جایگاه آینده نگری و برنامه ریزی در ورزش
سئوال مهمی که می توان درباره ورزش ایران مطرح کرد این است که براستی جایگاه آینده نگری و برنامه ریزی در ورزش ایران کجاست؟ اصلا چنین سئوالی در ذهنیت و تفکر مسئولان و دست اندرکاران پیدا و پنهان ورزش ایران جایگاهی دارد؟ این سئوال وقتی بیشتر مطرح می شود و به ذهن خطور می کند که جامعه ورزش از راس هرم تا قاعده آن با مسائل لاینحل و معضلات آزاردهنده و کلافه کننده ای مثل همین ماجرای بلاتکلیفی دو تیم پرطرفدار کشورمان روبرو می شود و جوابی جز ناراحتی و آشفتگی و اظهارات متناقض و فرافکنی و... از مسئولان و مدیران ورزش دریافت نمی کند.سئوال مشخص برای نمونه این است که ورزش ایران و آن کسانی که برای مدیریت بر مناصب ریز و درشت آن سرودست می شکنند و لابی می کنند و دعوا و حتی کتک کاری راه می اندازند و این و آن صاحب نفوذ را می بینند و رای می خرند و سبیل چرب می کنند و...برای تیمهای پرطرفدار و مردمی کشورمان که باعث حسرت خیلی کشورها هستند و اگر قدر آنها دانسته شود بی اغراق می شود نه فقط فوتبال که ورزش مستعد ایران را متحول کرد و مسیر تحول و پیشرفت آن را هموار کرد، کدام ایده سازنده وچه برنامه ای دارند و کدام آینده را طراحی کرده اند؟ پاسخ بدون تعارف و کمترین اغراق این است که: هیچ !
متاسفانه نگاه و بینش حاکم بر مدیریت ورزش ما نگاه محافظه کارانه، فرصت طلبانه است که چنین نگاهی لاجرم روش باری به هرجهت و این نیز بگذرد و روزمرگی و کسب مدال و نتیجه به هر شیوه وابزار و... چیزهایی از این دست و سنخ را در آن جاری و عادی ساخته است. هرکسی به عنوان مدیر و مسئول بر صندلی ریاست پستهای مختلف ورزش تکیه می زند دیدگاهی جز آنچه اشاره شد ندارد و اگر هم داشته باشد روش و رویه ای جز آنچه ذکر شد در پیش نمی گیرد، برای همین هست که می بینیم پس از گذشت بیش از چهاردهه، ( به پیش از آن کاری نداریم) هنوز نیازهای ابتدایی مثل موضوع مالکیت و مدیریت تیم های پرسپولیس و استقلال که بویژه از حیث پشتوانه مردمی، سرمایه هایی ذیقیمت و کم نظیر برای ورزش ایران به حساب می آیند، روشن و مشخص نیست و... اگر کنفدراسیون فوتبال آسیا به آنها به دلیل عدم رعایت حداقل استاتداردها مجوز حرفه ای نمی داد، بعید می دانیم همانطور که بالاتر آمد ، حالاحالاها،مسئولان ومدیران ارشد ورزش برنامه و طراحی برای آینده این تیم ها در نظر می گرفتند. کما اینکه الان هم مثلا تکاپویی که در این باره براه افتاده و حتی چند روز پیش وزیر محترم ورزش در حیاط دولت به خبرنگاران گفت که مشکل مالکیتی این تیم ها حل شد!، برای قانع ساختن و ساکت کردن مسئولان فوتبال آسیاست که یکطور سروته قضیه را هم آورده وغائله را ختم دهند،نه اینکه واقعا برای حل قطعی و منطقی معضلات ابتدایی برزمین مانده این دوتیم! البته همانطور که اشاره شد وضعیت این دوتیم که به خاطر توجه وعلاقه مردمی از حساسیت بیشتری در میان دوستداران ورزش برخوردار است یک نمونه بود واز اینگونه نمونه ها که متاسفانه به راحتی روشن می کنند که جایگاه آینده نگری و برنامه ریزی در نزد مسئولان ودست اندرکاران ورزش از اهمیت و جایگاه بایسته برخوردار نیست و اداره ورزش به روش های روزمرگی و باری به هر جهت و ماستمالی کماکان ادامه دارد، بسیار زیادتر از این یک نمونه است. البته نمونه ذکر شده یعنی موضوع بلاتکلیفی مالکیتی و مدیریتی تیم های استقلال و پرسپولیس به تنهایی آنقدر اهمیت دارد که ادعای ما را ثابت کند. بارها نوشته ایم ، باز هم تاکید می کنیم این دو نام با توجه به خاستگاه مردمی که از آن برخوردار هستند، در صورت مدیریت وهدایت صحیح و در صورتی که قدر آنها به عنوان سرمایه و نعمتی برای ورزش درست شناخته شود، می توانند کلیت ورزش ایران را متحول کنند برای همین است که بارها نوشته ایم آن روزی که مسئولان ورزش اراده کردند وضعیت این دوتیم را با صداقت و درستی و شفافیت حل کنند، همان روزی است که اولا معلوم می شود مسئولان و متولیان رسمی ورزش، ورزش را فراتر از توپ بازی واقعا جدی گرفته اند و ثانیا اراده کرده اند برای ورزش کاری اساسی و اصولی انجام دهند. به امید آن روز!
* سیدمحمدسعید مدنی
پربازدید ها 
آخرین اخبار 
