخرین‌بار دیتر مولر در سال 1976 توانسته بود در نخستین بازی‌ ملی‌اش برای ژرمن‌ها هت‌تریک کند. گنابری توانایی این را دارد تا وارث خوبی برای مارکو رویس و توماس مولر در تیم ملی آلمان باشد. 24 گل و 16 پاس گل که 9 گل آن در لیگ قهرمانان بوده است. در حالی که خیلی با عملکرد خوب آن هم مقابل تیم‌های معمولی از این بازیکن آمار ضعیفتری دارند با برچسب های 130 میلیونی یا 100 میلیونی مواجه می‌شوند اما گنابری که بی حاشیه‌ترین بازیکن بایرن مونیخ است با آماری درخشان در این فصل جای هیچ بحث و گفت و گویی را نگذاشته است. چه بسا آن افت کوتاه بعد از کورنا نبود سرژ آماری بهتر از این راخلق می‌کرد.

*عرفان خماند