دکترمحمدرضا زادمهر در هزارتوی زمان: از این فوتبال فرار کردم!

دایی در 26 سالگی چهره شد، من در 25 سالگی خداحافظی کردم!
دو سال زندگی بدون فوتبال در رفسنجان!
یک تیم محلی داشتیم در منطقه شهرآرا که برادر داریوش خواننده یعنی غلام هم آنجا بود و خیلی خوب بازی می کرد. ما در محلات اول شدیم. آقای اردشیر لارودی یک تیم محلی داشت که آمدند آنجا و ما بردیمشان. بهتاش فریبا هم در تیم آنها بود. یک بازیکن داشتند به نام «ادو» که ارمنی بود و خیلی خوب بازی می کرد یا یک نفر دیگر بود به نام «به به». فداکار هم با اینها بود. من که آقای لارودی را نمی شناختم اما با مربی ما آقای یوسف نامدار صحبت کرد که ما به تمرین راه آهن برویم. گفته بود ما به نام تیم آذر راه آهن به شما امکانات می دهیم تا در مسابقات باشگاهی شرکت کنید. اولش پدرم تعجب کرد و گفت می خواهی از اینجا تا راه آهن بروی؟ تا آن زمان روی چمن بازی نکرده بودیم. آقای نامدار با تک تک پدرها صحبت کرد و گفت نگران نباشید، بچه های شما تحت مراقبت من هستند. غوغایی بود در آن زمین راه آهن. یک قسمت حسین راغفر و نادر فریادشیران ، گلرهای اصلی راه آهن تمرین می کردند، یک قسمت برای کارگرهای راه آهن بود و ... خلاصه فوتبال از دل آن زمین می جوشید. چون زمین کنار ریل راه آهن بود همیشه می لرزید و به همین دلیل زمستان ها هیچوقت برف روی آن جمع نمی شد. در مدرسه ما (زاگرس) بازیکنان مطرحی بودند. مثلا محسن مصباح ذاکری، فداکار، نعیما ، اکبر حقیقت و ... ولی کاپیتان تیم مدرسه من بودم چون درسم خوب بود و آن زمان می گفتند کسی که درسش بهتر است باید کاپیتان باشد. کلاس هشتم بودم و عسگرخانی کلاس دوازدهم با این حال بازوبند را به من می دادند. دوومیدانی و بسکتبال هم کار می کردم.

این دو پرسپولیسی را دوست داشتم
مسابقات مهارت های فردی
نزدیک بود به رکورد تیمور غیاثی برسیم!
تیم جوانان ایران که بودیم، من روی سینه ام را گل می مالیدم و می پریدم با سینه می زدم به دیرک افقی دروازه که اثر گل بماند و مشخص شود چقدر پریده ام. بعد از من هم مرتضی شاهپرست که گلر بود این کار را انجام می داد. او تنها کسی بود که از من بیشتر می پرید. یک بار در زمین داوودیه (شهید کشوری) بودیم. آقای تیمور غیاثی تمرین می کرد و کارش تمام شد و رفت. من نمی دانستم ارتفاعی که ایشان گذاشته بود چقدر است و رفتم در آن گل و لای پریدم. ادای آقای تیمور را درآوردم اما خوردم به میله. ارتفاع را تغییر دادیم و مثلا آوردیم روی 1 متر و 70. مرتضی شاهپرست پرید و منم پریدم. گذاشتیم روی 1 متر و 75. مرتضی پرید و منم پریدم. گذاشتیم روی 1 متر و 80 و هر دو پریدیم اما روی 1 متر و 85 او پرید و من نتوانستم.  
من اصلا نمی دانستم بولینگ عبدو کجاست. با فرزین قرار گذاشتیم و با اتوبوس تا اول شریعتی رفتیم و بعد با خطی های 5 زاری رفتیم جلوی باشگاه پیاده شدیم. ما هم یک ساک و یک کتونی و یک کفش فوتبال درب و داغون داشتیم. خب ، من پدرم دکتر بود اما با مردم زندگی می کرد و دنبال پول جمع کردن نبود. هر وقت دم خانه ما می آمدید کلی بیمار جلوی در صف کشیده بودند. اگر مادرم برای ما فکری نمی کرد الان هنوز تو همان خانه قدیمی نواب بودیم. مادرم می گفت ما داماد داریم و بچه داریم و زشت است اگر خانه را عوض نکنیم.
وطنخواه گفت این بچه «فنر» خورده است!
محمد نصیری گفت فریاد بزنید یک نفرداخل جکوزی مرده است!
بازی بعدی من برای پرسپولیس با ملوان بود (بیستم دی ماه 1353) که بازی خداحافظی جعفر کاشانی به حساب می آمد. من ، شاهانی و حسن شفیع نیا را در بیست دقیقه آخر فرستادند داخل زمین. همایون خان گفت دکتر بلند شو گرم کن. من اصلا گرم کردن بلد نبودم. این واژه دکتر برایم غریب بود. یک توپ مودت فرستاد که خورد زمین و دفاع وسط ملوان آمد جلو . من روی سرش زدم و توپ رسید به حاجی (حاج رحیمی پور) و او هم گل زد. بازی را صبح رفتم دیدم کیهان ورزشی نوشته نیروی جوانی، خون تازه پرسپولیس. به جای یکی سه تا مجله خریدم. در عرض چند روز هم دکتر شدیم، هم خون تازه پرسپولیس.
کیهان ورزشی در شکل دادن شخصیت خیلی از ماها نقش داشته است. مطالب مرحوم د. اسداللهی را همیشه می خواندم. خیلی از مجلات کیهان ورزشی و دنیای ورزش را جمع کرده بودم. عکس های داخل مجله کیهان ورزشی را قیچی می کردم و داخل یک دفتر می چسباندم. از نصف بازیکنانی که بعدها در پرسپولیس با آنها همبازی شدم امضا داشتم. خاطرات پله را در مجله شما خواندم که می گفت با توپ فوتبال می خوابد و من هم ادای او را درمی آوردم و شب ها با توپ می خوابیدم. آن زمان بازیکن باید خودش را می کشت تا اسمش برود در مجله اما به لطف خدا در سن 17 سالگی عکسم آمد روی جلد کیهان ورزشی. 

دکتر سلام کردن بلد نیست!
برخی گزارشگران می گفتند دکتر به جای سلام کردن گل می زند. چون تعویض طلایی پرسپولیس بودم. در آن سال و در اولین بازی جام پرسپولیس به راه آهن باخت. در این سال ما قهرمان شدیم. سال 1354 بود. آن موقع 15 تا 17 نفر روی نیمکت ذخیره ها می نشستند. ما اصلا دکتر نداشتیم. مثلا یک دکتر داروخانه بود که در سفرهای خارجی با تیم می رفت. بعد هم که علی پروین سرمربی شد یک نفر را آورد که آمپول زن بود. کراوات هم می زد و همه فکر می کردند دکتر است. حتی با تیم ملی بردش که یکسری پزشکان بیانیه دادند و اعتراض کردند.
همایون بهزادی گفت حالا شدی مهره خودم
بازی بعدی ما با دارایی بود. (22 فروردین 1354) حالا آن دارایی که کلی ستاره داشت و قلیچ خانی هم آنجا بود. همایون اسامی را خواند و گفت دکتر سانتر. گیج شده بودم. همایون مرا کشید کنار و گفت اگر قلیچ خانی یک سر بزند تعویضت می کنم. هر جا رفت با او می روی. در یک لحظه کرنر شد. دارایی جلو کشید. آنجا برای اولین بار فهمیدم برای سرزنی باید دورخیز کنید. من همیشه درجا می پریدم. دارایی چی ها با هم هماهنگ کرده بودند که قلیچ خانی برود از بیرون هجده قدم حرکت کند و آنها توپ را بریزند روی نقطه کرنر. خلاصه توپ ارسال شد و این هم آمد و ضربه زد و شانس آوردم که گل نشد. آن زمان نیمکت ها پشت دروازه بود.  دیدم همایون دارد داد می زند دکتر مگر بهت نگفتم؟ ده دقیقه بعد برای ما کرنر شد و این بار هم من همان کار را کردم. آنها که مرا نمی شناختند رفته بودند صفر ایرانپاک را بگیرند. توپ را زدم و شدیم یک - صفر. بین نیمه آمدم داخل رختکن و همایون خان مرا بوسید گفت تو از حالا مهره من هستی. البته آن بازی در نهایت یک – یک مساوی شد و گل آنها را هم قلیچ خانی از روی نقطه پنالتی به ثمر رساند.
اولین دربی من همان در سال 1354 بود که بازی را سه بر یک باختیم.
همایون خان عصبانی بود و علیه خسروانی صحبت می کرد که اینها دوپینگ کرده اند.
در دومین دربی باز هم جنجال شد چون می گفتند توپ خوردبین گل نشده بود.
حشمت گفت مرا بدبخت کردی!
یک بازی داشتیم با ابومسلم که من آن را معجزه زندگی خودم می دانم. آن زمان حشمت خان مهاجرانی در پشت پرده ابومسلم قرار داشت. این بازی دو تا مانده بود به پایان جام که اگر ما می بردیم بازی آخر تشریفاتی می شد. آن سال (1355) هوشیارنژاد ، سردبیر تاج ورزشی نوشته بود تیمی که امسال 50 تا گل بزند ما 50 هزار تومان می دهیم.  تا قبل از آن بازی ما 44 گل زده بودیم.
بازی پنجشنبه بود. گفتند بیایید فرودگاه مهرآباد. هتل هم که نمی رفتیم. من امتحان سختی داشتم روز شنبه. لباس ورزشی هیچی با خودم نبردم. فقط کتاب هایم را بردم. گفتم همایون خان من امتحان دارم، اجازه بدهید بمانم و درس بخوانم. گفت مشهده، زیارته، بیا و درس بخوان و ما با تو کاری نداریم. خلاصه رفتم و بچه ها تمرین می کردند و من در اردو درس می خواندم. صبح روز بازی هم حسابی صبحانه و ناهار خوردم و وقتی تیم داشت به سمت استادیوم مشهد حرکت می کرد، همایون خان گفت یعنی نمی خواهی بیایی و بازی تیم را تماشا کنی ؟ دیدم حالت خوبی ندارد که نروم. رفتیم ورزشگاه و دیدیم جای سوزن انداختن نیست. ابومسلم هم با نفراتی چون میثاقیان، گل عرب و ... تیم ترسناکی بود. نشستیم روی نیمکت که در دقیقه 70 بازی صفر - صفر بود که همایون گفت: دکتر بلند شو گرم کن. ترسیدم بگویم لباس ندارم. کفش محمد خلعتبری را گرفتم. دادکان گفت اینها دو ساعته دارن بازی می کنن این الان می ره گل می زنه. محمد دستجردی قهقهه می خندید و گفت دکتر برو کار را تمام کن. خلاصه ما رفتیم داخل زمین. یک توپ عسگرخانی زد، یعقوب فاطمی مقدم با سر برگرداند و جلوی دایره وسط زمین رسید به ما که دیدم اکبرمیثاقیان دارد می رسد و من از همانجا شوت زدم. دو هزار بار دیگر بزنم شاید به دروازه نرسد. از ترس میثاقیان زده بودم. توپ رفت کنج دروازه و بازی را یک بر صفر بردیم. شب آمدیم دیدم حشمت خان آمده است. گفت به تیم  جوانان دعوت شدی ولی بدان که با این گل مرا بدبخت کردی پسر.
بازی آخرمان با راه آهن بود. گل هایمان هم تعدادش به 45 رسیده بود و 5 تا گل دیگر برای بردن جایزه 50 هزار تومانی می خواستیم. در آن بازی پرسپولیس دو تا زد و شدیم 47 گل. رضا وطنخواه اعتقادات عجیبی داشت که جالب بود. مثلا  وقتی می خواستیم از رختکن خارج شویم میله های لباس را کج می کرد و می گفت اگر اینجوری نباشد نمی بریم و یا می گفت من باید نفر سوم بروم داخل زمین تا نبازیم و ... بعضی وقت ها هم علی پروین داستان هایی داشت و مثلا کاپیتان بود و دیر می رفت داخل زمین. آن بازی من ذخیره بودم. یک گل دیگر زدیم و شدیم 48 گله و من رفتم داخل زمین. تماشاگران استادیوم می گفتند: دکتر، دکتر... لطف خدا شامل حال ما شد و دو گل زدم و 50 گله شدیم و جایزه را بردیم. یادم هست آن مبلغ را فرستادند. هوشیارنژاد با خانمش آمد در مراسمی و آن مبلغ را داخل پاکت به ما دادند.

هنوز هم حسرت آن توپی که گل نشد را می‌خورم
 در گذشته رقابت بین دو تیم پرسپولیس و استقلال اینگونه نبود. این فضا را نداشتیم که همه به هم توهین کنند. بیشترین دوستان من از تیم جوانان استقلالی بودند. محرم عاشری، اصغر حاجیلو و ... دوستان من بودند. آن زمان معلم داشتیم. اشخاصی مثل عباس رضوی، حشمت مهاجرانی و اصغر شرفی بودند که ما را مجبور نمی کردند کارهای غیر اخلاقی انجام دهیم یا خشن بازی کنیم. همه مشکلات امروز ما از نداشتن معلم است. همه چیز در برد و باخت خلاصه نمی شد. همین همایون خان بهزادی می گفت بروید تلاش کنید و اگر باختید با من. حتی مهراب این را می گفت.

گفتند پرسپولیس را قدرتمند کنیم یا استقلال را تضعیف!
یک مدیرعاملی در راس باشگاه پرسپولیس قرار گرفت. از بخش صنعت آمده بود و جلساتی را برگزار می کردند. یک جلسه بود که دکتر برومند و محمد پنجعلی و بنده حضور داشتیم. رسانه ها تیتر زده بودند این قویترین هیات مدیره تاریخ پرسپولیس است. رئیس سازمان تربیت بدنی هم آقای هاشمی طبا بود. آنجا یک تضادی مرا خیلی ناراحت می کرد. یک روز که جلسه داشتیم آن آقای مدیر گفت ما باید یک پرسپولیس قوی درست کنیم. من خیلی خوشم آمد اما بعدش گفت اگر نتوانیم پرسپولیس را قوی کنیم باید تیم مقابل (استقلال) را ضعیف کنیم. من نفهمیدم منظورش چیست. سپس گفت آنها دو تا بازیکن خوب دارند یکی عابدزاده و دیگری نامجومطلق. باید آنها را  بیاوریم اینطرف. من مخالف بودم. گفتم این کار را نکنید، فوتبال آسیب می بیند. گفت دکتر شما هنوز آماتوری فکر می کنید. خلاصه بعدا همین کار را از انجام دادند. یادم هست همان روزها وقتی عابدزاده برای تیم ما بازی کرد اسامی خانواده های بازیکنان روی سکوها شنیده شد و نطفه فحاشی ها به بازیکنان و خانواده هایشان بسته شد. بعد پرسپولیس استانکو را آورد و من سرپرست تیم جوانان هم بودم. چند بازیکن خوب مثل میناوند، مهدوی کیا، مومن زاده از همان تیم چهره شدند.

چرا زود خداحافظی کردم؟
سال 57 انقلاب شد. 17 شهریور بازی استقلال و پرسپولیس بود که من رادیو را روشن کردم که گفت بازی کنسل شده است. دیگر فوتبال رو به تعطیلی رفت. یک عده آمده بودند در ورزش که به دنبال تصفیه حساب های شخصی بودند. ما هم شده بودیم والیبالیست و در همان بولینگ عبده والیبال بازی می کردیم. علی آقای پروین هم در والیبال پاسور خوبی بود. حرکت دوبل را ما آن زمان انجام می دادیم. یک اتفاقاتی افتاد و یک سری خواسته ها از ما داشتند که من دیدم از فوتبال دور شوم بهتر است. چند نفر هم در تیم ما بودند که آتش تندی داشتند و ما با آنها کنار نمی آمدیم. بهتر بود که فوتبال را کنار بگذارم. چند بازی برای سعدآباد انجام دادم که آن هم دلیل خاصی داشت. برای یکی از نزدیکانم مشکلی ایجاد شده بود و دنبال کار او بودم و دستم به جایی بند نبود. به من گفتند آقای مهدی اربابی  می تواند کمک کند. ایشان مرا می شناختند و و رفتم گفتم این مشکل برای یکی از نزدیکانم ایجاد شده و ...
هی می رفتیم پیش ایشان تا اینکه یک روز گفت دوست داری برای سعدآباد بازی کنی و من هم دیدم چاره ای نیست و به خاطر فردی که از نزدیکانم بود رفتم و چند بازی انجام دادم. محسن عاشوری را هم آنجا دیدم و به پرسپولیسی ها معرفی اش کردم.

از دایی سوءاستفاده تبلیغاتی کردند!
از فوتبال فرار کردم!
یک کسی که آمد و خالصانه برای باشگاه خرج کرد آقای حمید سیاسی بود. ایشان پول همه مربیان را داد. بعد آن اتفاقات افتاد و روانه زندان شد. آن زمان برای پرسپولیس 35 میلیارد خرج کرد. بعد هم داستان دانشگاه پرسپولیس پیش آمد که ما یعنی آقایان کاشانی، کلانی و بنده آن را راه اندازی کردیم و آمدند حساب های ما را بستند و ... بنده از این فوتبال فرار کردم چون کار دست متخصص نبود. ما سال اول که دانشگاه را راه انداختیم 1200 دانشجو داشت. بعد شد 2000 دانشجو و ... آقایان خیال کردند اینجا خبری است و وزیر گفت خب ، چرا ما خودمان این کار را انجام ندهیم؟! گفتیم اوکی برای شما . فقط درش را نبندید. البته این را هم بگویم این کار نیت خیر رویانیان ،  مدیرعامل قبلی پرسپولیس بود. ما رفتیم اما موسس دانشگاه بودیم. دو سال از این داستان گذشته بود که دیدیم تلفن مان قطع شد و حساب هایمان مسدود. چون اعلام شده بود دانشگاه پرسپولیس درآمد دارد برای آن مالیات بریده بودند و آن مالیات افتاده بود گردن ما که هیات موسس بودیم. بنده خدا آقای کلانی و مرحوم کاشانی و بنده افتادیم در دردسر. رفتیم پیش وزیر گفتیم آمدیم مملکت را آباد کنیم خانه مان خراب شد. این برای خودتان و ما را رها کنید. از آن تاریخ بنده رفتم کنار، آقای کاشانی هم که به رحمت خدا رفتند و ...

علت موفقیت پرسپولیس فقط یک نفر است!
شما می دانید چرا این پرسپولیس موفق است؟ علتش فقط و فقط یحیی گل محمدی است. آدم باهوشی است. زمان تیم ملی هم وقتی بنده طرح مسئله و معما می کردم همه را یحیی حل می کرد. خودش هم قبلا معلم بوده و با بچه ها کار کرده است. مهمتر از همه اینکه بین بچه های تیمش تبعیض قائل نمی شود. تنها ایرادی که من به ایشان می گیرم این است که چرا از کریم باقری حمایت نمی کند؟ قبل از آن هم برانکو علت موفقیت پرسپولیس بود. من از نزدیک می دیدم که برانکو چگونه کارهای روانی انجام می داد. مثلا در جمع به بازیکن می گفت آفرین که اینجا پاس خوب دادی و ... اما بعد صدایش می کرد در اتاق دربسته ایراداتش را یادآوری می کرد. یک بار ندیدید برانکو در مصاحبه های خود بد صحبت کند. حتی در گذشته خود علی پروین هم با روش خودش کارهایی را انجام می داد که بازیکنان پرسپولیس برایش بازی می کردند و افتخار می آوردند. البته آن شیوه الان فکر نمی کنم دیگر جواب بدهد.علی آقا تیم خودش را خوب می شناخت اما از تیم های مقابل خیلی شناخت نداشت.

بلایی که علی پروین سر محرمی آورد
یک خاطره دیگر از روش های علی آقا برایتان تعریف کنم. یک بازی بود که من هم کنار اینها روی نیمکت نشسته بودم. مجتبی کرمانی مقام  ، مهاجم پرسپولیس آن روز دو تا گل زد. دقیقه 80 علی آقا گفت: محمود(خوردبین) ، اینو عوضش کن پر رو می شه! گفتم چرا علی آقا چرا؟ گفت: دکتر تو نمی دونی. اینو دیگه نمی شه جمعش کرد.
ای کاش مدیریت پرسپولیس با بازیکنان مستقیم صحبت می‌کرد
باید بپذیریم باشگاه پرسپولیس از همه اسم ها بزرگتر است. بعضی وقت ها وقتی مدیریت با بچه ها روراست نباشد داستان هایی مثل قضیه بیرانوند پیش می آید. مثلا مدیر باشگاه می توانست برود به بازیکنان تیم بگوید ما امسال در لیگ قهرمانان آسیا هستیم و اگر جزو سه تیم اول شویم رقم بالایی را از " ای اف سی " پاداش می گیریم. آیا حاضر هستید ما مثلا 150 میلیارد به بیرانوند بدهیم و بماند و تیم در مسیر موفقیت در آسیا قوی تر شود؟ اگر قبول کنید در نهایت رقم خوبی به باشگاه و به همه شما می رسد. اینها را مستقیم با تیم مطرح نمی کنند و مباحث می رود در رسانه ها و ...
مدیران باشگاههای ما باید با بازیکنان بهتر رفتار کنند. مثلا وریا غفوری چه کار کرده بود؟ او می خواست ادای تختی را دربیاورد. درباره کولبرها مطالبی را منتشر کرد. مدیریت باشگاه استقلال می توانست او را صدا کند و بگوید وریا جان ، می دانیم دغدغه داری اما بهتر است در این مقطع که شرایط حساس است یواش تر بروی و ... خب ، چه شد؟ او را کنار گذاشتند!