پیولی غول خفته را بیدار کرد

میلان تحت هدایت استفانو پیولی در سال 2020 روزهای فوق العاده‌ای را سپری کرد و در پایان آن بالاتر از تیم‌هایی نظیر اینتر و یوونتوس صدرجدول رقابت‌های سری را به خود اختصاص داده است. با وجود اینکه بسیاری میلان را یکی از شانس‌های اصلی قهرمانی این فصل سری آ تلقی می‌کنند، اما استفانو پیولی می‌گوید که هدف اصلی آنها کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا است. سرمربی روسونری در این باره گفت:"ما برای پیشرفت و تلاش کار خواهیم کرد و بله هدف اصلی مان حضور در لیگ قهرمانان اروپا است. با این حال باشگاه هیچ درخواستی نداشته و نمی خواهد ما را تحت فشار قرار دهد. مالدینی، ماسارا و گازیدیس ما را در شرایط ایده‌آل برای کار کردن قرار داده اند. آنها فوق العاده هستند. اما همه ما آگاه هستیم که باید همه کارها را انجام دهیم تا میلان را به لیگ قهرمانان، به جایی که باید در آنجا حاضر باشد برگردانیم. اکنون شور و شوق و جدیت زیادی در تیم وجود دارد. دیگر نیاز به نشان دادن چیزی به کسی نیست و همه می‌دانند که باید چه کاری انجام دهند. این گروه قوی، متحد و مغرور است.ابراهیموویچ و کیائر کسانی که در ژانویه گذشته به جمع ما اضافه شدند، نمونه ای از آن بودند و این به ما کمک کرد تا اوضاع را برگردانیم."

ده سال از آخرین قهرمانی اسکودتو آنها گذشته است. از سال 2014 در لیگ قهرمانان اروپا غایب بوده‌اند؛ رقابت‌هایی که به قهرمانی در آن مشهورند. پائولو مالدینی در سه دهه متفاوت به عنوان بازیکن این جام را بالای سر برد. اسطوره میلان حالا به عنوان مدیر فنی باشگاه در کنار هندریک آلمشتات، مدیر اجرایی بخش فوتبال، ریکی ماسرا، مدیر ورزشی باشگاه و جفری مونکادا، رئیس33 ساله تیم بازیکن یابی باشگاه، تحت مالکیت شرکت الیوت فعالیت می‌کند.

مالدینی به اتلتیک می‌گوید:"تیم‌های فوتبال دوره دارند. خوش‌شانس بودیم که دوره ما 25 سال طول کشید و توانستیم تحت هدایت سیلویو برلوسکونی به قله‌های فوتبال برسیم. هر باشگاهی چنین دوره‌ای دارد. منچستریونایتد و رئال مادرید هم همینطور بوده‌اند. تمام این باشگاه‌های بزرگ یک تیم استثنایی جمع کردند که توانست تمام جام‌ها را کسب کند ولی دوره‌های ناموفقی را هم در طول تاریخ‌شان سپری کرده‌اند.”

میلان قبلا هم توانسته به روزهای خوبش برگردد. شاید بسیاری به خاطر نداشته باشند که آنها بین سال‌های 1907 تا 1951 جامی کسب نکردند یا سقوط آنها به دسته پایین‌تر در اوایل دهه هشتاد که فرانکو باره‌سی به همراه تیم به سری B رفت. آنها مطمئن هستند که می‌توانند به روزهای خوب برگردند. گازیدیس گفت:"در لیورپول این اتفاق افتاد. آنها دورانی دشوار و طولانی را پشت سر گذاشتند ولی ارتباط هواداران با باشگاه حفظ شد.”

در گذشته، میلان با خلاقیت توانست جایگاهش در بین تیم‌های بزرگ را پس بگیرد. در طول تاریخ، میلان همیشه در ایجاد تغییر در فوتبال، پیشتاز بوده است. از کاتناچیو نروئو روکو گرفته تا پوشش (یارگیری) منطقه‌ای آریگو ساکی، این ایده‌ها به فوتبال کمک کردند که جهشی رو به جلو داشته باشد و برای همیشه تغییر کند. استفانو پیولی، سرمربی باشگاه، خاطرات دوران بازی خود را به یاد می‌آورد. او می‌گوید:"یک خاطره همیشه در ذهنم باقی می‌ماند. بازی میلان و ورونا بود.” پیولی در تیم رقیب حضور داشت و هیچ‌گاه این تجربه را فراموش نکرده است:"ما توانستیم از میلان یک تساوی بگیریم ولی فکر نمی‌کنم حتی از خط وسط زمین هم عبور کردیم. میلان ساکی بود. نمی‌دانستیم چه اتفاقی می‌افتد. نمی‌دانم چند بار توپ به تیرک ما خورد. دو برابر سریع‌تر از تمامی تیم‌ها بازی می‌کردند و مهارت و قدرت بالایی داشتند. خیلی خلاقانه بود."

پیولی در اواسط فصل و پس از عملکرد ضعیف مارکو جیامپائولو که او هم در ابتدای فصل این سمت را برعهده گرفته بود، هدایت روسونری را برعهده گرفت. تیم در آن زمان نزدیک به منطقه سقوط بود و مدیران باشگاه احساس کردند برای یازدهمین‌بار در دهه اخیر لازم است تا سرمربی تیم تغییر کند. درنهایت قرعه به‎نام پیولی افتاد و او روی نیمکت تیم نشست. حالا ذهن تان را به 16 ماه پیش ببرید، جایی که روسونری فصل 2019-2020 را با هدایت مارکو جامپائولو آغاز کرد. جامپائولو هدایت تیمی نه چندان جاه طلب را به عهده گرفت که فقط سعی کرده بود به اسطوره های خود بوبان و مالدینی برای درمان زخم چندین ساله اعتماد کند زیرا باز هم در کسب سهمیه لیگ قهرمانان ناکام مانده بود. فقط بعد از 7 بازی، شمشیرها از غلاف بیرون آمدند زیرا جامپائولو داروی مناسبی تزریق نکرده بود. 4 شکست در 7 بازی ابتدایی به معنای آن بود که بیمار به یک دکتر جایگزین نیاز دارد و این اتفاق افتاد.

طبیعتا در این مواقع اورژانسی، از یک پزشک محلی، پزشکی که همین اطراف و در دسترس است، استفاده می شود و او استفانو پیولی بود. پیولی طی 16 سال دوره مربیگری، در 12 تیم کار کرده بود و از معدود جام های او، قهرمانی با تیم زیر 17 سال بولونیا در ایتالیا بود. ابروها با این انتخاب بالا رفتند و سوالات بسیار زیاد بود: یعنی پیولی آن مربی مورد نظر است؟ مگر ممکن است؟ روی پیشانی این انتخاب، کلمه "موقت" حک شده بود. یک راه حل به ناچار.

مربی متولد پارمای جدید میلان در یکی از اولین مصاحبه‌هایش گفت: اصول کار من بر اساس ایده‌ها، انگیزه و بی رحمی است! من مجبور هستم برای انتقال ایده هایم به تیم خیلی سریع عمل کنم. فعلا بیایید با یک شالوده خوب شروع کنیم. با این حال، آن "شالوده خوب" در همان ابتدای کار در خطر ویرانی بود زیرا هر چهار گوشه آن چسب زخم از بدن بیمار جدا شده بود. میلانِ پیولی در 6 بازی ابتدایی اش تنها 1 پیروزی به دست آورد. باید بگوییم وضعیت طوری بود که پیولی در 6 بازی ابتدایی اش 5 امتیاز گرفت و جامپائولو در 6 بازی ابتدایی اش 6 امتیاز گرفته بود. پس از در امان ماندن از آن روزها، دو پیروزی متوالی در دسامبر مقابل پارما و بولونیا، دو تیم سابق پیولی، به نظر می رسید روزگار آنقدرها هم بی رحم نیست تا آنکه شکست تحقیرآمیز 5-0 مقابل آتالانتا از راه رسید. سنگین ترین شکست باشگاه در 21 سال اخیر، در آخرین بازی تیم در سال 2019.کریسمس پارسال در حالی از راه رسید که هواداران روسونری یخ و بی روح بودند. تیم آنها در رده یازدهم بود و همه منتظر تغییرات فصل آینده نشسته بودند.

بازگشت باشکوه قرمز و مشکی پوش سابق، زلاتان ابراهیموویچ و خرید آندرریت سیمون کیائر که به اندازه زلاتان مهم شد، هواداران میلان را به یک خوش بینی فروتنانه وا داشت زیرا میلان در تمام ماه ژانویه بدون شکست بود. این خوشبینی، تا اواسط فوریه و حتی وسط دو نیمه دربی دلامادونینا که آنها 2-0 از اینتر جلو افتاده بودند، ادامه داشت اما در نیمه دوم، روسونری با قدرت واقعیت مواجه شد و 4-2 شکست خورد. یک پیروزی در 4 بازی بعدی که شامل شکست نا امیدکننده 2-1 مقابل جنوا در سن سیروی خالی بود، برای هواداران هیچ دلگرمی در پی نداشت و بعد ایتالیا مانند بقیه جهان به قرنطینه رفت. اگر کسی می گفت "شکست مقابل جنوا آخرین شکست میلان در سری آ تا کریسمس آینده و احتمالا زمانی بیشترخواهد بود" شما باور می کردید؟ در طول دوران قرنطینه، گزارش ها از شهر میلان می گفتند پیولی در تماس مستقیم با تک تک بازیکنان است و وضعیت حرفه ای و شخصی آن ها را کاملا زیر نظر دارد و در تلاش است تا نقش بهتری به تک تک بازیکنان بدهد.

وقتی تمرینات در ژوئن از سر گرفته شد، پیولی پیش فصلی را پیدا کرد که هرگز پیدا نکرده بود. او باور را آنطوری که خودش می شناخت، به بازیکنان منتقل کرد. تاکتیک ها و سیستم های مناسب را با آنها در میان گذاشت. در واقع این ها حدس و گمان است. کسی نمی داند پیولی چه کار کرد؟!

شایعات قوت گرفته بود که تاکتیسین آلمانی، رالف رانگنیک قرار است به میلان بیاید و حتی شاید قبل از آغاز مجدد لیگ هم این اتفاق بیفتد. پیولی می توانست عصبانی شود اماترجیح داد آرامش خود را حفظ کند و کار را تا لحظه ای که حضور دارد، جلو ببرد. با قدرت هجومی آنته ربیچ و زلاتان، میلان در 12 بازی پس از قرنطینه 9 پیروزی و 3 تساوی کسب کرد. آنها شکست ناپذیر جلو رفتند و به رده ششم و سهمیه لیگ اروپا رسیدند. پیولی پاداش خود را با یک تمدید قرارداد دریافت کرد و پاسخ اعتماد میلانی ها را به بهترین شکل در آغاز فصل 2020-2021 داد، دربی را برد، حیثیت را بازگرداند وهمچنان بدون شکست ماند.

میلان در نقل و انتقالات، پول خود را هوشمندانه خرج کرد و همچنان جوان‌ترین تیم در بین تیم های 5 لیگ معتبر اروپا ماند. در آن دوران هم با حضور دنیله بونرا بر روی نیمکت و تمرینات، پیولی مدام از طریق دوربین در تمام جلسات تمرینی و رختکن حاضر بود. بونرا روند بدون شکست میلان را ادامه داد و او هم بالاخره برای میلانی ها محبوب شد.مصدومیت‌ها و غیبت ها برای تیم های سراسر جهان به امری عادی تبدیل شده اما وقتی کیائر، کسیه، بن ناصر و ابراهیموویچ غائب باشند، چیزی فراتر از غیرعادی است. هر چقدر می خواستیم بگوییم برای قضاوت زود است، پیروزی 3-2 مقابل لاتزیو و حفظ صدرنشینی در پایان سال نوی میلادی، کاملا نشان داد که میلان با پیولی چه راهی را پیموده است. پس از 26 بازی متوالی بدون شکست در سری آ، گلزنی در 34 بازی اخیر سری آ و زدن 2 گل یا بیشتر در 16 بازی اخیر سری آ، پیولی نشان داد چیزی بیشتر از یک مربی شایسته است. او تضمین داده که اگر هم چسب زخم بوده، خیلی بهتر از هر بانداژی جواب داده و میلان را پس از یک دهه بازگردانده است.

در میان همه این هیاهوها، پیولی بی‌سروصدا میلان را جمع و جور کرده است. او هرگز شکایتی نکرده و درخواستی از باشگاه نداشته است. او فقط به کارش ادامه داده و طوری رفتار کرده که به اندازه نتایجش مورد قدردانی قرار گرفته است. پیولی از فرصتی که در اختیارش قرار گرفت، به بهترین شکل و با تمام وجود استفاده کرد و بسیاری از کارهایی که رانگنیک قصد انجام‌شان را داشت، به انجام رساند. این مربی 54 ساله تیمی ساخت که عملکرد جمعی‌اش از عملکرد تک تک بازیکنان بهتر بود. او رفته رفته بهترین بازی را از خریدهای سال قبل گرفت و از طریق پرورش صبورانه استعدادها، ارزش‌شان را بیش‌تر از قبل کرد. بازیکنان یکی پس از دیگری به صورت علنی از او حمایت کردند. ابراهیموویچ گفت:”همه پشت او هستیم.” جانلوییجی دوناروما، دروازه‌بان تیم، اضافه کرد:” همیشه با تمام وجود برایش بازی خواهم کرد چون انسان و مربی بزرگی است.” هاکان چالهان اوغلو در توصیف بهترین فصل دوران فوتبالش در سن سیرو گفت:” من هم برای او بازی می‌کنم. او نه فقط برای من، بلکه برای تیم آدم مهمی است. از این‌که مربی‌ای مثل او داریم، خوشحالیم.”

*عرفان خماند