«ما» ورزش نداریم!

المپیک سی و دوم به نیمه راه خود رسیده است و بزرگترین پیام آن، تاکنون برای ورزش ما این بوده که «ما ورزش نداریم!» البته این پیام خاص المپیک جاری و درحال برگزاری نیست بلکه تقریبا در همه المپیک ها برای ورزش ما تکرار شده است و باز این پیامی نیست که فقط چهار سال یکبار المپیک به گوش ما برساند بلکه هشدار و تذکری است که صاحبان قلم های آزاده و میکروفون های کرایه داده نشده و تریبون های اجیر نشده هر شب و روز می نویسند و می گویند و به کسانی که به نام مدیر و مسئول و وزیر و رییس و... از سرو کول ورزش بالا می روند و صندلی های مدیریتی آن را به حق و یا ناحق اشغال کرده اند هشدار و تذکر می دهند. «ما ورزش نداریم!» و آنچه به نام «ورزش» آن هم ورزش قهرمانی بساط خود را در کشور ما پهن کرده است، در واقع هیاهویی کر کننده و دکانی است دونبش که عده ای بدون آنکه لیاقت آن را داشته باشند، نام و نان خود را از قبل آن تامین می کنند. «ما ورزش نداریم!»، واقعیتی است که بیش از هر جا در هنگامه المپیک راستی و درستی خود را به تلخی به رخ می کشاند. «ما ورزش نداریم!» زیرا همانطور که بارها نوشته و گفته ایم کسانی که متولی رسمی و قانونی ورزش هستند؛ به ورزش اهمیت نمی دهند، برای اهالی ورزش احترام قائل نیستند و لذا سکان هدایت و اداره آن را به نااهلان و غریبه ها می سپارند تا اغراض سیاسی و اهداف جناحی و حتی منافع شخصی و خانوادگی خود را از طریق ورزش برآورده سازند، نه اینکه برای پیشرفت ورزش ایران، شادی دل مردم و تامین منافع ملی کاری بکنند و قدمی بردارند. «ما ورزش نداریم!»، زیرا آنها که متولی رسمی و قانونی ورزش هستند اهمیت و جایگاه و کارکردهای ملی و بین المللی ورزش را درک نکرده اند و برای همین است که به آن همچون امری دم دستی نگاه می کنند و برای اداره آن دغدغه و حساسیتی به خرج نمی دهند واصل الهی و علمی و تجربه شده «شایسته سالاری» را( مثل خیلی جاهای دیگر!) رعایت نمی کنند. تازه موقع برگزاری رویدادهایی مثل المپیک و درخشش چهره خودساخته و شایسته ای چون " جواد فروغی” و امثال او ...و هجمه وقیحانه و ناجوانمردانه جیره خواران رسانه های وهابی و اسراییلی و... و جیغ های بنفش نابکاران حرامی و تروریستی از گوشه و کنار دنیا علیه ورزشکار طلایی ایران است که( شاید!) متوجه می شوند اهمیت و تاثیر ورزش در ارتقا غرور ملی وشاد کردن دل مردم بزرگ ایران و کور کردن چشم دشمنان شرور وبدخواهان وابسته به اردوگاه استکبار و صهیونیسم ، چقدر و تاچه اندازه است. در اینطور بزنگاه هاست که بهتر روشن می شود نسپردن مدیریت ورزش به دست کاردان و بیراهه روی وغلط کاری به اصطلاح مدیران ورزش چقدر می تواند خواه و ناخواه«دشمن شاد کن» و موجب رنجاندن مردم و چزاندن جوانان ، باشد. و اصولا معنای جدی نگرفتن ورزش و سپردن مدیریت آن به دست هر ناشسته روی پرمدعای بی هنر چه می تواند باشد: خدمت یاخیانت؟! «ما ورزش نداریم!» در حالی که بی اغراق می توانیم از کشورهای مطرح و صاحب ورزش در دنیا باشیم. از دیرباز تا به امروز،همه آنهایی که با نگاه کارشناسی و عینک واقع بینی ورزش ایران را مورد سنجش و ارزیابی قرار داده اند ، چه کارشناسان و استخوان خردکرده های داخلی و چه متخصصان و کاربلدانی که به عنوان مربی و مدرس و بازیکن و...از کشورهای خارجی چندی با ورزش ایران سروکار داشته اند، تقریبا جملگی در این باره اتفاق نظر دارند که ورزش ایران از ابزارها و امکانات لازم چه در ابعاد مادی و چه به ویژه از حیث نیروی انسانی در اکثر
رشته ها برخوردار است. این کشور حتی از نظر طبیعی و جغرافیایی هم متنوع و چهار فصل است و... خلاصه کلام تنها چیزی که این ورزش ندارد «مدیریت قابل و شایسته» است. فقدان این عنصر و عامل بسیار مهم و تعیین کننده موجب شده است که نتوان از ابزارها و امکانات مادی و انسانی ذکر شده به درستی و درجای خود و درجهت حرکت همه جانبه ورزش ایران به سوی پیشرفت استفاده شود. عاطل و باطل ماندن سرمایه ها و هدر رفتن و اتلاف توانایی ها و ظرفیت ها در ورزش هیچ دلیلی ندارد جز«فقدان مدیریت»، و این اصلی است که اولا به دوره فعلی اختصاص ندارد، ثانیا حرفی است که نظری سلیقه ای و دلبخواه و از سرغرض و مرض نیست، حرف علم وتجربه است. واقعیات غیرقابل انکار به آن شهادت می دهد و...

«ما ورزش نداریم!»، چون اراده ای در نزد مسئولان دولتی و متولیان اصلی و قانونی ورزش برای سروسامان دادن به وضعیت نامطلوب فعلی ورزش وجود ندارد و... و بالاخره«ما ورزش نداریم!» نه برای اینکه با گذشت هشت، نه روز از بازی های المپیک تنها به یک مدال طلا بسنده کرده ایم، طلایی که همه و همه خوب می دانیم هرگز محصول برنامه و تدبیر نیست و حاصل شایستگی و لیاقت فردی است و...ونه برای اینکه فعلا دور وبر رده سی ام جدول کلی رده بندی قرار داریم و... نه ،حتی اگر در روزهای باقیمانده بر تعداد مدال هایمان هم اضافه شود و جایگاهمان در رده بندی کلی بهبود یابد و ارتقا پیدا کند، باز هم پیام المپیک در باره ورزش ما تغییر نمی کند بازهم نظر کارشناسان و استخوان خرد کرده های ورزش در این باره که ما «ورزش نداریم!» عوض نمی شود چون باز در این صورت هم، همه می دانیم آنچه موجب افزایش مدال و ارتقا جایگاه ورزش شده است لیاقت های فردی و قرعه خوب و اقبال خوش و... بوده است، نه تدبیر کارشناسانه و برنامه ریزی فکورانه و اقدام جهادی و انقلابی و...مدیریت ورزش. بالاخره اینکه، گذشت سالها که با تجربیات ارزشمند و درس عبرت های گرانبها همراه بوده ثابت کرده است که تا متولیان رسمی و قانونی ورزش یعنی «دولت» ، امر ورزش را جدی نگیرد و به آن بهای لازم را ندهد و در تعیین مدیریت آن بیش از مصالح ورزش و منافع ملی و توقعات مردم، منافع جناحی و اهداف باندی و....‌چیزهایی از این دست را ملاک قرار دهد، در وضع ورزش ایران تغییر عمده و تحول مثبت در مسیر پیشر فت صورت نمی گیرد- چنانکه ۶۰، ۷۰ سال است صورت نگرفته- ودر آینده هم این ورزش با همه داشته های سرشار و سرمایه های غنی، به گونه ای ناسزاوار و ضرباتی که از درون به آن وارد می آید، در جا خواهد زد و بدتر از آن عقب خواهد رفت. سخن آخر اینکه امیدواریم در این روزهای المپیکی که دولت سیزدهم هم درآستانه شروع به کار است، این دولت که از آن توقعاتی بسیار و در عرصه های مختلف وجود دارد در باره ورزش هم با نگرش و منش جدیدی وارد عمل شود و حداقل توقع اینکه در باره بزرگترین معضل ورزش یعنی «مدیری» با حساسیت لازم و دقت کافی عمل کند...

*سیدمحمدسعید مدنی