به این وضعیت پایان دهید

بارها از سر وظیفه و احساس ضرورت درباره اصل " نظارت” که از اصول مهم و تاثیرگذار مدیریتی است نوشته و به سهم خود درباره رعایت و اعمال آن به مسئولان امر و مدیران ورزش تذکرداده و اهمیت آن را یادآور شده ایم. راستی آن است که به علت عدم رعایت اصل نظارت به ورزش ما آسیب های بسیار فراوان وارد و آفات بسیار دامنگیر آن شده است. در واقع عدم اعمال اصول مدیریتی مثل همین اصل نظارت چنانچه به کرات نوشته ایم علت العلل بسیاری از مشکلات و ناهنجاری های اخلاقی وفرهنگی است. به همین دلیل است که از نظر ما بزرگترین مشکل و حادترین مساله ورزش موضوع " مدیریت” است که این نظر البته از سوی بسیاری از کارشناسان و صاحبنظران داخلی و خارجی بارها تایید شده است.فقدان نظارت لازم و کارساز باعث شده تا در این ورزش بسیاری از برنامه ریزی ها و سیاستگذاری ها که روی کاغذ و در عالم ذهن و مشورت کارآمد به نظر می رسد و در جاهای دیگر نتایج مثبت آن در صحنه واقعیت آشکار شده است ،در عرصه عمل به درستی اجرا و پیاده نشود و نه تنها نتایج مثبت آن عاید ورزش ما نمی شود سهل است، خروجی منفی آن دامنگیر ورزش شود! فقدان نظارت دقیق و قاطعانه برکاروبار ورزش موجب شده که بعضی از جریانات فرصت طلب و زیاده خواه به ورزش ما طمع کرده و بساط سوءاستفاده و جذب منافع نامشروع خود را در آن پهن کنند و برای رسیدن به منافع بیشتر، بدون هراس و ترس از مواخذه و پاسخگویی به تخریب فرهنگ و اخلاق و به طور کلی فضای ورزش بپردازند. فقدان نظارت بر اجزا وعناصر ورزش باعث می شود آن چنانچه تاکنون شده بعضی ها به خود اجازه دهند در محیط ورزش به هرگونه عمل هنجارشکنانه و رفتارهای مغایر شئونات اخلاقی و ورزشکاری دست بزنند و خیالشان هم راحت باشد که علی رغم هیاهو وسروصدایی که احیانا از این سو وآن سو و بعضی از رسانه ها و ناصحان خیرخواه برمی خیزد، هیچ برخورد قانونی و مجازاتی در انتظار آنها نخواهد بود و بعد از چند روز که آبها از آسیاب افتاد دوباره روز از نو روزی از نو! در این باره مثالهای زیاد ونمونه های فراوان در دست است که شرح آنها مثنوی هفتاد من کاغذ می شود. از ناهنجاری های اخلاقی و رفتارهای وقیحانه ای که انسان از نوشتن و گفتن آن شرم دارد و هر چند وقت یک بار به گوش می رسد وسخت باعث حیرت و تاسف می شود و احساسات جامعه ورزش را جریحه دار می کند، می گذریم. یک مثال از کوتاهی ها و تقصیرهای مدیریتی می آوریم تا حرفمان با مثال همراه شود. نمونه و مثالی که این روزها توجه خیلی از اهالی ورزش را به خود جلب کرده و خاطر هواداران تیم های بزرگ را پریشان ساخته است. در باره مشکلی که برای استقلال و پرسپولیس در آسیا پیش آمده چه کسی مقصر است؟ چه کسانی در انجام به موقع وظیفه خود اهمال کرده اند و آنقدر زمان ازدست داده و فرصت ها را کشته اند که کار به اینجا بکشد؟ آن کسانی که برای رسیدن به مناصب مدیریتی در این دو تیم سر و دست می شکنند و این و آن را می بینند و لابی می کنند و... الان کجا هستند و چرا پاسخ مردم و طرفداران این تیم ها را نمی دهند؟ آنها که باید بر کاروبار این مدیران نظارت می کردند و از آنها گزارش کار می خواستند الان کجا هستند و آیا اصلا از مشکل به وجود آمده برای این تیم ها مطلع هستند؟ البته این سئوال که چرا برخی از مدیران که دارای جایگاه های حساسی هم در ورزش هستند در رفتار و عملکرد مدیریتی خود به اصول پایبند نیستند و از اختیارات قانونی در برخورد با تخلفات اداری و شلختگی های اجرایی و لاابالی گری های اخلاقی و هنجارشکنی های فرهنگی استفاده نمی کنند. سئوال مهمی است که بیش از هرکس خود اینگونه مدیران باید پاسخگو باشند. البته در این باره گهگاه بحث ها وموضوعاتی شایعه می شود و تحلیل گران حدس و گمان هایی می زنند که به هیچ وجه امیدوار کننده نیست و لُب کلام این است که یااین دسته مدیران دست متخلفان " نقطه ضعف” هایی دارند که جرات برخورد قانونی و اعمال اختیارات قانونی را علیه آنها پیدا نمی کنند و یا خود این حضرات با جریانات متخلف و ضد ارزشی و منفعت پرست دست در یک کاسه دارند و اگر بخواهند برخوردی صورت دهند پای خودشان گیر است! در هرحال آنچه که در آن تردیدی وجود ندارد همان است که در آغاز این نوشته آوردیم. ضعف بزرگ این ورزش قبل از آنکه مالی با انسانی یا امکاناتی و...باشد، مدیریتی است. مدیرانی که برای گرفتن پست و مقام در ورزش به هر دری می زنند اما بعد از رسیدن به پست مورد نظر به وظیفه خود عمل نمی کنند و مشغولیت ها و سروکارهای شخصی را به مسئولیت های اجتماعی خود ترجیح می دهند. کسانی که درلباس مسئولیت فقط وفقط دنبال حفظ مقام یا رسیدن به پست های بالاتر هستند و اصلا برایشان مهم نیست که در حوزه مسئولیتی آنهاچه اتقاقاتی می افتد، چه هنجارهایی شکسته می شود، چه ارزش هایی نادیده گرفته
می شود ، چه سوء استفاده هایی صورت می گیرد ، چه کوتاهیها و از زیرکاردر رویی هایی چهره می بندد ،چه اعمال و قیحانه و شرم آوری رخ می دهد و... متاسفانه هدف خیلی از این مدیران عوضی آمده جاه طلب در ورزش فقط حفظ مقام و ارتقای آن است که آن هم در گروی نتیجه گرفتن و بردن و... است که مهم نیست با تمسک به چه وسیله و ابزاری به دست می آید وبازهم بدتر از همه اصلا مهم نیست برای کسب نتیجه و صعود و کسب مدال و سکو حیثیت و آبروی ورزش و جامعه ورزش کشور به بازی گرفته شود و به خطر بیفتد.حرف آخر هم اینکه مسئولان ورزش و خاصه وزیر محترم ورزش که عضو کابینه دولت مردمی و انقلابی است همت کنند و ارادها را به کار بیندازند و با شجاعت و قاطعیت و با اعمال اصول و اختیارات مدیریتی، تا وضع از این بدتر نشده و اتفاقات ناگوارتری رخ نداده به این وضعیت نامطلوب که ادامه آن هرگز به صلاح ورزش و در شان جامعه محترم و بزرگ ورزش ایران نیست پایان بخشند.

* سیدمحمدسعید مدنی