اسم تقویت که می‌آید، «کهیر» می‌زنیم !

بالاخره کار خودشان را کردند و علیرغم همه دلواپسی‌ها‌، قید مربیان وطنی را زدند و «هاکان دمیر» ترکیه ای را روی نیمکت تیم ملی ایران نشاندند‌.

افتخاری که می‌توانست نصیب مربیان ایرانی شود تا آنان را به یک بالندگی و سرزندگی فزاینده برساند‌، به راحتی از دست رفت و حالا این فرصت در اختیار کسی قرار گرفته که در این پیچ تاریخی‌، بسان یک هندوانه دربسته است!

قصاص قبل از جنایت نمی‌کنیم و ابداً قصد نداریم‌ منکر توانایی های فنی سرمربی ترک شویم ولی خیلی بعید به نظر می رسد که او در مقطع کنونی و در فاصله کمتر از صد روز تا جام جهانی بسکتبال به موفقیتی چشمگیر دست پیدا کند‌.

برخلاف ادعای فدراسیون که او را یک مربی بزرگ اروپایی می داند و دنباله های رسانه ای هم بدون تحقیق‌، «طوطی وار» تکرار می کنند و همچنین مغایر با نظر برخی منتقدین که او را کوچک می شمارند‌، باید عرض کنیم «هاکان دمیر» یک مربی بسیار معمولی و زحمتکش است که گرچه‌ افتخارات آنچنانی ندارد ولی در تیم هایی که حضور داشته‌، منشا تحولات و تغییرات ساختاری بوده است اما این دلیلی برای به استهزاء گرفتن شخصیت مربیان وطنی نیست چرا که تعدادی از مربیان ایرانی هستند که اگر نگوییم نسبت به او ارجح، حداقل همطراز هستند و با شناختی که از بسکتبال کشورمان داشتند، می‌توانستند در این بزنگاه حیاتی، با یک تیر، دو نشان بزنند؛ یعنی هم توانایی خودشان را در جام جهانی و بازی های آسیایی به منصه ظهور برسانند و از اعتبار مربیان داخلی دفاع کنند و هم بدون کمترین هزینه و هدررفت منابع مالی، (در این شرایط سخت اقتصادی مردم) تیم ملی را هدایت کنند و ...

«هاکان» در گفت و گویی با سایت «ترابوزان اسپور» این طور نقل کرده است: «من سعی می‌کنم همه چیز را از ابتدا تغییر دهم و می‌خواهم فلسفه بازی خود را به تیم هایی که در آن حضور می یابم‌، تزریق کنم و‌گمان می‌کنم این فلسفه، همه جا [در همه تیم ها] با گذشت زمان ،کار خودش را می‌کند.»

بله، همان طور که مربی ترکیه ای نیز به آن اذعان دارد، مقوله زمان، عامل مهمی برای کامیابی است و مؤکداً تکرار می‌کنیم که انتخاب او در این برهه نه تنها کارساز نیست، بلکه به ضرر بسکتبال ایران هم تمام خواهد شد . تردیدی نداریم که عدم شناخت او از بسکتبال ایران و بازیکنان شاغل در لیگ، کار را به جایی خواهد رساند که بر سر دعوت شدگان به اردوی تیم ملی مناقشه ای نو درگیرد ؛ صد البته که به او حَرَجی هم نیست و هستند کمین کردگانی که چند بازیکن سفارشی را در آستینش فرو کنند و...

باری!

«دمیر» پس از کنارگذاشتن «اورهان اینه» از سمت سرمربیگری ترکیه ، در ۶ دیدار آخر مسابقات مقدماتی جام جهانی 2023، در کنار «اندر آرسلان»، دستیار «ارگین آتامان» در تیم ملی کشورش شد و ۲ پیروزی و 4 شکست در کارنامه شان به ثبت رسید تا رویای اهتزاز پرچم ماه و ستاره ای سرخ در جام جهانی بر باد رود ! او هم اکنون سرمربیگری تیم «مانیسا بویوک شهیر بلدیه اسپور» در سوپر لیگ شانزده تیمی ترکیه را بر عهده دارد و به جایگاهی بهتر از یازدهم دست نیافته است . تا زمان نگارش این مطلب ، تیم «مانیسا» در ۲۹ هفته به ۱۲ پیروزی رسیده است و...

ظاهرا بعضی ها اصرار دارند «دمیر» را سرمربی سابق تیم ملی ترکیه معرفی کنند که باید تصحیح کنیم او فقط برای یک بازی با این سِمَت روی نیمکت این تیم نشست که شاگردانش با نتیجه ۸۳ بر ۷۴ در استادیوم خانگی «بورسا»، مقابل «لتونی» تن به شکست دادند.

هامش: با همه این تفاصیل، حضور سرمربی ترکیه ای در ایران را به فال نیک می گیریم و امیدواریم این تحولات، آغازگر راه جدیدی برای بسکتبال ایران باشد، حالا این که جذب او با رایزنی‌های «تی تاپ» صورت گرفته یا به خاطر رفاقتش با «هدو تورک اوغلو» به فدراسیون ایران معرفی شده ، توفیر چندانی نمی کند !

دوباره هشدار می دهیم که خدای ناکرده در صورت ناکامی احتمالی در مسابقات جام جهانی، کسب سهمیه المپیک پاریس و بازی‌های آسیایی هانگژو ، در صدد توجیه برنیایید چرا که مربی خارجی تان را هم جذب کردید و جای هیچ عذر و بهانه ای مثل تغییر نسل، کسب تجربه و مهملاتی اینچنین در رویدادهای بزرگ پیش رو نیست؛ با اندکی درایت و جذب مربیان ایرانی کارنامه دار و نه از نوع تقویت شده اش (!) و صد البته هزینه درست در برگزاری اردوهای آماده سازی مناسب به جای به خدمت گرفتن مربی خارجی هم می‌شد کاری کرد کارستان که نشد؛ یعنی نگذاشتید بشود!

یک بار تیم ملی را با «ارمغانی» و «جوانوویچ»تقویت کردید، یک بار با «بچیروویچ »که قرار بود انقلابی در بسکتبال ایران به پا کند و حالا هم می‌خواهید با «دمیر»، دمار از روزگار بسکتبال ایران درآورید. راستش دیگر اسم تقویت که می آید، «کهیر» می زنیم!

دست و پا شکسته ترکی استانبولی بلدیم و می دانیم ضرب‌المثل معروفی دارند که می گوید:

Sütten Ağzı Yanan Yoğurdu Üfleyerek Yer

یعنی ، دهانی که از نوشیدن شیر داغ سوخته باشد، حتی به‌ماست هم فوت می‌کند!

پی نوشت: تعدادی از اهالی بسکتبال و خوانندگان محترم، طی تماس های متعدد با کیهان ورزشی، علت حضور کاپ چام جهانی در شهرهای تهران و اصفهان را جویا شدند که راستش پاسخ قانع کننده ای نداشتیم اما فکر می کنیم برگزاری مراسم رونمایی در تهران به دلیل موقعیت پایتخت اجتناب ناپذیر بود ولی بعید می دانیم انتخاب شهر اصفهان به عنوان میزبان، دلیلی جز این داشته باشد که زادگاه«رئیس جوان» است.

«مشاور غرب آسیا» که در همین گفت و گوی اخیرش با شبکه ورزش، از خودش،مهدی تاج و البته سردار قربانی (که به عنوان یکی از حامیان جدی او مطرح است!) به عنوان سه سکاندار اصفهانی فدراسیون‌های ورزشی نام برد، در انتصابات و عملکردهایش نشان داده که بیش از حد تعصب همشهریانش را می‌کشد و متاسفانه این رویه هر روز وارد فاز تازه تری هم می‌شود!

این که فردی حقیقی نسبت به منطقه آبا و اجدادی‌اش عِرق داشته باشد، خیلی هم خوب است اما زمانی که شخصیت حقوقی اشخاص، تصمیم ساز می شود، باید کمی متعادل تر رفتار کرد که خدای ناکرده برچسب «طایفه بازی» تا ابد به پیشانی اش نچسبد !

برای مردم شریف و نجیب شهر تاریخی اصفهان ، احترام ویژه‌ای قائل هستیم اما خیلی از خطه های دیگر هم بودند که می توانستند میزبان چنین ضیافتی باشند؛ مثل گرگان که پایتخت بسکتبال ایران است و اهالی اش بدون آن، صبح را شب نمی کنند یا آبادان، تبریز، اهواز، مشهد، شیراز، کرمان، یزد، رشت، سنندج ، شهر کرد و...

دوستی به طعنه می‌گفت : مطمئنم که اگر «مشاور غرب آسیا»، اهل «چغازنبیل» بود، جام در آنجا رونمایی می شد یا یکی از اهالی بسکتبال متعجب بود که چرا تاکنون فدراسیون را به اصفهان منتقل نکرده اند و...!

*کامران خطیبی