کیهان ورزشی-
اعضای هیات رئیسه فدراسیون فوتبال، یعنی آنهایی که از بد روزگار و از بدبختی این فوتبال مظلوم و به لطف جریانات مخرب و به سبب برخی از کودتاهای خزنده سالهای اخیر و حمایت‌های بدخواهان این ورزش و این مملکت، تصمیم گیران یک رشته محبوب و مردمی لقب گرفته اند، کوچکترین اراده ای برای تغییر وضع موجود از خود نشان نداده اند و بر عکس، آنچه که از عملکرد آنها دیده ایم، تلاش فزاینده ای برای ادامه چسبیدگی شان به آن میز و صندلی ها بوده است. وقتی اینان برای سقوط نکردن از برج عاجی که ساخته اند، هر وسیله ای را توجیه می کنند، دیگر چه انتظاری می توان داشت؟ انتظار ایجاد تغییرات و اصلاحات از این جماعت، تحمیق خودمان و جامعه است. این گروه نیز همچون بزرگترشان- همان شهابی که ناگهان از آسمان بر فوتبال ایران افتاد و رئیس فدراسیون شد- مردود هستند و باید بروند زیرا آبرو و اعتبار فوتبال کشور - که به اندازه کافی خدشه دار شده- برایشان کمترین ارزشی ندارد. جلسه پشت جلسه برگزار می کنند اما نه برای پیشبرد اهداف متعالی فوتبال بلکه برای آویزان ماندن خودشان به این مناصب. فرد متهم به کلاهبرداری را، از محل بازداشتش به صورت آنلاین در جلسه هیات رئیسه شرکت می دهند تا ظاهرا از تجربیات -تجربیات نداشته- او بهره ببرند(!) اما در واقع این اقدام که نمی دانیم چگونه و با کدام نامه نگاری و با دستور چه کسی محقق شده، برای ماندگاری خودشان و مغلوبه نشدن در جنگ قدرت زشت و منزجر کننده این روزها صورت گرفته است. وای به حال فوتبالی که اینگونه برایش تصمیم گیری شود. جلوی دوربین سیما – همان سیمایی که به جای پرداختن به جریانات فرصت طلب و مخرب و پشت پرده فوتبال و اشاره دقیق به اسناد ریخت و پاش های میلیاردی فدراسیون فوتبال، همنوا با سرپرست فدراسیون فریاد می زند چرا مجلس و دولت به فدراسیون بودجه نمی دهند- به دنبال دریافت پول و امکانات هستند، منتهی فقط به نام تیم ملی و تدارک آن و در واقع برای حیف و میل کردن و ریختن به پای برخی حامیان رسانه ای و غیر رسانه ای خود. حرف از جام جهانی و حضور آبرومندانه و عزتمندانه می زنند اما نه حرفی که نیت خیر در پس آن باشد؛ یک مشت شعار تکراری و ... جام جهانی برای اینها ابزاری شده تا خودشان را در آن ساختمان حفظ کنند. این افراد که تا چند سال قبل خواب ورود به عرصه فوتبال با عنوان مدیر یک باشگاه دسته چندمی را نمی دیدند، اکنون تصمیم سازان سطح اول فوتبال شده و با خود عهد بسته اند که تا سر حد امکان از این چند صباح بودن و از این جایگاه که به ناحق صاحبش شده اند بهره ببرند. در همین کوتاه زمانی که از عمر مدیریتی آنان می گذرد ابوالمشاغل های جدید رو شده اند. نمونه اش فردی که بدون پیشینه و مدرک روشن مربیگری، نفر اول کمیته آموزش شده و چند پست دیگر، مرتبط با بحث مربیگری و آموزش ، در کنار سرپرستی تیم امید را از رفیق شفیق خود هدیه گرفته است. یا آنکه پای رفقای فرا فوتبالی آقایان به حوزه ریاست باز می شود و ...
این وسط، جریانات آشنای دلالی و بویژه آن رسانه معلوم الحال فضای سایبری، که نامش با دلالی و واسطه گری عجین شده، از قبل چنین آشفتگی و جنگ و جدل هایی بیشترین بهره را می برند و خون این فوتبال را با کاور زیبای ژورنالیسم می مکند و از این حال خراب فوتبال لذت می برند. چهره منتخب شان هم که دست به سینه نشسته تا بدهی خود به این جریانات را تصفیه کند که با توجه به جایگاهی که اینها برای آن فرد درجه چندمی ساخته اند، بعید است که آن بدهی ها حداقل تا بعد از جام جهانی صاف شود.
وزیر ورزشی ورزش هم که اخیرا به خود زحمت داده و اعلام کرده از شرایط فوتبال راضی نیست، همچنان منفعلانه نظاره گر این سیرک گریه آور است، البته جناب سجادی قبلا و در ماجراهای به مراتب ساده تر، نشان داده که اهل برخورد چکشی با جریانات مخرب نیست؛ نمونه اش فدراسیون وزنه برداری که ماههاست در بلاتکلیفی به سر می برد و رییس آن که قرار بود با یک خداحافظی، جامعه وزنه برداری را خوشحال کند، سفت و محکم روی صندلی اش نشسته و به ریش دلسوزان این رشته می خندد و ...
در این وانفسا تنها می توان به ورود نهادهای دیگر، خارج از فضای ورزش امیدوار بود که البته تا امروز چنین بحثی در حد همان امیدواری باقی مانده است. نهادهایی که اگر اراده کنند، می توانند فوتبال را از لوث وجود جریانات فاسد و فرصت طلب و همپالکی های رسانه ای شان پاک کنند.
این بحث را همچنان ادامه می دهیم.
پربازدید ها 
